Sólstafir - Ótta (2014)

De titeltrack is in ieder geval ongelofelijk mooi!

Wederom met een meeslepend einde. Dat kunnen deze gasten als geen ander!

Ik preorder niet vaak een album, en zeker niet de duurste versie, maar bij Sólstafir kan het gewoon niet fout gaan wat mij betreft. Ik kijk hier heel erg naar uit (maar sowieso naar de releases op deze dag; Blonde Redhead en Yob ook!) en hun optreden in Leeuwarden.

Ook Lágnætti is nu te beluisteren! Prachtig!

Direct in de updates! Ik ben heel erg benieuwd naar Ótta, Lágnætti is in elk geval geweldig mooi.

Wauw, Lágnætti is ook al zo'n prachtige track! Ik kan niet meer wachten op dit album!

Album te beluisteren via 3voor12.nl

Wat een fantastische plaat is dit geworden zeg !! Wat een sfeer zetten ze weer neer, misschien wat snel maar toch al de volle mep, 5*.

Ik geloof dat hij bij mij weer onder de huid moet groeien, maar dat had ik bij Svartir Sandar ook. Ik moet me ook een beetje over het beeld zetten dat ik vorige week heb gekregen bij een 2e live ervaring met Sólstafir. Die zanger begint steeds meer YMCA-trekjes te vertonen, meer nog dan eerder op Roadburn en de nadruk ligt op dit album meer op de zang dan voorheen. Ik weet het dus nog niet, productie is sommige plekken wat magertjes en nummers klinken op eerste gehoor gelikter en poppier dan ooit, weinig rauwe randjes. Ach ja, over Köld komen ze toch nooit heen. Ik laat het nog wat luisterbeurten op me inweken, en het vinyl zal vast ook wel een dezer dagen arriveren.

Het eerste Solstafir album dat ontgoocheld. Het klinkt meer als amiina met instrumentatie. Alles dreutelt maar een beetje door.

Het wordt maar niet beter...zitten wel een paar aardige sfeertjes en melodietjes in maar productie is matig (stem teveel storend op voorgrond en gekozen voor redelijke slecht klinkende uitvoering) en muzikaal zit er weinig verrassends en beklijvends in. Ik geloof dat ik me een beetje bekocht voel met het prijzige vinyl. Gaat wellicht ongeopend Discogs op...

Nou, ik vinnum prachtig

Zo, de eerste twee nummers hakken er goed in! Wat een sfeer

Dit is mijn eerste kennismaking met Sólstafir, is dit album een beetje representatief voor de rest van hun oeuvre?

Hakken er goed in? Nou, dan ga maar eens terugwerken in hun catalogus en dan zal blijken dat dit echt hun mildste plaat to nu toe is.. Té mild, wat mij betreft. De stijl is wel soort-van hetzelfde, maar ouder werk is vooral rauwer. Köld blijft hun meesterwerk wat mij betreft.

Misschien had ik het anders moeten formuleren Ik vind de nummers prachtig en emotioneel.. op een andere manier hakken dus. Ik zal Kold eens proberen, ben benieuwd.

Het blijft natuurlijk een promostunt, zo'n persfiche, maar ik recenseer dit album binnenkort (met enige vertraging) en in die persfiche staat dit:

"The song titles of "Ótta" form a concept based on an old Icelandic system of time keeping similar to the monastic hours called "Eykt" ("eight"). The 24 hour day was divided into 8 parts of 3 hours each. The album starts at midnight, the beginning of "Lágnætti" ("low night"), continues through each Eyktir of the day and ends with "Náttmál" ("night time") from 21:00 to 0:00. This form of time keeping is more open than the relentless ticking of modern times, where each second is made to count, which turns humanity into cocks of the corporate clockwork. Now SÓLSTAFIR give you the antidote."

Met dit in gedachten zou je wel eens op een heel andere manier gaan luisteren...

En nog een laattijdig oordeel mijner hand...

Sólstafir is een merkwaardige groep van Ijslandse komaf, waarbij sfeer het codewoord bij uitstek vormt. Behalve Björk en Sigur Rós, zullen weinigen waarschijnlijk nog een derde Ijslandse band kunnen noemen… Wat ik wel kan zeggen, is dat Sólstafir ongetwijfeld het hoogste vikinggehalte belichaamt. Met een zanger die met een rotsvaste hardheid in de stem de woeste baren van het Scandinavische atmosferische hardrocklied temt en een instrumentaal collectief dat de regionen van post-rock tot post-metal verkent, kan je deze conceptplaat vele karakteristieken van ‘die typische Scandinavische stijl’ toekennen. Vergeet even de Noorse black-metal satanisten van Mayhem of de 70s progrock van Opeth van tegenwoordig, want hier ervaar je de kille winden en desolate vlaktes die de hoes van Ótta al doet aanvoelen. Dit is niet zozeer metal, maar laat ons zeggen, Kscope zou er pakweg het etiket ‘Heavy Atmospheric Post-Prog’ voor bedenken. Gevestigde waarden als Isis of Cult of Luna zijn voor de hand liggende vergelijkingen, maar dit is toch best anders. Agalloch, Enslaved en Alcest passen al beter. Ótta verkent een etmaal: het concept is gebaseerd op een oud Ijslands systeem om de tijd bij te houden. Het geheel begint en eindigt om middernacht en de acht nummers verkennen periodes van een drietal uur. ’s Nachts voel je de duisternis en bij het ochtendgloren voel je middels de neergezette sfeer de zon opkomen. Het schemerdonker op het einde van namiddag en bij aanvang van de nacht luidt dan weer een killere, akelige passage in. Moeilijk om er aparte nummers uit te halen, want je weet vaak niet wanneer ze beginnen of eindigen. Het album is een trip, waarbij je, zoals wel vaker bij een eerste luisterbeurt, weinig kan differentiëren en het concept beschouwt als een doorlopende reis door dag en nacht, door licht en donker. Hoewel bloedmooie zachte passages worden afgewisseld door best wel indrukwekkende stukken die minutenlang opbouwen en het haar op je vel doen tintelen, kan ik het soms niet laten om te grinniken bij dat grappige taaltje. In zekere zin wil je echt begrijpen wat de man zingt, want anders lijkt het op een absurd klankbord van kreten. Dit is misschien niet Sólstafir’s sterkste plaat, maar wordt in andere persschrijfsels wel beschouwd als een toegankelijke en dat kan ik bijtreden.

De clips die er ook mee komen, Mindscapes, op youtube.
Clips met prachtige beelden van de weerselementen en het ruige ongerepte landschap.
Zit ik net elders uit volle borst te verkondigen dat 'moderne, nieuwe' metal voor mij niet meer zo hoeft en dan komt bij toeval deze band voorbij.
Prachtige muziek, of het allemaal metal is weet ik niet maar zeker een ontdekking!
Je voelt, hoort en ziet het één zijn met de natuur, en de vikingharten kloppen.

Under the Northern Light.

hebben een paar jaar terug het prachtige "Fjara" uitgebracht. Hebben toen in Nederland een concert in Tilburg gegeven waar de Volkskrant lyrisch over heeft bericht. Goede band

Erg mooi album. Moet bij Miðaftann heel erg denken aan Fragile Dream van Anathema maar dan met een piano gespeeld.

Prachtige plaat, mooie sferische muziek met begin en eind. Gaat over de tijdsindeling die de vikingen vroeger hadden, zij leefden niet met uren en minuten maar hadden een dag in 8 stukken verdeeld. genot om te luisteren, zowel op de voorgrond als achtergrond. En ach...dat er IJslands op gezongen wordt valt eigenlijk nauwelijks op... Otta zelf is mijn favoriet, heerlijk wat een uitgesponnen en uitgerekt nummer, met een een heel gevoelig eind. Dit kleine meesterwerk pas net ontdekt, beter laat dan nooit

Ik ken Sólstafir niet heel goed. Ik ben tijdens de zomerfeesten in Nijmegen een keer toevallig bij een optreden van hen terecht gekomen en ik was toen best onder de indruk. Door de Prog Ladder 2021 kom ik bij dit album terecht, het titelnummer is geweldig. Gauw eens de rest luisteren!

Ik ben geen metal fan. Folk metal kan me soms wel bekoren. Ik weet niet hoe ik aan dit album kom. Heb het bij een Easy Cash in Frankrijk gekocht. Misschien om een aantal vol te maken, want er zijn wel eens van die aanbiedingen. (5 voor zoveel euro). Of misschien gekocht voor mijn metal mindende zoon, die het toch neit zijn ding vond.
Al met al staat deze cd al jaren onaangeroerd in de kast, dus toch maar eens opgezet.
En dit is zeker niet verkeerd. Het eerste nummer vind ik zelfs prachtig, het IJslandse land wordt in muziek omgezet, lijkt het wel. De groep moet ooit begonnen zijn met black metal, maar daar is hier weinig meer van te merken. De groep zet soms wel eens stevige sound op, maar het is melodieus, goed uitgebalanceerd en heeft meer weg van wat stevige prog of post rock dan metal.
Die IJslandse taal zorgt ook nog voor een unheimische sfeer, want dat is wel de hele plaat aanwezig. Wat dat betreft gaan mijn gedachten wel terug naar de jaren 80, toen er ook een hele trits bandjes waren die zorgden voor een unheimische sfeer. Toen waren het kille synths en jankende gitaren, nu is het klankenpallet wel voller en warmer. En dat in IJsland....
Heel aardig, zal deze toch wat maar uit de kast halen.