Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #219
Modest Mouse is een van die groepen die me altijd wel sterk overkomt bij beluistering van losse nummers, maar waarvan de uitgebreide discografie vol albums van een uur of langer me altijd afschrikt. Alle albums scoren vrij goed bij hetzelfde niet-zo-heel-selecte gezelschap en ik heb kortgezegd geen idee waar ik zou moeten beginnen. Dus begin ik helemaal niet. Maar nu, met de RYM-lijst, moet ik gelukkig wel. En grappig genoeg blijft precies datzelfde gevoel een beetje hangen na veelvuldig beluisteren van
The Moon & Antarctica.
Dit is lekkere muziek als je moe bent. Een kwalificatie die ik overigens nooit eerder aan welke plaat dan ooit heb gegeven, en die mezelf ook wat verbaast. Na een drukke werkdag word ik makkelijk in dit consistente en uniforme papje van strak en goed uitgevoerde songs gezogen. Een plaat met fris gitaargeluid, flarden tekst en motiefjes die blijven nadreunen in mijn wazige hoofd. Voor veel artiesten is het lastig om een coherente plaat te maken die niettemin een uur lang blijft boeien, maar Modest Mouse beheerst dat heel goed – de plaat wordt zelfs beter na het einde toe, alsof je de eerste helft van de plaat nodig hebt om het geluid lekker op je te laten inwerken, waarna het in de tweede helft geland is. Ik weet niet waarom, maar als ik weinig energie heb klinkt de sound een stuk specialer en aparter dan als ik alert luister. Alsof mijn eigen sluimertoestand aansluit op die van het album, dat zich ook best meanderend voltrekt.
Als ik alerter en bewuster luister gaan me de details en structuren meer opvallen, en realiseer ik me dat ik ‘The Moon & Antarctica’ niet erg spannend vind. Ik lees rond dit album over experimenten maar hoor er eigenlijk geen - dit zit voor mij juist aan de minimumgrens van een 'plain' rockplaat waar geen hele speciale dingen gebeuren. Binnen die ruimte vind ik het een sterke plaat, maar hij is wel erg afgebakend en rechtdoorzee naar mijn smaak. De ruimtethematiek is consistent en gedetailleerd uitgewerkt, maar de literaire kwaliteiten die Modest Mouse hier en daar worden toegedicht onderschrijf ik niet. De heelalreferenties zijn naar mijn gevoel niet beter uitgewerkt op dan pakweg een ‘Sterrenstof’ en spreken me ook niet aan op een dieper emotioneel niveau. De zanger komt zelfs een beetje als een wijsneus over, wat me vooral opvalt als ik goed ga luisteren.
Deze Modest Mouse plaat moet op gang komen waarbij de tweede helft als een trein loopt en heel prettig voorbij glijdt. Niettemin voelt hij muzikaal te doordeweeks en afstandelijk voor een echt hogere score, waar bijvoorbeeld The Microphones in dit geluidshoekje naar mijn idee interessanter uit de hoek komt en vooral emotioneel meer raakt. Ook een Yo La Tengo komt in hetzelfde straatje dichterbij mijn gevoel. Daarmee is het een lekkere plaat die je makkelijk veel kunt draaien, maar waarvan de vermeende genialiteit me vooralsnog ontgaat.
3.5*