menu

Sonny Rollins - Sonny Rollins, Vol. 2 (1957)

mijn stem
3,88 (26)
26 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Blue Note

  1. Why Don't I (5:44)
  2. Wail March (6:11)
  3. Misterioso (9:24)
  4. Reflections (7:03)
  5. You Stepped Out of a Dream (6:24)
  6. Poor Butterfly (6:05)
totale tijdsduur: 40:51
zoeken in:
avatar van Jan 1970
Mooie typische Blue Note-cover, later geimiteerd door Joe Jackson op "Body and Soul".
Dit is niet het beste werk van Rollins, kan niet tippen aan Vol. 1 of Newk's Time

avatar van Sandokan-veld
4,0
Behoorlijk fijne, lekker hectische plaat van Rollins, ergens in het grijze gebied tussen bebop en hardbop. Al te storende genre-clichés worden omzeild door de ervaren line-up, met de lage grooves van Paul Chambers op bas en J.J. Johnson op trombone als mooi contrapunt tegenover de hyperactieve roffels van Art Blakey en het de altijd felle saxofoonvlagen van Rollins zelf. Pianist is Horace Silver, die op elke hardbopplaat wel in zijn element is, en hier op een fijne manier de kaders aangeeft.

Mooist is het middenstuk 'Misterioso'/ 'Reflections', waarop Thelonious Monk plaats neemt achter de piano (op ‘Misterioso’ schijnen zowel Monk als Silver mee te spelen, maar ik hoor vooral heel veel Monk). Het gevaar bij hardbop-platen is dat je na twee of drie nummers een beetje gaat denken: klinkt lekker maar het zal verder wel, dus Monk komt hier precies op het juiste moment de boel nog een beetje verder ontregelen met zijn tegendraadse spel en hoekige composities. Slim gedaan, en het resultaat doet me soms een beetje denken aan mijn huidige top tien-plaat Art Blakey's Jazz Messengers with Thelonious Monk (1957). Pluspunt!

Na twee sterke hardbop-nummers en twee sterke, eh, Monkbop-nummers worden nog even vrij relaxed twee jazz-standards afgewerkt, waarmee de plaat een tikkeltje als een nachtkaars uitgaat, maar het draagt ook wel weer bij aan de afwisseling. Opvallend op de hele plaat is hoe Rollins zelf zich ondergeschikt weet te maken aan de muziek: hij geeft anderen de ruimte, luistert goed, en haalt het grove geschut op het juist moment tevoorschijn.

Al met al geen geringe prestatie in een periode in de jazz waar de ene na de andere topplaat uitkwam, maar het een stuk moeilijker was om iets te maken wat ook echt boven het maaiveld uitstak.
Ruim zestig jaar later valt er nog steeds weinig te klagen over dit album. Dikke vier sterren.

Dardan
Een tijdje geleden zag ik een instagrambericht over dit album en viel ik toch bijna letterlijk van mijn stoel: wat een line-up!


Gast
geplaatst: vandaag om 08:21 uur

geplaatst: vandaag om 08:21 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.