Real Estate link ik meteen met de zomer. Misschien komt dat vooral doordat ik hun vorige album (Days, 2011) heb ontdekt in de zomer en die associatie is blijven hangen. Niet geheel onlogisch trouwens. Ze maken namelijk dromerige rock nummers die heerlijk relaxt en zomers aan doen. Echt muziek voor laat op een warme (of eerder bloedhete) zomeravond.
En deze nieuwe plaat voldoet ook weer perfect aan die omschrijving. Heerlijk loom in de meest positieve zin van het woord. Uiteraard geholpen door de zanger, die heel ontspannen zijn teksten weet over te dragen. In combinatie met het rustige gitaar-spel en niet te veel op de voorgrond tredende drums ontstaat een erg fijne sfeer. Maar er zit vaak een valkuil bij dit soort albums: het kan ook te rustig blijven, te loom. Soms heb je even een schop voor de kloten nodig om wakker te blijven zeg maar. Deze mist hier echter, waardoor het album naar het einde toe uitgaat als een nacht-kaars. De nummers zelf zijn niet slecht, maar het kabbelt allemaal een beetje voort. Waar dat in het begin nog erg prettig en loom is, wordt het naar het eind toe steeds wat ... saaier eigenlijk.
Waar ging het nou dan mis? Volgens mij gewoon bij de nummers zelf. Op Days waren ze van een hoger niveau door de grotere afwisseling. Hierdoor bleef het interessant en daardoor wel hangen. Hier zijn de nummers net iets minder, waardoor het meteen die klik mist. Daardoor is het een aardig album geworden, maar niet dat geniale album wat ik de rest van de zomer zal blijven draaien.
Overgenomen van mijn blog:
Pat-sounds