Nadat ik St. Vincent als voorprogramma van Sufjan Stevens had gezien (ze zat ook in zijn band) was ik om: een meisje om verliefd op te worden.... zeker muzikaal gezien
Marry Me beviel me dan ook goed. Ze had het in zich een meesterwerkje te schrijven..... ooit......
Maar helaas bleken de opvolgers dat dus niet te zijn. Leuk, aardig en daar hield het wat mij betreft mee op.
Om die reden haalde ik mijn schouders op over dit nieuwe album. Toch weet je maar nooit dus dan toch weer een poging wagen.
Wederom grappige, leuke, gekke liedjes vol met twists maar raken doet het me niet echt. Het lijkt soms iets te bedacht over te komen, alsof het zo moet zijn in plaats van zo te voelen.
Het freakerige, nerveuze, jachtige van een aantal nummers draagt ook niet bij om de feestvreugde bij mij te verhogen. Het springt mij te veel heen en weer: een prima nummer als
Prince Johnny wordt te veel omgeven door nummers waar ik niet veel mee kan (
Birth in Reverse en
Huey Newton) en dan weer afgewisseld met een swingende, funky track als
Digital Witness (ze had hier zo een jaren '80 Prince-protégé kunnen zijn).
Misschien tijd om St. Vincent maar eens los te laten........ of toch maar weer hopen op dat ene meesterwerkje?! Wellicht de volgende keer
