Vier-en-een-half jaar geen bericht bij dit album! Maar ja, zèlf had ik hem dit millennium ook nog niet gedraaid. . . Naar aanleiding van mijn hernieuwde interesse in Strong persuader heb ik dus False accusations maar weer eens opgezet, en ik hoor de sobere maar sfeervolle begeleiding, en Cray's soulfulle stem, en zijn knerpende gitaarnootjes, en ik ben meteen weer verkocht. Heerlijke plaat, hoewel ik het niet eens ben met eerdere berichten dat dit zijn beste album zou zijn, daarvoor vind ik het songmateriaal niet altijd even spannend. Desalniettemin een lekkere plaat, met als hoogtepunten de ijzersterke opener en Playing in the dirt.
Overigens vind ik dit ook niet zoveel rauwer of minder poppy dan bijvoorbeeld Strong persuader of Don't be afraid of the dark. Cray zelf vond dat Strong persuader niet zozeer van zijn "blues path" afweek alswel een natuurlijke ontwikkeling was: "De opnamesessies zijn eigenlijk praktisch hetzelfde geweest voor al onze albums. Ik vond alleen dat de kwaliteit van de muziek die we maakten beter werd. It was about the whole band being together."