Veel is al gezegd over dit album van King Crimson. Na een nieuwe beluistering kan ik er niet omheen met enige vertwijfeling achter te blijven. Het is in de discussies hier ook al vaker gememoreerd. In feite hoor ik op dit album drie verschillende typen songs.
Ten eerste een aantal gewoonweg heel mooie nummers, zoals bijvoorbeeld The Great Deceiver, Lament en The Night Watch. Prima composities met kop en staart; niks op af te dingen. Ten tweede een aantal live-uitvoeringen die niet heel interessant zijn en wat mij betreft in ieder geval niet als zelfstandige nummers doorkunnen, zoals We'll Let You Know, Trio en The Mincer. En ten slotte de twee afsluitende instrumentale improvstukken die luisteren naar de naam Starless And Bible Black en Fracture, beide enorm gelaagde en sterke songs die zich wat mij betreft kunnen meten met het beste werk van deze band. Het is King Crimson op zijn (of haar) absolute best naar mijn mening, waarbij vooral Fracture absoluut de show steelt. Bovenstaande beschrijving van het nummer vind ik dan ook zeer treffend.
Het feit dat we te maken hebben met drie verschillende typen songs enerzijds en met enkele voltreffers afgewisseld met wat missers anderzijds, maakt dat Starless And Bible Black een heel onevenwichtig album is. Ik vind het in die zin ook geen echt album, omdat het klinkt als een samengeraapte collectie aan nummers. Die stellingname is hierboven ook enkele keren geopperd en daar sluit ik me dan ook volledig bij aan. Slecht is het aan de andere kant dan ook weer niet, aangezien er enkele uiterst aardige songs op staan en ik de afsluitende twee instrumentale nummers erg sterk vind.
Als dit album consistenter was geweest, dan had ik er 4,5* voor over gehad. 3,5* is echter te laag, want er is ontegenzeggelijk kwaliteit aanwezig en dat cijfer doet geen eer aan de goede nummers op dit album. Dan biedt de gulden middenweg uitkomst: 4*.