Voor mij ligt dat anders.
Marlene vind ik een te makkelijk deuntje. Bij
Wind Don't Have to Hurry stoor ik me aan het vocale nananana-gedoe.
Terms of My Surrender vind ik net iets te zoet en
Old People een onding waardoor de aardige afsluiter
Come Back Home in de lucht hangt. Verder niks te klagen.
Slug Line (1979) is een plaat waar ik nog steeds voor val maar is stilistisch onvergelijkbaar me dit album. Ik ben ook erg gesteld op de gevarieerde uitstalling van Hiatt's talenten op
Riding With The King (1983) en de akoestische rootsaanpak van
Crossing Muddy Waters (2000). Dat zijn de drie albums uit mijn Hiatt-bezit die ik het vaakst draai (plus een ruime eigen compilatie met zijn meest pakkende songs want smeden kan die).