Ten - Albion (2014)

Een nieuwe Ten, een nieuw lekker wijf op de hoes!

Ik ben benieuwd hoe "Albion" geworden is, de band staat voor kwalitatief hoogwaardige hardrock en heeft geen slecht album gemaakt ooit. De ene spreekt me meer aan als de andere, maar bijvoorbeeld de comeback plaat "Stormwarning" uit 2011 is me erg naar het hart gaan staan en nog steeds een recente favoriet van de band voor mij.

Is ook bij mij een band, die ik altijd volg en trouw de albums van koop. Staat op den verlanglijst.

Track 1, 5 en nog 2 andere waar ik de titels niet bij weet, heb ik in diverse radio programma's gehoord en behoren tot het beste werk van Ten!

Wat een afschuwelijke kitsch hoes is dit zeg, pfffffff

Ik moet zeggen dat ik er ook niet echt kapot van ben. Iets meer klasse zou bij de muziek goed passen.

Een album met ballen dus, ook figuurlijk! Het rockt als een tierelier, maar ten alle tijden melodieus.

De opener "Alone in the Dark Tonight" start met vette riffs. Na een aantal niet al te makkelijk in het gehoor liggende zanglijnen, komt de aap uit de mouw en hebben we mooie meezing refreinen en dus een goed rocknummer.

Het makkelijker in het gehoor liggende "Battlefield" is een smaakvolle Ten rocker; heldere gitaarklanken en gitaarmuren wisselen elkaar af.

"It's Alive" heeft eigenaardig synthesizerwerk dat me wat aan "Crazy Horses" van The Osmonds doet denken. Maar het nummer op zich is heel anders, gewoon erg Ten. Dit hele album heeft naast al het geweld van de drie(!) gitaristen, sowieso een opvallend gebruik van synthesizers.

"Albion Born", met een mooi a capella begin. Een celtic geïnspireerd nummer volgt (Blackmore's Night, zo kan het ook!) Ten heeft deze bombast eerder gepresenteerd in dergelijke nummers, maar dit is het beste geproduceerd. Veel aandacht voor achtergrondzang, klinkt zeer mooi allemaal, zoals op heel het album het geval is.

De powerballad "Sometimes Love Takes the Long Way Home" is prachtig zoals we van Ten verwachten mogen. De harp achtig klanken zijn een goede keuze hierbij. Mooie track.

"A Smuggler's Tale" doet me het meest denken aan het materiaal van het meesterlijke album "The Robe". Op een goede geluidsinstallatie is er een rijk geluid waar te nemen waarin veel detail te ontdekken valt.

"Die for Me" is een stevige maar tegelijk ook relaxte rocker. Goede zang, die lekker de laagte in gaat. Ik ken alleen Gary Hughes die dat als rockzanger zo kan, hij heeft een geluid ontwikkelt tijdens zijn Ten platen, die uit duizenden herkenbaar is. Best anders als op z'n allereerste soloplaten lang geleden.

Het rockende "Ends This Day" heeft Scorpions achtig gitaarwerk, toen die band de meestergitarist Uli Jon Roth nog in dienst had (jaren 70). Lekkere beuker, met dik drumwerk.

Het door Andrea Bocelli geïnspireerde "Gioco D'Amore" is niet slecht maar Ten kan wel beter dan dit. Het enige wat mindere stuk voor mij.

Het mooi opgebouwde "Wild Horses" begint als een soort power ballad. Als afsluitende track heeft Ten vaak ook iets aparters. In de laatste anderhalve minuut gaat de band echt los, en hoor je nog even een priemende rock 'n' roll piano pingelen, maar dat geintje werkt absoluut.

Het is weer een heel mooi Ten album!

Die moet Marco Borsato gaan doen, live wordt dat toch uithalen en meebrullen

Op basis van deze uitgebreide bespreking wil ik Ten zeker weer een kans geven. De eerste platen vond ik geweldig maar daarna wet het allemaal wat zo/zo met deze Britse Jim Bakkumband.

Ach die zanger is toch prima en het is brave metal zoals bv Night Ranger en H.E.A.T.

Nou ja, metal...Night Ranger en H.E.A.T. beschikken wel over veel betere zangers.

Ten moet het wat meer van de composities zelf hebben want Hughes is bij vlagen een erg matte vocalist.

Die van H.E.A.T (in mijn top 10 van 2014) heeft zelfs de Zweedse Idols gewonnen

De term braaf hoor ik vaker bij dit soort bands. Waarom? En wat maakt dit in het bijzonder braaf?
Een lastig iets is dat ze in een hoek geplaatst moeten worden. Die van metal dan maar? (Stevig is het best wel) Maar dan is het te braaf. Een ander hokje bestaat haast niet of het zou melodieuze rock moeten zijn en dat vinden veel mensen vlees nog vis. Eigenlijk is Ten zo hardrock als het maar kan, in de beste Engelse traditie.

Mensen in mijn omgeving die wel es willen horen wat ik goed vind lijken teleurgesteld en zeggen 'Ik dacht dat het veel harder zou zijn' en noemen het braaf. Als ik iets hards laat horen vinden ze het niet mooi en herrie. Je kunt het niet goed doen.

Over de vergelijkingen met andere bands in deze hoek hierboven; als Night Ranger es een plaat van dit kaliber zou maken zou ik direct weer fan zijn. H.E.A.T ken ik niet heel goed maar wat ik ken klinkt goed. Ik heb het idee dat Ten iets meer bijzondere onderwerpen in de teksten heeft.
Neem nou de opener "Alone in the Dark Tonight". Dat klinkt als een titel die David Coverdale alleen in een bedje neerlegt, verlangend naar een mooie vrouw.

Dit is het verhaal achter dat nummer:
Alone In The Dark Tonight” is based on Emily Bronte's book 'Wuthering Heights' and revolves around the idea that a Heathcliff style character is roaming the cemetery garden of the undead for centuries, mourning his long lost love.
Bron: GryphonMetal the European Metalzine - your Deep Space of Dark

Zo heeft Ten vaak teksten die best in een power metal hoek geplaatst zouden kunnen worden.
Maar echte liefdesballads hebben ze ook wel, dat is ook weer zo...

Weer een erg lekker album van Gary Hughes en Co. Ze blijven toch een constante kwaliteit afleveren, zijn wars van elke trend en maken gewoon melodieuze hardrock in de beste Britse traditie. Lekker dikke riffs, fijne omlijsting van keyboards en een degelijke ritmesectie, en dan die warme bariton van Gary erover heen.

De band heeft nu een 7 koppige bemanning, waaron drie gitaristen (twee solo, een slag) en dat geeft een boel ruimte voor de heren. Fijne solo's, soms twin, en alle nummers hebben een kop en een staart. Vaak worden er historische onderwerpen getoucheerd, maar ook op dit album staat een (power) ballade..

Die hoezen, de stijl, de onderwerpen: er bestaat geen mannelijkere band dan Ten. Maar ze kennen niets dan kwaliteit met het fenomenale Albion Born en het melancholische Battlefield. Ook A Smuggler's Tale en Die For Me zijn sterk.