menu

Guy Garvey - Courting the Squall (2015)

mijn stem
3,70 (106)
106 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Label: Polydor

  1. Angela's Eyes (3:44)
  2. Courting the Squall (4:30)
  3. Harder Edges (5:28)
  4. Unwind (5:49)
  5. Juggernaut (5:36)
  6. Yesterday (5:06)
  7. Electricity (3:41)

    met Jolie Holland

  8. Belly of the Whale (3:54)
  9. Broken Bottles and Chandeliers (4:33)
  10. Three Bells (2:54)
totale tijdsduur: 45:15
zoeken in:
avatar van HugovdBos
3,5
Guy Garvey geniet vooral bekendheid als frontman van het succesvolle Elbow. Een lang gekoesterde droom is echter voor hem in vervulling gegaan nu zijn eerste soloalbum het levenslicht heeft gezien. Het album Courting the Squall kwam gedurende acht weken tot stand en brengt de risico’s die Guy in het leven moest nemen aan het licht. Helemaal alleen staat hij er niet voor, want zijn muzikale vrienden van onder ander I Am Kloot en The Whip zorgen voor de ondersteuning in het klankenpalet. Met goedkeuring van de bandleden van Elbow voert Guy de luisteraar door ongecompliceerde muziekstukken, waar de poëtische teksten van relaties en zijn midlifecrisis de boventoon voeren.

Het album opent met het losse tempo van Angela’s Eyes, waar het ritme door de basgitaar en drums gevormd worden. De liefdevolle uitingen lopen door een samenkomen van synths en percussie heen. Garvey’s geloof in de mensheid daalt tot een nulpunt en begint aan een opmars wanneer hij de ogen van Angela ziet. De titeltrack Courting the Squall vormt zich met de klanken van Ben Christophers’ pianospel. De moeilijke wegen die een koppel ondergaan voeren zich naar voorbijgaande jaren en de depressieve tijden. De poëtische teksten in de warme zang van Guy vormen de zoektocht naar nieuw geluk in het leven, waarbinnen de deuren worden geopend voor een mooie toekomst. Harder Edges bouwt zich op met het ritmische drumspel van Alex Reeves en het aangrijpende pianospel van Ben Christophers. Overdenkingen van het leven vormen zich wanneer de blazers het sombere ritme opstuwen. De harde kanten van het bestaan worden ondersteunt door een klankenspel die de verbintenis met Elbow legt.

Virgin in sky all day grey
Like living in a tupperware box
So come burn the clouds
Peace come get me now


Unwind vindt verlichting in het trage ritme van het drumspel. De jaren trekken voorbij aan Garvey’s leven totdat hij de leeftijd van 40 bereikt. Hij probeert de ontspanning terug te vindenen het vertrouwen in de liefde te herstellen. De pianoklanken vormen de droefenis van de vragen die door Guy’s gedachten heen voeren. De achtergrondzang en de herhalende bas riff zorgen voor de toenemende impact van de onbeantwoorde vragen. Juggernaut staart als klankbewuste aanjager de schoonheid van een vrouw aan. De fantasieën over een leven met haar vormen zich op het spel van de harp en piano en voeren zich naar de koude winterdagen zittend in een café. Yesterday zoekt de kracht in het klankenspel van de piano en percussie. Wanneer de avond aanvangt voeren de gedachten van Guy zich naar flitsen van de liefde. De heilige maria’s die opkomen zetten in de morgen en de overpeinzingen van gisteren een halt toeroepen.

All my darkest dreams come swimming in to focus
And it’s hopeless
To resist you cross your wrist some twisted prayer or supplication
Ten Hail Mary’s in the morning


Het jazzy Electricity zoekt met zijn ontspannende ritme een weg tussen de verre afstand van een liefdeskoppel. Jolie Holland vormt de vrouwelijke kant met het jaren vijftig gevoel dat zich aandoet. De elektrische ontladingen overwinnen grote afstanden en houden het liefdesspel in evenwicht. Op Belly of the Whale gooit Pete Jobson er een funky bas riff in om het huis dat Guy heeft weten op te bouwen met de grond gelijk te maken. Zijn gesproken woord vindt de kracht in de blazers. Nathan Sudders’ akoestische gitaarspel vormt het gebroken hard van Broken Bottles and Chandeliers. De kwetsbare Guy verdrinkt zich in de overvloedige aanwezigheid van de drank en laat zijn liefdesverdriet tot uiting komen. De harmonieën in zang en blazers zorgen voor het zonlicht dat beetje bij beetje weet binnen te dringen. De sterren zorgen voor het licht in de duisternis wanneer sluitstuk Three Bells aanvangt. De minimale instrumentatie brengt de toekomst van Guy in beeld. De jaren die zijn leven hebben bepaald zijn voorbij en het drama van een verbroken liefdesrelatie brengen nieuwe ontmoetingen aan het daglicht.

New bells you tell me
How the old one sounded
When they crashed to the ground
The night the church burned down


Courting the Squall is een album dat vooral in het teken staat van de overpeinzingen die door de gedachten van Guy Garvey heen stromen. De poëtische teksten zoeken de diepgang in de liefde en de herinneringen aan vervlogen tijden, al weet Guy deze maar ten dele aan de oppervlakte te krijgen. Het gebrek aan kwetsbaarheid komt mede door de vele muzikale stromingen waar het album doorheen voert. Waar de rustgevende klanken de schoonheid van zijn romantische nummers laten herleven drukken de experimentele klanken Guy’s overtuigingskracht wat meer naar de achtergrond. De verschillen met zijn werk met Elbow vormen de waardigheid van het album als geheel en zorgen ook dat Garvey als soloartiest nog steeds weet te overtuigen.

3,5*

Afkomstig van Platendraaier.

avatar van erwinz
4,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Guy Garvey - Courting The Squall - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Soloplaten van leden van zeer succesvolle bands leveren maar zelden een plaat op die je uiteindelijk gaat onthouden. Ik had op voorhand dan ook vooral twijfels over de noodzaak van een soloplaat van Elbow zanger Guy Garvey.

Die twijfel neemt de Brit direct weg in de openingstrack van zijn soloplaat Courting The Squall. Guy Garvey klinkt in Angela’s Eyes veel rauwer en directer dan we van hem gewend zijn en dat klinkt zeker niet onaangenaam.

Op Courting The Squall neemt Guy Garvey overigens zeker niet over de hele linie afstand van het Elbow geluid. Veel tracks op de plaat liggen in het verlengde van de muziek die is te horen op de prachtige serie platen die Elbow heeft uitgebracht, al is het maar vanwege de uit duizenden herkenbare vocalen. Courting The Squall behoudt echter zijn bestaansrecht.

Guy Garvey werkt op zijn soloplaat met bevriende muzikanten, onder wie een lid van I Am Kloot en multi-instrumentalist Ben Christophers en deze muzikanten leggen ook in de songs die tegen het geluid van Elbow aanleunen duidelijk andere accenten.

Courting The Squall is over de hele linie directer dan de platen van Elbow, flirt op aanstekelijke wijze met funk en jazz, kiest voor wat minder diepgravende maar hierdoor wel opvallend trefzekere arrangementen en geeft Guy Garvey steeds de mogelijkheid om buiten de gebaande paden te treden. Courting The Squall is ook nog eens minder bombastisch en veel intiemer dan de platen van Elbow, waardoor de plaat zich vrij makkelijk opdringt en je vervolgens ook makkelijk raakt.

Als Elbow op de proppen zou zijn gekomen met deze plaat had ik het ongetwijfeld een frisse, avontuurlijke en gedurfde plaat gevonden en dat is natuurlijk niet anders wanneer alleen de naam van de zanger op de cover prijkt. Courting The Squall is uiteindelijk niet de overbodige soloplaat geworden waar ik bang voor was, maar is een prima plaat die me ook nog nieuwsgierig maakt naar de volgende stap van Elbow. Daar wil ik nog best even op wachten, want met Courting The Squall ben ik nog lang niet klaar. Erwin Zijleman

avatar van lennon
4,0
Nadat ik 2 nummers zag bij Jools Holland had ik al besloten dit album te kopen. Dat impulsieve gedrag is beloond met een album wat ik in zijn geheel heel erg mooi vind.

1.Angela's Eyes (3:44)
Het album start met een kunky tune zowaar. Dat is toch meteen verrassend te noemen, want dat verwacht je niet bij de zanger van Elbow. Ik zag 'm dit nummer ook live doen bij Jools Holland, en dat knalde er meteen lekker in. Ook op plaat is dat het geval. Die synth solo is werkelijk fantastisch, en de percussie op dit nummer maakt het dat ik moet mee bewegen. Ook deze stijl staat de man dus. Hij slaagt met vlag en wimpel, cum laude!

2. Courting the Squall (4:30)
Het titelnummer neigt naar de sound van de band waar we Guy van kennen. Een vergelijk trekken is niet te voorkomen, zijn stem is daar te bepalend voor. De harp in dit nummer is een mooie toevoeging. Het is een mooi rustig nummer, met een drum die toch nog wat onrust veroorzaakt qua ritme. Het is niet het niveau van de opener, maar zeker een prettige luisterervaring.

3.Harder Edges (5:28)
Weer een funky/jazzy drum. Een goed passend piano geluid combineert het met een bas tot een mooi nummer. Halverwege komt er een een verrassend blazers ensemble om het stuk wat opgewekter en nog funkier te maken. Wat leuk! Dit maakt het zo anders dan die Elbow sound die je toch steeds denkt te horen! Leuk, en ook nog goed!

4.Unwind (5:49)
Een aanstekelijk basloopje sleept me langzaam maar gewillig mee naar Unwind. Wat een mooi stemgeluid heeft Garvey toch. Daardoor is het grootste deel van het album sowieso al geslaagd. Mooi ook hoe lang dat intro lijkt te duren, net als het middenstuk. De mooie klassiek klinkende piano die het nummer komt versterken is de kers op de taart. Mooi op de achtergrond, maar toch zo aanwezig. Er is geen haast, dit nummer straalt rust uit. En dat is precies wat de titel mij meegeeft. Heel prettig nummer dit.

5.Juggernaut (5:36)
Dit nummer is weer wat meer in de Elbow stijl. Rustig, muzikaal en tekstueel. Mooi en bescheiden. Weer het geluid van een harp op de achtergrond. Dat is absoluut een verrijking van het nummer.

6.Yesterday (5:06)
Qua percussie moet ik meteen denken aan een Tom Waits nummer. Dat is dan ook wel de enige gelijkenis die er te trekken is. Zodra Guy zijn stem inzet is die gedachte weg. Het nummer klinkt als een spannend verhaal. De piano zorgt hier voor het grootste deel voor. Muzikaal vind ik dit echt een erg goed nummer. Ook het refrein trekt extra aandacht. Erg fijne opener van kant B

7.Electricity (3:41)
Ik waan me in een donker cafe ergens in de vroege 50's van de vorige eeuw. De Amerikaanse Jolie Holland heeft de eer om mede te zorgen voor de vocalen. Dit is een mooie combinatie van twee stemmen. Het nummer is een wat vreemde eend in de bijt, maar zeker niet vervelend. De stem van Garvey past ook erg mooi in deze stijl. Ik blijf het ook mooi vinden hoe zijn uitspraak is van bijvoorbeeld het woord "love". Dat accent vind ik prachtig.

8.Belly of the Whale (3:54)
En weer terug naar een funky ritme. Het basloopje doet lekker mee. Dit klinkt goed! Ik hoor de stem van Garvey terug op vrschillende sporen, gezongen hoog, minder hoog en laag. Ik kan het fout hebben, maar de combi van deze drie tegelijk is lekker om te horen. Tijdens het refrein vallen er blazers in, die het zelfde deuntje blazen als de bassist speelt. Erg aanstekelijk nummer.

9.Broken Bottles and Chandeliers (4:33)
Weer een nummer wat op een Elbow plaat had kunnen staan. Mooi traag nummer, lekkere relaxte muziek, dit is mooi. Weer de blazers, maar deze keer niet funky, maar soul achtig. Het maakt het nummer wat levendig.

10.Three Bells (2:54)
De afsluiter is een erg ingetogen nummer. Het maakt een mooie balans in uptempo en ballads op de plaat. Ik ben zeer tevreden.

Aan een vergelijking ontkom je niet. Het is de stem van Elbow, en dit album neigt deels toch naar de band. Als ik het dan vergelijk met Elbow - The Take Off and Landing of Everything (2014) vind ik dit album toch een stukje lekkerder. Elbow kan soms wel wat pit gebruiken, zoals die heerlijke synth solo in Angela's eyes. Ik mis de muzikanten van Elbow in ieder geval niet op deze plaat. Hij bevalt me zeer goed, en wordt met elke draaibeurt beter. Ik begin met een hele dikke voldoende: 4 sterren.

avatar van Alicia
4,0
"Courting the Squall" is voor het merendeel een prachtig album van Elbow-zanger Guy Garvey.

Ik ben een groot fan van zijn stemgeluid, maar of ik dit uitstapje fijner vind dan bijvoorbeeld de laatste reguliere Elbowschijf betwijfel ik ten zeerste.
Een nummer als "Unwind" bijvoorbeeld vind ik s-c-h-i-t-t-e-r-e-n-d. Een nummer als "Angela's Eyes" daarentegen, vind ik wat minder geslaagd en dit komt voornamelijk juist door de vrij vet aangezette synthesizer van het type ELP. Dit geldt ook, weliswaar in wat mindere mate, voor "Belly Of The Wale" en "Harder Edges" en dit komt dan weer omdat ik niet zo'n enorme liefhebber van dit type koperwerk ben.

Ondanks het feit dat een zanger vaak de belangrijkste smaakmaker binnen een groepje muzikanten is, bewijst een nummer als "Electricity" dat Guy absoluut niet altijd als ene "Elbow" hoeft te klinken. Jolie Holland zingt hier trouwens ook fantastisch.
Wat een kippenvel nummer is dit!
H-e-e-r-l-i-j-k!

Gast
geplaatst: vandaag om 12:29 uur

geplaatst: vandaag om 12:29 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.