In 2012 was Miguel even de heetste man in de muziekbusiness. Door zijn album Kaleidoscope Dream en aanverwante single Adorn wilde iedereen met hem samenwerken. Hij werd zelfs genomineerd voor awards en zijn naam werd alom geprezen om deze awardshows. Ik kan mij zelfs een uitspraak van Kelly Clarkson tijdens een awardshow van MTV voor de geest halen waarbij zij iets zei in de strekking van: “Ik ken die Miguel helemaal niet, maar wat zou ik graag met hem samen willen werken!”. Het verhaal mag duidelijk zijn, hij was hot. En dat is hij nu weer, want zijn nieuwe plaat is uit. De belofte die er kwam in 2012 moet nu in 2015 definitief ingelost worden. Het album Wildheart, met suggestieve coverart, moet die inlossing dan zijn.
Zelf heb ik de Deluxe Version beluisterd. Deze heeft vier nummers meer dan de reguliere versie. Allebei de versies starten met het nummer A Beautiful Exit. Wat meteen opvalt zijn de gitaren. Het klinkt een beetje a la Lenny Kravitz, maar dan met meer R&B. Prince is ook zeker een inspiratiebron geweest alhier. Een veelzijdig nummer waarbij je ook zomaar de naam van Van Hunt zou kunnen noemen. In tegenstelling tot deze opener is Deal een stuk moderner en elektronischer. Het nummer is funky, swingt lekker. Je gaat bij het beluisteren automatisch meeknikken. De gitaren die ook hier weer aanwezig zijn zorgen voor een ruigere, meer vuige sfeer. Dit is zeker een sterk nummer te noemen.
The Valley laat tekstueel erg weinig aan de verbeelding over. Muzikaal is het modern met een zompige bass en harde claps. Dit is moderne R&B zoals dat veelal gemaakt wordt tegenwoordig, maar dan wel een goed doordachte versie daarvan. Dat is ook terug te horen op de sterke single Coffee. Een aanstekelijk refrein maakt het nummer, net als de licht funky beats. De synths geven het nummer extra sfeer mee en het nummer blijft na meerdere luisterbeurten nog steeds stevig staan.
Op NWA krijgt Miguel hulp van rapper Kurupt. Een rapper waarvan ik al lange tijd niks meer gehoord heb. Een rapper die ik ook niet echt als een grote toevoeging zie op dit nummer. Prince is in dit nummer nooit ver weg. Het nummer heeft een sexy en zwoele vibe, maar is aan de andere kant ook stoer en dreigend. Miguel zingt veelal met een hoge falsetto. Het nummer heeft iets aanstekelijks in het ritme zitten. Meer de popkant schiet Miguel op met Waves. Hij laat hier zijn stem wat rauwer horen. Een nummer waarvan alles in zit om een verrassende hit te worden.
Een omslag komt er met het meer intieme What’s Normal Anyway. Kleiner ook qua zang en productie. Een sfeervol en rustig nummer met een duidelijke vraag. Ook Hollywood Dreams is rustiger. Deze single kwam al enige tijd geleden uit. Er zit ietwat meer gitaar in en valt over de gehele linie niet echt op. Dat is ook wel te zeggen over Going to Hell. Vooral op muzikaal vlak in ieder geval. Vocaal overtuigd Miguel hier namelijk wel. Hij geeft met de vocals een juiste waarde aan het nummer. Muzikaal is het dus allemaal niet zo heel boeiend. Ook de Prince-achtige gitaarsolo kan dat niet redden.
Flesh is een vorm van hypermoderne, verstilde R&B die je nu veel hoort. Miguel gaat daar nog op een redelijk eigenzinnige manier mee om. Veel kopstem en aanwezige beats slaande klok hier. Geen topper op dit album. Dat zelfde vind ik van het poppy Leaves. Die pop zit duidelijk in de zanglijnen en het gitaartje. Ik hoor Miguel veel liever andere muziek maken. Daar valt Face the Sun ook niet onder. Lenny Kravitz komt hier de helpende hand aanreiken en het nummer verzand vrijwel in het Kravitz-sausje. Vocaal doet Lenny dan niet zoveel, maar de hele vibe is wel Kravitz. En dan niet in zijn meest inspiratievolle jaren.
Hier stopt de reguliere versie en gaat de Deluxe versie door. De eerste extra track is GFG. Een propvol nummer met dikke beats, vervormde stemmen, stoere praat, kopstemmetjes en een dikke bounce die goed werkt in de auto. Voor mij werkt dit nummer niet zo. Ook het Destinado a Morir kan mij niet boeien. Dit rustige nummer mist essentie en klinkt echt als een opvuller. Wellicht net als het toegankelijke, niet te moeilijke Simple Things. De vocalen vallen hier wel aardig positief op. Om dan af te sluiten met Damned. Dit ragt naar het einde toe met veel toeters, gitaren en bellen. Aardige afsluiter.
De conclusie mag zijn dat de belofte uit 2012 niet helemaal ingelost wordt. Er wordt wel erg vaak leentjebuur gespeeld bij Kravitz en Prince. Vooral de rustigere nummers, die meestal niet al te verhullend over sex gaan, kunnen niet altijd boeiend. Meer een album waarvan een aantal losse nummers wel beluisterd blijven.
(bron:
Opus de Soul)