menu

Johnny Cash - American III: Solitary Man (2000)

mijn stem
4,19 (552)
552 stemmen

Verenigde Staten
Country
Label: American

  1. I Won't Back Down (2:09)

    met Tom Petty

  2. Solitary Man (2:25)

    met Tom Petty

  3. That Lucky Old Sun (Just Rolls Around Heaven All Day) (2:35)
  4. One (3:53)
  5. Nobody (3:14)
  6. I See a Darkness (3:42)

    met Will Oldham

  7. The Mercy Seat (4:35)
  8. Would You Lay with Me (In a Field of Stone) (2:41)
  9. Field of Diamonds (3:15)

    met June Carter Cash en Sheryl Crow

  10. Before My Time (2:55)
  11. Country Trash (1:47)
  12. Mary of the Wild Moor (2:32)

    met Sheryl Crow

  13. I'm Leaving Now (3:07)

    met Merle Haggard

  14. Wayfaring Stranger (3:19)

    met Sheryl Crow

totale tijdsduur: 42:09
zoeken in:
avatar van popstranger
4,5
De beste uit de reeks en al de andere zijn al zo goed...

avatar van deric raven
4,0
Johnny Cash back stage, klaar om het podium te betreden.
Nog eventjes een moment in stilte.
Waar brengen zijn gedachtes hem op dit moment?
Het besef dat elk optreden zijn laatste kan zijn?
Na vergeten te zijn in de jaren 80 eindelijk weer erkenning?
Cash staat er met grote letters op de voorkant.
De American Recordings was een grote gok.
Nu, een paar albums verder overheersen de dollartekens.
Niet voor Johnny himself.
Niet voor zijn echtgenote.
Beide hebben niet meer de tijd om van het verdiende geld te verdienen.
De klokt tikt.
Een nalatenschap voor zijn kinderen.
Producer Rick Rubin die nog even flink wil verdienen.
Prince gaf een paar jaar eerder al aan een slaaf van de platenmaatschappij te zijn.
Hij zat niet tot aan zijn dood hieraan verbonden.
Maar ook ik ben een groot liefhebber van deze breekbare Johnny Cash.
Hoe dicht kun je komen bij een artiest.
Ik heb het geluk gehad om ooit Bono tijdens een concert een hand te kunnen geven.
Toch voel ik mij hier staande naast Johnny Cash.
Een nummer inspelen, om vervolgens weer op adem te komen met een extra dosering zuurstof.
Bij Field Of Diamonds zie ik een oud, gelukkig echtpaar voor me.
Twee gerimpelde trillende handen die elkaar, zo mogelijk, stevig vast houden.
Sheryl Crow als privé zuster een beetje op de achtergrond.
One love
One life
When it's one need
In the night
One love
We get to share it
Leaves you baby if you
Don't care for it

U2 maakte samen met Johnny Cash The Wanderer.
Ze hadden toen echter niet het besef dat ze een paar jaar eerder een klassieker voor Johnny Cash hadden geschreven.

avatar van Kos
4,0
Kos
Country Trash is echt zo'n geniaal nummer. .

avatar van Sir Spamalot
4,5
Na een pauze van vier jaren pikken Johnny Cash en producer Rick Rubin de draad opnieuw op om uit te pakken met deze bijzonder indrukwekkende American III: Solitary Man, dat ten eeuwige dage met zijn opvolger American IV: The Man Comes Around strijd voert ten huize Spamalot om de titel “Favoriete Cash album”. Maar ik ga nooit kunnen kiezen, waarom zou ik?

Het duurde vier jaren omdat Johnny Cash die tijd op de sukkel was geweest met zijn gezondheid en je hoort dat terug in de lichte verandering in zijn fragieler geworden stem. Deze keer komt er geen begeleidingsgroep meespelen maar diverse gastartiesten, op een album dat die speelsheid van American II totaal ontbeert. Johnny Cash lijkt meer terug te kijken op zijn leven na een moeilijke periode.

Wat onthoud ik vooral van dit album? Dat je hier maar drie nummers kunt aanduiden als favoriete tracks en dat is best wel hartverscheurend, net zoals de muziek en de titels van de eerste twee nummers. De teksten van I Won't Back Down en Solitary Man ken ik ondertussen van binnen en buiten. Maar er is nog meer moois door die grotere breekbaarheid in zijn stemgeluid, getuige The Mercy Seat met dat memorabel eindstuk op piano, die lichte aarzeling tegen het einde aan in Country Trash.

En waarom niet eens mijn rode draad qua hoezen verderzetten in deze reeks? Johnny Cash staat met zijn gitaar klaar in de coulissen, wachtend op een sein of op iemand om zich naar het podium te begeven. Hij straalt rust uit maar ook de eenzaamheid van het muzikantenbestaan.

avatar van Pietro
4,5
Het verhaal over de totstandkoming van de American Recordings-albums van Johnny Cash is bekend. In de herfst van zijn toch al bijzonder indrukwekkende loopbaan liet Cash nog vijfmaal horen waartoe hij in staat was, dit alles in samenwerking met producer Rick Rubin. We leerden een andere kant kennen van de man die hier – nog meer dan voorheen – een bijzonder intieme, gevoelige kant van zichzelf laat zien.

Eerder schreef ik al een lovend stuk bij het eerste deel, dat een jaar of tien geleden mijn kennismaking was met het plaatwerk van Cash. Uiteraard was ik wel al bekend met zijn hits uit met name de jaren ’50 en ’60, maar dit klonk toch wel heel anders. Niet lang na het beluisteren van dat eerste deel, ben ik me in de rest van de American Recordings gaan verdiepen. Daar waar op het eerste deel de sobere, sfeervolle akoestische set enkel door Cash zelf wordt ingekleurd, zijn op dit derde deel getiteld Solitary Man diverse gastmuzikanten actief. Die weten de tracks – vaak covers – een extra dimensie te geven waardoor ik deze plaat eigenlijk nog beter vind.

Een nummer als I Won’t Back Down bijvoorbeeld was al een van mijn favorieten in de versie van Tom Petty, maar samen met deze ondergewaardeerde, veel te vroeg gestorven muzikant weet Cash dit nummer naar mogelijk nog grotere hoogte te brengen. Hetzelfde geldt voor zijn bijdrage van U2’s One die ik zelfs een stuk beter vind dan het origineel. Ik moest in eerste instantie wel even wennen aan het feit dat een groot deel van dit album uit covers bestaat, maar daar ben ik nu wel overheen. Van The Mercy Seat bijvoorbeeld moet ik bekennen dat ik het origineel van Nick Cave niet kende, zo goed past Cash bij deze track. Inmiddels ben ik me ook in de muziek van Cave gaan verdiepen en die bevalt me ook prima.

Graag had ik Cash deze tracks eens live ten gehore willen zien brengen en dan hadden die gastmuzikanten er wat mij betreft niet eens bij hoeven te zijn. Het is er helaas nooit van gekomen. Het doet niets af aan zijn grote muzikale klasse die hier wederom getoond wordt: 4,5*.

Arbeidsdeskundige
Op dit album staan veel covers die het origineel volledig om ver blazen. One is daar een heel duidelijk voorbeeld van. Hij weet daar veel meer gevoel in te leggen. Het hoogtepunt van dit album is I See a Darkness.

avatar van Tonio
5,0
Ik ben de American Recordings opnieuw aan het beluisteren, in chronologische volgorde. Opvallende dingen: ik vind ze nog net zo goed als destijds. Ook de onderlinge kwaliteitsverschillen blijven wat mij betreft gelijk.

En deze derde in de reeks vond ik destijds de beste, en nu nog steeds. En wel omdat er een aantal covers op staat waarvan de uitvoering het origineel overstijgt, en niet zo'n beetje: ik doel dan met name op Solitary Man, The Mercy Seat en I see a Darkness (zonder de andere nummers te kort te willen doen.

Ik weet zeker dat Neil Diamond, Nick Cave en Bonnie 'Prince' Billy een diepe buiging voor The Man In Black hebben gemaakt ...

avatar van wvv89
4,5
Het blijven fantastische albums, die American Recordings. Zo ook Solitary Man. Cash had veel gezondheidsproblemen, maar dat hoor je nog niet echt terug op deze plaat. Een beetje slijt op de stem, maar met veel passie worden de nummers ingezongen. Cash en Rubin hebben een mooie selectie gemaakt. Voor mij komen I Won't Back Down, Solitary Man, I See a Darkness en I'm Leaving Now (met Bakersfield legende Merle Haggard) het beste naar voren. Prachtige indrukwekkende plaat.

avatar van Wandelaar
4,5
Fantastisch album inderdaad. De man met de doorgaans rotsvaste bariton heeft hier hoorbaar moeite op toon te blijven. En dat heeft iets aandoenlijks, onbedoeld, maar is zeer doeltreffend. Alsof hij, tegen het einde van zijn leven, aan de hand van Rick Rubin, nog even helemaal binnenstebuiten gekeerd moet worden. Alles eruit wat er in zit. Het Uur der Waarheid.

Het onvaste element geeft de indruk dat Cash hier heel zijn hart en emotie in legt. En die gevoelsoverdracht, de brok in de keel, doet wel wat met de luisteraar en ook met mij. Het is de vraag of dat directe ook de intentie van Cash zelf was, of dat we hier een man horen met een zwakke gezondheid, die het eigenlijk niet meer zo kan als vroeger. En dan is het geen keuze geweest. Hij kon niet anders. Maar deed het dan toch maar wel.

Meer dan uitstekende vertolkingen hier. Solitary Man is briljant. The Mercy Seat is niet minder dan aangrijpend. Wat een verhaal, wat is verteller Cash hier op z'n best! Diepzwart en stralend wit tegelijk.

avatar van metalfist
Zou Johnny Cash ooit hebben verwacht dat hij op het einde van zijn carrière zijn populairste en meest gelauwerde platen zou maken? Ik ben fan van nagenoeg alles wat hij heeft gemaakt, maar net als bij vele anderen was de American Recordings reeks (samen met de 2 prison albums) mijn Cash-doop en oooh, wat blijven die toch geweldig goed! Met I See a Darkness maakt Cash één van zijn donkerste nummers maar sowieso is dit gewoon een album waar de emotie vanaf spat. Gewoon al de manier waarop de stem van Cash soms breekt (zijn gezondheid was tussen American II en American III al serieus achteruit gegaan) doet mijn hart breken, maar nummers als I Won't Back Down, The Mercy Seat, Solitary Man en natuurlijk die geweldige versie van Wayfaring Stranger... Het is nagenoeg onmogelijk om een beperkt aantal favoriete nummers aan te duiden, want werkelijk alles raakt de juiste snaar. Zelfs Nobody (een nummer dat ik vroeger altijd wat geforceerd vond staan tussen het magistrale One en I See a Darkness) kan me vandaag de dag wel bekoren. Fijne guestlist ook met onder andere Tom Petty (nog zo'n held van mij) maar ook Merle Haggard en Sheryl Crow zijn een goede toevoeging. Die laatste staat hier trouwens vermeld bij 3 nummers (Field of Diamonds, Mary of the Wild Moor en Wayfaring Stranger) maar ze zingt enkel mee op Field of Diamonds. Op de twee andere nummers speelt ze accordeon.

avatar van AOVV
4,5
American III: Solitary Man is de derde plaat in een reeks van zes, waarvan er eentje postuum werd uitgebracht: de zogenaamde American Recordings van Johnny Cash, onder goedkeurend oog van Rick Rubin. De albumcover is er alweer eentje in donkere tinten. Er hangt, ook door de wazigheid van de foto, een eenzaam kantje aan, wat nauw aansluit bij de titel van de plaat.

Opener I Won’t Back Down is een song van Tom Petty, die samen met enkele Heartbreakers (Benmont Tench op toetsen, Mike Campbell op gitaar) weer meedoet op dit album. En zo fraai het origineel reeds is, maakt deze ingetogener versie van Cash misschien nog meer indruk. Hetzelfde kan in principe gezegd worden van Solitary Man, geschreven door Neil Diamond. The Man in Black maakt indruk, beangstigt zelfs ietwat; is het einde nabij? Cash begon namelijk steeds meer te sukkelen met zijn gezondheid, en dat had duidelijk zijn weerslag. Toch is hij in de liner notes van het album verrassend positief gestemd, en dankt hij als godsvruchtig man de Heer (The Master of Life, zoals hij het fraai uitdrukt) voor het leven dat hij geleefd heeft. Een terugblik op een rijkgevuld leven, in dankbaarheid.

En zo staan er wel meer covers op die, wat mij betreft althans, het origineel overstijgen. One van U2 is daar misschien wel het treffendste voorbeeld van. Het zoveelste staaltje van Cash zijn vermogen om andermans songs meesterlijk te interpreteren. Waar het origineel iets van zijn glans heeft verloren doorheen de jaren, blijft deze versie fraai glinsteren en ontroeren. Pure klasse!

Een andere absolute favoriet van mij is That Lucky Old Sun, een wondermooi liedje geschreven door Beasley Smith (muziek) en Haven Gillespie (tekst) in 1949. Een prachtkeuze wat mij betreft, want dit is één van mijn favoriete “oldies”. De song weet steeds een – wat trieste, misschien – glimlach op mijn gelaat te toveren. Grappig om weten is dat de inspiratie om deze song te kiezen wellicht te vinden is in zijn jonge jaren, want naar eigen zeggen won hij ooit een talentenjacht door dit nummer te berde te brengen.

Nobody is vervolgens een wat minder bekend nummer, maar wordt ook weer erg fraai gebracht. In 1905 bedachten Bert Williams (muziek) en Alex Rogers (tekst), mij beiden compleet onbekend, deze song, en het daaropvolgende jaar werd deze gebruikt in een Broadway-productie. Dat verrast me geenszins, want die stijl heeft het nummer wel. Cash geeft er ook een wat ironische draai aan (zijn intonatie is weer geweldig), wat een fijn effect heeft. I See a Darkness is het volgende nummer, geschreven door Will Oldham (ook wel bekend als Bonnie ‘Prince’ Billy), die speciaal naar de studio kwam om mee te zingen. Gelukkig maar, want de samenzang tijdens het refrein is tergend mooi, wat dit één mijner persoonlijke favorieten van dit album maakt.

The Mercy Seat is ook weer een mooie songkeuze. De tekst heeft iets onheilspellends, wat ook wel bij dit album past. En hoewel de uitvoering van Nick Cave & The Bad Seeds nog wat dreigender en indrukwekkender is, mag deze indringende versie er ook wezen. Dit is het laatste van 7 geweldige nummers op rij, die ik zeker even apart wilde bespreken.

Daarna is het allemaal net iets minder, wat geenszins een schande is. Field of Diamonds (waarop vrouwlief June en Sheryl Crow meezingen), Country Trash (een song uit 1973 over hoe zogenaamd uitschot van het land (country trash) ook maar een simpel doch waardig leven probeerde te leiden, met hard werken en af en toe stilletjes genieten) en I’m Leaving Now (een duet met maatje Merle Haggard waar de pret werkelijk af spat) zijn drie vroegere songs van Cash. Before My Time is een nummer dat hij speciaal voor dit album schreef, een bijzonder sobere song waarop hij languit mijmert over vervlogen tijden, om te concluderen dat liefde (voor June) overwint, en eeuwig blijft bestaan.

Op dit album kreeg ene Laura Weber White een fraaie rol toebedeeld, en als je weet dat zij destijds de vrouw was van John Carter Cash, enig kind van Johnny en June, en dat Johnny voor dit album (en ook nog wel een pak andere) innig samenwerkte met zijn zoon, mag dat uiteraard niet verrassen. Met haar fiddle zorgt ze op songs als de ouwe countryhymne Mary of the Wild Moor en het afsluitende Wayfaring Stranger voegt ze fraaie accenten toe, op die laatste in combinatie met de accordeon van Sheryl Crow. Op dit laatste nummer zingt/declameert Cash met zijn machtige, donkere stem over de vaak lastige tocht die het leven is, met aan de kim steevast een glimp van hoop. Hij klinkt dan een beetje als een onheilsprofeet die zich voorzichtig bekeert tot het optimisme.

Na het iets mindere Unchained is deze derde in de reeks weer een voltreffer; een exquise collectie songs over eenzaamheid, diverse worstelingen met het lot, onheil, reflectie en zoete ironie. Over vallen, opstaan, nogmaals vallen maar niet opgeven. Over leven.

4,5 sterren

avatar van teus
5,0
Mooie review AOVV ben het in grote lijnen eens met jou visie over dit album,dat wat mij betreft (danwel nipt) de sterkste is uit de American reeks..
Aangevinkt..I won't back down..Solitairy Man en Wayfaring Stranger
Maar ik had er eigg veel meer aan willen vinken

avatar van nlkink
5,0
Helemaal eens met teus. Na al die jaren zit deze nog regelmatig in de speler. Ook in de auto, overigens, is dit een goede 'Highway Companion'.
Ik hoop dat AOVV me een kleine verbetering vergeeft, want m.i. zijn er twee albums in de American Recordings serie posthuum uitgebracht, nl. de delen V en VI.

avatar van AOVV
4,5
Ik had me inderdaad vergist, nlkink, bedankt voor de opmerkzaamheid!

Gast
geplaatst: vandaag om 06:15 uur

geplaatst: vandaag om 06:15 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.