Level 42 - Staring at the Sun (1988)

heel veel gedraaid vroeger.

totaal niet boeiend meer anno nu.

van heaven in my hands kan ik nog steeds uit mijn dak gaan

Heaven In My Hands was 1 van mijn allereerste singles, vind m nog steeds te gek! En ook Tracie en Take A Look mogen er zijn!

Sjee wat een laag gemiddelde! Vind dit een hele goede CD van Level 42. Okee, flink wat nostalgie maar de nummers zijn toch bijna zonder uitzondering ijzersterk.
Ook, en misschien wel vooral, de minder conventionele nummers Staring at the Sun en (het zeer avontuurlijke) Man zijn zeer geslaagd te noemen. Heaven in my Hands is natuurlijk een klassieker, van Take a Look krijg ik nog steeds kippenvel. De andere nummers doen er weinig voor onder en zijn zeker geen opvullers.
Kortom: Eén van de beste CD's van Level 42 voor mij.

Overigens staat op mijn versie nog een instrumentale nummer 10: Gresham Blues; zal even een correctie posten.

Mijn laatste (Level 42) elpee die ik kocht voor 6 gulden bij een platenzaak in Tilburg. Ik heb deze bijna niet gedraaid. Dit was al in mijn CD tijdperk en ben daarna helemaal overgestapt op CD's.

Heaven in My Hands, Take a Look en Tracie waren de hits op deze plaat, daarna kon Level 42 mij niet meer boeien.

Op de CD Level Best hebben ze nog het nieuwe nummer Take Care of Yourself gezet en daarna ben ik ze helemaal uit het oog verloren. Guaranteed, Forever Now en Retroglide zijn mij compleet gepasseerd.

Toch wel een beetje de zwanezang van Level 42 . De vette funk die overigens steeds hitgevoeliger werd , heeft plaats gemaakt voor een wat vollere meer popgerichte stijl .
Toch geen echte slechte plaat , want Mark King en de zijnen hebben wel oog voor pakkende liedjes gehouden.
Ik vind het wel jammer dat er weinig plaats meer is voor die echte lekkere funk die zij maakten in het begin .
Zonder er echt opgewonden van te raken luisteren de liedjes wel lekker weg en vind ik vooral Tracie wel een heel lekker nummer .
Het is absoluut Level 42 wat je hier hoort . De coirtjes , de bekende melodietjes , maar de rek is er een beetje uit .

Heaven in my hands is echt zó kicken!!! De drive die in dat nummer zit is echt aanstekelijk. In dat nummer hoor ik ook en stevige rockbasis en daar hou ik wel van! Hadden ze meer en vaker moeten doen!!

Kan mij wel vinden in het bericht van Bikkel, de funk maakt meer plaats voor hitgerichte liedjes...die nergens echt slecht zijn..maar ook niet meer dat onderscheidende hebben. Heaven in my Hands en Tracie herbergen meer de toenmalige geluid van Level42 waar ze sinds Running in the Family en Lessons in Love patent op leken te hebben. Na dit album werd het wel heel stil rondom deze band en is het niet echt goed meer gekomen.

Matig album als je het vergelijkt met eerder werk.

Om die reden vind ik het matig. Want de nummers zijn op zich niet slecht, maar ze kunnen zoveel beter.

Dit beschouw ik een beetje als het laatste album van de band dat ertoe doet. Erna verdwenen ze in de vergetelheid en na het meermaals beluisteren van 'Guaranteed' begrijp ik waarom dit gebeurde. Dit album kwam vlug na het immense succes van 'Running in the Family' en kon die belangstelling niet behouden. Een beetje wat Bryan Adams overkwam: wereldsucces met 'Reckless' en matig succes met 'Into the Fire'. Toch staan er hier aardig wat mooie nummers op, ook wat typisch overbodige vullers en één absoluut pareltje, nl. 'Heaven in my Hands'. Wat een energie spat er van dit nummer, een rollercoasterrit van begin tot einde! Opvallend is ook de terugkeer van een instrumental na vele albums zonder. Dit nummer ('Gresham Blues') wordt geleid door de elektrische gitaar, wat voor Level 42 niet typisch is. Ook hier twijfel ik tussen 3 en 3.5 sterren.

Oke toegegeven, na het succes van running in the family welke op echt het juiste moment in tijd de juiste groove had, is dit album wellicht niet echt een hit kanon maar met Silence als persoonlijke topper staan op dit album echt wereld tracks.
Nostalgie? Ja maar draai heeel graag nostalgie op mijn draaitafel..

Op goed geluk op lp gekocht omdat ik Running in the Family (nog steeds) zo gaaf vind. Ik ken verder dan ook niks van de band, dus ook niet hun beroemde funk-platen.

In vergelijking met Running in the Family is dit een prima plaat, lekker energiek, lekkere songs. Ik verbaas me echt om het gemiddelde hier, maar dankzij mijn 3,5* is het gemiddelde nu tenminste een 3*.

Ja, ik hoorde vanochtend bij BNNVARA dat de tune van Spijkers met Koppen Heaven In My Hands is. Mij viel het stevige gitaarwerk op in dit spetterende nummer. Het nummer bleek op dit album te staan. Via Qobuz gedraaid en het album klinkt absoluut niet slecht, ondanks dat het hier matig wordt beoordeeld. Ben het zeker eens met de luisteraars die het album goed vinden klinken!

Heaven In My Hands is overrompelend, dat intro! Gaaf, die feedback van Alan Murphy's gitaar!
Alan Murphy wist hoe een rockgitaar moest klinken, zo hadden ze best vaker muziek mogen maken(!) en met I Don't Know Why gaat het in lekker vlot tempo door.
En zo voort, tot aan Staring In The Sun, helaas, dat vind ik minder. Mooie slepende sax zeker. Mischien wat vaker horen. Met Man wordt het temp iets opgeschroefd, maar niet duizelingwekkend. Wat zeker fraai is, is Gresham Blues, een lekkere vette soepele leadgitaar en een uitbundige saxsolo in deze instrumentale bluesy jazzrocker.
Three Words is weer het herkenbare Level42 popgeluid. Op het album in Qobuz staan extra tracks en dat zijn 7" of single producties of live uitvoeringen van de eerdere songs op dit album.
Wel een opmerking over Silence (live in UK) ; daar zit plots een uitstekende gitaar in de mix en dat is wat ik eigenlijk altijd graag in Level's muziek had willen horen.

Al met een zeer goed luisterbaar album, zoals je dat van Level42 gewend bent. Ik vind dus best een goed album, heb het met plezier beluistert en, omdat Alan Murphy de rockkant van Level 42 oppoetst, krijgt het album van mij 4 sterren.

Redelijk album nog deze, vooral de titeltrack is verrassend goed en natuurlijk de leadsingle. Verder beetje een fletse bedoening.