Een geheel instrumentale plaat met als begeleiding een band met kleine bezetting (piano en/of orgel, bas en drums). Hoewel B.B. King bekend staat om zijn gitaarspel is zijn stem een belangrijk en onderschat wapen, dus om het daarzonder te moeten stellen is zeker een gemis, maar een serie sfeervolle instrumentals zou best goed kunnen werken. En bij met name de eerste twee nummers lijkt dit ook een warmbloedig "late-night"- album te gaan worden, maar helaas worden diverse andere tracks ontsierd door een bijzonder cheesy orgelsound, suf slagwerk alsof de drummer net bij een Ventures-coverbandje is ontslagen, en flauwe melodielijntjes die willekeurig welke andere gitarist ook had kunnen spelen – ikzelf had bij veel nummers in ieder geval niet het idee dat hier één van de meest geprezen en unieke bluesgitaristen aan het werk was (zegt een titel als Hully gully al niet alles?). Een raar tussendoortje dat wat mij betreft een heel andere kant op had moeten gaan om echt de moeite waard te kunnen zijn.