Ja, voor zover covers onder experimenteel zijn te scharen, uiteraard.
Hij heeft relatief op latere leeftijd toch altijd een angst gehad niet meer te worden gezien als een volwaardig rockartiest van deze tijd.
Vroeger trok hij zich daar eerlijk gezegd helemaal niets van aan. Nadat hij was uitgekeken op zijn eigen (veelal succesvolle) sixties werk, ontstonden zijn echte experimenten door Manfred Mann's Chapter Three. Vlagen (symfonische) rock met jazz. Later werd de moog zijn handelsmerk, werd de Earth Band echt symfonisch.
Toen vroeg hij zich niet af, of hij nog wel modern was en mee kon met de eisen van de jeugd. Of hij hoefde zich dat niet af te vragen, de jeugd wilde symfo. Hij zette de trend voor zijn eigen doelgroep.
Ik vind rap- en R&B achtige varianten van bestaande songs introduceren binnen de mogelijkheden die je hebt als muzikant schijnbaar experimenteel, namelijk voor hemzelf, maar de muziek was natuurlijk allang uitgevonden. Hij holt er nu eigenlijk een beetje achteraan.
Het experimentele zit hem dus in het feit dat het "nieuw" is voor Mann, zijn band en zijn liefhebbers. Hij zal het als modern beschouwen omdat het muziek is van deze tijd en zichzelf als experimentele voorganger zien.
Maar het heeft ook iets krampachtigs, hoewel ik overigens mee ga in het cijfer dat je aan het album hebt gehangen. Het is namelijk ook niet slecht, zo ver gaat het helemaal niet.
Maar nog eens een cd met Mick Rogers, een kruising tussen Solar Fire en Nightingales and Bombers (wat ook had gekund) had mij ongetwijfeld meer in extase gebracht.