menu

Peter Gabriel - Peter Gabriel (1978)

Alternatieve titels: 2 | Scratch

mijn stem
3,55 (225)
225 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Charisma

  1. On the Air (5:30)
  2. D.I.Y. (2:37)
  3. Mother of Violence (3:10)
  4. A Wonderful Day in a One-Way World (3:33)
  5. White Shadow (5:14)
  6. Indigo (3:30)
  7. Animal Magic (3:26)
  8. Exposure (4:12)
  9. Flotsam and Jetsam (2:17)
  10. Perspective (3:23)
  11. Home Sweet Home (4:37)
totale tijdsduur: 41:29
zoeken in:
WPE
wel aardig, maar niet echt bijzonder. de nummers zijn over het algemeen niet echt heel sterk, en inderdaad, je merkt aan dit album dat hij nog "zoekende" was...

avatar van Minneapolis
Die hoes vind ik ronduit prachtig. Een kunstwerk op zich! Helaas vind ik de muziek lang niet zo goed, en kan ik het voor mezelf niet verantwoorden de plaat aan te schaffen. Hetzelfde qua hoes en muziek geldt voor zijn debuut (1/Car). Ik ben ook iemand die "So" een prachtige plaat vind (vooral de niet-singels), maar dit is echt totaal andere koek.

avatar van DeWP
3,0
Een zoekende zanger dus. Maar er staan best goede nummers op, zoals het openingsnumer On the Air bijvoorbeeld. Maar we weten nu dat hij veel beter kon...

avatar van rkdev
3,5
Tweede soloplaat van Gabriel (gedeeltelijk opgenomen in Hilvarenbeek) uit een tijd waarin hij nog gewoon elke 2 jaar met nieuwe muziek kwam. Een album zonder hits als ik me niet vergis, en met de mooiste hoes uit zijn solo catalogus als het het mij vraagt. Ook het album dat voor mij nog het meeste een link maakt met zijn verleden.

Kant A start rockend met ‘On The Air’. Bedenk me nu dat Gabriel voor m’n gevoel eigenlijk alleen op z’n eerste 2 albums rockt. ‘DYI’ klinkt vreemd genoeg als een nummer dat op Abacab van zijn 3 oude makkers had kunnen staan. Eerste rustpunt ‘Mother of Violence’ is in al zijn ingetogenheid een mooi hoogtepunt. ‘Wonderful Day...’ doet mij dan weer denken aan de Lamb-dagen. En om
Nog maar een keer te refereren aan Genesis.... ‘White Shadow’ is voor mij een voorbeeld hoe die band had geklonken als Gabriel niet solo was gegaan. De toetsen hebben dezelfde sound als die van Banks op And Then There Were Three en het ademt de prog sfeer. Mooiste nummer van het album voor mij.

Kant B opent met ‘Indigo’ dat ook nog de prog kant van Gabriel laat horen en dat bevalt me ook erg goed. ‘Animal Magic’ en later ook ‘Perspective’ doen me beiden aan Bowie denken. ‘Exposure’ is opgebouwd rondom een lekkere drumtrack, wat niet vreemd is omdat hij eigenlijk drummer is. Gabriel zal later meer nummers rondom drumritmes opbouwen. In ‘Flotsam and Jetsam’ gebruikt Gabriel Engelse termen uit de zeevaart als metafoor voor een relatie. Flotsam is overboord geslagen afval en Jetsam is afval dat overboord is gegooid door de bemanning. ‘Home sweet home’ sluit het album sfeervol af. Al hou ik niet zo van het gebruik van de hoge stem.

Het tweede album bevalt me beter dan het wisselvallige debuut, waarschijnlijk omdat het aanleunt tegen Genesis en Bowie, waar ik ook liefhebber van ben.

avatar van Tonio
3,5
Bezig met een herbeluistering na 20 jaar van het werk van Peter Gabriel; nu toe aan zijn tweede album.

PG1 kenmerkte ik al als een album van een artiest die zich een weg aan het zoeken is. Naar mijn gevoel continueert zich dit op zijn tweede album. Er staat één briljante song op: het ingetogen Mother of Violence behoort tot zijn beste nummers. En On the Air, White Shadow en Indigo zijn ook erg sterke nummers. Ook erg fijn is het wat experimentele Exposure; dit is een link naar het gelijknamige album van Robert Fripp van een jaar later, waar Peter Gabriel aan meewerkte.

Maar de overige nummers zijn toch wel zoveel minder dat ik er een halfje af haal.

Volgorde:
1. PG1
2. PG2

avatar van jorro
4,0
(Eerder verschenen op jorros-muziekkeuze.nl)

Een album dat ik zeker niet vaak beluister. Maar in de pop-encyclopedie stuitte ik bij de G direct op Gabriel, Peter. En toen dacht ik laat mij zijn tweede album weer een keer streamen.

Ik heb altijd wat moeite gehad met het eerste album van Gabriel. Je hoop stilletjes op het geluid van Genesis, maar dat is er niet. Sterker nog, ik vond Phil Collins in zijn nieuwe rol meer op Peter Gabriel lijken dan Peter Gabriel zelf.
Op dit tweede album wordt die plooi al enigszins glad gestreken. Gabriel lijkt weer op de Gabriel. Een bitse stem noem ik het altijd.

En ook de nummers bevallen me bij elke draaibeurt beter. Je moet niet blijven vergelijken met Genesis. Tot nu toe gaf ik een 3,5 aan het album, maar dat wordt nu minstens een 4.

Het is typisch een album waarvoor je even tijd moet nemen. Want het is een plaat met een grote diversiteit. Het start met scherpe rock in On The Air. Wat een contrast met het ingetogen Mother of Violence en met Indigo halverwege het album.

A Wonderful Day In A One Way World, een mooi refrein maar verder niet zo mijn ding. White Shadow toucheert het Genesis verleden. Mooi! Animal Magic heeft dezelfde bite als de opener.

Perspective is het zwarte schaap op het album. Een nummer waar meer in gezeten zou hebben. Daar omheen twee wel aardige nummers. Alleen het krijsen in Home Sweet Home is een beetje jammer.

avatar van berken
4,0
White shadow is het mooiste Genesis nummer op deze plaat. Hartverscheurend.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:03 uur

geplaatst: vandaag om 16:03 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.