menu

Thom Yorke - Tomorrow's Modern Boxes (2014)

mijn stem
3,43 (214)
214 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Electronic
Uitgebracht in eigen beheer

  1. A Brain in a Bottle (4:40)
  2. Guess Again! (4:23)
  3. Interference (2:48)
  4. The Mother Lode (6:07)
  5. Truth Ray (5:13)
  6. There Is No Ice (For My Drink) (7:00)
  7. Pink Section (2:34)
  8. Nose Grows Some (5:22)
totale tijdsduur: 38:07
zoeken in:
avatar van HugovdBos
3,5
Het wordt inmiddels een gewoonte om albums op een ongebruikelijke manier uit te brengen. De onverwachtse release van het nieuwe album van Thom Yorke vond plaats via Bittorent. Het is het tweede album van de succesvolle frontman van Radiohead, na het solodebuut The Eraser uit 2006. Thom heeft een druk leven want zo verscheen vorig jaar het debuut van Atoms for Peace en kunnen we in 2015 de nieuwe Radiohead verwachten.

Thom heeft langzaam de move gemaakt naar de elektronische muziek en dat horen we gelijk terug in A Brain in A Bottle. De ritmische muziek wordt door een lichte beat ondersteund. De experimentele gevoelens vliegen overal om je heen. De zang van Thom is nog hoger dan we van hem gewend zijn. Je hersens moeten alles eerst maar eens zien te verwerken. De openingstonen van Guess Again geven een moment van herkenning. Op Radioheads album The King of Limbs vonden we namelijk een track genaamd Codex die veel weg heeft van de klanken op het tweede nummer. Tijdens de zang zwepen de melodieën op en lijken ze hun eigen weg te varen rond de klanken die we kennen van Codex. De piano speelt rustig op en weet zich met de beats te verweven om op het einde weer uit te doven.

Wild dogs are howling,
behind the curtain.
I hold it to my children,
the creature’s staring back.

Op Interfence wordt de wereld wat donkerder om ons heen en horen we pure schoonheid zowel in de muziek als de zang. De pianoklanken dragen je mee waarbij niemand gestoord mag geworden en je jezelf in de verre toekomst ziet. Een wereld die veranderd is en waar je alles naar je hand kunt zetten. Een klein juweeltje dat precies past bij Thom. We vervolgen onze weg met een klapperende beat door The Mother Lode. Experimenteel is het zeker, misschien wel iets te veel af en toe. De tonen klinken wat opgewekter en concentreren zich vanaf het midden op een uitgestrekt ritme dat blijft voortduren. Radiohead fans zullen het misschien wat zwaar krijgen hier, maar Thom is nou eenmaal een man die zich graag naar het ongewone verzet. De alarmen zwellen op tijdens het begin van Truth Ray en gaan op in een rustig ritme waar het nummer op voortborduurt. Zijn samenwerking met Nigel Godrich komt hier duidelijk naar voren in de opbloeiende tonen. Uiteraard kwabbelt de somberheid voort maar weet je nergens echt te vangen.

You know my sins,
know my sins.
What is it now that awakens me?
And all of this is in my head.


There Is No Ice (For My Drink) mag dan wel een beroerde titel hebben, het nummer is met zijn zeven minuten één van de langste uit het oeuvre van Thom. Vanaf een licht opzwepend ritme komen de ondersteunende beats opzetten. De druilige sferen blijven aanhouden tot er met de klapperende beat enkele klokjes rammelen. Dit is de opmaat tot een steeds feller wordend geluid die de laatste minuten weer langzaam weg zweept. Je aandacht erbij houden kan af en toe een moeilijkheid vormen. Op naar de Pink Section waar we de huilende wolven proberen achter te laten. De piano maakt een omslag en zorgt voor een brug naar de afsluiter Nose Grows Some. De opbouw van dit nummer is uiterst secuur en zal de Radiohead fans uit hun slaap laten ontwaken. We worden achtervolgd door voetstappen en laten ons meevoeren in de meeslepende zang van Thom. Het laatste bewaard Thom voor het laatst en geeft een impressie van wat we van de nieuwe Radiohead kunnen verwachten.

De muziek van Thom is altijd moeilijk te doorgronden. Zijn emoties probeert hij op Tomorrow’s Modern Boxes door te voeren in de beats, pianoklanken en de zachte zang. Afwisselend is de muziek meeslepend en emotioneel, maar soms is de aandacht er moeilijk bij te houden. Thom vervalt af en toe in oude patronen die we van zijn laatste albums kennen en weet hier en daar dan ook een belletje te doen rinkelen. Een nieuwe meesterwerk blijft uit, maar er ligt nog genoeg materiaal op ons te wachten van Thom.

3,5*

Afkomstig van Platendraaier.

avatar van JoostBo
3,5
Een nieuwe Radiohead of solowerk van een van de bandleden: ik word er iedere keer weer blij van. Dat Thom Yorke ook nog met een soloplaat is gekomen dit jaar vind ik verrassend. Had altijd gedacht dat hij na Atoms For Peace vorig jaar zijn ei wel had gelegd, maar dat blijkt dus niet zo te zijn.

The Eraser is nog altijd een behoorlijke plaat waar de nummers vooral live met de band Atoms For Peace geweldig werden uitgevoerd. Hetzelfde geldt voor Amok: de bas van Flea en de ritmes van Mauro Refesco tilden de nummers naar een hoger niveau. De verwachtingen waren hierdoor bij mij van te voren behoorlijk hoog.

Met Tomorrow's Boxes lijkt Yorke het echt in zijn eentje te moeten doen. Dat maakt dat het album het keurmerk '100% Yorke' krijgt, maar het wordt hierdoor wel minder spannend dan je van te voren van een dergelijke release verwacht. Twee uitzonderingen: A Brain In A Bottle en Nows Grows Some vind ik erg mooi! Maar verder kennen overige nummers weinig spanningsopbouw; There Is No Ice (In My Drink) en The Mother Lode zijn ook wel erg repetitief... Een nummer als Interference: tja, ik heb wel eens betere ballads van Thom gehoord.

Nee, dit soort muziek horen we van Thom nu al acht jaar. Dan luister ik liever het nieuwe album van Philip Selway die wel iets anders durfde te doen. Ook Radiohead, dus daar zullen ook een hoop mensen naar luisteren... O wacht, dat is niet de almachtige Thom Yorke...

Dat het niet een album is van het niveau Radiohead: tja, het geheel is meer dan de som der delen zal ik maar zeggen. Al gold dat dus gek genoeg niet voor eerder solowerk.

4,5
Wat aan de late kant, maar bon:

Radiohead. Ziezo, de naam is voor het eerst en voor het laatst gevallen in deze recensie. Het stof van de zeurende, nostalgische fan schudden we van ons af. Want Thom Yorke kan ook alleen muziek maken. Hij bewijst dit nogmaals met ‘Tomorrow’s Modern Boxes’, zijn tweede solo album na ‘The Eraser’.

Dat het album beschikbaar is via Bittorrent, dat weet u ondertussen al. Opnieuw een sterk staaltje marketing van Yorke, die opnieuw voor de kracht van de verrassing gaat, in samenspraak met een lanceerplatform dat best wel wat meer media-aandacht verdient. Razend benieuwd gingen we op zoek naar die goedkope zesdollarplaat. Dat er per abuus toch een gratis bestand op onze harddisk terechtkwam, zelfs met al onze goede bedoelingen, bewijst dat het zijn originele intentie een beetje kwijtraakt. Het is via torrent nog altijd gemakkelijker om een gratis versie binnen te halen dan er één te kopen, al bewezen één miljoen mensen in de eerste verkoopsweek het tegendeel.

Muziek heeft hetzelfde effect op je hersenen als drugs. En dat is naar het schijnt wetenschappelijk bewezen. ‘Tomorrow’s Modern Boxes ‘ mag je gerust vergelijken met een pil die niet inslaat. Waardoor je er nog één neemt, en nog één,... Tot ze plots allemaal tegelijk beginnen te werken. Een rechtstreekse aanval op uw hersenschors. En als u wil weten hoe je aan zo’n “Yorkisch” kwart-over-zeven-oog komt, zoek dan tijdens het beluisteren van deze plaat snel een spiegel op.

Openingsnummer A Brain In A Bottle klinkt alsof er twee wespen ronddwalen in je hoofd, achternagezeten door een dikke, zoemende hommel. Onmiddellijk vallen ook de warme, soms slepende vocals op en dat gaat op voor vrijwel elk nummer op deze plaat. Soms aangrijpend, dan weer griezelig. Of ben jij op je gemak tijdens The Mother Lode als Yorke op de achtergrond krankzinnig meegalmt alsof hij al dagen opgesloten zit in een donker hol? Pareltje trouwens, die The Mother Lode. Het zou helemaal niet misstaan in een dj-set van James Holden of Jamie xx. Ideaal voer voor wie een sappig brokje ambient wel weet te appreciëren.

Van hetzelfde laken een broek, maar dan iets spannender aan het kruis: Guess Again!, Interference en Nose Grows Some. Stuk voor stuk sfeervolle en subtiele hompen electronica die van het album een coherent geheel maken. Een kruisbestuiving tussen man en machine met bij gelegenheid een aardse piano ertussendoor. Het zijn nummers die als achtergrond kunnen dienen voor sport- en nieuws-jaaroverzichten om zo de emoties wat aan te dikken. Of gewoon als soundtrack van een druilerige eenzame nacht bij je thuis. Zolang ze maar luid en met de nodige aandacht beluisterd worden.

Omdat een artiest als Thom Yorke respect toekomt, hebben we dit album even laten rusten om hem dan enkele weken later terug op te vissen. En u mag gerust zijn: ook bij een tweede luistermarathon blijft deze plaat wonderwel staan. Al is het jammer dat er op een album van acht nummers één grote stinker tussenzit die de dan nog de barrière van zeven minuten bereikt. There Is No Ice (For My Drink) is samen met Pink Section, wat alleen kan beschreven worden als een opwarmer voor het eindnummer, het addertje onder het gras. Het zorgt ervoor dat ‘Tomorrow’s Modern Boxes’ geen verpletterende overwinning is, maar toch genoeg voor een ticket naar de volgende ronde.

Zes op acht. Niet slecht voor een onaangekondigde toets. Thom Yorke heeft zijn ei een plaats kunnen geven, maar heeft nu onderhand wel genoeg het eenzame mannetje gespeeld. Tijd voor zijn vrienden om terug iets van zich te laten horen. Dat zou al voor volgend jaar zijn trouwens, dat nieuwe album van … Hoe heette dat bandje ook alweer?

Review via daMusic

Gast
geplaatst: vandaag om 13:35 uur

geplaatst: vandaag om 13:35 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.