menu

Modest Mouse - The Moon & Antarctica (2000)

mijn stem
3,98 (233)
233 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Epic

  1. 3rd Planet (3:58)
  2. Gravity Rides Everything (4:19)
  3. Dark Center of the Universe (5:02)
  4. Perfect Disguise (2:41)
  5. Tiny Cities Made of Ashes (3:41)
  6. A Different City (3:08)
  7. The Cold Part (5:00)
  8. Alone Down There (2:21)
  9. The Stars Are Projectors (8:46)
  10. Wild Packs of Family Dogs (1:45)
  11. Paper Thin Walls (3:01)
  12. I Came as a Rat (3:48)
  13. Lives (3:18)
  14. Life Like Weeds (6:30)
  15. What People Are Made Of (2:14)
  16. 3rd Planet [BBC Radio 1 Session Radio Edit) (Explicit] * (4:09)
  17. Perfect Disguise [BBC Radio 1 Session Version] * (2:59)
  18. Custom Concern [Instrumental BBC Radio 1 Session Version] * (1:59)
  19. Tiny Cities Made of Ashes [BBC Radio 1 Session Version] * (3:08)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 59:32 (1:11:47)
zoeken in:
avatar van Omsk
4,5
De kritiek dat er geen nummers pakken of beklijven klinkt mij nogal vreemd, maar als dit bij mensen een probleem mocht zijn raad ik ze aan op een goede dag nog maar eens goed naar dit album te luisteren. Dit is namelijk een absolute indieklassieker, juist om de goede nummers.

De hypnotiserende zanglijn en intellectueel-absurdistische teksten maken het eerste nummer 3rd Planet al een lekkere binnenkomer. "The universe is shaped exactly like the earth: if you go straight long enough, you end up where you were". Als Brock het zegt zal het wel waar zijn.

Gravity Rides Everything is een mooi dromerig laat-de-wereld-aan-je-voorbijtrekken nummer.

Dan Dark Center Of The Universe. "WELL IT TOOK A LOT OF WORK TO BE THE ASS THAT I'M" zijn de eerste woorden van het dan weer in volle hysterie geschreeuwde, en dan weer ingetogen gezongen refrein. Hel ja, wat een nummer. Al sinds ik hem hoorde een persoonlijke favoriet.

Volgende hoogtepunten zijn het prettig pretentieloze funky Tiny Cities Made Of Ashes, en A Different City met zijn geweldige intro.

The Cold Part doet me weinig en duurt wat te lang, maar overslawaardig is het nummer ook niet.

Dan Alone Down There, een donker en goed geproduceerd nummer waarin schor gefluister afgewisseld wordt met een schreeuwerig doch catchy refrein. Eigenlijk vat dat nummer de sound van Modest Mouse anno toen goed samen.

In The Stars Are Projectors bewijst Isaac Brock wederom dat hij niet te beroerd is om zijn flink idiote wereldbeeld in een geniale compositie te gieten.

Wild Packs of Family Dogs is muzikaal weinig bijzonder, maar heeft iets ontroerends.

Dan het verdorie meest pakkende nummer van de CD: Paper Thin Walls. Moge degenen die zeggen dat er geen pakkende nummers op TM&A staan dit nummer voor eeuwig tussen hun oren horen spelen. I Came As A Rat is eveneens geweldig, de wederom hypnotiserende zanglijn, de O-ew-ew's, de maffe tekst, de tegendraadse gitaren, topcompositie.

Het album wordt uitgeluid met het tekstueel briljante Lives, het muzikaal briljante Life Like Weeds, en het lekker opgefokte What People Are Made Of. Brock durft te schreeuwen en te schelden, maar durft soms ook veel gevoel en intelligentie in zijn tekst te leggen. Resultaat is een album dat zweeft tussen ongeremdheid en hypnotiserende sereniteit. Een album dat nooit moet worden vergeten in het rijtje Funeral, Turn On The Bright Lights, In The Aeroplane Over The Sea en andere te pruimen indiemeuk.

avatar van Co Jackso
3,5
The Moon & Antarctica is toch een niveau minder dan het vorige album The Lonesome Crowded West. De veelal korte nummers op het album beklijven wat minder en het aantal hoogtepunten is schaarser. Niettemin bevat het album genoeg moois of van te genieten. De relatieve rustige nummers Lives, Gravity Rides Everything en 3rd Planet beschouw ik als de beste nummers en ook Dark Center of the Universe hoort daar zeker bij. Dit album wordt veelal het meest ambiteuze album van Modest Mouse genoemd, maar het beste album is het wat mij betreft dus niet.

avatar van Chungking
3,5
Nee, blijft mijn minst favoriete Modest Mouse plaat (maar de band is zo goed dat dit nog altijd wel echt de moeite is ). Ik vind het gewoon een té makke bedoeling, waardoor ik er mijn aandacht niet kan bijhouden. Het wilde van de eerste twee platen is een beetje weg... Meer nummers zoals What People Are Made Of, graag... Er is zijn ook amper nummers die er echt uitspringen, dat hebben alle andere albums wel. A Different City en I Came as a Rat zijn bv. zeldzame hoogtepunten, maar die halen het ook weer niet tegen de hoogtepunten van de andere platen.

avatar van Gyzzz
3,5
Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #219

Modest Mouse is een van die groepen die me altijd wel sterk overkomt bij beluistering van losse nummers, maar waarvan de uitgebreide discografie vol albums van een uur of langer me altijd afschrikt. Alle albums scoren vrij goed bij hetzelfde niet-zo-heel-selecte gezelschap en ik heb kortgezegd geen idee waar ik zou moeten beginnen. Dus begin ik helemaal niet. Maar nu, met de RYM-lijst, moet ik gelukkig wel. En grappig genoeg blijft precies datzelfde gevoel een beetje hangen na veelvuldig beluisteren van The Moon & Antarctica.

Dit is lekkere muziek als je moe bent. Een kwalificatie die ik overigens nooit eerder aan welke plaat dan ooit heb gegeven, en die mezelf ook wat verbaast. Na een drukke werkdag word ik makkelijk in dit consistente en uniforme papje van strak en goed uitgevoerde songs gezogen. Een plaat met fris gitaargeluid, flarden tekst en motiefjes die blijven nadreunen in mijn wazige hoofd. Voor veel artiesten is het lastig om een coherente plaat te maken die niettemin een uur lang blijft boeien, maar Modest Mouse beheerst dat heel goed – de plaat wordt zelfs beter na het einde toe, alsof je de eerste helft van de plaat nodig hebt om het geluid lekker op je te laten inwerken, waarna het in de tweede helft geland is. Ik weet niet waarom, maar als ik weinig energie heb klinkt de sound een stuk specialer en aparter dan als ik alert luister. Alsof mijn eigen sluimertoestand aansluit op die van het album, dat zich ook best meanderend voltrekt.

Als ik alerter en bewuster luister gaan me de details en structuren meer opvallen, en realiseer ik me dat ik ‘The Moon & Antarctica’ niet erg spannend vind. Ik lees rond dit album over experimenten maar hoor er eigenlijk geen - dit zit voor mij juist aan de minimumgrens van een 'plain' rockplaat waar geen hele speciale dingen gebeuren. Binnen die ruimte vind ik het een sterke plaat, maar hij is wel erg afgebakend en rechtdoorzee naar mijn smaak. De ruimtethematiek is consistent en gedetailleerd uitgewerkt, maar de literaire kwaliteiten die Modest Mouse hier en daar worden toegedicht onderschrijf ik niet. De heelalreferenties zijn naar mijn gevoel niet beter uitgewerkt op dan pakweg een ‘Sterrenstof’ en spreken me ook niet aan op een dieper emotioneel niveau. De zanger komt zelfs een beetje als een wijsneus over, wat me vooral opvalt als ik goed ga luisteren.

Deze Modest Mouse plaat moet op gang komen waarbij de tweede helft als een trein loopt en heel prettig voorbij glijdt. Niettemin voelt hij muzikaal te doordeweeks en afstandelijk voor een echt hogere score, waar bijvoorbeeld The Microphones in dit geluidshoekje naar mijn idee interessanter uit de hoek komt en vooral emotioneel meer raakt. Ook een Yo La Tengo komt in hetzelfde straatje dichterbij mijn gevoel. Daarmee is het een lekkere plaat die je makkelijk veel kunt draaien, maar waarvan de vermeende genialiteit me vooralsnog ontgaat.

3.5*

Gast
geplaatst: vandaag om 09:31 uur

geplaatst: vandaag om 09:31 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.