Na twee absolute topalbums en een zwik prachtige, maar zeer obscure singles daar tussenin volgde dit album. Ik weet nog dat ik niet eens zin had om er naar te gaan luisteren. Waarom weet ik eigenlijk niet eens meer. Uiteindelijk stond de plaat bij V&D heel goedkoop en heb hem toch maar meegenomen. Na een halve draaibeurt verdween de plaat in mijn platenkast. Voor meer dan 30 jaar dus.
Diverse verhuispartijen, opslag en ander ongemak later trok ik gisteren blind een plaat uit de kast. Shit, dacht ik, nu moet ik hem ook draaien. Zo ben ik dan ook wel weer. Waar komen die enorme kraken vandaan in beide eerste nummers? De plaat is nooit gedraaid!
Tot mijn verbazing viel de muziek me eigenlijk mee en toch is ook duidelijk dat Kevin Rowland de weg totaal kwijt is. Wie zet er in godsnaam zoveel gebrabbel op een plaat en zoveel maar half geïnspireerd gefiedel? Vooral wie weet wat deze band wel kan (kon?) zal zich toch afvragen wat er in het brein van de man is gebeurd. Het lijkt er toch sterk op dat bepaalde verbindingen niet meer aangelegd waren of onbereikbaar geworden. Oververhitting door alle intensiviteit van de eerste jaren? Uiteindelijk komen er toch een aantal aardige en een enkel geslaagd nummer voorbij, maar onvoldoende om de plaat te redden.
Ineens valt me iets te binnen. Bij een aantal van de beste nummers van DMR staat de naam van 'Big' Jim Paterson bij als co-auteur. De trombonist speelde voor deze plaat een grote rol in de band. Zeker op 'Too-Rye-Ay'. Hoe dat hier zit weet ik niet, maar hij staat niet meer op de foto's. Misschien daar de verklaring. (Even snel naar Wikipedia en idd, Paterson toetert alleen hier een daar nog wat mee als sessiemuzikant.)
De eerste van DMR stond weer bijna bovenaan in mijn jaren 80 lijst. De tweede is er uit gekukeld dit jaar. Te weinig gespeeld. Daar moet maar weer eens verandering in komen. Deze, kansloos.