menu

Jack White - Lazaretto (2014)

mijn stem
3,65 (234)
234 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Third Man

  1. Three Women (3:57)
  2. Lazaretto (3:39)
  3. Temporary Ground (3:13)
  4. Would You Fight for My Love? (4:09)
  5. High Ball Stepper (3:52)
  6. Untitled * (0:39)
  7. Just One Drink (2:37)
  8. Alone in My Home (3:30)
  9. That Black Bat Licorice (3:50)
  10. Entitlement (4:06)
  11. I Think I Found the Culprit (3:49)
  12. Want and Able (2:34)
  13. Untitled * (0:52)
  14. Alone in My Home [Demo] *
  15. Entitlement [Demo] *
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 39:16 (40:47)
zoeken in:
avatar van west
4,0
Op Lazaretto gaat Jack White weer wat meer de White Stripes kant op dan op Blunderbuss. Wel de wat meer gepolijste kant, zoals sommige nummers op White Blood Cells. Three Women opent juist zo dit album: een prima opener. Titelsong Lazaretto is echt zo'n typische pakkende Jack White bluesrocker, erg fijn. Op Temporary Ground horen we de country viool en de steel-guitar weer terug, nu in de vorm van een sterk duet.

Dan volgt echter een verrassend nummer: Would You Fight For My Love? Toch wat anders, dan anders: de piano is prachtig, gitaar en zang sluiten zich daar mooi bij aan. Het refrein klinkt haast wat pompeus, hierna neemt de gitaar fraai de lead over. Gitaar en piano doen dat ook op het sterke instrumentale High Ball Stepper. Lekkere solo hoor! Side One van het album is zeer geslaagd te noemen.

Just One Drunk is weer een lekker basic honky tonk White Stripes-achtig nummertje. Alone In My Home heeft als basis weer zo'n lekkere piano, alleen is het refrein net wat minder. Maar toch: de fijne piano overheerst. Entitlement is een rustige wat kabbelende country song. That Black Bat Licorice is een chaotisch wel aardig nummer. I Think I Found the Culprit begint alweer met een steel-guitar en loopt vervolgens erg lekker door, met onder andere een mooie, jawel hoor, piano.
Side Two is rustiger, met heel wat country invloeden en vaak een fraaie piano. Hierop variëren de nummers van wel aardig tot vaker erg mooi.

Jack White heeft een LP side gemaakt die wat steviger doorpakt en één die rustiger is vol country- en honky tonk invloeden. Je hebt als het ware 2 delen op dit album. Het overgrote deel van de nummers is (zeer) geslaagd te noemen, een enkele komt tot wel aardig. Zo is Lazaretto een prima album geworden, met twee gezichten.

avatar van frolunda
4,0
Na een flink aantal draaibeurten kom ik toch tot de conclusie dat dit een sterke plaat is,ik vind hem zelfs nog ietsje beter dan zijn voorganger Blunderbuss.Aanvankelijk vond ik Lazaretto wat tam maar uiteindelijk komt de sterkte van de meeste songs toch bovendrijven in een afwisselende combinatie Rock,pop,blues en zelfs wat country.Ook de verscheidenheid van de gebruikte instrumenten vormt een meerwaarde voor het album.Zelf hoor ik jack White liever wat meer scheuren (op z'n gitaar) maar ik kan niet ontkennen dat songs als I think i found the culprit,Lazaretto,Alone in my home of Three women gewoon van prima kwaliteit zijn.

avatar van pet
3,0
pet
Jack White is lekker bezig de laatste tijd. Sinds de White Stripes uit elkaar zijn kwam zijn eigen debuut uit (Blunderbuss uit 2012), is hij flink aan de weg aan het timmeren met zijn eigen label Third Man Records, nam een album op met Neil Young en wist daarnaast ook nog tijd vrij te maken om zijn eigen tweede album op te nemen. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik in eerste instantie erg enthousiast was over Blunderbuss, maar dat ik me de laatste keer niet meer kan herinneren dat ik hem op had staan. Maar misschien dat het met deze wel helemaal anders gaat!

Three Woman begint namelijk ouderwets goed, met een fijne orgel intro. De rest van het nummer is aardig, maar nergens heel bijzonder. Een beetje een 'standaard' Jack White nummer eigenlijk, tot het einde, waar dat orgeltje ineens weer lekker terug komt. Ook Lazaretto is eigenlijk weer een nummer dat heerlijk typisch als Jack White klinkt, vooral die heerlijke plastic en krakerige gitaar. Would You Fight For My Love is dan wel weer eens wat anders, en bevalt bijzonder goed.Vooral het samenzang in combinatie met de piano. Het tweede deel van het album is vervolgens een stuk rustiger: minder de ruige rock-kant en meer de gevoelige country-kant van meneer White. Dit klinkt allemaal prima, maar weet me over het algemeen een stukje minder te boeien.

Over het algemeen kan ik niet iets noemen wat echt slecht is, maar toch wordt ik niet heel warm van het album. Het is allemaal weer typisch Jack White en erg herkenbaar, maar misschien zit daar wel de grootste zwakte. Het zou zo maar kunnen dat ik na al die jaren een beetje Jack White moe begin te worden...

Overgenomen van mijn blog: Pat-sounds

avatar van Maartenn
4,0
Maartenn (crew)
Eindelijk eens een stukje schrijven bij deze plaat, want zoals bij DureGast heeft het ook bij mij even geduurd voordat de kwartje viel.

Dat White een veelzijdige muzikant is, wisten we natuurlijk al vanwege de enorme trackrecord die hij inmiddels heeft opgebouwd met onder andere zijn deelname in bands als The Raconteur en The White Stripes. Ook zijn vorige soloplaat liet een keur aan stijlen zien, waarbij de nadruk op het tweede deel van de plaat vooral lag op diverse ballads.

Dit album ligt in die zin wel in lijn met zijn vorige soloplaat omdat het wederom een keur aan stijlen is. Zo trekt White op kant A de experimentelere schoenen aan met onder andere het elektronische Lazaretto, het geheel instrumentele, maar o zo fijne High Ball Stepper en met de schitterende ballad Would You Fight for My Love?. Vooral deze laatste is een bijzonder meeslepend nummer wat pas na een paar luisterbeurten haar schoonheid prijs geeft. Dit komt met name doordat er zoveel tegelijk gebeurt in het nummer. Dit is misschien ook wel het voornaamste kritiekpunt op deze geslaagde plaat - sommige nummers lijken op het eerste gehoor wat overgeproduceert.

Dat White het ook luchtig kan houden bewijst het met het heerlijke countryriedeltje wat centraal staat in Just One Drink. Dit nummer werd overigens ook fantastisch vertolkt in zijn (harde) concert in de HMH begin juli. Ook Alone in my Home is zo'n nummer wat niks minder is dat catchy pop wat gevolgd wordt door de mooi uitgevoerde ballad Entitlement. Net als je wat indut knalt dan That Black Bat Licorice erin. Had ik ook wel graag live gezien - zat er helaas niet in.

Het album eindigt weer met nummers waar ook zijn vorige album mee had kunnen eindigen. I Think I Found the Culprit en Want and Able zijn weer van die typische White ballads. Op zich niks mis mee, maar ik mis dan wel een beetje de spanning van bijvoorbeeld een Lazaretto, of een ballads als Would You Fight for My Love?.

Al met al een mooi gebalanceerd geheel van dit interessante multi-talent. Ik ben nu al benieuwd naar zijn volgende project!

avatar van Ronald5150
4,0
Op ”Lazaretto” is Jack White wederom niet stijlvast, schiet van links naar rechts, maar het is wel typisch Jack White en daarmee op voorhand intrigerend. Net als op voorganger ”Blunderbuss” vind ik het gebrek aan consistentie nergens bezwaarlijk. ”Lazaretto” is een enerverende muziektrip die ik keer op keer boeiend en onderhoudend vind. White opent met een bewerking van een oude bluesklassieker. Hij zet ”Three Women” moeiteloos naar zijn hand en past de teksten aan naar deze tijd. Geweldig nummer en een perfecte opener van ”Lazaretto”. Hij deed hetzelfde trucje met ”I’m Shakin’” op ”Blunderbuss”. White weet waar voor de blues de mosterd gehaald moet worden. De titeltrack is ook al een schot in de roos. De riff is onweerstaanbaar en eigenlijk heel simpel. Daarin ligt direct ook de kracht (denk ook aan ”Seven Nations Army”). Het instrumentale ”High Ball Stepper” heeft eenzelfde aanstekelijkheid en rockt van alle kanten (geweldige clip ook trouwens!). De tweede helft van het album laat een wat ander geluid horen. De invloeden uit de roots en country nemen het voortouw en je hoort meer piano en wat minder prominent de gitaar. ”The Black Bat Licorice” is daarop overigens weer een uitzondering. Het ingetogen ”Entitlement” vind ik van grote schoonheid met die meeslepende steelgitaar. Ondanks de twee gezichten van ”Lazaretto” is ook deze worp van White weer een topper. Op de (ultra) LP pakken de twee kanten (letterlijk en figuurlijk) van ”Lazaretto” goed uit. Kant A is het ruigere en energieke gedeelte en kant B zorgt voor de nodige rustmomenten. De LP heeft daarnaast een paar leuke trucjes met hologrammen en kant A loopt van binnen naar buiten. Ook dit is weer typisch Jack White. ”Lazaretto” is wederom het bewijs van de eigenzinnigheid, originaliteit maar bovenal muzikaliteit van Jack White.

Gast
geplaatst: vandaag om 01:21 uur

geplaatst: vandaag om 01:21 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.