menu

Fields of the Nephilim - Dawnrazor (1987)

mijn stem
3,49 (35)
35 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Situation 2

  1. Intro (The Harmonica Man) (2:02)
  2. Slow Kill (3:45)
  3. Laura II (4:42)
  4. Preacher Man (4:54)
  5. Volcane (Mr. Jealousy Has Returned) (5:04)
  6. Vet for the Insane (7:03)
  7. Secrets (3:37)
  8. Dust (4:23)
  9. Reanimator (2:59)
  10. Power (4:40)
  11. The Tower (5:41)
  12. Dawnrazor (7:10)
  13. The Sequel (3:16)
totale tijdsduur: 59:16
zoeken in:
avatar van deric raven
3,5
Dit is zo’n band waar je niet goed weet wat je er mee aan moet. Deze Broertjes van Genade klinken net niet zo sterk als hun zusjes. Maar als je ze langs de latere Darkwave legt, dan scoren ze weer een heel stuk hoger dan het merendeel van die acts.
Ook ik moet glimlachen als ze op komen met hun in meel besmeurde leren outfit, maar toch past het er helemaal bij. Live spelen ze hoe dan ook overtuigend; Earth Inferno is zeker een aanrader.
Maar goed, laten we het nu bij Dawnrazor houden.

Sterk begin natuurlijk met The Harmonica Man van Ennio Morricone.
Geeft dit album gelijk een soort van live sfeertje mee. Past natuurlijk ook perfect bij het stoffige cowboy imago van de band. Zo mag je andermans muziek gebruiken om jezelf te introduceren.
Slow Kill is alles behalve langzaam. Wel moet ik bij de muziek erg sterk aan The Mission denken, de stem heeft meer gelijkenissen met die van Andrew Eldritch.
Laura II is al een stuk krachtiger, al lijkt de muziek wel erg veel op Slow Kill. Duidelijk hoorbaar dat de band nog in ontwikkeling is. Halverwege wordt het allemaal een stuk minder benauwend, en zo had het van mij ook het hele nummer mogen zijn.
Met Preacher Man hoor ik wel degelijk een eigen geluid, mij overtuigd het in ieder geval meer dan voldoende. Toch wel een van hun sterkere songs. Alleen had de muziek meer op de voorgrond gemogen. De verhouding met de zang is niet evenredig.
Bij Volcane voel je de lava stromen. Inderdaad krachtig, stroperig, maar ook rekbaar.
Voor het eerst hoor ik een grotere rol van de basparijen. Tot nu toe was die duidelijk ondergeschikt aan het gitaarwerk.
Vet For The Insane is sprookjesachtig, en hier hoor ik zelfs de latere Gathering ( periode Mandylion ) in terug. De opbouw is mooi gemaakt. Eerst akoestisch, en vervolgens een versterkt geluid er door heen. De kinderstemmen op het eind doen me denken aan het album Children van The Mission.
Secrets ik vind dit ook wel een mooi nummer, beetje in de stijl van Echo & The Bunnymen.
Vervolgens gaan we rocken met Dust, het begint twijfelachtig, alsof dit een demo is, die per ongeluk op Dawnrazor terecht is gekomen. Al ontwikkeld het zich later wel als een echte song.
Bij Reanimator moet ik aan Billy Idol denken; te veel macho. Al heeft de muziek inderdaad iets hoopvols. Het mag wel iets meer scheuren.
Power is echter het meest verrassende nummer. Hier hoor ik dus duidelijk Country, Garage en Rockabilly geluiden in terug, en past eigenlijk het meeste bij de kleding van de bandleden. Kan zich meten met het betere werk van the Cramps en Claw Boys Claw.
The Tower, ook dit is vrij sterk. Misschien iets aan de lange kant. Die saxofoon op het einde is helaas erg slecht hoorbaar.
En dan komt het titelnummer Dawnrazor. Wat moet ik hier over zeggen. Het betere gitaarspel, en ondanks de ruim 7 minuten verveeld dit geen seconde. Horen hier meer mensen de sound van Johnny Marr van The Smiths in terug?
De afsluiter The Sequel had beter halverwege gepast, ik vind het als einde gewoon wat minder. Het outro is natuurlijk wel weer schitterend.

avatar van sander.h
3,5
Goede plaat, ik moet hem verdorie nog eens opzetten. Fields of the Nephilim werden wat mij betreft per album beter, maar ook op dit album zijn alle elementen die zo tekenend zijn voor hun sound al aanwezig. Om te beginnen natuurlijk de karakteristieke stem van Carl McCoy. Op dit album geeft hij zich hier en daar nog wat over aan de wat hogere bibberzang (zoals in het sterke Slow Kill bijvoorbeeld) maar op de lagere regionen blijft hij toch op zijn sterkst. Daarnaast is de wisselwerking tussen beide gitaristen ook al duidelijk te horen.

Mijn favorieten zijn Slow Kill vanwege de energie en Volcane vanwege het schitterende refrein (mede door de toevoeging van toetsen - eigenlijk hetzelfde recept dat me bij Moonchild van het hierop volgende album ook al zo aanspreekt).
Vet for the Insane is ook mooi, de link met The Gathering heb ik zelf nooit gelegd, maar ik begrijp wel hoe mijn bovenbuurman daarbij komt. Die kinderstemmetjes op het eind zijn trouwens gesampled van Evil Dead - lekker creepy.

Dawnrazor blijft een absolute klassieker - wat een sfeer. Ik ben helaas niet al te bekend met Johnny Marr, dus daar kan ik weinig over zeggen helaas.

Zoals gezegd, hierna zou het alleen maar mooier worden. 3,5*

avatar van Edwynn
Dawnrazor gaat mijns insziens wat ten onder aan haar theatrale uitstraling. Nu ben ik daar normaal gesproken niet vies van. Maar Fields Of The Nephilim irriteert eerder dan dat het fascineert. Waar The Sisters Of Mercy het feit dat ze zichzelf wat minder serieus nemen wat subtieler voor de dag brachten, slaagt Fields Of The Nephilim daar veel minder in. Het uitgangspunt lijkt hetzelfde maar nummers als Slowkill en Volcane irriteren me na een poosje. Dat ligt niet zozeer aan de wirwar aan invloeden maar meer aan die rare manier van zingen. Op Elizium vind ik dat de boel veel meer in balans is.

avatar van jorro
4,0
Een album dat ik destijds niet echt op het netvlies (of trommelvlies) heb gehad, En dat is raar want ik heb een tijdje werkzaamheden verricht in een platenzaak waar dit genre redelijk populair was. Ik was vermoedelijk te veel bezig met Cocteau Twins, Dead Can Dance, enz.. De bands die bij mij scoorden moesten het liefst een zangeres hebben

Door de huidige revival van het genre (darkwave) ben ik ook de albums van Fields of the Nephilim weer eens gaan beluisteren. En ik heb dus echt wel wat gemist.
Dit debuutalbum staat wat mij betreft als een huis. Een perfect stemgeluid en strakke instrumentatie. Het wat galmende gitaargeluid en een belangrijke rol voor de bas.

Fields of the Nephilim is in 1984 opgericht en bracht twee EP’s uit voor dit debuut dat gelijk hoge ogen gooide. Na nog twee albums te hebben uitgebracht begon een wat hectische periode in de bezetting. Leden verlieten de band, kwamen later weer terug, gingen er weer uit, enz. Zo nu en dan verscheen een album. Het is dan ook bijzonder dat de band nog steeds bestaat.

Bijzonder is de opening met een eigen versie van Ennio Morricone’s filmmuziek. Daarna wordt direct de koe bij de horens gevat. Slow Kill is een aardig visitekaartje voor de rest van het album. Laura II vind ik wat minder, vooral door het refrein.
Preacher Man is een prima nummer, maar vind ik in sommige passages wat buiten de toon van het album vallen. Volcano ligt vervolgens weer op koers, retestrak.

Vet fort the Insane is de ballad van het album. Mooi aanzwellend nummer. Beetje een ‘kinderachtig’ einde. Secrets begint als een echt Cure-nummer, maar heeft toch een eigen bite.
Dust is een beetje stoffig, maar heeft ook een prima eindschot. Op Reanimator is de zang fraai. Lekker nummer wel! Power daarentegen is misschien wel de misser op dit album. Wel strak, maar te weinig melodie. Nee dan is The Tower sterker. Heerlijk begin met een heerlijk rifje naar een fijne climax.

Titelnummer Dawnrazor is de topper op dit album. Prima gitaarwerk, erg melodieus en zanger Carl McCoy overtreft zichzelf. Heerlijke gitaren in The Sequel. En weer die kinderen aan het eind.

Gast
geplaatst: vandaag om 20:15 uur

geplaatst: vandaag om 20:15 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.