Met
NOW: Chicago XXXVI (2014) maakten ze een prima comeback, maar ik heb er een paar gemist / overgeslagen. Op zoek naar de weinige albums van Chicago die ik nog nooit geheel beluisterd heb, kwam ik deze tegen. Het voorlaatste album volledig met originele nummers en de opvolger van
Twenty 1 (1991).
Het opent vooral met Power Ballads waarmee ze mid 80s zo veel succes hadden met Peter Cetera en hier klinkt het net alsof een kloon van hem de nummers zingt. Alleen zit deze zanger(s) vaak tegen de limieten van hun stem(men). Terwijl Chicago in de 80s erg zoet werd en koperwerk inruilde voor synths (zoals de trend toen was) hier probeert men het zoete wat terug te schroeven door er meer Rock elementen aan toe te voegen en vaak gebruikt te maken van het droppen van de beat en dan knallend terug te komen. Een bombastisch trucje dat in de eerste 5 nummers veel gebruikt wordt.
Pas in de tweede helft komt het album meer tot leven voor mij vanaf
Already Gone: meer ruimte voor koperwerk en voor de gitaar. Na de eerste beluistering prefereer ik deze over het voorlaatste album maar vind ik de opvolger wel beter.