Ah, eigenlijk van tevoren wel beetje een gedoodverfde winnaar bij mij, aangezien ik Oceanborn zeker eens in de paar maanden opzet. Waar het charmante debuut proberen was, klinkt dit vervolg als een subliem powermetalwerkstuk waar het spelplezier vanaf spat. Er is klassiek, Finse folklore, soundtrack maar bovenal nog steeds alle ingrediënten van voortrazende drums, ronkende riffs en heerlijke toetsen- en gitaarsolo's. Een album dat samen met iets als Silence van Sonata Arctica en Destiny van Stratovarius eind vorige eeuw helemaal liet horen waar Finnen toe in staat waren.
Tarja laat hier geen enkel steekje vallen, Tuomas houdt zijn mond (en speelt de sterren van de hemel), Emppu speelt non-stop walgelijk mooie gitaarmelodieën en ik kan er niet over uit hoe heerlijk gevarieerd en hard Jukka toen nog kon slaan. Het feit dat ik iedereen bij de voornaam noem heeft overigens vooral te maken met die gruwelijk Finse achternamen. Oceanborn heeft alles. De snelheden worden afgewisseld, de bombast is over the top, maar net niet te kitscherig. Het is bij vlagen heerlijk stevig, zonder de melodie uit het oog te verliezen. Het is groots, episch en esoterisch. De soundtrack van een gelukkige jeugd en een van de beste Finse powermetalalbums ooit.
Tussenstand:
1. Oceanborn
2. Angels Fall First