menu

Joe Bonamassa - Tour de Force - Hammersmith Apollo (2014)

mijn stem
4,21 (17)
17 stemmen

Verenigde Staten
Blues
Label: Provogue

  1. Albion [Intro] (2:13)
  2. Seagull (4:34)
  3. Jelly Roll (2:53)
  4. Richmond (4:49)
  5. Athens to Athens (4:51)
  6. Woke Up Dreaming (4:09)
  7. Cradle Rock (4:58)
  8. When the Fire Hits the Sea (3:47)
  9. Dust Bowl (7:09)
  10. Dislocated Boy (9:52)
  11. Driving Towards the Daylight (0:01)
  12. Who's Been Talking (5:45)
  13. Jockey Full of Bourbon (5:29)
  14. Tea for One (9:43)
  15. Lonesome Road Blues (4:57)
  16. The Ballad of John Henry (13:16)
  17. Sloe Gin (8:59)
  18. Just Got Paid (12:25)
totale tijdsduur: 1:49:50
zoeken in:
avatar van IntoMusic
4,0
Geweldig! Royal Albert Hall ietsje beter. De andere twee Tour de Force (The Borderline en Shepherd's Bush) moet ik nog beluisteren, maar dit is nu al dé box die je als gitaar-, Joe-, bluesliefhebber in huis moet halen.

avatar van jailhouserocker1
maar dit is nu al dé box die je als gitaar-, Joe-, bluesliefhebber in huis moet halen


Ik vind het juist een overkill aan Bonamassa. Hij heeft al zoveel live uitgegeven de laatste jaren (die ik ook allemaal heb) dat ik er nu wel even klaar mee ben, al ben ik er van overtuigd dat hij ook op deze serie weer geweldig vakkundig werk aflevert, maar 8 live albums van een artiest binnen 9 jaar vind ik toch echt te veel van het goede.

Hendrik68
Joe Bonamassa verdient alle lof voor het succesvol houden van de blues voor een groot publiek. Het is dan ook absoluut geen koekenbakker. Hij heeft een prima stem en over zijn gitaarspel zal sowieso weinig discussie bestaan. Wat mij betreft mag er wel discussie bestaan over de hoeveelheid albums die hij in korte tijd uit brengt. Seesaw met Beth Hart was vorig jaar al een teken aan de wand. Met Don't Explain hadden ze een prachtige samenwerking die er om schreeuwde om het eenmalig te houden. Maar nee, de geldbuidel zat nog niet vol genoeg en ze wisten niet hoe rap ze weer de studio in moesten om het succes uit te melken. Dan hebben ze de technische vaardigheden om er wat van te maken, maar plastic blijft nep. Hetzelfde gebeurt nu met 2 live albums in 1 jaar. Hierboven staat 8 live albums in 9 jaar. Dat ligt er wel erg dik boven op. Maar als het als een (plastic) tiet verkoopt wie ben ik dan om te zeggen dat hij dat niet moet doen? Ik hou het bij zijn eerste albums en Don't Explain. Daar heb ik genoeg aan. De rest is voor mij een herhalingsoefening. Een must have voor de bluesliefhebber is zeker de laatste jaren Joe Bonamassa bepaald niet.

avatar van IntoMusic
4,0
Als het van deze kwaliteit is en diversiteit, mag hij elke maand een album uitbrengen. Tuurlijk zet ook ik vraagtekens bij vier dubbelalbums in dezelfde tour. Maar dan zet ik ze op... en zijn de vraagtekens uitroeptekens geworden.
Ook ik heb de diverse vorige live-albums, inclusief die met Beth Hart. Maar het boeit, elk album weer! Overigens hier de uitleg omtrent de reden en inhoud van de DVD's/CD's serie Tour de Force.

avatar van Ronald5150
4,0
In het voorjaar van 2013, als afronding van zijn Europese tour, levert Joe Bonamassa een prestatie van formaat. Hij besluit om vier concerten te geven in London, op vier verschillende locaties met vier verschillende bands en met vier verschillende setlists. De betreffende optredens staan voor de diverse stadia van Bonamassa’s loopbaan en de verschillende genres die zijn oeuvre rijk is. Deze serie optredens worden omgedoopt tot ”Tour de Force, Live in London” en als locaties worden The Borderline, Shepherd’s Bush Empire, Hammersmith Apollo en Royal Albert Hall gekozen.

Het eerste optreden, in The Borderline, representeert de begindagen van Bonamassa’s carrière. The Borderline is een kleine club en Bonamassa speelt in een trio bezetting. Waar Bonamassa normaalgesproken in kostuum optreedt, steekt hij zich in The Borderline gewoon in een spijkerbroek en een t-shirt. Het tweede concert, in Shepherd’s Bush Empire, draait om de blues. De derde avond, in Hammersmith Apollo, staat in het teken van de meer rock georiënteerde liedjes in het arsenaal van Bonamassa. Tenslotte is het vierde en laatste optreden een dwarsdoorsnede van de man’s gehele oeuvre en verandert de samenstelling van de band gedurende het concert. Eerder verschenen deze vier optredens op DVD en Blue-Ray, en zijn dan nu ook op CD en LP uitgebracht.

Hoewel alle vier de optredens van uitzonderlijke klasse zijn, steekt er persoonlijk voor mij toch eentje bovenuit. In hart en nieren is Joe Bonamassa een blues man, en het is dan ook niet verwonderlijk dat mijn voorkeur uitgaat naar de avond waarop de blues centraal staat, en dat is het optreden in Shepherd’s Bush Empire.

Ik verbaas me nog steeds over de arbeidsproductiviteit van Joe Bonamassa. Bijna elk jaar volgen er meerdere releases. Of dit nu zijn solowerk is, zijn andere projecten, of zijn samenwerking met Beth Hart, de muziek blijft maar komen, en altijd van ongekend hoog niveau. Het Tour de Force project past daar ook in en ze zijn alle vier absoluut de moeite waard.

Gast
geplaatst: vandaag om 02:55 uur

geplaatst: vandaag om 02:55 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.