menu

John Coltrane - Ascension (1966)

Alternatieve titel: Edition II

mijn stem
3,99 (114)
114 stemmen

Verenigde Staten
Jazz / Avant-Garde
Label: Impulse!

  1. Ascension (Part I) (18:57)
  2. Ascension (Part II) (21:38)
totale tijdsduur: 40:35
zoeken in:
avatar van Sandokan-veld
4,5
Ascension: een moeilijke plaat. Een makkelijke plaat. Een plaat die ik meteen goed vond, toen ik hem voor de eerste keer hoorde. Een plaat waar ik nu nog steeds geen hout van begrijp.

Ascension betovert, Ascension begeestert, Ascension neemt je mee naar grote hoogte. Ascension, dat ook maar gewoon een plastic schijfje is, zoals alle andere cd’s, met muziek die je leuk kunt vinden, of niet. Je leven zal er geen centimeter mee achteruit of vooruit gaan, naarmate je de ene keuze maakt of de andere.

Ascension: een wervelstorm van wilde passie, met in het oog een bijna goddelijke rust en beheersing. Een kunstuiting die de bereidheid, nee, de drang toont om de emoties en de gedachtes te uiten die we allemaal herkennen uit het menselijk bestaan, zonder filter.

Die dingen te uiten, op de meest intelligente, waarachtige manier mogelijk.

Ascension heeft geen intellectuele bagage, stelt geen voorwaarden, sluit geen compromissen.

Ascension, waarin Coltrane als een bezetene de vernieuwing zoekt.

(Twee jaar later is hij dood.)

Coltrane, en zijn veelkoppige band, samen, alleen, door elkaar, met elkaar, achter elkaar. Elkaar versterkend, afwisselend, uitdagend. Allemaal samen, sprekend voor zichzelf, in de taal die ze het beste spraken: de muziek.

Met, door en na elkaar pratend creëren ze een meesterwerk/ een kakofonie van irritant getoeter/ (…luister en oordeel zelf).

Ascension vertelt, zoals alle goede jazzplaten, een soort verhaal. Een verhaal in muzieknoten en ritme. Blazers, piano, donderende drumslagen. Een verhaal geladen met kracht, adem, en leven.

Zijn er nog vragen? Nee, het zou oorverdovend duidelijk moeten zijn. Ascension kan namelijk volkomen op zichzelf worden beoordeeld, en wij gaan toch wel door met leven, en ademen, en liefhebben, zoals altijd.

Het kan alleen maar een verrijking zijn, dat het ook mogelijk is de wilde dans genaamd Ascension lief te hebben.

Ik zou het overigens willen aanraden.

avatar van Teunnis
5,0
Wat is dit toch bizar goed.

avatar van Gyzzz
4,5
Ik beluisterde dit album in het kader van het RateYourMusic top-250 review topic - dit is de RYM #242

Veel jazz voelt aan als een zwembad waar ik met mijn A-diploma voor luisteraars de schoolslag kan doen en me de hele tijd afvraag of ik wel in de juiste baan zwem. Het bad is overzichtelijk, de regels ook, maar ik voel toch een licht ongemak. Alsof er iets van mij verwacht wordt waarvan ik zelf niet weet wat het is. Binnen dat zwembad is Free jazz de wildwaterglijbaan waar ik de bochten in de verste verte niet zie aankomen, maar wel word meegevoerd. Alsof ik word ingekapseld door het orkest word ik meegenomen in de stroming, beleef ik plezier en ervaar tegelijkertijd een hele zuiverende ervaring. Ik hoef er niet bij na te denken - sterker: ik krijg de kans niet eens – al zou ik het willen. Als bij zo’n waterglijbaan waarvan de gradient gaandeweg nog twee keer steiler wordt, word ik meer en meer meegesleurd op avontuur en kan nog geen halve minuut vooruit kijken. De vraag is dan of ik mezelf daaraan kan overgeven zonder me te verzetten (dat lukt zeker niet altijd) en of ik me tot de muziek kan verhouden zonder te proberen het te ‘volgen’, vast te pakken of af te remmen (wat onvermijdelijk direct tot enorme nervositeit leidt).

Het antwoord op die vraag: in de meeste omstandigheden wel. Want hoewel je het grootste deel van de tijd niet weet welke kant je op gaat, voel je toch dat je ergens heen wordt gevoerd. Juist door de chaos spreekt uit deze plaat een enorme beheersing. Ondertussen is het nadrukkelijk geen ‘show-off’. Je wordt als toeschouwer bij de hand genomen en kunt meesurfen op wat er allemaal gebeurt. Omdat dat zoveel is, werkt dit album voor mij het beste met koptelefoon op in een donkere kamer in halve droomtoestand. ‘Les extremes se touchent’ blijkbaar wat betreft die toestand, want die stilte en vrijheid van welke andere impulsen dan ook werkt alleen goed voor zeer drukke of abstracte muziek (deze plaat dus, maar ik denk ook aan bijvoorbeeld Confield) of juist voor hele geaarde en minimale muziek (zoals b.v. Radiant Intervals of Nuuk). De mooiste stukken zijn voor mij wanneer de solo’s als getijden tevoorschijn komen uit de groepskakafonie en er vervolgens weer in verdwijnen. Die brengen je echt even helemaal van de wereld om er na afloop gezuiverd weer in terug te komen.

Hoe meer ik naar deze plaat luister, hoe meer ik me realiseer dat ik zozeer niet in harmonie moet zijn met jazzstructuren, met een experimentele aanpak of met drukte. Maar dat ik vooral in harmonie moet zijn met mezelf, met de huidige tijd en met de huidige omgeving. Als dat eenmaal het geval is, en ik mezelf heb toegestaan om er goed voor te gaan zitten, lukt het eigenlijk niet meer om de plaat tussentijds af te zetten. Met name in Part II maakt de mentale beleving dan plaats voor een haast lichamelijke ervaring. De spelers aldaar proberen niet iets uit te drukken of een bepaald gevoel over te brengen met hun muziek, maar de muziek drukt zichzelf uit en spreekt direct tot de luisteraar.

Zojuist gepromoveerd van 4* naar 4.5*

Gast
geplaatst: vandaag om 06:54 uur

geplaatst: vandaag om 06:54 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.