John Grant - Grey Tickles, Black Pressure (2015)

Oh wat is dit toch weer een release om enorm naar uit te kijken!!

John Grant - Grey Tickles, Black Pressure (Album Trailer) - YouTube

Hopelijk, ligt de nieuwe meer in het verlengde van het debuut. De vorige was niet aan mij besteed.

De album trailer zou zeggen van wel maar ja, dat is vaak niet veel waard. Ik vond de vorige wel erg sterk. Enige nadeel was dat het aan de kant vernieuwde en aan de andere kant de oude sound vasthield. Ik had dan liever meer die nieuwe richting willen horen. Maar nu een terugkeer naar het debuut zou ik zeker niet verkeerd vinden. Hij mag me verrassen.

Ik hoop ook dat dit de echte opvolger van Queen of Denmark wordt. Maar op Pale Green Ghost stonden natuurlijk ook wel een paar pareltjes.

Let wel op aERodynamIC, het concert op 18 november is in de Melkweg!

Ik hoop juist dat het lekker electronisch wordt, a la Pale Green Ghosts.

Helderziende... kom net van de Melkweg site af, was al begonnen maar ben gestopt. Eerst kijken of ik nog met wat vrienden kan gaan maar ik vrees dat die geen zin hebben in een doordeweekse avond naar Amsterdam. Zelf hik ik daar ook weer tegenaan maar hij is en blijft live zo ongelooflijk goed dat ik denk dat dat kaartje misschien vanavond nog wel op zak zal zijn

edit: tickets besteld.


Mag van mij ook maar dan wel het hele album en niet half half want dat zwakte z'n tweede toch wat af. Hij had toen al moeten doorhalen wat mij betreft. Maar terug naar het debuut juich ik net zo hard toe.

Vond de vorige albums beiden goed met een lichte voorkeur voor Queen of Denmark dus het moet al raar lopen wil John Grant teleurstellen met deze nieuwe release. Zou eigenlijk ook wel willen als hij Midlake nog eens bijeenfloot om terug zijn backingband te zijn...

Toch wel weer een ander geluid: John Grant feat. Tracey Thorn - Disappointing (Official Audio Stream) - YouTube

Zeer zeker een ander geluid. Er staan een paar pareltjes op, zoals; 2 en 5. Helaas ben ik niet zo enthousiast over de synth-georienteerde tracks. Moet er nog een paar keer goed voor gaan zitten, maar op het eerste gehoor een kleine teleurstelling. Kleine kanttekening is de productie door John Congleton die is weer geweldig

Muziekhelden komen en muziekhelden gaan. Sommige vergezellen me al vanaf mijn jongste jaren en andere zijn wat recenter maar wel degelijk helden die blijven. Rufus, Sufjan en daar hoort John zeker ook bij.

Hij stal mijn muzikale hart de eerste keer dat ik hem live zag: slechts één begeleider, maar wat ontroerend was dat optreden in Rotown. De dag erna liep ik hem toevallig tegen het lijf in een Rotterdamse boekenwinkel. Een vriendelijk 'waanzinnig optreden' van mijn kant werd nog veel vriendelijker beantwoord. Hij vond het leuk dat ik hem er op aansprak. Ik liet hem verder met rust en toch kwam ik op Facebook wel eens met hem in aanraking omdat hij foto's ging liken die ik daar postte van schitterende gebouwen waar hij wel wat mee had. Dat zijn de leuke dingen in het leven van een muziekliefhebber pur sang.

Een nieuwe release van de man is dus ook een enorm feest voor mij.

De titeltrack keert terug naar het debuut en zet gelijk al een heerlijke toon (er gaat nog een intro aan vooraf). Als Slug Snacks van start gaat weet je het al: dit gaat net als de voorganger Pale Green Ghosts een album worden waar hij ook zijn andere kant graag laat zien: de elektronische welteverstaan.
Daar was niet iedereen toen even blij mee. Ik wel. Sterker: hij had een album compleet met die electronica mogen uitbrengen. Mijn kleine puntje van kritiek was dat ik het gevoel kreeg hij de fans van het debuut nog tegemoet wilde komen.

Dat doet hij op dit album dus eigenlijk weer (Global Warning). Maar ik kan me voorstellen dat hij een hoop mensen kwelt met nummers als Slug Snack. Een nummer dat me ergens aan doet denken maar ik kan er vooralsnog niet opkomen waaraan.

De electronica zoals we het hier horen is wel anders dan op Pale Green Ghosts. De experimenteerdrift lijkt ietsje groter, de nummers rafeliger en rauwer (hij mengt er soms wat grauwe rock doorheen, waardoor er een soort industrial sausje overheen gaat). Hierdoor is het contrast met de wat meer gedragen songs behoorlijk groot.
Helaas voor de liefhebbers van het debuut neigt dit album ook meer naar die electronic nummers dan de voorganger waar het ongeveer 50-50 was.

Toch zou ik willen adviseren: geef niet op. Dit bonte palet aan nummers biedt zoveel moois. Zo hoor ik in Down Here een beetje Bowie en is de discofunk op Voodoo Doll aanstekelijk. En wat te denken van de al eerder verschenen single Disappointing een lekker duet met Tracey Thorn?!
Bij het intro van No More Tangles moet ik onwillekeurig denken aan Queen ten tijde van I Want to Break Free, alhoewel het nummer daar verder niet echt op lijkt.

Hoe dan ook: John Grant maakt het zijn luisteraars op dit derde solo-album misschien wel moeilijker dan ooit. Mensen gaan hier afhaken. Ongetwijfeld. Hopelijk wint hij er wel nieuwe liefhebbers bij. Zo niet? Dan heeft ie mij toch nog!

tja ik ben zo'n afhaker vrees ik eric! het nr Grey Tickles, Black Pressure begint zo goed maar dan komt de electronica die ik na de uitvinding van de melotron af heb gezworen. Het maakt het voor mij zo kill en goedkoop en geen zin om t weer op te zetten. tis nu al behoorlijk skippen tijdens t afluisteren van dit album totdat het gehele album wordt geskipt helaas

Pale Green Ghosts is het enige album van deze eeuw in mijn persoonlijke top 10. Een modern meesterwerk. Ik kijk daarom al twee jaar uit naar deze release! Is Grey Tickles, Black Pressure het wachten waard geweest?

In een woord: ja! Maar ik ben dan ook een liefhebber van de elektronische Grant. De akoestische nummers zijn fraai (bijv. Marz), maar elektronisch vlamt Grant pas echt. Snug Slacks zet direct de juiste toon neer van het album. Heerlijke tekst en fantastische sound. Down Here lijkt in eerste instantie een 'normaal' liedje, maar in het refrein vliegt het - elektronisch - alle kanten op. Global Warming is een mooi, breekbaar liedje dat veel fans van het eerste uur zal aanspreken. No More Tangles is één van de hoogtepunten met een prachtige opbouw en een mix van klassiek en elektronisch (ik moet direct denken aan het eind van het liedje Queen of Denmark). De perfecte single om 's nachts te draaien, wanneer je over een uitgestorven snelweg rijdt. Persoonlijk vind ik Voodoo Doll het 'gekste' nummer, en ik weet nog niet goed wat ik hiermee moet, maar wellicht moet ik dit nog iets meer tijd geven om te groeien.

17 november in de Melkweg ga ik Grant voor het eerst live zien. Ik kan niet wachten!!

Ik heb hem gezien na verschijning van z'n eerste en na pale Green Ghosts. Niet te vergelijken concerten maar absoluut de moeite waard ook omdat het zo'n innemende persoonlijkheid is.

Ben ook erg benieuwd naar het komende optreden en enorm veel zin in.

black blizzard is toch echt prachtig, halfje erbij

Mooi album weer, hoor. Niet alles landt direct (idd. Voodoo Doll), maar wat niet is kan nog komen. Zijn electronische gefrutsel bevalt me net zoals bij de voorganger prima.

Na 3 maal draaien is er geen reden meer voor onzekerheid. Hij komt binnen, prima plaat!

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: John Grant - Grey Tickles, Black Pressure - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

John Grant maakte met zijn band The Czars een aantal platen die moeten worden gerekend tot het mooiste dat het nieuwe millennium tot dusver heeft voortgebracht.

Before ... But Longer uit 2000, The Ugly People Vs. The Beautiful People uit 2001 en Goodbye uit 2004 zijn voor mij onbetwiste klassiekers, maar ook de soloplaten van de Amerikaan mogen er tot dusver zijn.

Op het samen met Midlake gemaakte Queen Of Denmark (2010) grossierde John Grant in memorabele popliedjes, terwijl Pale Green Ghosts uit 2013 was voorzien van een veel elektronischer en tegendraadser geluid. De zwaar georkestreerde live-plaat met de BBC Philharmonic Orchestra was tenslotte veel meer dan een tussendoortje.

John Grant keert nu terug met Grey Tickles, Black Pressure, dat naar verluid de mid-life crisis bezingt en niet op IJsland maar in Texas werd opgenomen. Het is een plaat die hinkt op twee gedachten. Grey Tickles, Black Pressure bevat een aantal direct memorabele 70s popsongs die ook op Queen Of Denmark hadden kunnen staan, maar gaat hiernaast ook verder waar Pale Green Ghosts twee jaar geleden eindigde. Het levert songs op die soms mijlenver van elkaar verwijderd zijn, maar die uiteindelijk allemaal bijdragen aan de knappe plaat die Grey Tickles, Black Pressure is.

Ik hoor John Grant persoonlijk het liefst in tijdloze popliedjes, maar de elektronische songs die doen denken aan een eigentijdse versie van David Bowie, Talking Heads en Godley & Creme blijken stuk voor stuk buitengewoon intrigerende songs. Het zijn van flink wat elektronica voorziene songs vol avontuur, waar de urgentie van af spat. Het contrasteert prachtig met de songs die het vooral van hun schoonheid moeten hebben.

John Grant maakt het je niet makkelijk op Grey Tickles, Black Pressure, maar dat heeft hij nooit gedaan. Langzaam maar zeker verovert de plaat je echter net zo meedogenloos als zijn voorgangers. Voor mij is John Grant een grootheid; Grey Tickles, Black Pressure zijn zoveelste prachtplaat. Erwin Zijleman

Vorig jaar componeerde John Grant al 2 tracks met het het electronica combo Hercules & Love affair -
The Feast of the Broken Heart

Hij zong de songs ook in en "I try to talk to you" van dat album zou zeker niet misstaan op dit nieuwe album van Grant. Het tweede nummer "Liberty" zou wel eens het voorland kunnen zijn voor het volgende album van John Grant; dansbare electro disco pur sang. Vraag blijft of je het kunt waarderen of niet. Ik wel. By the way als je de bonus disc die bij "Queen of Denmark" beluisterde wist je al welke kant het op zou gaan met onze veelzijdige gigant.

De experimenteerdrift van Grant kent gelukkig geen grenzen en zijn albums worden alleen maar beter. Ik zou het werkelijk vreselijk vinden als hij in herhaling zou vervallen. Ook the Czars ontwikkelden zich per plaat tot er geen rek meer in zat. 'Grey Tickles, Black Pressure' is een klassieker in de dop wat ik U brom. Wereldplaat.

Wauw, nog meer electronica maar het klinkt wel heerlijk fris hier. Ik heb hem pas een paar keer beluisterd maar z'n teksten lijken ook wat meer naar buiten gericht ipv z'n eigen gevoelsleven. Geraldine is m'n favoriet zover.

Album van het jaar.

Ga ik eens nader onder de loep nemen.
Duet met Tracy Thorn is geweldig.
Ook wat gespot bij Later With Jools Holland.
Geweldige stem heeft deze man.

Ik was juist geschrokken van John Grant bij Jools. Klonk helemaal niet goed of in zijn eigen woorden te zeggen: disappointing.

Ga toch zeker nog dit album beluisteren. Ben erg benieuwd na de geweldige Pale Green Ghosts en live weet ik ook dat hij veel beter kan. Leuke vent met prachtige stem en ijzersterke songs.

Jammer, voor mij teveel elektronisch geneuzel.
Geef mij maar de John Grant van The Queen of Denmark of van de Czars.
Een geweldige stem, nu nog het juiste repertoire

Ik gun John Grant (idd geweldige stem) zijn feestje. Hij brengt de electronische nummers met verve en variatie. Maar ik heb nou eenmaal meer met de mooie titeltrack of het warme 'Gerardine'. Ik zit echt niet te wachten op een artiest die eenzijdig zijn kunstje ('Queen Of Denmark') herhaalt, maar ik vind dat geluid beter kleuren bij zijn stem. Overigens best een fijne plaat hoor, dit 'Grey Tickles, Black Pressure', maar dat is het dan ook wel.

Ik ben - na 1 luisterbeurt - nog niet van mijn sokken geblazen. Er staan wat herhalingen van zetten op, er staan ronduit strontvervelende nummers op (zoals Voodoo Doll); we zullen het album wat tijd geven om in te klinken.

Ben ik toch wat te chagrijnig geweest, toen ik dit bericht schreef. Net nog eens beluisterd. Het is toch wel een hele pakkende plaat, die je niet loslaat. Halve ster erbij is echt verdiend.

Fantastische show trouwens in de Melkweg met als hoogtepunt het tweeluik Pale Green Ghosts en Snug Slacks.

Deze week voor het eerst beluisterd, en het intro schrok me al gelijk af. Wat heeft dit album een opgefokt geluid! . En wat is dat jammer, daar John Grant zo'n pracht van een stem heeft, en hij, getuige bijvoorbeeld het titelnummer, zulke wonderschone melodieën kan schrijven. Al die elektronica is me hier ook een beetje te veel van het goede. Zal de cd wat later in het jaar nog eens in de speler doen voor een nieuwe kans, maar voorlopig wil ik mijn oortjes even sparen.