menu

Dexys Midnight Runners - Don't Stand Me Down (1985)

Alternatieve titel: Don't Stand Me Down - The Director's Cut

mijn stem
3,36 (42)
42 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Soul
Label: Mercury

  1. Kevin Rowland's 13th Time * (5:05)
  2. The Occasional Flicker (5:49)
  3. This Is What She's Like (12:23)
  4. Knowledge of Beauty (Aka "My National Pride") (7:01)
  5. One of Those Things (6:01)
  6. Reminisce Part Two (3:31)
  7. Listen to This (Aka "I Love You") (3:19)
  8. The Waltz (8:21)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 46:25 (51:30)
zoeken in:
Boets11
viel tegen na 2 topalbums

ben1975
Verreweg het beste album van Dexy's Midnight Runners en tevens een van de meest ondergewaardeerde albums uit de jaren tachtig.

avatar van blur8
3,5
Geen songs met hitpotenties meer. Wat overblijft is de gepassioneerde Brits/Ierse soul, nu met een klagende viool en minder blazers. Artistiek van hoge klasse maar ik hoor toch liever het debutalbum.

avatar van Lukas
3,5
Wat jammer dat This Is What She's Like zo weinig spannend is aangezet op plaat. Want wat is dat nummer live een enorme knaller, zeg...


avatar van frolunda
3,5
Na het succes van Too-Rye-Ay waren de lang uitgesponnen 'Celtic' soulnummers met een hoop gebrabbel erin natuurlijk een soort van commerciële zelfmoord.Toch was Don't stand me down lang niet zo slecht als sommige recensies ons destijds wilden doen laten geloven.Wel was het aanstekelijke weg en hadden de volwassen klinkende nummers weinig hit potentie.
Wel klonk het album uitgebalanceerd,gedurfd en hadden de meeste songs een lange adem.Al moet ik er wel bij zeggen dat het riedeltje van One of Those Things wel erg op Lynyrd Skynyrd's Sweet home alabama lijkt.
Toch mag ik Don't stand me down om de zoveel tijd graag nog eens beluisteren.Het is zeker geen meesterwerk maar toch heeft het album iets ongrijpbaars.Een geniale mislukking of een verborgen klassieker?Ik ben er na dertig jaar nog steeds niet helemaal uit.

Ze hebben overigens als Dexys onlangs weer nieuw materiaal uitgebracht.Benieuwd of dat nog wat is.

avatar van heartofsoul
2,5
Het is mij een raadsel waarom dit album door velen zo positief wordt gewaardeerd. Aan die in mijn oren lamlendige liedjes kan het toch niet liggen? Ik heb het afgelopen kwartaal regelmatig geluisterd, maar het plezier dat ik beleefde aan de eerste twee albums bleef uit. Ik moet wellicht ook nog opmerken dat ik me bij dit album ook wel eens ergerde aan de wel erg hinnikende stem van Kevin Rowland. Muziekbeleving blijft iets raars, maar voorlopig moet ik toch wel constateren dat Don't Stand Me Down gewoonweg niet voor mij gemaakt is.

avatar van WoNa
3,0
Na twee absolute topalbums en een zwik prachtige, maar zeer obscure singles daar tussenin volgde dit album. Ik weet nog dat ik niet eens zin had om er naar te gaan luisteren. Waarom weet ik eigenlijk niet eens meer. Uiteindelijk stond de plaat bij V&D heel goedkoop en heb hem toch maar meegenomen. Na een halve draaibeurt verdween de plaat in mijn platenkast. Voor meer dan 30 jaar dus.

Diverse verhuispartijen, opslag en ander ongemak later trok ik gisteren blind een plaat uit de kast. Shit, dacht ik, nu moet ik hem ook draaien. Zo ben ik dan ook wel weer. Waar komen die enorme kraken vandaan in beide eerste nummers? De plaat is nooit gedraaid!

Tot mijn verbazing viel de muziek me eigenlijk mee en toch is ook duidelijk dat Kevin Rowland de weg totaal kwijt is. Wie zet er in godsnaam zoveel gebrabbel op een plaat en zoveel maar half geïnspireerd gefiedel? Vooral wie weet wat deze band wel kan (kon?) zal zich toch afvragen wat er in het brein van de man is gebeurd. Het lijkt er toch sterk op dat bepaalde verbindingen niet meer aangelegd waren of onbereikbaar geworden. Oververhitting door alle intensiviteit van de eerste jaren? Uiteindelijk komen er toch een aantal aardige en een enkel geslaagd nummer voorbij, maar onvoldoende om de plaat te redden.

Ineens valt me iets te binnen. Bij een aantal van de beste nummers van DMR staat de naam van 'Big' Jim Paterson bij als co-auteur. De trombonist speelde voor deze plaat een grote rol in de band. Zeker op 'Too-Rye-Ay'. Hoe dat hier zit weet ik niet, maar hij staat niet meer op de foto's. Misschien daar de verklaring. (Even snel naar Wikipedia en idd, Paterson toetert alleen hier een daar nog wat mee als sessiemuzikant.)

De eerste van DMR stond weer bijna bovenaan in mijn jaren 80 lijst. De tweede is er uit gekukeld dit jaar. Te weinig gespeeld. Daar moet maar weer eens verandering in komen. Deze, kansloos.

avatar van iemand74
4,0
Onderschat album, wat mij betreft. Volstrekt oncommercieel ook, in velden of wegen geen 'Come On Eileen' te bekennen, maar dat past natuurlijk wel bij de roep om artistieke integriteit die Kevin Rowland al sinds album één liet horen. Eigenlijk is Don't Stand Me Down het geluid van Dexy's Midnight Runners tot in het extreme doorgevoerd, en dan wordt het een love-it-or-hate-it-ding. De lange, uitgesponnen nummers zou je misschien als ongeïnspireerd kunnen ervaren, maar ik denk dat het een bewuste keuze is. Je hoort er duidelijk de twee grote invloeden van Dexy's in terug: het houdt het midden tussen 60's soul vamps en de lange stream-of-consciousness nummers van Van Morrison. Ik vind het een heerlijk geluid. Geen meesterwerk, wel erg goed, als je eventuele verwachtingen maar even aan de kant zet.

Gast
geplaatst: vandaag om 07:02 uur

geplaatst: vandaag om 07:02 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.