Wat aan de late kant, maar bon:
Radiohead. Ziezo, de naam is voor het eerst en voor het laatst gevallen in deze recensie. Het stof van de zeurende, nostalgische fan schudden we van ons af. Want Thom Yorke kan ook alleen muziek maken. Hij bewijst dit nogmaals met ‘Tomorrow’s Modern Boxes’, zijn tweede solo album na ‘The Eraser’.
Dat het album beschikbaar is via Bittorrent, dat weet u ondertussen al. Opnieuw een sterk staaltje marketing van Yorke, die opnieuw voor de kracht van de verrassing gaat, in samenspraak met een lanceerplatform dat best wel wat meer media-aandacht verdient. Razend benieuwd gingen we op zoek naar die goedkope zesdollarplaat. Dat er per abuus toch een gratis bestand op onze harddisk terechtkwam, zelfs met al onze goede bedoelingen, bewijst dat het zijn originele intentie een beetje kwijtraakt. Het is via torrent nog altijd gemakkelijker om een gratis versie binnen te halen dan er één te kopen, al bewezen één miljoen mensen in de eerste verkoopsweek het tegendeel.
Muziek heeft hetzelfde effect op je hersenen als drugs. En dat is naar het schijnt wetenschappelijk bewezen. ‘Tomorrow’s Modern Boxes ‘ mag je gerust vergelijken met een pil die niet inslaat. Waardoor je er nog één neemt, en nog één,... Tot ze plots allemaal tegelijk beginnen te werken. Een rechtstreekse aanval op uw hersenschors. En als u wil weten hoe je aan zo’n “Yorkisch” kwart-over-zeven-oog komt, zoek dan tijdens het beluisteren van deze plaat snel een spiegel op.
Openingsnummer A Brain In A Bottle klinkt alsof er twee wespen ronddwalen in je hoofd, achternagezeten door een dikke, zoemende hommel. Onmiddellijk vallen ook de warme, soms slepende vocals op en dat gaat op voor vrijwel elk nummer op deze plaat. Soms aangrijpend, dan weer griezelig. Of ben jij op je gemak tijdens The Mother Lode als Yorke op de achtergrond krankzinnig meegalmt alsof hij al dagen opgesloten zit in een donker hol? Pareltje trouwens, die The Mother Lode. Het zou helemaal niet misstaan in een dj-set van James Holden of Jamie xx. Ideaal voer voor wie een sappig brokje ambient wel weet te appreciëren.
Van hetzelfde laken een broek, maar dan iets spannender aan het kruis: Guess Again!, Interference en Nose Grows Some. Stuk voor stuk sfeervolle en subtiele hompen electronica die van het album een coherent geheel maken. Een kruisbestuiving tussen man en machine met bij gelegenheid een aardse piano ertussendoor. Het zijn nummers die als achtergrond kunnen dienen voor sport- en nieuws-jaaroverzichten om zo de emoties wat aan te dikken. Of gewoon als soundtrack van een druilerige eenzame nacht bij je thuis. Zolang ze maar luid en met de nodige aandacht beluisterd worden.
Omdat een artiest als Thom Yorke respect toekomt, hebben we dit album even laten rusten om hem dan enkele weken later terug op te vissen. En u mag gerust zijn: ook bij een tweede luistermarathon blijft deze plaat wonderwel staan. Al is het jammer dat er op een album van acht nummers één grote stinker tussenzit die de dan nog de barrière van zeven minuten bereikt. There Is No Ice (For My Drink) is samen met Pink Section, wat alleen kan beschreven worden als een opwarmer voor het eindnummer, het addertje onder het gras. Het zorgt ervoor dat ‘Tomorrow’s Modern Boxes’ geen verpletterende overwinning is, maar toch genoeg voor een ticket naar de volgende ronde.
Zes op acht. Niet slecht voor een onaangekondigde toets. Thom Yorke heeft zijn ei een plaats kunnen geven, maar heeft nu onderhand wel genoeg het eenzame mannetje gespeeld. Tijd voor zijn vrienden om terug iets van zich te laten horen. Dat zou al voor volgend jaar zijn trouwens, dat nieuwe album van … Hoe heette dat bandje ook alweer?
Review via
daMusic