Mono - You Are There (2006)

"He jongens, laten we een band vormen die hele interessante, bombastische muziek maakt!"
Dat laatste is gelukt, maar interessant is het niet. In dit genre zijn zoveel betere bands te ontdekken. Alles wat een band met in dit geval een beperkt pallet maakt moet wat extr's in zitten; bijzondere drumpartijen, interessante melodien etc. Mono heeft geen van dit en maakt de plaat vol met voortkabbelde avant garde (wat een term) wat nergens spannend wordt. Voordat je het weet is de plaat afgelopen en dit bedoel ik niet positief.
Luister liever naar Do Make Say Think of GSYBE.
*1,5.

uhm, is dit de enige plaat die je van ze kent?

Ja, nog platen die je me aanraadt?

Begin maar met het debuut. Eigenlijk zijn alle platen hiervoor een stuk beter.

Wat is dat nu?
Wat deze mannen met beperkte middelen - qua emotionele melancholische post-rock - bereiken daar snap jij duidelijk geen snars van.
Ik heb deze speciaal nog eens opgelegd om te voelen waarom ie nou weer zo goed was.
Als jij niet voelt wat ik voel bij een Yearning of een Moonlight tja dan kan ik daar niks tegen inbrengen behalve te zeggen dat het niks voor jou is.
Maar begin dan niet de groep af te zeiken want dit is heel eerlijke en oprechte muziek.

Waarom ik zo reageer is omdat deze muziek me zelf geraakt heeft.
Dan te lezen dat een groepje met wat bombastische muziek zich eens wil tonen is eigenlijk betrekkelijk triestig.
Bijzondere drumpartijen moet je hier idd niet zoeken maar dat is dan ook niet de bedoeling van deze muziek in het medium wat je wilt bereiken.
Soms overstijgt de muziek de instrumenten.
Een Moonlight blijft m'n gehele leven lang verankerd in m'n geest.
Elke noot alles is perfect.

Dit is tot nu toe ook wel mijn favoriete Mono plaat. Geweldig rustige opbouw, heerlijke "kleine" gitaarstukjes die je soms alleen via de linkeroor hoort en dan een intense en gemeende explosie van muziek.

Ik vind het vooralsnog een genot om naar te luisteren.

Nogmaals dit album geprobeerd, meerdere keren, maar ik blijf mij continu storen aan de naar mijn idee pretentieuze houding van de band. Overal waar het intiem dreigt te worden, overschreeuwt de band zichzelf met bombasme en clichematige overgangen, waardoor ik bij deze muziek de integriteit en intimiteit mis, die dikwijls zo belangrijk is bij dit genre. Een behoorlijke misser van deze band. Die 1,5 blijft (nu wel erg stevig) staan.

Gisteravond voor het eerst opgezet.
Echt briljant! Zoals The Flames Beyond the Cold Mountain en Yearning je naar de strot grijpt... Bij de geluidserupties merkte ik dat ik ongemerkt mee zat te stampen. Erg mooi.

Ik moet zeggen dat Mono mij ook nog niet zo weet te pakken als andere post-rock bands die hoog staan aangeschreven. Laatst ben ik begonnen met Red Sparrowes, en dat ging gelijk een stuk beter. Hier heb ik inderdaad ook sterk dat nep gevoel.

Aardig plaatje, net als ongeveer alles wat ik tot nu toe van Mono gehoord heb, maar het weet me nergens te raken. Ik mis bovendien een identiteit, net als bij veel instrumentale bands (Russian Circles is in dit genre een uitzondering). Daarom een 3*.

Ook al vinden ze hier niks nieuw uit maar ze perfectioneren gewoon dit soort instrumentale muziek (post-rock?). Emotioneel rakend en genoeg gruis op de gitaren om niet te klef te worden. Ik vink alle lange nummers aan als favorieten in mijn persoonlijke afspeellijst.