Ray LaMontagne - Supernova (2014)

Niet zo goed als zijn vorige platen, maar het luistert wel lekker weg. Het is erg luchtig wat we niet gewend zijn van Ray. Maar er staan toch fijne nummers. Ik vind het echt een lente/zomer plaat zonnetje buiten en deze plaat op zetten word je dan toch blij van.

Bij Rays vorige albums heb ik vaak het idee dat er meer uitschieters op staan, dit klinkt wat constanter, maar wat mij betreft wel constant goed. Misschien wat meer poppy (was zijn vorige eigenlijk ook al wel), vleugjes psychedelica. Lekker. En zijn stem als probleem? Het is een bepaald type geluid, maar ik heb het idee dat er juist wat meer kracht in zit dan bij veel bandjes die dit soort muziek maken. Qua muziek moet ik ook meer denken aan dingen als Cut Copy dan zijn vorige werk, hoewel Cut Copy eigenlijk ook wel weer andere muziek is...

Ik vind het een prima album. Inderdaad heel anders dan we van hem gewend zijn, maar een song als Lavender is gewoon machtig. Over het algemeen is het album wat zweverig, maar niet psychedelisch. Toch hoor ik in bepaalde nummers wat dingetjes die me aan een band als Tame Impala doen denken: bijvoorbeeld de bas in Julia.

Al met al een prima plaat maar misschien moet je dit net als met de nieuwe Midlake los zien van wat de artiesten eerder hebben gedaan.

Dat komt vandaag in ieder geval goed uit!

Dan heeft hij 3 van zulke prachtige albums uitgebracht en dan komt hij met dit? Jammer...

Nu ik de reacties lees, is het niet zo vreemd dat ik dit album geweldig vind. Inderdaad: ik kom vaak bij Starbucks en de koffie daar (A'dam Centraal) is altijd van hoge kwaliteit.
Ik zie een relatie met dit album .

Het album opent in een geweldige 70's sound en dat is ook meteen het beste nummer van het album. Wat volgt is een mengeling van vertrouwd geluid (Airwaves, titeltrack en Ojai) en lichte tot grote vernieuwingen waarin met name weer die 70's sound terugkomt (She's the one, Julia, No other way en Pick up a gun). Het deed mij soms erg denken aan Earth & Fire uit de begin jaren en Syd Barrett.

Respect en waardering voor deze man. Hij probeert met dit album te vernieuwen of in ieder geval iets anders en dat mag ik graag horen. Soms slaat het aan, soms zakt het als een baksteen en dat zie je in de stemmen op MuMe. In mijn geval vind ik het een geslaagde move.

In het weekend diverse malen gedraaid en ook nu weer opgezet. De kritiek omtrent dit album snap ik steeds minder, omdat er een heerlijke mystiek inzit. Vooral de begeleiding is vet met soms dikke gitaar riffs, doffe/subtiele drums, bossanova-achtige tintjes en lekkere baspartij. Halfje erbij en denk dat dit album misschien wel (één van) zijn beste is!

Nooit een fan geweest van deze man, maar Supernova heeft mij zeer positief verrast. De mix die LaMontagne aanbrengt tussen 60s pop, psychedelia en singer-songwriter is ronduit geslaagd. Kortom, een plaat die ik al meerdere maken met veel plezier op heb gezet. Het doet me een beetje denken aan wat Shane Alexander vorig jaar deed op Ladera. Nog zo'n geslaagd album.

Wo.

Je kunt het hele verhaal hier op de site van WoNo Magazine lezen.

Met dit heerlijke zomerweer, blijkt dit de ultieme zomerplaat. Ray heeft 'gewoon' de zomerplaat van 2014 gemaakt. En ik blijf 'm horen, want hij is niet uit onze auto te krijgen. En wat blijkt: die rare plaat wordt maar beter en beter. Het was 'gewoon' ontzettend wennen. Ik verhoog 'm naar 4,5*, ja echt!

Dat heb ik nou ook. Het album begint sterk en laat je daarna niet meer los.
Zoals eerder geschreven... komt daar nu het laatste halfje erbij!

Ik blijf dit een lekker zomeralbum vinden. Draai 'em geregeld.

Voor de liefhebbers van de 'oude' Ray LaMontagne: geef Marc O'Reilly met zijn debuutalbum My Friend Marx eens een luisterbeurt. Zijn warme stem deed me ogenblikkelijk aan Ray LaMontagne denken.

Supernova is een relaxed album om te luisteren. Geen hoogvlieger wat mij betreft, daarvoor springen er voor mij te weinig nummers bovenuit. Maar voor zo in de auto of op de fiets luisterd het lekker weg. Idd. een mix van sixties, psyhedelica en songwriter zoals WoNa eerder aangaf.

Eigenlijk is dit best een fijn plaatje van Ray LaMontagne. Ik werd destijds afgeschrikt door de titelsong, die als single werd gelanceerd, maar dat blijkt (gelukkig) veruit het minste nummer in dit zonnige gezelschap. Jawel, zonnig, want zo stemmig heeft LaMontagne nog nooit geklonken. Ik verkies zijn oudere, wat meer snijdende nummers, maar dit gaat er van tijd tot tijd ook wel in.

3 sterren

De liedjes stellen alles bij elkaar niet al te veel voor, het geluid is me veel te ruimtelijk, en Ray's stem klinkt in sommige nummers ronduit lelijk. Of misschien moet je dit album inderdaad beluisteren als het lekker zomerweer is en ik wat minder kritisch luister.

Blij dat dit de eerste plaat is die ik ontdekte van Ray. Lavender is instant tot mijn standaard favorieten toegevoegd. De rest luister ik er dan steeds maar integraal bij. Zijn andere platen interesseren me niet zo...

Ook dit is weer een mooi LaMontagne album. Uitbundiger, iets meer rockend, maar nog steeds een heerlijk rootsy geluid. Dat jasje past hem goed. Mooie catalogus inmiddels.

De minste worp van LaMontagne.
Deze plaat lang links laten liggen maar om zijn discografie hier compleet te maken alsnog aangeschaft.
Ray gooit het met dit album over een andere boeg op een manier waar ik minder gecharmeerd van ben.
Vind zijn stemgeluid bijna onherkenbaar en de meeste nummers zijn niet echt memorabel voor mij.
Vind de rockende kant ook minder bij hem overkomen.
Krappe voldoende want mijn waardering is na enkele luisterbeurten iets gestegen dankzij het titelnummer, Lavender en afsluiter Drive In Movies.