Pendragon - Not of This World (2001)

Bij mag ie een halfje omhoog. Een allerminst bloedeloze plaat vol gevoel en geweldig spel zoals je dat kunt verwachten van iemand die voor 100% achter zijn werk staat.

Zondag aangeschaft op Night of the Prog in Duitsland en wie zat er het hele weekend in het tentje naast me, als doodgewone bezoeker? Jawel, Nick Barrett himself. Praatje geslaan, deze cd laten signeren en weg was hij, met vrouw op de moto, voor een tripje door Europa. Mijn helden zijn ook maar mensen

Wat een prachtige muziek, maar wat zonde dat de zanger het hier voor mij af en toe echt verkloot. Vooral in de rustige passages, waar Nick probeert gevoelig te zingen, gaat ie echt opzichtig de mist in wat mij betreft. Dat kan ie dus niet. En het opzichtig Britse accent doet me af en toe verzuchten dat ie beter in een punkband was gaan zingen, ik moet af en toe gewoon, ja sorry, aan Ian Dury denken. Hit Me with your Rhythmstick. Heb er bij de latere albums Pure en Passion veel minder last van, of zingt Nick daarop gewoon een stuk beter?

........ Een algemeen erkend euvel van de man hoewel het inmiddels allang zijn handelsmerk is geworden. Het nieuwe album komt er alweer aan ook. Het accent is nooit gewijzigd maar wat het muzikaal en inhoudelijk te bieden heeft zal me heel wat meer gaan interesseren.

Het blijkt toch voor veel mensen het grootste struikelblok, die zang van Nick.

Ik persoonlijk heb er nooit problemen mee gehad. Het is inderdaad nogal een accentje. Ik vind het dan weer erg sympathiek en natuurlijk overkomen.

Gevoelige zielen heb je onder alle lagen der bevolking. Hij zingt zoals ie gebekt is en dat maakt het des te oprechter.

Daarbij komt ook dat ik, net als Nick, gelovig ben.
Dit is toch dé progband waarbij de teksten mij het meest aanspreken.

Vind het vooral vreemd dat ik de zang op met name Pure heel goed bij de muziek vind passen, Nick zingt er wat 'heser' en eh 'feller', de muziek is natuurlijk ook wat 'harder' dan op bijvoorbeeld Not of this World of The Window of Life. En met een wat minder storend accent.

Ga proberen er een beetje doorheen te blijven luisteren, de zang stoorde me voorheen niet zo als de laatste draaibeurt, want er gebeurt veel interessants op dit album...

Dan zou ik Acoustically Challenged maar vermijden. Daar staat zijn stem redelijk centraal.

Toch gek.... Zoveel kritiek op de zang van Nick. Nick is niet de meest getalenteerd zanger maar: "so what...". Ik ken tal van echt grote andere artiesten die bij tijd en wijle ook geen geweldige zangprestaties wegzetten maar toch algemeen beschouwd worden als de besten. Over een artiest als Neil Young, die ik zeer hoog acht, hoor ik niemand klagen hier op deze site terwijl die technisch gezien ook vaak net op het randje (of over) zingt naar mijn bescheiden mening. Daar tegenover zijn er ook veel technisch begaafde zangers die mij dan weer niet weten te raken.

Neil Young heeft alleen love it or leave it fans. Daarom hoor je ook nooit over hem klagen. En ja, de beste zangers zijn meestal ook de meest technische. Wat voor mij het meest telt is de spontaniteit en de lading die er in wordt gelegd. Hoe meer er aan een stem gesleuteld wordt hoe minder dat aspect uit de verf komt. Je hoort dan ook al snel of de zanger er zelf bij betrokken is of dat ie gewoon zijn kunstje staat te doen. In het geval Pendragon heb ik Nick daar nog niet op kunnen betrappen in ieder geval.

Een zanger hoeft geen waanzinnig bereik te hebben om te kunnen overtuigen. Dan treden andere criteria in werking. In het geval van Pendragon vind ik de zang nogal plichtmatig. Ik voel weinig overgave in elk geval. Dat zegt niets over de intenties van de beste man. Het is ook weer niet onverdienstelijk maar gewoon erg vlakjes. Gelukkig wordt het één en ander ruimschoots gecompenseerd door de fraai ingekleurde arrangementen.

Met die overgave vind ik het wel meevallen. Wat de vocale beperkingen betreft heb je zeker een punt.

Bij mij raakt Nick mij altijd direct in de ziel. Dat doet Latimer ook en bijvoorbeeld Andy Powell van Wishbone Ash.

Goed, Nick dus. Nick zingt echt vanuit zijn gevoel. Dat hoor je gewoon. En dat raakt me. Terwijl bij zangers, die bijvoorbeeld supertechnisch begaafd zijn, ik dat gevoel soms helemaal niet heb.

Ook zo'n zanger die mij altijd kippenvel geeft: Steve Hogarth, terwijl hij soms er flink naast zit.

En Ome Roger Waters niet te vergeten.

Tja, collega Gilmour klinkt als 'betere' zanger dan wel bijzonder veilig daarbij vergeleken. En vlak bovendien.

Nick zit er een beetje tussenin heb ik wel eens het gevoel.

IHogarth en Waters zijn idd mooie voorbeelden. Bij deze mijnheer voel ik het niet zo.

Blijft natuurlijk de muziek over, en daar is iedereen het wel over eens.

Prog is soms ook heel zwaarmoedig en melancholisch van karakter en vaak is het een en al klaagzang. Dan kan een zanger zomaar vlak overkomen terwijl hij daar juist heel veel gevoel in probeert te leggen. Daar is Pendragon wel een goed voorbeeld van.

Barrett gooit er in ieder geval in wat hij heeft en dat is overtuiging genoeg, ook als het soms niet om aan te horen is.

Precies. Met je verhaal over technische begaafdheid haal je je verhaal echter onderuit, want daar gaat het helemaal niet om, zoals anderen ook al hebben aangegeven. Neil staat bij mij op 1 zoals je wellicht hebt gezien, dus nee, ik ga niet voor de meest getalenteerde zanger, integendeel. Ik wil geraakt worden door een stem.

Nick klinkt mij dan inderdaad eerder vlak in de oren dan dat ie me weet te raken en dan gaat dat accent ook nog eens tegen hem werken, waardoor het storend wordt. Zo werkt dat nou eenmaal. En hoe persoonsgebonden dat is bewijst Ozric's reactie. Dat is ook wel een beetje het ongrijpbare waarom mensen iets wel of niet geweldig vinden. Deze site staat niet voor niets helemaal vol met berichten van mensen die maar blijven proberen dat wel onder woorden te brengen.

Touché....

Ik vind Nick wel een aparte stem hebben, mij irriteert zijn stem helemaal niet, het hoort gewoon bij de band.

Helemaal met Peter eens, ze maken al bijna 30 jaar kwaliteitsprog en nog zitten we met zijn stem te leuren....

We? Jij niet, blijkbaar...

Dit is de eerste Pendragon-plaat die ik leer kennen, maar aan de stem zal het in ieder geval niet liggen. Sommige mensen hier noemen dat randje aan zijn stem bluesy, ik vind het zelf wat meer folky; op de een of andere manier doet het me vaak denken aan Mike Scott van de Waterboys, niet omdat hun stemmen op elkaar zouden lijken maar omdat ze allebei aan hun muziek een mooi rauw randje geven. Bovendien vind ik het ook wel een mooi contrast, zulke romantische progmuziek met zo'n directe en emotionele stem erbovenop, en voor wat Barrett op het einde van deze versie van King of the castle durft neem ik mijn hoed af.
        Eerder heb ik wat moeite met dat galmende dameskoortje dat regelmatig op de achtergrond opduikt (Faithless, Give it to me, And finally), dat doet mij toch wel héél erg aan Dark side of the moon denken. En hoezeer de gitaarsolo's ook hun best doen, al met al kan dit album toch niet de volle speelduur mijn aandacht vasthouden, zonder dat ik daar een duidelijke verklaring voor heb. Hoogtepunten zijn voor mij If I were wind en A man of nomadic traits, met een eervolle vermelding voor het instrumentale (en tamelijk Marillionesque) intro van het titelnummer.

Leuke plaat om mee te beginnen. Later werk is steeds wat harder en hier is de band nog echt een neo-prog bandje.

De nummers die je noemt, zijn ook mijn favorieten. Vrouwenstem vind ik niet storend. Doet ook mee op Clone van Threshold.

Ik wil nog wel eens een cd'tje of een groep muziek op random afspelen. En dan kom je meteen bij het grote nadeel van dit album; waarom zijn die nummers in hemelsnaam in verschillende tracks onderverdeeld? Dat vind ik zo godvergeten irritant! Buitengewoon jammer, want op de muziek is bijzonder weinig aan te merken. Echt heerlijke neo-prog met als hoofdmoot het uiterst smaakvolle gitaarwerk van meneer Barrett.

Groei album. Toen het uitkwam speelde het gebrek aan originaliteit parten, maar na verloop van tijd blijft de kwaliteit overeind. Voor mij het diepste emotionele meest gelaagde en geslaagde Pendragon album ooit.

Beste Pendragon album met veel emotie uit de tijd dat het wat minder ging met Nick. Het gevoel knalt uit je speakers en alle nummers zijn ook live met drummer Scott een genot voor je oren.

Scott is noch de huidige drummer, noch de drummer op deze plaat. Snap de laatste zin dus niet zo. Zou overigens niet eens weten of al deze nummers in zijn jaren live gespeeld zijn.

De meeste nummers van dit album zijn op de laatste DVD'S van Pendragon live gespeeld door Scott. Hij overtrefde de originele partijen vond ik.... Goede drummer; jammer dat hij is vertrokken!

Ik vond Fudge Smith -die op dit en een groot aantal van de voorgaande albums drumt - beduidend beter. Nog steeds de beste drummer die Pendragon heeft gehad.

De beste van de "3-luik" The Window of Life/The Masquerade Overture/Not of This World maar net niet de beste van Pendragon. Dat blijft voor mij toch nog steeds Pure. Daarom een 4,5. Beste nummers nummer 1 en 7 maar de rest mag er ook zijn.