PAUW - Macrocosm Microcosm (2015)

Na de prachtige debuut EP, die de band maar eens snel opnieuw moet releasen, het echte debuut. Ik ben onder de indruk. Een hippie geluid gekoppeld aan een aantal zeer fraaie melodieën en een uitwerking die regelmatig elementen van de prog binnen haalt, waardoor de band ver voorbij de psych revival hype mee kan. Het eerste nummer is waarschijnlijk het zwakste. Ik snap de opener wel, maar het is zoveel vlakker dan alles wat volgt. Per groef valt er meer te genieten op Macrocosm MIcrocosm. Dat is bij heel veel bands precies omgedraaid, dus petje af.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.

Vrijdag is Venlo 3de keer live alweer.

Het verbaast me dat nog niemand heeft genoemd dat Today Never Ends een regelrechte kopie is van Odgens' Nut Gone Flake van de Small Faces. En wat staat er bovenaan in de top 25 van zanger/gitarist Brian Pots, je raadt het al...

Het album zelf heb ik nog niet vaak genoeg gehoord om er een cijfer aan vast te hangen. Echt memorabel was het na 1 keer in ieder geval nog niet voor mij.

Laten we zeggen dat de band een aanmoedigingprijs verdient. Vind het nog weinig eigenheid hebben en veel 'maniertjes' en nogal wat bekend voorkomende klanken maar wellicht zoekt de band nog z'n weg. Als ze ook maar zorgen dat ze live goed blijven presenteren en zich blijven ontwikkelen.
Het is ook niet echt m'n muzieksmaak, dit album.

Gisteren live gezien en dit album komt live het best tot zijn recht. Vooral mijn en meerdere om mij heen favoriet Abyss is meesterlijk live.

Abyss is wel meesterlijk inderdaad, op mijn cd is het overigens nummer 7 en hier boven zie ik staan dat het nummer 6 is.

PAUW heeft met dit debuut een heerlijk album neergezet, een om met volle teugen van te genieten. Beide delen van Glare en Intents zijn wat mij betreft de zwakkere momenten van het album

Een plaat heeft maar twee groeven.

Kijk, dat het zó erg sixties is dat het bijna een parodie wordt (een sitartje, een fluitje en heel veel mellotron), daar kan ik me wel mee leven. Maar voor de rest weet ik niet wat ik erger vind: dat er zo weinig spannende melodieën in zitten, dat al die nummers met zo'n laf licht stemmetje gezongen worden, of dat het allemaal zo schandalig veel op de Temples lijkt. Wat steviger instrumentale passages gedurende de tweede helft halen het niveau wel een beetje op (met name via de twee delen van Glare), maar niet veel (en voor mij zéker niet genoeg). Op basis van de EP had ik hier eigenlijk veel meer van verwacht.

Best wel lekker plaatje. 3 sterren komt mss nog een halfje bij.
Vorige week live gezien in het Patronaat, was wel aardig, drummer uitstekend, zanger niet van onder de indruk maar het zijn nog wel erg jonge jochies. Zang is live wat vlak en hoog, staat niet echt een persoonlijkheid op stage.

Gejat , geinspireerd , geleend ? Zelfs een kopie van Mick Fleetwood als drummer !
De stem van de zanger is erg dun .
Leuke mix van goede muziek , zelfs de bas van Ogden's Nut Gone Flake is te horen , de producer heeft het door elkaar geschud in de Kula Shaker .

Bericht verplaatst naar PAUW

Op de mijne ook. Op discogs ook, dus ik heb zojuist maar een correctie ingediend.