menu

Ryley Walker - Primrose Green (2015)

mijn stem
3,86 (133)
133 stemmen

Verenigde Staten
Folk
Label: Dead Oceans

  1. Primrose Green (4:06)
  2. Summer Dress (5:11)
  3. Same Minds (4:20)
  4. Griffiths Bucks Blues (2:48)
  5. Love Can Be Cruel (5:04)
  6. On the Banks of the Old Kishwaukee (5:00)
  7. Sweet Satisfaction (6:23)
  8. The High Road (4:49)
  9. All Kinds of You (4:36)
  10. Hide in the Roses (2:33)
totale tijdsduur: 44:50
zoeken in:
avatar van wexxel99
4,5
Vroeg gelekt in zeer goede kwaliteit. Kan niet wachten om dit op zwart goud te hebben, prachtige plaat. Instant classic, een 4,5 met uitzicht op een zeldzame 5

avatar van Lura
4,5
Inderdaad een fantastisch album. Dit wordt geheid een doorbraak naar een groot publiek.

avatar van Ducoz
4,0
Gelukkig heb ik mijn kaartje voor Patronaat al op zak dan

avatar van Lura
4,5
Ben benieuwd of je hem nog gaat herkennen, wat zijn haardracht is drastisch veranderd
Hij was trouwens op 3 februari in Amsterdam voor live-opnames.

avatar van Cygnus
3,5
Dit doet me enorm aan John Martyn denken.

avatar van Renoir
4,0
Lura schreef:

Hij was trouwens op 3 februari in Amsterdam voor live-opnames.

En dat zeg je nu pas? Weet je ook waar dat was?

avatar van Ducoz
4,0
Het was in ieder geval voor Face Culture.

avatar van Renoir
4,0
Ah, kijk eens aan. Dank Ducoz. Gevonden: Primrose Green

Wow , klinkt als Tim Buckley(pa van Jeff), maar het wel erg goed...

avatar van Shangri-la
Dit klinkt wel tamelijk overweldigend. Ik hoor hier zoveel invloeden in, John Martyn inderdaad, Tim Buckley en zelfs Pentangle. Helemaal mijn smaak.

avatar van pet
3,5
pet
All Kinds Of You wist mijn top 25 te halen van 2014, dus ik keek hier behoorlijk naar uit. Mijn recensie:

Het debuut van Ryley Walker (recensie hier te lezen) werd behoorlijk goed ontvangen. Zo goed zelfs, dat er een jaar later alweer een opvolger ligt, maar niet zonder de nodige wijzigingen. Het Tompkins Square label is vervangen voor Dead Oceans (waar onder meer ook A Place To Bury Strangers en Phosphorescent hun albums uitbrengen). Daarnaast is er een deel van de begeleidingsband vervangen voor meer jazz georiënteerde artiesten.

Het album laat zich eigenlijk het best karakteriseren door het nummer Summer Dress, wat heerlijk jazzy begint door de staande bas in combinatie met jazz-drum ritme. Samen met het geniale gitaar-spel van Walker een goede combinatie, die soms wel erg jaren '70 aandoet. De repeterende lyrics en de bijna schreeuwende manier van zingen van Walker geven dit nummer gelijk iets ruigs mee, ook geholpen door het 'hoge' tempo van het nummer (in vergelijking met de rest van het album). Het is echter een stukje minder psychedelisch dan All Kinds Of You (het album, er is ook een nummer op dit album wat dezelfde naam draagt) en het mist een echte climax aan het eind van het nummer. En dat is iets wat vaker terug komt. Neem nu het instrumentale Griffits Bucks Blues. Waanzinnig gitaar-spel van Walker, wat soms wat doet denken aan Led Zeppelin. Maar het mist de drive, het stuwende wat bijvoorbeeld Twin Oaks pt I van All Kinds Of You wel had. Het is muzikaal goed, maar het is het voor mij net niet. Of neem nu Love Can Be Cruel. Overduidelijke jazz-invloeden die ik zeker kan waarderen, een goede samenzang, en als het tempo omlaag gaat wordt de spanning opgebouwd. Langzaam komt er 'ruis' van de elektrische gitaar bij, maar die uitbarsting waar ik zo op zit te wachten ontbreekt. Erg zonde, want de kwaliteit is wel degelijk aanwezig. En als dat dan ineens wel allemaal op z'n plek valt, is het genieten. Hoogtepunt is voor mij de opener, en gelijk titel nummer: Primrose Green. Hier weet die combinatie van subtiele jazz-invloeden, de (hele lichte) psychedelica en complexe gitaar-spel me wel te raken. Ik kan niet verklaren waarom hier wel, en op andere nummers niet. Dat blijft toch soms een stukje magie.

Een teleurstelling. Anders kan ik dit tweede album van Ryley Walker eigenlijk niet omschrijven. Het debuut was spannend, doordat er meer ruimte voor gekte was. Hier ontbreekt die waanzin, waardoor het eigenlijk een beetje saai is. De kwaliteit is zeker wel aanwezig, waarbij vooral het gitaar-spel van Walker je soms doet duizelen. Maar het weet me nergens echt omver te blazen, iets wat bij het debuut regelmatig wel lukte. Zonde, wat het begon zo veelbelovend.

Pat-sounds: Album Ryley Walker - Primrose Green (2015) - pat-sounds.blogspot.nl

avatar van Lura
4,5
pet schreef:
Een teleurstelling. Anders kan ik dit tweede album van Ryley Walker eigenlijk niet omschrijven. Het debuut was spannend, doordat er meer ruimte voor gekte was. Hier ontbreekt die waanzin, waardoor het eigenlijk een beetje saai is.


Het zal wel aan mij liggen, maar ik heb geen enkel idee wat je hiermee bedoeld.

avatar van pet
3,5
pet
Ik zal het proberen duidelijker te omschrijven.
Het debuut vond ik tof, omdat er voor mijn gevoel veel meer 'rare' dingen in zaten, dingen die je niet zo snel verwacht. Als voorbeeld het einde van The West Wind, waarbij de rustige folk overboord wordt gegooid en de band het experiment opzoekt. En zo zaten er meer spannende stukken in het debuut. Hier is dat ge-experimenteer een stuk minder aanwezig, en mis ik dat vooral. Vaak wordt er wel heel mooi opgebouwd in een nummer (zoals in Love Can Be Cruel), maar op het moment dat ik dan hoop op zo'n uitbarsting, zo'n moment van gekte, is het nummer afgelopen. Hierdoor blijf ik achter met een anti-climax, wat gelijk zijn stempel drukt op het hele nummer.

avatar van Lura
4,5
Bedankt voor je uitleg, pet, het is nu voor mij een stuk duidelijker. Ik dacht dat je het namelijk over de teksten had .

avatar van Don Cappuccino
3,5
Deze plaat doet me denken aan Van Morrison en Tim Buckley, maar dat niveau wordt hier niet gehaald. De instrumentatie op Primrose Green is ronduit fenomenaal, losjes en jazzy gespeeld met veel gevoel voor detail. Het is de stem van Ryley Walker die mij een beetje tegenzit. Zijn vocalen zijn erg aanwezig en de zanglijnen zijn behoorlijk eentonig. Als hier inventieve zanglijnen à la Tim Buckley over de instrumentatie waren gelegd zou het echt een fantastische plaat zijn. Nu is het een goede.

Hendrik68
Ik had hier persoonlijk wat meer van verwacht. Op All Kinds of You was er nog de originaliteit van zijn sound. Ook al deed die sound dan weliswaar aan Buckley denken, het was een sound die ik al even niet meer gehoord had en mij direct deed opveren. Helaas eindigde zijn debuut met net iets te veel instrumentaaltjes, waardoor de magie langzaam verdween. Toen ik deze week All kinds of you (het album wel te verstaan) nog eens beluisterde viel het me op dat die eigenlijk toch een halfje meer verdient dan ik er tot nu voor over had. Die verrassing van de originele sound is op Primrose Green niet meer aanwezig. Die sound klinkt nog steeds prima, maar speciaal is het al niet meer. Dan moet het van de composities zelf komen, maar die composities zijn niet echt beter geworden en de liedjes blijven lang niet allemaal hangen. Moet wel zeggen dat hij erg sterk eindigt met de laatste 2 nummers. Maar Walker kan beter en gaat dat in de toekomst vast ook doen.

avatar van erwinz
5,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Ryley Walker - Primrose Green - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Vooral dankzij de inspanningen van het Nederlandse muziektijdschrift Heaven, kreeg het debuut van de Amerikaanse singer-songwriter Ryley Walker vorig jaar uiteindelijk toch nog de aandacht die deze plaat zo verdiende.

Op zijn debuut ging de pas 24 jaar oude Amerikaan op indrukwekkende wijze aan de haal met invloeden uit de psychedelische folkmuziek uit de jaren 60 en 70. In de keuze voor deze invloeden stond Ryley Walker zeker niet alleen, maar de invulling die de jonge Amerikaan er aan gaf was bijzonder of zelfs uniek te noemen.

De combinatie van complex akoestisch ‘finger-picking’ gitaarspel, bijzonder mooie vocalen, fraaie bijrollen voor piano en viool en veel ruimte voor experiment, maakte diepe indruk en schaarde All Kinds Of You uiteindelijk onder de beste debuten van 2014.

Op zijn nieuwe plaat Primrose Green gaat Ryley Walker verder waar All Kinds Of You vorig jaar ophield, maar de Amerikaan heeft zich er zeker niet makkelijk van af gemaakt. Vergeleken met zijn voorganger graaft Primrose Green nog net wat dieper en is er bovendien nog meer ruimte voor experiment.

De muziek van Ryley Walker heeft nog altijd wortels in de Amerikaanse psychedelische folk uit de jaren 60 en 70, maar biedt dit keer ook meer ruimte aan invloeden uit de Britse folk uit deze periode. Hiernaast klinkt Primrose Green meer dan eens jazzy. Dat laatste is overigens niet zo gek, want de band die Ryley Walker om zich heen heeft verzameld op Primrose Green bestaat uit een aantal gelouterde jazzmuzikanten.

Waar op All Kinds Of You de piano en de viool de belangrijkste bijrollen naast het ingenieuze gitaarspel van Ryley Walker opeisten, is het geluid dit keer veelzijdiger en veelkleuriger, al zijn er ook zeker raakvlakken met het geluid van het debuut van Ryley Walker.

Ryley Walker kon dit keer een beroep doen op betere en veelzijdigere muzikanten dan op het debuut en dat hoor je. De instrumentatie op Primrose Green is meer in balans dan die op het debuut en valt hiernaast op door de vele spannende accenten. Bovendien is er meer subtiele dynamiek tussen de band en Ryley Walker en tillen ze elkaar met enige regelmaat naar grote hoogten. Het levert een bijzonder fraai klankentapijt op waarin folk, jazz en psychedelica op even mooie, trefzekere als onnavolgbare wijze samenvloeien.

De prima muzikanten bieden Ryley Walker de mogelijkheid om te groeien en die kans grijpt de Amerikaan met beide handen aan. Bij beluistering van Primrose Green keer je nog altijd vrijwel onmiddellijk terug naar de jaren 60 en 70, waarbij ook dit keer met name Tim Buckley en John Martyn zinvol vergelijkingsmateriaal aandragen, maar ook de betere platen van Van Morrison uit deze periode nooit heel ver weg zijn. Op hetzelfde moment laat Ryley Walker, nog meer dan op zijn debuut, een eigen geluid horen.

Ook op Primrose Green overtuigt Ryley Walker weer nadrukkelijk als gitarist en als zanger, maar hiernaast maken ook zeker de complexe songs dit keer een onuitwisbare indruk. Ryley Walker leek de lat met All Kinds Of You erg hoog te hebben gelegd voor zichzelf, maar met Primrose Green gaat hij er met speels gemak overheen. Jaarlijstjesplaat, let maar op. Erwin Zijleman

Steve McQueen
Wat een juweeltje dit zeg! Doet me heel veel aan John Martyn denken vooral aan zijn plaat Bless The Weather. Ook zo'n juweel.

avatar van Rhythm & Poetry
4,0
Ik kende deze specifieke Ryley nog niet, maar zag eerder al dat dit album goed werd opgepikt door veel van de users hier. En zoals we allemaal weten hebben wij zo onze eigenaardigheden, maar hebben we ook een geweldige muzieksmaak met zijn allen. Enfin, ik dit album dus beluisteren.

En dat heb ik daarna vaker gedaan want ik like dit album zeker te weten. Qua instrumentatie vind ik het geweldig, en dit keer spreekt ook de zang mij aan. Kortom: mooie composities, warm ingekleurd door een voortreffelijk zanger of zoiets.

#ikbenryley

avatar van ArnoldusK
4,0
Live betoverend. Interessante persoonlijkheid en weergaloos, dromerig gitaarspel.
Zien!

Vorig jaar gezien in Utrecht. Ik had er niks mee. De beste man had veel te harde uithalen op niks af en persoonlijk hou ik er niet van als er na ieder nummer grappig gedaan moet worden. Uit pure nieuwsgierigheid deze toch maar eens een eerlijke kans gaan geven.

4,0
De eerste plaat is voor mij niet weggelegd. Misschien teveel roots? Wie zal het zeggen...

Op 'Primrose Green; (ik moet aldoor denken aan het album 'Cricklewood Green' van Ten Years After, bij het lezen van de albumtitel) hoor ik elementen van favoriete bands als CSN en Grateful Dead, zeker op een lied als 'Same Minds'. Een heerlijk dromerig sfeertje, met op het juiste moment een goed getimede aanslag. 'The High Road' is zo onwaarschijnlijk mooi en zou niet misstaan op een Nick Drake album. Dat is ook meteen de veelgehoorde kritiek: van de cover tot de muziek, teveel afgeleid van iets uit het verleden. Ja, de aanknopingspunten zijn duidelijk. Toch hoor ik vooral een prachtige collectie liedjes en zie ik een kunstwerk van een hoes. Het is bijna onmogelijk om uit het rijke verleden te putten, zonder iets daarvan in het heden te voegen.

ohmusica
Dit steekt voor mij met kop en schouders boven het erg vaak voorspelbare aanbod. Het spreekt meer tot mijn verbeelding vanwege de avontuurlijke instrumentatie van de nummers. De stem kan hier en daar vervelen en wat 'oubollig' overkomen, maar dat is ook een kwestie van groeien zo heb ik ervaren.

avatar van Cor
4,5
Cor
Tja, de referenties kunnen dan overduidelijk in het verleden liggen - ook ik denk meteen aan 'Astral Weeks' door de jazzachtige omlijsting van de folky gespeelde songs -, toch is dit dermate origineel dat ik het een hele verrassende en prachtige plaat vind. Origineel, gepassioneerd en gevarieerd. Wat wil een muziekliefhebber nog meer, want ook de songs zijn dik in orde. Kandidaat voor de jaarlijstjes wat mij betreft. Gloedvolle plaat.

avatar van Poepie34
4,5
Heerlijk album!

avatar van Ducoz
4,0
De titeltrack is eigenlijk identiek aan 'Solid Air' van John Martyn. Zo zijn er wel meerdere bruggetjes te slaan.

Steve McQueen
verhoogd naar 5 doet het goed nu in de koelte van de avond met biertje erbij.

avatar van nelnontwisa
Geweldige sessie op KEXP, zonder de jazzy instrumentatie van dit album. Wat kan die gast gitaarspelen.
Ryley Walker - KEXP

avatar van Madjack71
..af en toe kom je nog eens zo'n album tegen, die je van de meet af aan bij de lurven pakt. ..dit is er voor mij zo eentje, past precies in mijn straatje. ..Van Morrison's Astral Weeks, Nick Drake's weemoedige sfeer, Tim Buckleyeske eigenzinnigheid in de arrangementen die je niet los laten en de vintage naar 2015 haalt. ..die hoes is ook helemaal passend. ..yep dit komt op vinyl in huize madjack op de spelert te liggen.

Hendrik68
Album n.a.v. het prachtige optreden tijdens Take Root nog eens gedraaid. Album haalt het nog altijd lang niet bij zijn live performance, maar toch een halfje erbij. En wie weet komt daar heel snel nog een halfje bij.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:54 uur

geplaatst: vandaag om 16:54 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.