menu

Deep Purple - Made in Japan (1972)

mijn stem
4,19 (780)
780 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: EMI

  1. Highway Star (6:43)
  2. Child in Time (12:17)
  3. Smoke on the Water (7:36)
  4. The Mule (Drum Solo) (9:28)
  5. Strange Kind of Woman (9:52)
  6. Lazy (10:27)
  7. Space Truckin' (19:54)
  8. Black Night [Osaka - 15th August 1972] * (6:58)
  9. Speed King [Osaka - 15th August 1972] * (8:28)
  10. Black Night [Osaka - 16th August 1972] * (6:58)
  11. Lucille [Osaka - 16th August 1972] * (9:03)
  12. Black Night [Tokyo - 17th August 1972] * (8:01)
  13. Speed King [Tokyo - 17th August 1972] * (7:19)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 1:16:17 (2:03:04)
zoeken in:
RonaldjK schreef:
Ha Satriani/vai, ook ik ga binnenkort beginnen aan mijn reis door het oeuvre van Purple, om precies te zijn vanaf 1984. In het algemeen durf ik te beweren dat de albums met Morse prima zijn en dat zijn spel goed past bij het Purple van latere jaren, wat dus ook geldt voor Purpendicular, zoals gaucho terecht opmerkt.
Vorige week heb ik Bananas (dus met Morse) op cd gekocht en dat vaak verguisde album doet het prima in de auto (in huis moet ik 'm nog gaan afspelen).

Tegelijkertijd vind je altijd wel één of meer mindere nummers op hun studioalbums, zowel die met Morse als met Blackmore en Bolin. Zelfs in de gouwe ouwe jaren '70 wat mij betreft, al komt Machine Head dicht bij de vijf sterren. En ook Perfect Strangers landde indertijd bijzonder goed in mijn zolderkamer. Morse wist echter muziek bij Purple te schrijven die me zelfs kan ontroeren, zó mooi... Nummers die 7 sterren waard zijn.

Het Deep Purple van 1972 en Made in Japan is dan echt van een ander tijdvak, een andere vibe met een andersoortige kwaliteit. Na beluistering rond Oud en Nieuw beschreef ik 'm uitgebreid op 2 januari, waarbij ik de eerste drie plaatkanten heerlijk vond.
Mijn albums van Deep Purple gaat van The shades of Deep Purple (1968) t/m Gemini suite live 1993 en er zal ook nog wel een aantal albums in die tussentijd zijn die ik niet heb aangeschaft. De recensies in de Aardschok van de recentere albums zijn zeker positief. Dat is ook wel eens anders geweest bij Aardschok wel te verstaan. Maar op Spotify en You-tube wordt het ook bevestigd. "Bananas verguisd album" dat wekt bij mij nieuwsgierigheid op en ga dat album zeker eens op Spotify luisteren. In de zeventiger jaren had Deep Purple ook een verguisd en vergeten album : Firebal (1971). Dat album had de pech dat het tussen Deep Purple in Rock (1970) en Machinehead (1972) zat 2 megakrakers van jewelste. Ondanks dat gegeven vindt ik het toch een goed album. Met name het titelnummer, het baswerk van Roger Glover is werkelijk fenomenaal in dat nummer. Purpendicular ga ik sowieso aanschaffen, trouwens is Purpendicular ook nog eens een Deep Purple coverband. die helaas helaas nog op de allerlaatste editie van Cityrock 2017 heeft gespeeld in mijn woonplaats. Waar ook Fireball werd gespeeld deze band laten wel de band Deep Purple in hun waarde overigens. Zij speelden het op hun manier en bepaald niet onverdienstelijk. De bassist van Purpendicular speelde het baswerk in fireball op zijn manier. En ik vond het een mooie uitvoering. Geldt overigens ook voor de overige nummers. Deep Purple heeft heel veel live albums, Made in Japan is bij mij de enige, misschien dat daar ook meer bij komen. Made in Japan is wel een smaak naar meer!!!!!

avatar van RonaldjK
4,5
Leuk weer om te lezen! En je hoeft mijn bijdragen niet compleet te kopiëren hoor, ze zijn al zo lang! Kopieer het ene zinnetje of alineaatje waar je op wilt reageren, dan is het ook nog eens duidelijker voor mij en anderen (denk ik).

Heb ooit een Purple-coverband gezien, ergens in Brabant, was erg leuk met al die oude krakers.

Sorry !!!! ik ben nogal A-digitaal de reactie van 18:38 uur zit tussen jou reactie geplaatst. Ik weet niet hoe ik dat voor elkaar heb gekregen. Maar ik zal er in het vervolg er aan denken. Mocht het niet lukken dan plaats ik een eigen reactie!!!! Gegroet en ROCK ON!!!!!!

avatar van B.Robertson
5,0
Satriani/vai schreef:
In de zeventiger jaren had Deep Purple ook een verguisd en vergeten album : Firebal (1971).
In die zin dat er met Blackmore weinig van live gespeeld werd. Eigenlijk de non-album single uit die tijd 'Strange Kind of Woman' dat altijd gespeeld werd en incidenteel (?) het titelnummer. Sommige uitgaven van 'Fireball' hebben plaats ingeruimd voor 'Strange Kind of Woman' ten koste van 'Anyone's Daughter'. Pas met Steve Morse werden 'Fools' en, tot vervelens toe, 'No One Came' gespeeld en het titelnummer is in de loop der jaren vaker langsgekomen. Met Ritchie Blackmore een keer 'Anyones Daughter' in '93, toen het een aflopende zaak was, en uit die tijd zelf heb ik een uitprobeersel van 'Demon's Eye' op een 'New, Live and Rare'-CD. 'The Mule' dient live vooral om de drumsolo te lanceren, waar dat eerst 'Paint It Black' van the Rolling stones was. Zo even uit mijn hoofd in een notendop. Hier nog wat leuke livesuggesties: Deep Purple - Live in Denmark '72 (2002) en Deep Purple - In Concert (1980)

B.Robertson schreef:
(quote)
In die zin dat er met Blackmore weinig van live gespeeld werd. Eigenlijk de non-album single uit die tijd 'Strange Kind of Woman' dat altijd gespeeld werd en incidenteel (?) het titelnummer. Sommige uitgaven van 'Fireball' hebben plaats ingeruimd voor 'Strange Kind of Woman' ten koste van 'Anyone's Daughter'. Pas met Steve Morse werden 'Fools' en, tot vervelens toe, 'No One Came' gespeeld en het titelnummer is in de loop der jaren vaker langsgekomen. Met Ritchie Blackmore een keer 'Anyones Daughter' in '93, toen het een aflopende zaak was, en uit die tijd zelf heb ik een uitprobeersel van 'Demon's Eye' op een 'New, Live and Rare'-CD. 'The Mule' dient live vooral om de drumsolo te lanceren, waar dat eerst 'Paint It Black' van the Rolling stones was. Zo even uit mijn hoofd in een notendop. Hier nog wat leuke livesuggesties: Deep Purple - Live in Denmark '72 (2002) en Deep Purple - In Concert (1980)
Merkwaardig, ik heb nog nooit de studio uitvoering van Strange kind of Woman gehoord. Volgens de website staat hij op Fireball, maar niet in mijn geval. Vermoedelijk heb ik de eerste persing van dit album. Je wordt als fan ook gek van al die verschillende uitgaven van albums. Zal eens kijken of ik een Fireball album op de kop kan tikken met Strange Kind of Woman.

avatar van Kronos
4,5
Satriani/vai schreef:
Merkwaardig, ik heb nog nooit de studio uitvoering van Strange kind of Woman gehoord. Volgens de website staat hij op Fireball, maar niet in mijn geval. Vermoedelijk heb ik de eerste persing van dit album.

Op wikipedia staat te lezen dat Strange Kind of Woman, hoewel het geen deel uitmaakte van de Fireball opname sessies, op de VS en Canadese versie stond in plaats van het nummer Demon's Eye.

Als je nog de b-kant I'm Alone er graag bij wil kan je bijvoorbeeld de 25th anniversary reissue van album op cd kopen: klik

je hebt dan wel de '96 remix van Strange Kind of Woman. De oorspronkelijke studioversie staat ook wel op verzamelaars, zoals Deepest Purple.

avatar van B.Robertson
5,0
'Demon's Eye', klopt, en niet 'Anyone's Daughter'. Ik haal zaken door elkaar. Hier nog wat achtergrondinfo, had ermee te maken dat men in de VS een nieuw album wilde uitbrengen en 'Demon's Eye' nog opgenomen moest worden. Fireball (album) - Wikiwand

Kronos schreef:
(quote)

Op wikipedia staat te lezen dat Strange Kind of Woman, hoewel het geen deel uitmaakte van de Fireball opname sessies, op de VS en Canadese versie stond in plaats van het nummer Demon's Eye.

Als je nog de b-kant I'm Alone er graag bij wil kan je bijvoorbeeld de 25th anniversary reissue van album op cd kopen: klik

je hebt dan wel de '96 remix van Strange Kind of Woman. De oorspronkelijke studioversie staat ook wel op verzamelaars, zoals Deepest Purple.
Is de studio uitvoering van Strange Kind of Woman dan ook zo goed als de live uitvoering?? waarom die vraag, het volgende : Mijn ervaringen met live uitvoeringen is dat ik de live uitvoeringen vaak beter vindt dan de studio uitvoering. Bijvoorbeeld I want you to want me van Cheap Trick en Show me the way van Peter Frampton. De live uitvoeringen van deze nummers zijn toen op singel verschenen en met veel succes. Echter heb ik ook de studio uitvoeringen van deze 2 nummers maar die zijn echt abominabel slecht. Als het zo is dat Strange Kind of Woman bijna net zo goed is als de live uitvoering dan is Deep purple naast AC/DC's Let there be Rock 2 van de weinige bands waarbij allebei de uitvoeringen goed zijn.

avatar van Kronos
4,5
Satriani/vai schreef:
Is de studio uitvoering van Strange Kind of Woman dan ook zo goed als de live uitvoering??
Dat kan ik niet voor jou beoordelen.

Ik weet niet of je het internet kent, maar daar kan je het gewoon zelf even beluisteren.

avatar van erwinz
5,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Deep Purple - Made In Japan (1972) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Deep Purple - Made In Japan (1972)
De jaren 70 hebben een indrukwekkend stapeltje memorabele of zelfs mythische live-albums van rockbands opgeleverd en Made In Japan van de Britse band Deep Purple is er daar absoluut een van

Ik heb Deep Purple maar één keer live gezien en dat was in de nadagen van de band (ik denk ergens begin jaren 90). Dat was op zich prima, maar het is niet te vergelijken met het geluid dat de band op Made In Japan uit 1972 laat horen. Op dit live-album speelt de band op de toppen van haar kunnen en in de ultieme bezetting en wat is het goed. Made In Japan is zo’n zeldzaam live-album dat je het gevoel gaf dat je er bij was op die zomeravonden in Japan. Het album knalt uit de speakers en wat is de tracklist geweldig. Deep Purple had binnen de hardrock een duidelijk eigen geluid en dat geluid klonk maar zelden zo goed als op Made In Japan, dat behoort bij de beste live-albums ooit gemaakt.

Er verschijnt af en toe nog wel eens een live-album, maar het live-album heeft al lang niet meer de mythische status die het in de jaren 70 had. Dat is ook niet zo gek, want tegenwoordig kun je in de meeste gevallen direct na thuiskomst het bezochte concert nog een keer herbeleven op YouTube, terwijl je in de jaren 70 vaak vele jaren moest wachten op de release van een officieel live-album. De YouTube opnamen van nu zijn enigszins te vergelijken met de bootlegs van toen, al moest je voor een bootleg wel flink wat meer moeite doen, langer wachten en bovendien diep in de buidel tasten.

Met name de symfonische rock bands en de hardrock bands uit de jaren 70 maakten een aantal live-albums die niet onder deden of zelfs beter waren dan de studioalbums van deze bands en een aantal van deze albums werd uiteindelijk geschaard onder de klassiekers uit de geschiedenis van de rockmuziek. Made In Japan van Deep Purple uit 1972 is zo’n album. Het is niet het eerste live-album van de band, want dat is het in 1969 verschenen Concerto For Group And Orchestra, maar het is wel het beste live-album van Deep Purple, dat er uiteindelijk een flinke stapel maakte. Made in Japan behoort bovendien bij het selecte groepje legendarische live-albums.

De Britse band verkeerde aan het begin van de jaren 70 in topvorm en had voorafgaand aan Made In Japan met Deep Purple In Rock (1970), Fireball (1972) en Machine Head (1972) drie zeer memorabele studioalbums afgeleverd. De bezetting van de band met zanger Ian Gillan, bassist Roger Glover, drummer Ian Paice, gitarist Ritchie Blackmore en organist Jon Lord moet bovendien gezien worden als de ultieme Deep Purple bezetting. Op 15, 16 en 17 augustus 1972 stond Deep Purple in deze bezetting twee avonden in Osaka en één avond in Tokyo op het podium, wat uiteindelijk genoeg materiaal opleverde voor een legendarisch album.

Het originele album bevat slechts zeven tracks, maar heeft een speelduur van ruim 75 minuten. Met lange versies van Highway Star, Child In Time, Smoke On The Water, Strange Kind Of Woman, Lazy en Space Truckin' heeft het album een fantastische tracklist, met een wat overbodige drumsolo van 9 minuten als minpunt, maar dat hoorde er toen nou eenmaal bij (niet alles was vroeger beter).

De ritmesectie speelt fascinerend strak, Ian Gillan zingt met geweldige uithalen de veters uit zijn schoenen en ook uit de gitaren van Ritchie Blackmore en de orgels van John Lord komt continu stoom of rook. Deep Purple had van alle hardrockbands uit de jaren 70, met name dankzij de orgels van John Lord, een uniek geluid en dat geluid kwam live nog net wat beter uit de verf.

De originele mix van het album uit 1972 staat nog steeds als een huis en weet het live-gevoel echt perfect te vangen, maar bij beluistering van de remix uit 2013 ging er ook wel een wereld voor me open zo af en toe. Het blijft lastig kiezen tussen alle versies en mixen, maar gelukkig heb je ze op Spotify allemaal en kun je nog flink wat tracks toevoegen aan de originele tracklist.

In de jaren 70 ging overigens het gerucht dat in Child Of Time een pistoolschot is te horen. Dat gerucht bleef destijds makkelijk rondzingen en droeg bij aan de mythische status van het album, maar dankzij het Internet weet ik na al die jaren dan eindelijk dat de knal gewoon uit het orgel van John Lord kwam, wat een stuk minder spannend is.

Ik ben tegenwoordig nauwelijks meer in live-albums geïnteresseerd, maar ik grijp nog vaak naar een live-album uit de jaren 70. Ik heb een flink stapeltje geweldige live-albums uit dit decennium, maar Made in Japan van Deep Purple is absoluut een van de beste, zo niet de allerbeste. Erwin Zijleman

avatar van Robertoooooh
4,5
Mooi stukje proza, E. En helemaal eens met je oordeel over dit fantastische album.

4,5
Hallo rockfans, ik ben nieuw op dit forum. Ach, op je ouwe dag heb je gewoon wat meer tijd. Om even m'n muzikale voorkeur te plaatsen: mijn allereerste single ooit was Satisfaction van de Stones en m'n allereerste lp Help van The Beatles. Ik was toen elf jaar. Met de aanschaf van de lp Eight miles high van de Earring begreep ik op dat moment dat mijn muziekvoorkeur ergens in het hardere, rauwere en minder toegankelijke genre lag. Tot zover mijn profiel. Nu over tot het album Made in Japan.
Over de kwaliteit qua sound en composities kan ik kort zijn: tot op de dag van vandaag ongeëvenaard. Maar mijn herinnering gaat toch vooral uit naar het beruchte concert in de oude RAI, januari 1973. Ik was daar bij als 17-jarige rockfan, samen met ergens tussen de 10 en 15 duizend andere liefhebbers. Sommige concerten blijven je altijd bij. Meestal omdat ze verschrikkelijk goed waren. Maar deze vergeet ik never nooit vanwege de puinhoop die achter bleef. Er zijn heel wat artikelen te vinden op internet over dit concert, wat toch eigenlijk bedoeld was om Made in Japan te promoten, althans het had daar alle schijn van. Maar wat ik hier heb meegemaakt, dat was hooliganisme avant la lettre. Veroorzaakt door met name de DP-leden zélf, vanwege hun veel te korte optreden, slecht uitgevoerd ook nog eens (door overmatig drankgebruik) en het minachten van de wens van het NL-publiek dat nummers als Child in Time wilde horen (waaronder ondergetekende). De onbeschrijflijke chaos die die avond ontstond was in de hand gewerkt door het wanbeleid van Lou van Rees. Eén aspect dat ik nergens terugvindt is de gevaarlijke situatie die ontstond doordat er een elektriciteitskabel over de vloer liep waar wij ons bevonden. Deze kwam vanuit het aanpalende Okura-hotel, noodzakelijk vanwege een gebrekkige electriciteitsvoorziening in de RAI (!!!). En laat diezelfde vloer nou drijfnat zijn van al het rijkelijk vloeiende bier. De kans op kortsluiting en brand was levensgroot. Dat realiseerde ik mij echter later pas. Ik weet nog dat na zo'n 45 minuten Blackmore er de brui aan gaf wat meteen het startsein was tot volledige vernieling van alles wat zich op het podium bevond. Als er weer eens iets (bierflesje?) op het bekken van het drumstel van Ian Paice viel was dat reden tot groot gejuich. Ik manoeuvreerde mijzelf naar de zijkant van de zaal en kon vandaar het slagveld overzien. En tevens een heenkomen veilig stellen.
Al met al was het een slecht optreden maar wel met een herinnering die voor altijd beklijft. En als bonus ben ik een echte Deep Purple liefhebber gebleven maar dan wel met de line-up Gillan, Blackmore, Lord, Paice en Glover.
Deze ervaring wilde ik even met jullie - Purple-fans - delen.

avatar van Broem
4,5
Album dat in mijn reptielenbrein is verankerd. Een van eerste albums die ik kocht van mijn zuurverdiende centjes. Altijd bewaard en met liefde behandeld.
Onlangs een mooi boek gekregen waar elementenfabrikant Ortofon (pick up naadjes uit Denemarken) haar 100 jarige geschiedenis beschrijft. Uit elke decennium laten ze zien welke albums als referentie golden om hun nieuwe elementen mee te testen. Tot mijn verbazing zag ik daar dit album van DP bij staan. Dat geloof(de) ik niet. Ben al lang bezig met weergave kwaliteit maar dit is nooit zo opgeslagen. Originele vinyl uit ‘72 vanavond op de draaitafel gelegd en niet overtuigd dat dit referentiemateriaal is. Klinkt behoorlijk maar mist dynamiek die veel albums uit die tijd wel hadden. Mijn mening Wel een vreselijk goed album nog steeds.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:11 uur

geplaatst: vandaag om 12:11 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.