menu

Ryley Walker - Primrose Green (2015)

mijn stem
3,86 (133)
133 stemmen

Verenigde Staten
Folk
Label: Dead Oceans

  1. Primrose Green (4:06)
  2. Summer Dress (5:11)
  3. Same Minds (4:20)
  4. Griffiths Bucks Blues (2:48)
  5. Love Can Be Cruel (5:04)
  6. On the Banks of the Old Kishwaukee (5:00)
  7. Sweet Satisfaction (6:23)
  8. The High Road (4:49)
  9. All Kinds of You (4:36)
  10. Hide in the Roses (2:33)
totale tijdsduur: 44:50
zoeken in:
avatar van pet
3,5
pet
All Kinds Of You wist mijn top 25 te halen van 2014, dus ik keek hier behoorlijk naar uit. Mijn recensie:

Het debuut van Ryley Walker (recensie hier te lezen) werd behoorlijk goed ontvangen. Zo goed zelfs, dat er een jaar later alweer een opvolger ligt, maar niet zonder de nodige wijzigingen. Het Tompkins Square label is vervangen voor Dead Oceans (waar onder meer ook A Place To Bury Strangers en Phosphorescent hun albums uitbrengen). Daarnaast is er een deel van de begeleidingsband vervangen voor meer jazz georiënteerde artiesten.

Het album laat zich eigenlijk het best karakteriseren door het nummer Summer Dress, wat heerlijk jazzy begint door de staande bas in combinatie met jazz-drum ritme. Samen met het geniale gitaar-spel van Walker een goede combinatie, die soms wel erg jaren '70 aandoet. De repeterende lyrics en de bijna schreeuwende manier van zingen van Walker geven dit nummer gelijk iets ruigs mee, ook geholpen door het 'hoge' tempo van het nummer (in vergelijking met de rest van het album). Het is echter een stukje minder psychedelisch dan All Kinds Of You (het album, er is ook een nummer op dit album wat dezelfde naam draagt) en het mist een echte climax aan het eind van het nummer. En dat is iets wat vaker terug komt. Neem nu het instrumentale Griffits Bucks Blues. Waanzinnig gitaar-spel van Walker, wat soms wat doet denken aan Led Zeppelin. Maar het mist de drive, het stuwende wat bijvoorbeeld Twin Oaks pt I van All Kinds Of You wel had. Het is muzikaal goed, maar het is het voor mij net niet. Of neem nu Love Can Be Cruel. Overduidelijke jazz-invloeden die ik zeker kan waarderen, een goede samenzang, en als het tempo omlaag gaat wordt de spanning opgebouwd. Langzaam komt er 'ruis' van de elektrische gitaar bij, maar die uitbarsting waar ik zo op zit te wachten ontbreekt. Erg zonde, want de kwaliteit is wel degelijk aanwezig. En als dat dan ineens wel allemaal op z'n plek valt, is het genieten. Hoogtepunt is voor mij de opener, en gelijk titel nummer: Primrose Green. Hier weet die combinatie van subtiele jazz-invloeden, de (hele lichte) psychedelica en complexe gitaar-spel me wel te raken. Ik kan niet verklaren waarom hier wel, en op andere nummers niet. Dat blijft toch soms een stukje magie.

Een teleurstelling. Anders kan ik dit tweede album van Ryley Walker eigenlijk niet omschrijven. Het debuut was spannend, doordat er meer ruimte voor gekte was. Hier ontbreekt die waanzin, waardoor het eigenlijk een beetje saai is. De kwaliteit is zeker wel aanwezig, waarbij vooral het gitaar-spel van Walker je soms doet duizelen. Maar het weet me nergens echt omver te blazen, iets wat bij het debuut regelmatig wel lukte. Zonde, wat het begon zo veelbelovend.

Pat-sounds: Album Ryley Walker - Primrose Green (2015) - pat-sounds.blogspot.nl

avatar van erwinz
5,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Ryley Walker - Primrose Green - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Vooral dankzij de inspanningen van het Nederlandse muziektijdschrift Heaven, kreeg het debuut van de Amerikaanse singer-songwriter Ryley Walker vorig jaar uiteindelijk toch nog de aandacht die deze plaat zo verdiende.

Op zijn debuut ging de pas 24 jaar oude Amerikaan op indrukwekkende wijze aan de haal met invloeden uit de psychedelische folkmuziek uit de jaren 60 en 70. In de keuze voor deze invloeden stond Ryley Walker zeker niet alleen, maar de invulling die de jonge Amerikaan er aan gaf was bijzonder of zelfs uniek te noemen.

De combinatie van complex akoestisch ‘finger-picking’ gitaarspel, bijzonder mooie vocalen, fraaie bijrollen voor piano en viool en veel ruimte voor experiment, maakte diepe indruk en schaarde All Kinds Of You uiteindelijk onder de beste debuten van 2014.

Op zijn nieuwe plaat Primrose Green gaat Ryley Walker verder waar All Kinds Of You vorig jaar ophield, maar de Amerikaan heeft zich er zeker niet makkelijk van af gemaakt. Vergeleken met zijn voorganger graaft Primrose Green nog net wat dieper en is er bovendien nog meer ruimte voor experiment.

De muziek van Ryley Walker heeft nog altijd wortels in de Amerikaanse psychedelische folk uit de jaren 60 en 70, maar biedt dit keer ook meer ruimte aan invloeden uit de Britse folk uit deze periode. Hiernaast klinkt Primrose Green meer dan eens jazzy. Dat laatste is overigens niet zo gek, want de band die Ryley Walker om zich heen heeft verzameld op Primrose Green bestaat uit een aantal gelouterde jazzmuzikanten.

Waar op All Kinds Of You de piano en de viool de belangrijkste bijrollen naast het ingenieuze gitaarspel van Ryley Walker opeisten, is het geluid dit keer veelzijdiger en veelkleuriger, al zijn er ook zeker raakvlakken met het geluid van het debuut van Ryley Walker.

Ryley Walker kon dit keer een beroep doen op betere en veelzijdigere muzikanten dan op het debuut en dat hoor je. De instrumentatie op Primrose Green is meer in balans dan die op het debuut en valt hiernaast op door de vele spannende accenten. Bovendien is er meer subtiele dynamiek tussen de band en Ryley Walker en tillen ze elkaar met enige regelmaat naar grote hoogten. Het levert een bijzonder fraai klankentapijt op waarin folk, jazz en psychedelica op even mooie, trefzekere als onnavolgbare wijze samenvloeien.

De prima muzikanten bieden Ryley Walker de mogelijkheid om te groeien en die kans grijpt de Amerikaan met beide handen aan. Bij beluistering van Primrose Green keer je nog altijd vrijwel onmiddellijk terug naar de jaren 60 en 70, waarbij ook dit keer met name Tim Buckley en John Martyn zinvol vergelijkingsmateriaal aandragen, maar ook de betere platen van Van Morrison uit deze periode nooit heel ver weg zijn. Op hetzelfde moment laat Ryley Walker, nog meer dan op zijn debuut, een eigen geluid horen.

Ook op Primrose Green overtuigt Ryley Walker weer nadrukkelijk als gitarist en als zanger, maar hiernaast maken ook zeker de complexe songs dit keer een onuitwisbare indruk. Ryley Walker leek de lat met All Kinds Of You erg hoog te hebben gelegd voor zichzelf, maar met Primrose Green gaat hij er met speels gemak overheen. Jaarlijstjesplaat, let maar op. Erwin Zijleman

Vorig jaar gezien in Utrecht. Ik had er niks mee. De beste man had veel te harde uithalen op niks af en persoonlijk hou ik er niet van als er na ieder nummer grappig gedaan moet worden. Uit pure nieuwsgierigheid deze toch maar eens een eerlijke kans gaan geven.

avatar van Maartenn
3,5
Maartenn (crew)
Gehypet zoals heartofsoul zegt weet ik niet, maar toch zeker wel een goede plaat die Ryley Walker hier aflevert.

Ik snap dat er vergelijkingen worden gemaakt met andere artiesten. Ik hoor zelf de arrangementjes van het debuut van Nick Drake bij vlagen terug in de nummers, maar op andere momenten zijn de composities ook weer heel erg onsamenhangend. Tel daar bij op dat Ryley Walker niet het niveau tekstenschrijver is als Nick Drake en je hebt een goede plaat, maar niet één waar nog lang over nagesproken gaat worden. Ik verwacht echter nog wel wat van deze jonge artiest. Eerst maar eens zien hoe hij het er tijdens Best Kept Secret vanaf gaat brengen.

3,5*

avatar van Koos R.
4,0
Mijn introductie in de muziek van Ryley Walker. Het american-festival 'Take Root' had hem geboekt, waardoor ik kennis maakte met zijn muziek. Als liefhebber van singersongwriters/rootsrock/americana muziek houd ik er wel van als een artiest iets meer de grenzen opzoekt.

Voor mij gebeurt dat op dit album. Ryley Walker vermengt jazz-invloeden in de americanmuziek. Dat geeft een soms experimentele effect, een structuur binnen een nummer die aanvoelt alsof het alle kanten opgaat. Ik ben niet grootste fan van jazz, heb liever de structuur van blues en bluesrock, doch ik merk dat ik Ryley Walker zijn aanpak weet te waarderen. Hij beperkt zich niet tot het standaard, doch durft de grens op te zoeken.

Primrose Green is een bijna klassiek rootsrock opener. De twee opvolgende nummers Summer Dress en Same Minds hebben de sterke jazz invloed. Qua zang niet het allersterkste, iets te veel aan kreten en licht geschreeuw in de nummers verwerkt. Wanneer Ryley beheerst en ingetogen speelt, dan komt hij ineens erg goed tot zijn recht, getuige On the Banks of the Old Kishwaukee. In eerste instantie deed dit rustige nummer mij niet zoveel, gaandeweg alleen maar gaan waarderen. Het pittige uptempo en best rockende Sweet Satisfaction heeft de nodige kracht. En ondanks de nodige 'ai ai ai ai' in het nummer, weet ik het goed te pruimen.

Een prima album waarin soms de grenzen worden opgezocht. Dat mag vaker gebeuren.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:32 uur

geplaatst: vandaag om 12:32 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.