Behoorlijk wat geheimzinnigheid omtrent deze release: de website van Beirut is opeens offline en de YouTube-upload van het titelnummer werd wel zeer snel op privé gezet.
Beirut kabbelt op No No No lekker door waar hij op The Rip Tide is gebleven. Misschien allemaal wat minder spannend als op het debuut maar allemaal wel oerdegelijk een aangenaam om naar te luisteren.
Toch merk ik wel dat mijn aandacht voor deze artiest wat aan het verflauwen is en op dat vlak biedt No No No niet voldoende houvast om dat tij te keren. Absoluut een prima album maar dat is het dan verder ook wel. Die lengte? Uitstekend. Langer had het niet hoeven duren, nu weet het zijn kracht voldoende te behouden!
Na Gibraltar en No No No had ik toch wel gehoopt op wat meer sterkere nummers, maar eigenlijk zijn alleen August Holland en Perth fijne nummers. De rest kabbelt te veel voort en gebeurt er net wat te weinig om boeiend te blijven.
Oei, Ik kan toch echt niet positief zijn over dit album. "No No No" is het irritantste wat ik tegen kan komen: een plaat die niets aanwijsbaars slecht doet, maar waar desondanks maar weinig plezier aan te beleven is.
Dit album trekt de stijl van The Rip Tide door. Een drogere, gefocuste versie van de schuinmarcheerdersfolk waar deze band/artiest om bekend staat. Beirut durfde op het debuut nog lekker te zwalken en creëerde daardoor veel spanning. Hier spelen ze alsof ze met een kater van de voorgaande avond(lees: album) plichtzaam hun werk doen. Verre van overtuigend en eigenlijk gewoonweg saai dus. Het titelnummer en "At Once" zijn nog wel aardig goed. Klein,kort en daardoor ook wel interessant. De rest van de nummers. Tsja.... Ik zet liever The Rip Tide nog eens op. 2*
Na alles eens live gehoord te hebben kan ik toch voluit voor 4* gaan. Een goeie plaat maar met zijn vorige platen indachtig toch een teleurstelling. Beirut was altijd beklijvend, spannend of bloedmooi maar dit is helaas nogal gewoontjes. Over het algemeen lijkt de inspiratie een beetje zoek, enkel het titelnummer steekt er met kop en schouders boven uit, de rest valt wat te licht uit. Saai is het niet, die stem doet het nog steeds en moest dit van een beginnende band komen was ik er uitsluitend positief over geweest, maar van Beirut verwacht ik toch iets meer dan wat hier gebracht wordt.
Het begin met Gibraltar en No No No is erg matig om niet te zeggen vrij irritant. Als je die eerste nummers overleeft hebt en het geduld hebt weten te bewaren krijg je toch nog wat moois voorgeschotelt. De rest van het album is mooi, niet uitzonderlijk, maar wel de moeite waard. Perth vind ik één van Beirut's betere nummers, erg goed. Fener mag er ook zijn.
De korte speelduur van No No No vind ik een pluspunt! De nummers kabbelen rustig voort zonder écht een vonk te doen overslaan. Half uurtje is daarom fijn. Gister live in Paradiso kwamen een aantal nummers toch wel lekkerder uit de verf dan hier op het album (As Needed en Perth bijvoorbeeld). Zonder dat het me echt weet te raken blijf ik Beirut toch wel een zeer sympathieke band vinden.
Wel een wat 'veilige' plaat, maar ik vind het zeker niet waardeloos. Ook op de automatische piloot weet Beirut nog steeds aangename klanken tevoorschijn te toveren. De betovering van de eerste twee platen is natuurlijk wel verdwenen.
de melodielijnen zijn geweldig en dan die stem klinkt gewoon lekker
niks mis met deze schijf als hij na een tijd tegen valt kan ik er nog altijd een kopje thee op
zetten met zelf gebakken waffels
Inderdaad een wat veilig en soms zelfs saai album, maar 'Gibraltar' is toch wel een ultiem hoogtepunt in het oeuvre van Beirut hoor. Wat een geweldig nummer! Kan zich zelfs evenaren met Nantes IMO.
Kwam de band tegen op Youtube, toen ik naar St. Lucia aan het luisteren was.
Het leek zelfs een beetje op St. Lucia, maar ik hoor wel veel meer folk invloeden.
Niets mis mee, maar niets iets waar ik nu erg warm voor loop.
Omdat ik niet echt kan oordelen of dit goed of slecht is, geef ik het een voldoende, omdat ik me wel vermaak met de muziek. Misschien dat de muziek nog eens op mijn pad komt.
Gibraltar was destijds een aardige single, en doet het als opener van dit album ook naar behoren. Het titelnummer vond ik dan weer wat minder.
Beirut doet op No No No een eerder kunstje nog 'ns over, maar dan toch in mindere vorm. Waar voorganger The Rip Tide er bij mij nog met enige regelmaat in slaagde weemoed op te roepen, voel ik hier niet al te veel bij. Zeker vergeleken met de eerste twee platen is dit een ferme stap achteruit, al gaat de vergelijking an sich natuurlijk niet geheel op; de spanning is hier geheel zoek, het kabbelt maar wat voort. Vooruit, met wat goede wil weet Perth me toch nog tot wat melancholie te bewegen.
Frontman Condon weet echter wat musiceren is, en de nummers zitten best goed in mekaar. Met nog geen halfuur is dit ook geen ellenlang album, en dat zijn toch een tweetal verzachtende omstandigheden. Een voldoende kan ik hier dus zeker aan kwijt.
OldRottenhat schreef: De korte speelduur van No No No vind ik een pluspunt! De nummers kabbelen rustig voort zonder écht een vonk te doen overslaan. Half uurtje is daarom fijn. Gister live in Paradiso kwamen een aantal nummers toch wel lekkerder uit de verf dan hier op het album (As Needed en Perth bijvoorbeeld). Zonder dat het me echt weet te raken blijf ik Beirut toch wel een zeer sympathieke band vinden.