Dit is zo’n band waar je niet goed weet wat je er mee aan moet. Deze Broertjes van Genade klinken net niet zo sterk als hun zusjes. Maar als je ze langs de latere Darkwave legt, dan scoren ze weer een heel stuk hoger dan het merendeel van die acts.
Ook ik moet glimlachen als ze op komen met hun in meel besmeurde leren outfit, maar toch past het er helemaal bij. Live spelen ze hoe dan ook overtuigend; Earth Inferno is zeker een aanrader.
Maar goed, laten we het nu bij Dawnrazor houden.
Sterk begin natuurlijk met The Harmonica Man van Ennio Morricone.
Geeft dit album gelijk een soort van live sfeertje mee. Past natuurlijk ook perfect bij het stoffige cowboy imago van de band. Zo mag je andermans muziek gebruiken om jezelf te introduceren.
Slow Kill is alles behalve langzaam. Wel moet ik bij de muziek erg sterk aan The Mission denken, de stem heeft meer gelijkenissen met die van Andrew Eldritch.
Laura II is al een stuk krachtiger, al lijkt de muziek wel erg veel op Slow Kill. Duidelijk hoorbaar dat de band nog in ontwikkeling is. Halverwege wordt het allemaal een stuk minder benauwend, en zo had het van mij ook het hele nummer mogen zijn.
Met Preacher Man hoor ik wel degelijk een eigen geluid, mij overtuigd het in ieder geval meer dan voldoende. Toch wel een van hun sterkere songs. Alleen had de muziek meer op de voorgrond gemogen. De verhouding met de zang is niet evenredig.
Bij Volcane voel je de lava stromen. Inderdaad krachtig, stroperig, maar ook rekbaar.
Voor het eerst hoor ik een grotere rol van de basparijen. Tot nu toe was die duidelijk ondergeschikt aan het gitaarwerk.
Vet For The Insane is sprookjesachtig, en hier hoor ik zelfs de latere Gathering ( periode Mandylion ) in terug. De opbouw is mooi gemaakt. Eerst akoestisch, en vervolgens een versterkt geluid er door heen. De kinderstemmen op het eind doen me denken aan het album Children van The Mission.
Secrets ik vind dit ook wel een mooi nummer, beetje in de stijl van Echo & The Bunnymen.
Vervolgens gaan we rocken met Dust, het begint twijfelachtig, alsof dit een demo is, die per ongeluk op Dawnrazor terecht is gekomen. Al ontwikkeld het zich later wel als een echte song.
Bij Reanimator moet ik aan Billy Idol denken; te veel macho. Al heeft de muziek inderdaad iets hoopvols. Het mag wel iets meer scheuren.
Power is echter het meest verrassende nummer. Hier hoor ik dus duidelijk Country, Garage en Rockabilly geluiden in terug, en past eigenlijk het meeste bij de kleding van de bandleden. Kan zich meten met het betere werk van the Cramps en Claw Boys Claw.
The Tower, ook dit is vrij sterk. Misschien iets aan de lange kant. Die saxofoon op het einde is helaas erg slecht hoorbaar.
En dan komt het titelnummer Dawnrazor. Wat moet ik hier over zeggen. Het betere gitaarspel, en ondanks de ruim 7 minuten verveeld dit geen seconde. Horen hier meer mensen de sound van Johnny Marr van The Smiths in terug?
De afsluiter The Sequel had beter halverwege gepast, ik vind het als einde gewoon wat minder. Het outro is natuurlijk wel weer schitterend.