The Antlers - Familiars (2014)

Mooi, somber en warm, maar bij vlagen toch ook wat saai en weinig memorabel. Zo rustig en sfeervol als The Antlers hier voor de dag komen, zo pieker ik over de vraag wat ik hiervan moet vinden. De heren bewandelen een dun koordje. Aan de ene kant vinden we melancholie en warmte, door de ontspannen en lome klanken die je doen wegdromen en laten voelen dat wat je hoort bijzonder is. Het ademt lichte jazz en is trippy. Ogen dicht, koptelefoon op en relaxen maar. Zelden paste een zangstem zo goed bij de muziek. The Antlers is als de troostende arm van een goede vriend, waar het goed en veilig op uithuilen is.

Maar dat is de ene kant. Aan de andere zijde liggen saaiheid en verveling als roofdieren in het gras, klaar om toe te slaan als de perfectie even verstoord raakt. En dat gebeurt onherroepelijk. Dan ontpopt The Antlers zich als een band die met zijn lange uitgesponnen nummers zelfs wat lichte ergernis oproept. Want de nummers blijven zweven, missen de nodige focus en blijken naarmate de cd vordert toch wel inwisselbaar. Het zweverige trompetje is wel érg nadrukkelijk aanwezig, terwijl de sfeer het totale gebrek aan dynamiek net niet voldoende compensatie biedt. Uiteindelijk is luisteren naar Familiars als rijden achter een auto die naar je zin nét niet hard genoeg rijdt, terwijl de weg je niet toestaat in te halen. En dat maakt de totale cd een rit die net te lang duurt.

Meesterwerk.

Nou, zo goed was die geschreven review van mij nu ook weer niet...

Ik luister nu trouwens weer, en heel misschien komt er een halfje bij.

Beregoed album. Eerste kennismaking met deze band. 4* omdat er, naast de vele mooie songs, zo'n uitschieter opstaat die meteen m'n playlist ingaat. Director is een bloedmooi nummer. Buitencategorie.

Director t/m Parade vind ik echt een van de mooiste trio's op plaat gezet

You were simpler, you were lighter when we thought like little kids.
Like a weightless, hate-less animal, beautifully oblivious before you were hid inside a stranger you grew into, as you learned to disconnect.

Briljant.

The Antlers hebben concurentie gekregen in bloedmooie songs : The Slow Show. uit Manchester.
De gelijkenissen in muzikale aanpak zijn opvallend.

Een album waar al zoveel over gezegd en geschreven is en waar ik zelf alleen maar mijn kleine nietige perspectief over kan geven. Een album dat lang onder de oppervlakte heeft gezinderd om uiteindelijk alleen maar dieper te gaan ergens waar je voor jezelf dat veilige plekje hebt wanneer je de wereld even wil ontvluchten. Iets wat de protagonist van dit album ook doet; de wereld even ontvluchten en tabula rasa maken. A clean slate zoals ze dat in hun taal zo mooi zouden zeggen.

Hebben The Antlers met deze Familiars hun eigen stek gevonden? Hebben ze een eigen unieke sound uitgepuurd? Treden ze daardoor bij in het pantheon van bands die zichzelf wars van de tijdgeest hun eigen koppige gang blijven gaan en daardoor ook bij ondergetekende in de bovenste schuif komen? Driewerf ja.
Klinkt het album saai? Nee, verre van. Alleen als je de tijd maar neemt… Vergelijk het met je tenen in het water dippen maar de rest van je lichaam de sensatie ontzeggen van een sprong in het diepe als je te snel voorbijgaat aan dit album. Hier wordt subtiel gemusiceerd meneer en hier worden Gevoelens en Emoties bezongen met de grote letter zorgvuldig wegblijvend van het pad van de pathos, daarvoor laat Peter Silberman teveel open om je eigen puzzel te leggen.

Tabula Rasa. Iemand die korte metten maakt met een periode uit zijn leven, met plaatsen in zijn leven. De persoon die in Hotel wegvlucht in de hoop verlossing te vinden maar algauw besluit "Fuck now, I'm outta here tomorrow." Een plaats waar het immers niet uitmaakt wie je bent maar waardoor je ook je eigen identiteit lijkt te verliezen. Je kan niet vluchten voor jezelf blijkt algauw.
Ook in Revisited maakt iemand een oud huis leeg. Bevrijd van alle materiële spullen maar de spoken van het verleden waren nog steeds rond. Er wordt getracht om te vergeten en om verder te gaan maar "You'll only fit through the doorway when you relinquish your possessions".
In Intruders wapent hij zich tegen de grote boze buitenwereld of gewoon tegen iemand in het bijzonder die op zijn afweersysteem heeft ingewerkt. Het geheel verpakt in een song als een zomerbriesje zodat het allemaal niet te gewichtig wordt, iets waar The Antlers wonderwel in slagen. Door de koperblazers op het album en de subtiele gitaarlijntjes worden de al te donkere gedachten buiten de deur gehouden.

Doppelganger is de song die de hoogste jazzy inslag heeft zonder daarbij te opzichtig die kaart te trekken, nee ze maken er gewoon een Antlers song van.
Director is een zachte wiegende en zwevende song die je steeds hoger en hoger voor zich uit blaast. Laat je meevoeren en zie maar waar je uitkomt. Het maakt allemaal geen snars uit zolang het album duurt.
Het opnieuw willen beginnen is ook een thema op Parade getuige wondermooie zinnen als "We smoke the paper from the banner from our past parades and start again, before the memory of the mess we've made". Het houdt de belofte in van schoon schip te kunnen maken na al het voorgaande lijden.
Voor ik te ver zou afdrijven naar het einde van de plaat toch nog een speciale vermelding voor opener Palace, de song die je veilig het album inloodst; "Then when heaven has a line around the corner, we shouldn't have to wait around and hope to get in if we can carpenter a home in our heart right now and carve a palace from within". Dat is wat dit album nog het beste doet; een veilige plaats bouwen om in te schuilen. Een plaats voor jou alleen of samen met je geliefden zo je wilt.

Aan de staart van het album hebben we dan nog Surrender dat alweer zachtjes komt binnenwiegen alsof er geen wolkje aan de lucht lijkt en daar ook tekstueel wonderwel in slaagt. Jezelf overgeven aan het voortvloeien van de tijd. Er gloort hoop doorheen de song. Het gitzwarte meesterwerk Hospice lijkt veraf. Onderhuids broeit het wel maar er wordt vooruit gekeken tegen wil en dank. Hoofd hoog terwijl de tranen vanbinnen onderdrukt worden, zo lijkt het wel doorheen het album.
Afsluiter Refuge mag letterlijk de lichten uitdoen of net niet getuige het "It's not our house that we remember, it's a feeling outside it when everyone's gone but we leave all the lights on anyway". Berusting in wat komen zal. En dan maar de lichten aanlaten in de hoop dat iemand het ziet. Dat iemand ons opzoekt in dit wondere paleis dat The Antlers gebouwd hebben om zo nu en dan in weg te vluchten. Zij geven de reddingsboei en het is aan de luisteraar om ze te grijpen met beide handen.

Rest ons nog maar 1 ding dat we uit ons toetsenbord kunnen persen en verdomd die shift toets blijft hangen: MEESTERWERK.

Potdorie, wat een plaat. Ogen dicht en laat de wolken aan je voorbijtrekken. Geweldige gitaar gedurende grote delen van het album en onweerstaanbare blazers. Hospice met een vleugje frisheid.

Goede albums zijn onvergelijkbaar, dit is er zo een, uniek in zijn sfeerzetting en zijn emotie. Vage lulkoek natuurlijk, maar feit is dat ik in korte tijd heel erg van dit album ben gaan houden.

Dit is schitterend, een plaat gebeeldhouwd uit diepe emotie brengt bloedmooie melodieën en schept troost en ruimte in verdriet.

Peter Silberman solo in Amsterdam:
Peter Silberman - Parade @ Zonnehuis

De melodieën op dit album gaan door merg en been met hemels mooie nummers, zoals Palace en Revisited.

Na het meesterwerk Burst Apart viel deze enorm tegen. Alleen Palace bevat die schoonheid nog. Na 6 jaar toch maar weer eens proberen. Bij Burst Apart is werkelijk elke noot raak.