Devin Townsend - Terria (2001)

Op aanraden van Eddie eens opgezocht, dit album. Ben momenteel nog met de eerste luisterbeurt bezig, maar tot nu toe bevalt het me heel aardig. Moet het nog iets vaker horen om een echt oordeel te geven, daarom nog geen stem..

Heel verstandig om ook deze een te checken, je zult er geen spijt van krijgen, vooral het nummer Earth day is echt geniaal.

Earth Day is inderdaad erg mooi, maar ook de rest van de plaat blijft na meerdere luisterbeurten overeind wat mij betreft. Nu toch eindelijk maar eens stemmen hier. 4*

ps: Zoals hieronder al gezegd werd ik via Isis doorverwezen naar deze band. De muziek van Townsend werkt voor mij gek genoeg beter als ik die link niet in gedachte houd. Evengoed bedankt voor de tip

Toen ik deze plaat begin deze avond voor het eerst draaide, dacht ik na een nummer of 3: "Zo, dit zou wel eens hoge ogen kunnen gaan gooien." Echter vanaf dat moment wordt dit album steeds ietsje minder en aan het eind zelfs slaapverwekkend saai. Het duurt gewoon allemaal te lang, de trucjes, de nummers, het hele album.

3,5* toch nog metname door het denderende begin.

Heb het eerlijk geprobeerd met dit album. Overal werd dit album de hemel in geprezen. Inderdaad een heel sterk begin maar op den duur vergt het nogal wat energie om er naar te blijven luisteren, door al die lagen muziek op elkaar. Het komt als een stoomwals over je heen, die je verplettert.
Normaliter geeft muziek mij energie in plaats dat het energie kost.

Ben opgehouden hier energie in te steken.

Earth Day is de shit!

Ik heb zijn hoofd op a1 formaat aan de muur hangen. Ik vereer Devin Townsend omdat hij een samenvatting is van alle emoties die muziek bij me op roept. Humor, zelfspot, melancholie, waanzin, vreugde en hoop, om een paar eruitspringende te noemen. En dan heb ik het niet alleen over de industriële preciebom Strapping Young Lad maar vooral over de platen die hij maakt onder zijn eigen naam of met zijn eigen band. 'Terria' is nog altijd zijn grootste meesterwerk, en qua instrumentale textuur, structuur en gelaagdheid ken ik geen betere, zelfs niet in de elektronicahoek.

nee het drieluik 'Deep Peace', "Canada' en 'Down & under" doet me echt wat. Of het vermorzelende Earth Day. De progmetal van The Fluke en de emotionele uitbarsting van Nobody's here. terria heeft geheel terecht een tijd in mijn top 10 gestaan en die 5* zijn het nog steeds dubbel en dwars waard. Tijdloos

Voor velen hét ultieme Hevy Devy-album, niet voor mij.

De productie is weeral top, Devin en de rest van de muzikanten spelen alweer als de besten, maar om de één of andere reden raakt dit me niet zoals bijvoorbeeld Biomech en het latere Synchestra dat wel doen.

Pas op, er staat geen enkel slecht nummer op de CD, maar het is me in de tweede helft van de plaat soms allemaal toch net iets te rustig en kalm.

Een groeiplaat? Zou kunnen, maar voorlopig blijf ik toch nog even hangen bij de 2 reeds genoemde meesterwerken...

Een prachtig werkstuk van dhr. Townsend die je, wellicht wat moeizame, luisterbeurten kost maar je wordt beloond. Sommige mensen vinden dat deze plaat op het laatst inkakt en bovenal te lang van stof is. Zo niet voor mij, ik heb ooit in een zomerse regenbui in een bos de overgang van ‘The Fluke’ naar ‘Nobody’s Here’ mogen beleven. Herbeleven kan niet meer maar toen had het iets magisch. Laatstgenoemde, is trouwens prachtig stukje muziek waarin je zowel tekstueel maar ook zeker muzikaal de eenzaamheid voelt. Ook aandacht voor afsluiter ‘Stagnant’ die een vreemde creatie is van tekstuele bittere realiteit ( 'It get a feeling that it’s all so temporary’) in, vreemd genoeg, een muzikaal zo hoopgevend klinkend nummer.

Meesterwerk!

(sfeer+detail+originaliteit)²=Terria!

Alleen Down And Under vind ik niet zo boeiend, daarom geen 5.

Ik onderstreep mijn woorden nog maar eens een keer. Een klassieker waar hier, helaas, weinig mensen nog maar gehoord schijnen te hebben.

Heb ik juist andersom, opener Mountain weet me tot nog toe niet écht te boeien. Vanaf een bepaald in Earth Day word het echter al boeiender, en bij de tweede helft van de plaat kan ik me pas écht inleven in de muziek.
Hij moet sowieso eerst nog een flink eind groeien voordat ik kan stemmen.

Mountain is inderdaad een behoorlijke kluif. Het vergt nogal wat van de luisteraar want er gebeurd nogal wat. Maar juist dat wat er op de achtergrond te horen is maakt de sfeer. Daarnaast meen ik wel iets te begrijpen wat 'Devin' hier tekstueel wil duidelijk te maken. Hij probeert volgens mij te schetsen hoe betrekkelijk het leven kan zijn. 'It's just another mountain'.

Het is altijd weer een verrassing hoe ik deze ervaar. Soms kan ik er in komen en is het flink genieten, vooral bij Earth Day. Het probleem met deze is dat de CD te intens is om als achtergrond muziek te dienen. Op dat soort momenten ervaar ik deze plaat als te chaotisch. Het is dan ook geen reguliere muziek die hier te horen is, maar een bizar pallet aan geluiden, stemmingen en decibels.

Dit klinkt heel goed, wat een ontdekking zeg. Het volle geluid voelt als een warme deken die je tijdens een storm om je heen slaat. Qua sfeer krijgt Townsend het ook voor elkaar om redelijk divers te zijn; vooral Earth Day voelt bij vlagen stormachtig. Townsend zingt als 'ie moet zingen en krijst als 'ie moet krijsen: mooie balans.

Interessante muziek. Buiten de vergetelijke intro start de plaat met twee dijken van nummers, om vervolgens iets in te zakken naar een niveau dat nog steeds interessant is, maar wat vaker schippert tussen boeiend en minder interessant. Zo bevat Deep Peace een aardige melodieuze zang maar komt er halverwege een fijne weidse gitaarsolo die de melodie in de schaduw zet. Canada heeft iets baldadigs, alsof een groep kwajongens op oorlogspad gaat. Doet me ook een beetje denken aan Amplifier's Panzer (van het titelloze debuut). The Fluke begint opvallend luchtig maar bevat - net zoals enkele andere nummers - passages waarin het wat minder interessant wordt. Denk aan bepaalde zanglijnen en muzikale intermezzo's. Leuk, maar het laat mijn aandacht even verslappen. Sterker nog, de laatste anderhalve minuut van The Fluke duurt echt veel te lang. Misschien is dat om een brug te slaan naar het relatief zoete Nobody's Here, maar dat is geen excuus om dan anderhalve minuut lang amper iets van belang te laten horen.

De Hidden Track (tenminste, zo geeft Spotify 'm aan; ik zie dat 'ie gewoon Humble heet) is ook het vermelden waard. Een bijna gezellig gitaarriedeltje dat op precies anderhalve minuut een kleine omslag maakt door een minuut of vier een zeer sferische loop in te zetten van een fragment uit een liedje dat me aan Dylan's Subterranean Homesick Blues doet denken, vertroebeld door een psychedelische sluier van stoffige grijstinten.

Wat ik dus de afgelopen tijd heb gehoord is een plaat die, ondanks de dipjes, een erg aantrekkelijk geluid voortbrengt. De volle sound voelt warm aan, de gitaarriffs prachtig en de zang gevarieerd. Townsend gaat af en toe bijna over de schreef door een bombastisch stemgeluid op te zetten die me laten denken aan symphonische metal of iets dergelijks, maar vreemd genoeg blijft het over de gehele linie acceptabel. (Ik spreek voor mezelf overigens.) Dat maakt 'ie goed door op precies de juiste momenten wat gekrijs en zuivere zang te laten horen. Mooie afwisselingen die, hoewel ze mijlen ver van elkaar vandaan liggen, toch een geheel vormen. Een overall beoordeling zal tussen de 3,5 en een 4 sterren liggen, waarbij mijn stem sterk neigt naar vier sterren. Bij deze dus: 4 sterren.

Ik vond zojuist de LE 2CD voor een tientje online. Dus ik ben erg benieuwd naar het bonusmateriaal. Een cd die zo lang al tot mijn all time favorieten behoort, mag ik best dubbel hebben.

Een schitterende plaat van Devin Townsend. Het is haast een essentiële plaat in de "history of progressive rock". Constant van een hoog niveau met hier en daar een force uitschieter in de wel heel positieve zin. En ja, Earth Day is daar 1 van!!!!

Klassieker dan?? Ow Yeahh

Maar weer eens uit de platenkast getrokken. De echte dit keer, niet de virtuele. Terria blijft één van de betere werkstukken van meneer Townsend. Het is een bij vlagen imposant en altijd boeiend album, avontuurlijk en zeer divers. En de machtige geluidsmuur die zoals altijd wordt neergezet is geweldig. Tegen het einde is de rek er wel een beetje uit, vooral wanneer de flauwe afsluiter Humble zich aandient, maar tot die tijd valt er veel te beleven.

Vandaag voor het eerst in meerdere jaren weer opgezet, maar dit blijft misschien wel zijn beste plaat.

Een prachtig album van Devin. Heerlijk divers en er is overal genoeg te ontdekken. Van mij had de wat flauwe afsluiter niet gehoeven, maar goed "it's just entertainment folks"

Mijn kennismaking met Devin, en naar mijn mening nog steeds een hoogtepunt in zijn oeuvre. Wel moet ik toegeven dat ik bij herbeluistering van dit album een beoordeling van 5 sterren net teveel vindt, omdat naar het einde het album wat van zijn magie verliest, al is afsluiter Stagnant weer een topnummer (Humble beschouw ik niet als volwaardige track. Het staat ook niet voor niets niet vermeld op diverse uitgaven van dit album).

Met name eerste deel van het album is is overweldigend, mede dankzij de krachtige, volle productie. Stevige tracks als Mountain en Earth Day, maar ook de wat meer dynamische tracks klinken overtuigend en denderen uit je speakers.

Score 92/100

Een overweldigende sound, een warme productie en veelal lange songs. Destijds reikhalzend naar dit album uitgekeken, vaak gedraaid maar inmiddels is mijn liefde voor deze plaat wat bekoeld. Dat heeft te maken met het feit dat er veel gebeurt in elke track, veel tempowisselingen, geluidserupties en opmerkelijke overgangen. Townsend pakt dit weer uiterst zorgvuldig aan maar raakt mij ook met de regelmaat van de klok kwijt. Het vraagt niet mijn volledige aandacht daar waar bijvoorbeeld Ocean Machine dat wel doet. In de ontwikkeling van man's oeuvre een goede plaat, innovatief en overweldigend maar het had wat mij betreft wat compacter gemogen.

Tussenstand:

1. Ocean Machine
2. Physicist
3. Terria
4. Infinity
5. Cooked on Phonics

Hier heb ik dus de mooie dubbel vinyl uitvoering van. Je moet er een paar keer voor zitten, maar dan geeft het album zijn geheimen pas vrij. Al achter alle lagen instrumentatie zit veel moois verborgen. Artwork is ook top, zeker op de op de vinyl uitvoering.

Dit album blijft met afstand zijn beste vind ik, en ben bang dat hij dit ook niet meer gaat overtreffen. Vernieuwend, magistraal en meeslepend, in feite gewoon een progressive rock album, maar wel een hoogst originele, intens en briljant geproduceerd. Een klassieker in het genre. 4,5 ster