James Brown - Live at the Apollo (1963)

Ik was liever bij dit concert geweest dan bij Woodstock.

Blijft het #1 Soulalbum aller tijden gewoon

En jawel ik heb de orignele versie van dit album op Cd, de volledige 11 nummers .

in 1987 goed voor een notering in de top 10 van de door Oor samengestelde Top 100. Tegenwoordig is een dergelijke lijst schering en inslag, toen was het nog een evenement. De notering van James Brown was natuurlijk zeer verdiend om de bij dit album genoemde redenen.

Een Live registratie van een Soul optreden zo als een Soul optreden behoort te zijn.
Energiek, broeierig en opzwepend.

De tot stand koming van dit optreden / album heeft nog heel wat voeten in de aarde gehad. Het was namelijk zo dat de platenbaas van James Brown (Syd Nathan) er helemaal niets voor voelde om een live plaat op te nemen. James heeft toen zelf een behoorlijke duit in het zakje gedaan om dit alles te kunnen realiseren naar men zegt ruim $6.000.

Het werd een spetterende optreden James Brown en zijn muzikale regisseur (Lewis Hamlin) hadden de begeleidingsband tot een vlekkeloos opererende machine gemaakt met een achtkoppige blazers sectie die nauwelijks tijd hadden om adem te halen .
De show gaat involle vaart van start waarbij de eerste 4 nummers in een geweldig tempo voorbij raazden en waarna er even een adem pauze werd ingelast met het gospelachtige Lost Someone net als dit tot een expolsive cliamx lijkt te komen word er een medley van negen hits ten gehore en sluit dan af met een uitmuntende uitvoering van The Night Train. Het publeik is uitzinnig maar het is over.

De band was zo goed en retestrak omdat James Brown zijn bandleden boetes oplegde als ze zich ergens van noot of maat vergisten. En hij bleef sleutel aan de liveoptredens. 't Schijnt dat hij nogal tiranniek uit de hoek kwam. Maar net dát autistische trekje zorgde er voor dat dit de heerserplaat is geworden dat ze is.

5*

Ik word er niet door geraakt, maar voel wel de enorme energie en drive waarmee James Brown zingt (en 'regisseert'). Zijn stem is ook heel bijzonder. Hij schakelt moeiteloos van lome, zwoele soul naar opzwepende nummers en speelt met de diverse klanken en sferen. Het is een klassieker, maar geen persoonlijke favoriet.

Tweede album in het forumtopic 52 essentiele klassiekers.

James brown was 29 toen hij op 24 oktober 1962, gesteund door drie zangers en dertien muzikanten, samen met de Famous Flames in the Apollo Theater in Harlem optrad. Dat was indertijd dé New Yorkse pleisterplaats voor zwarte muzikanten. Toen al ging de Amerikaan door het leven als "The Hardest Working Man in Showbusiness" en "Mister Dynamite". Ook de eretitel "The Godfather of Soul" brengt hem in zijn nopjes.
Live at the Apollo is duidelijk een uitgave uit het vinyl tijdperk. Zelfs op de cd staat maar goed een half uur muziek, de aankondigingen inbegrepen. Maar dat geeft niet, want de liedjes zijn van een grenzeloze pracht. Browns ongepolijste stem, de r&b van "I´ll Go Crazy" of de doorleefde soulballads: het is van een zeer hoog niveau. Duidelijk is ook dat Prince goed naar deze plaat heeft geluisterd, vooral in rustige nummers als "Try Me" of "I Don´t Mind" hoor je waar wijlen The Artist een aantal vocale tics heeft gehaald. Het publiek klinkt alsof The Beatles voor een mensenzee spelen, maar het was nochtans maar een paar honderd man sterk. Excuseer: dat moet vrouw zijn in plaats van man, want de door Brown opgegeilde bende gaat collectief uit de bol, om het beleefd te zeggen. De "vuilste" reacties werden overigens uit de plaat geknipt. Het maakt er deze langspeler niet minder heet op en hij blijft een toetsteen voor heel wat zwarte muziek.

bron: DM, De Cultuurkenner, 1999

@ Rudi S
Volgens mij bespreek je hier Live at the Apollo volume 2 ( origineel verschenen in 1968). Bijvoorbeeld Cold Sweat en It's a Man's, Man's,
Man's World zijn namelijk later dan 1963 verschenen.

Live At The Apollo, Volume II is a 1968 live album by James Brown, recorded in 1967 at the Apollo Theater in Harlem. The performance is a follow-up to Brown's very successful 1963 recording, Live at the Apollo.

Jij hebt gelijk ik heb mij vergist.
review verplaatst naar het juiste album uit '68
Overigens staat op beide CD hoesjes 1968.
Maar ook bij II klopt het hoesje en de tracklisting niet 100%

Ik blijf met gemengde gevoelens zitten bij dit album. Het geschreeuw van het publiek vind ik geen meerwaarde, in tegendeel. Sommige interacties met het publiek roepen bij mij het sfeertje op van een een dominee en zijn volgelingen in een zwarte protestantse kerk. Ik hou niet van kerken, en ook niet van de opgefokte versies van Think en Night Train. Wat mij betreft hebben de studioversie's veel meer "soul".
James Brown is natuurlijk wel een fantastiche zanger, gewoonweg geweldig hoe hij hier tekeer gaat, maar dat doet ie ook op de studio versies.

In verhouding tot de reputatie van het album, voor mij dus een lichtlijke tegenvaller. Momenteel heb ik met mijn 20 All Time Greatest Hits! verzamelaar nog steeds genoeg James Brown in huis. Ik twijfel nog tussen 3,5 of 4.

Ook voor deze geldt wat mij betreft hetzelfde als voor het 1968 album.
Ik bezit slechts de Appolo's en een verzamelaar, maar James Brown is wat mij betreft live nog een klasse beter dan in de studio.
Ook hier sleept hij het (wel is waar zeer willige) publiek weer mee in prachtige uitvoeringen van zijn bekendere nummers.
Hoogte punten zijn ook nu weer Lost someone en de fantastische medley.
Dit is een terechte klassieker.

Lekkere muziek, al is de boel slecht gemixt, de stem van Brown komt iets teveel naar voren en snijd door de muziek heen. Ook het juichende publiek vind ik niet bepaald een meerwaarde. Best jammer, want voor de rest klonk het allemaal wel aardig en lekker swingend, en Brown is een goede zanger.

Wel eens met Patrick dat het gezien alle lovende berichten niet de klassieker is die het doet vermoeden, maar ik kan niet ontkennen dat deze jonge, vitale Brown er een feestje van maakte. Er had wat meer funk opgemogen, maar ook als soulzanger wist Brown zich wel te redden. Vooral de medleys vind ik erg leuk.

Kloten in Hamburg? Dat was 1960-1962. Ten tijde van dit album lag hun tweede studioplaat al klaar voor de drukpersen.

On-topic: ontzettend goede regristratie al weet de muziek zelf mij lang niet altijd te raken. Misschien wat meer draaibeurten geven. James' stem blijft in ieder geval fier overeind staan tussen al het trompet- en blaasgeweld.

Dit live album is natuurlijk opgenomen in 1962.

beetje flauw, anno 1962 bestond er eigenlijk nog niet zoiets als 'funk'

Waardoor de kwaliteit van deze liveplaat achteraf iets minder is.

tja, kun je een soulplaat kwalijk nemen dat het geen funkplaat is? Genoeg fantastische live platen van James Brown vol met funk.

Wat ik wil zeggen is dat James Brown later iets veelzijdiger werd, en dat ik dat hier nog een beetje mis. De tand des tijds heeft er in die zin een beetje aan gezeten. In 1962 was de impact wellicht groter. Voor zijn soul krijgt hij nog steeds 4*.

Jadiejadieja, Are you ready for star time? Van James Brown ben ik niet zo gecharmeerd. Hij krijst me iets te vaak onnodig waardoor het kinderachtig wordt. Zeker op dit live-album zitten er echt gedeeltes tussen, waarbij het me tegenstaat. Interactie met het publiek is volop aanwezig en dat is an sich ook wel okee, maar ik heb het idee dat het gewoon heen en weer gegil is. Echt heel verheffend vind ik het niet.

Neem daarbij ook nog nummers die eindeloos dooretteren, zoals Lost Someone en ik kan niet anders concluderen dat ik dit maar een heel matig album vind. All aboard the Night Train richting andere chillere soul-muziek is mijn advies bij deze!

Ook zoiets: liveplaten. Daar ken ik er echt dus veel te weinig van omdat mijn focus er totaal niet op ligt. Van enkele van mijn absolute favorieten (Tom Waits bijvoorbeeld) ga ik er zeker wel eens één uitproberen, maar verder beperk ik mij doorgaans tot reguliere albums. Wellicht iets voor de toekomst, om daar wat meer in te duiken.

Deze van James Brown is me in elk geval goed bevallen. Een ontzettend strak spelende band en een Brown die constant op dreef is kenmerken het energieke feestje dat dit geweest moet zijn. Ik ken verder niks van deze soulheld, mede omdat dat genre sowieso nooit heel erg mijn aandacht heeft gehad; ik ken slechts een aantal klassiekers (onder andere van Otis Redding, Curtis Mayfield, Sam Cook en Baby Huey). Dit omdat ik er simpelweg niet zo'n behoefte aan heb. Zelden voel ik bij dit genre ook echt een klik. Maar lekker is het wel vaak.

Zo ook hier, 'lekker' lijkt mij het perfecte woord hiervoor. De groove die neergezet wordt, de kracht in de stem van Brown, hoe hier met het publiek wordt gespeeld ("I wanna hear you say 'ahw!"): alles telt op tot, ik zei het al, een energiek feestje. Ik heb ook continu de neiging om mijn voeten ritmisch op en neer te bewegen. Wat dat betreft voel ik dit wel degelijk. Bovendien duurt het ook niet zo lang, wat dit album ten goede komt. Een erg sympathieke plaatje, al met al.

Ik ben zelf meer van de funky James Brown van eind jaren '60 / begin jaren '70. Zijn derde optreden in the Apollo bevalt mij dan ook stukken beter dan dit eerste concert. Dit is een soulconcert, maar het wordt wel grotendeels in een (soms te) rap tempo afgewerkt. Het neigt soms zelfs naar afgeraffeld, alsof er zoveel mogelijk liedje op de plaat terecht moesten komen. Het heeft in ieder geval ook te maken met het feit dat James Brown meerdere concerten per avond gaf.
Daarbij vind ik ook het schreeuwende publiek regelmatig een stoorzender. Het leidt af van de geweldige zanger die James Brown is en van de muziek, die ook nog eens door prima muzikanten wordt gespeeld. Vandaar een dubbel gevoel bij Live at the Apollo.

Voor alle liefhebbers van James Brown: van het concert van Parijs 1971 met Fred Wesley & the J.B.'s is in 2014 het complete concert op 3LP verschenen op het Sundazed label in een sublieme geluidskwaliteit:
James Brown - Love Power Peace (1992)
James Brown - Love Power Peace (Vinyl, LP, Album) at Discogs

Zeer aan te raden!

Ruim een jaar later heb ik ook dit concert in The Apollo verhoogd naar 4,5*. Want hoe je het ook went of keert: wat een strot heeft James Brown hier zeg. Wat een intensiteit en wat een beleving. Dan maar af en toe een wat erg hard schreeuwend publiek. En zelfs dat past er wel een beetje bij. Zeker op het fraaie Lost Someone.

Ik blijf het proberen, toch kan ik er nog altijd geen topper in zien. Lost Someone bijvoorbeeld vind ik echt veel te langdradig. Try Me is m'n favoriet hier, prachtig nummer dat recht door je ziel snijdt.

Uitstekende live registratie van Brown de soulartiest.
Ook ik ben meer een funky JB, maar heb veel waardering voor het feit dat hij met zijn rauwe zang een andere draai aan de soul geeft dan het meer gladde werk van de meeste soulzangers.

De band is ook heerlijk strak.

Livealbums en soul zijn onlosmakend met elkaar verbonden en al helemaal als je het over het roemruchte Apollo theater heeft. Één van de beste en meest bewierookte live albums in de soulmuziek is zonder twijfel deze energieke plaat van James Brown.
Hoe de band van JB alltijd gedrild werd is goed te horen op deze plaat, want de band speelt retestrak. Daarnaast had deze plaat bijna niet uitgekomen. Brown moest zelf geld inleggen om het project te realiseren.

Normaal gesproken bespreek ik deze albums per nummer, maar dat is bij een livealbum als deze geen beginnen aan. Juist bij het beluisteren van liveregistraties is het zo belangrijk de volledige vibe te pakken, het als één geheel te beluisteren. En dan kan ik over dit optreden van James Brown zeggen dat het de soulman James Brown in optima forma is. Dan gebruik ik hier het woord soulman ook nog eens met een reden, want dat is hetgeen wat je op deze plaat terughoort. Iedereen ken Brown natuurlijk ook van zijn funky werk, maar hier in Apollo liet hij juist die soulkant zo goed horen. Voeg daar dat rauwe randje van de beste man aan toe en je weet dat je geheid een topavond had als je aanwezig was. Weet daarnaast hoe kritisch hij was op de band en je weet dat zij wel zo strak moesten spelen. Maar er is maar één echt hoofdrolspeler en dat is Hardest Working Man in Showbusiness himself.

(bron: Opus de Soul)

Funky Bookiezegt:Door zijn 11e (!) positie op de eeuwlijst van Oor 1987 waren mijn verwachtingen hoog gespannen en koos ik deze in de volkskrantactie van legendarische live-albums boven MTV unplugged van Nirvana, wat ik nu betreur. De live-energie is voelbaar, maar de songs zijn niet zo goed als die van b.v. Otis Redding of Sam Cooke. Wel worden die songs hier in een razend tempo en zeer energiek als een soort revue aan elkaar geregen. Dit is wel een anachronistische kijk op dit album, want ik besef het historische belang van dit door Brown zelf gefinancierde album terdege. Maar ik luister nu vooral naar de afzonderlijke liedjes. 'The hardest working man in showbusiness' geloof ik zeker wel, alleen volgens mijn bescheiden mening niet de allermeest getalenteerde. Ik denk wel dat Brown eer toekomt in de (latere) ontwikkeling van de funk (die hier nog niet als zodanig valt te herkennen, al is het uitgebreide vraag- en antwoordspel met het publiek er al wel een voorbode van), al moet de inbreng van companen als Bootsy Collins hierin ook weer niet worden onderschat. Brown wist in ieder geval wel de juiste mensen om hem heen te verzamelen.

Ik vind dit maar een middelmatig album. Erg rommelig vooral.
Nou ben ik bepaald geen liefhebber van James Brown, maar dit album doet me begrijpen waarom.
Toch staat dit album op 1 in de 100 Greatest Albums of 1963. En 4 in de BestEverAlbums over 1963.
Ik begrijp daar niets van. Er staan nauwelijks nummers op het album. In de eerste 11 minuten wordt wat gerommeld tot Lost Someone begint. Maar ook in dat nummer is de interactie met het publiek belangrijker dan de muziek. En er komt maar geen eind aan.
De Medley is vervolgens het eerste onderdeel waarin de muziek de hoofdrol heeft.
Ook afsluiter Night Train vind ik pover, Het gaat wel als een Night Candle uit.
2,5*

Ik denk dat ik misschien een paar decennia te laat geboren ben om dit ten volste te waarderen, maar ik zie en hoor wel wat velen hier zo goed aan vinden. Een excellent optreden is het zeker. Een enorm strakke band, James Brown die z'n volste geeft en het publiek dat echt toevoegt aan de sfeer van de opname. Het beste werk van James Brown ( wat vaak te lezen valt) is dit in mijn inziens echter niet. Het oudere werk van James Brown van voor zijn funkperiode is net iets te ouderwets en gedateerd naar mijn smaak.