Fairport Convention - Unhalfbricking (1969)

Eigenlijk niet. A Sailor's Life kun je een beetje zien als een brug tussen de oude Westcoast-influenced Fairport (1967-68) en de folkrock-Fairport (vanaf 1969). Als A Sailor's Life je bevalt, probeer dan de opvolger Liege & Lief (1969), algemeen erkend als Fairport's ultieme klassieker en DE Engelse folkrockplaat, waarop ze verder de weg opgaan die ze op Sailor's Life hadden ingezet. Zoek als kennismaking eens Matty Groves of Tam Lin op (YouTube heeft ze vast wel), net als Sailor's Life lang uitgespannen, van oorsprong eeuwenoude ballads, maar "opgerockt".
Echter aan het album Unhalfbricking kun je je geen buil vallen. Prachtplaat.

Oke bedankt.

Unhalfbricking voelt aan als thuiskomen: een heerlijk warme folkplaat. Al sprekende de teksten, zoals haast gebruikelijk is bij flokmuziek. van groot leed Opvallende is verder de heerlijke stem van Sandy Danny.

Mooie plaat, kon gisteren kiezen uit een pink rim ILPS of een pink label
Die pink label was echter Duits en de hoes was erg beschadigd. Nu voor 20 euro een hele mooie Pink Rim ( geen heruitgave)

Prachtige plaat, deze doet me net iets meer dan het alom bejubelde Liege & Lief.
5 sterren en een plaasje in mijn top 10 waard.

Wat is Genesis hall toch een prachtig nummer, en ook A sailors life en Who knows where the time goes, Percys song enz enz... Ik denk dat dit ook mijn favoriete Fairport album is.

Veel meer dan bij andere kunstvormen(op videogames na dan) staat bij muziek tijdloosheid ter discussie. Muziek heeft de impressie geschreven te worden voor de jeugdigen in een samenleving of ter beschrijving van de huidige maatschappij. Dit soort Engelse folk lijkt die jeugdigheid op slinkse wijze te ontsnappen.Het album focust meer op de universaliteit van bepaalde emoties dan op het sentiment van het moment. Spelen met traditionele elementen om tegelijkertijd, voor die tijd, moderne invloeden te introduceren. Ik vind de hoes in die zin ook erg mooi. Het oude echtpaar op de voorgrond in een typisch Engels landschap en de band die op de achtergrond haar steentje bijdraagt.
-
Een mooi nummer om dit spel tussen verleden en heden te illustreren is: “A Sailor’s Life”. Van oorsprong is dit nummer een traditional. Sandy Danny cast haarzelf in de rol van smachtende zeemansvrouw. Wachtend op de terugkeer van de vloot. Hoop, verdriet en machteloosheid gaan uiteindelijk over in een pijnlijke rauw. Doch daarna horen we ook duidelijk de moderne invloeden van psychedelica in het stormachtig gitaarspel van Thompson.
-
Naast het traditionalisme is dit album ook erg Brits te noemen. De band flirt daarnaast tevens met Amerikaanse invloeden. Niet voor niets zijn drie nummers covers van Bob Dylan. Helaas levert dit geflirt toch het enige mankement van deze plaat op. Rock en roller: “Cujan Woman” is net iets te opzichtig voor een plaat die zo subtiel balanceert tussen meerdere stijlen en invloeden. Dan doet dat Franstalige nummer het toch net iets beter hier.
-
Bij “Si Tu Dois Partir” vind ik het erg grappig om te zien hoe twee buitenlandse invloeden uiteindelijk weer op Groot-Brittannië terug lijken te slaan. Aan de ene kant is het nummer een Dylan-cover, maar in het Frans gezongen, met een gypsy-achtig arrangement. Een eiland gevangen tussen het vasteland van Europa en Amerika.
-
Wat bereikt de band door op zo’n balanceerkoord te gaan zitten tussen Amerikaans en Engels, Traditioneel en modern? Nostalgie zonder dat het zeurderig of saai wordt. De muziek is zo ogenschijnlijk toegankelijk dat je bij de eerste luisterbeurt niet door hebt hoe vernuftig en divers het in elkaar zit.
-
4.5*

Fantastisch album van deze destijds zeer jonge groep muzikanten. Beide gitaristen en drummer Lamble waren nog maar 18 a 19 jaar oud, bassist Hutchings en zangeres Denny slechts enkele jaren ouder. Dat zie je toch tegenwoordig niet meer, dat zulke jongelui zulke fantastische muziek maken, al kan dat ook aan mijn perceptie liggen. Hoe dan ook, sterk eigen materiaal en de Dylan-covers vind ik ook érg sterk uitgevoerd met prachtige folky arrangements. Ik wil met name een lans breken voor Million Dollar Bash, heerlijk catchy nummer.

Net Who Knows Where the Time Goes gedraaid, een van de vroege songs van Sandy Denny (1967 als ik het goed heb), en ook wel beschouwd als een signature song van Fairport en Sandy. Als ik geweten had wat dit teweeg zou brengen had ik 't wel gelaten. Dat nummer gaat heel diep en er is nog heel wat te doen vandaag

Ze nam het al in juli 1967 op met de Strawbs in een snellere versie .......

Als ik het wel heb - dit is uit het blote hoofd - is dat album later heruitgebracht als All Our Works. Net als jijj prijs ik me gelukkig dat ik Sandy nog live heb gezien. Zag in februari dit jaar Mary Black en die deed weer een song van Sandy en memoreerde haar uitgebreid - onvoorstelbaar haast, carriere van ruim 10 jaar en dan zoveel moois nalaten.

All Our Own Works, toevallig afgelopen week ergens tweedehands gevonden. Ben benieuwd!

Heb de remaster op CD gescoord en nu al een paar maanden in huis. Regelmatig gedraaid en ben er zeer content mee. Enige nummer waar ik na al die maanden nog steeds weinig mee kan is A Sailor's Life. En dat terwijl veel mensen daar juist zo lovend over zijn. Het zal allemaal wel heel knap en muzikaal zijn maar het duurt me allemaal veel te lang. De rest van het album bevalt me heel goed, incl. de twee bonus tracks. Lastig om maar twee favorieten aan te mogen wijzen. Voorlopig 3,5 maar kan doorgroeien naar 4.

Volgens de informatie hier op MusicMeter zijn Strawbs pas in 1968 opgericht....

De opnames van The Strawbs met Sandy Denny vonden al in 1967 plaats, maar het oorspronkelijke album werd pas een jaar later uitgebracht. Heb het later (kocht het begin jaren 70) helemaal grijsgedraaid....

Deze kan misschien uitgroeien tot een 5* album voor mij. Wat zijn Autopsy en A Sailor's Life prachtige nummers.

Had dit album de kwaliteit van de vijf langere nummers over de gehele lengte volgehouden, dan had ik toch ernstig zitten twijfelen tussen 4½* en 5*. Nú echter zitten er die drie korte nummers bij die weliswaar samen amper 8 minuten klokken, maar die de flow van het album toch wel hinderen; de meligheid van Si tu dois partir, de steeds herhaalde slide-gitaar-slide van Cajun woman en de feeststemming-waar-ik-zelf-niet-aan-kan-deelnemen van Million dollar bash doen de plaat in mijn ogen geen goed. Maar dat zijn eigenlijk al teveel woorden gewijd aan de mindere punten van een album dat, zoals gezegd, op z'n beste momenten echt subliem is: die dulcimer op het openingsnummer die klinkt als een soort drone-gitaar, het spectaculaire instrumentale slot van A sailor's life dat toch ook weer heel subtiel wordt afgerond, de onderkoelde gitaarbegeleiding van Autopsy die me doet denken aan Peter Greens Albatross, en natuurlijk het onvolprezen Who knows where the time goes?, dat hier de lijst met favorieten aanvoert en ook van mij een vinkje krijgt (naast Denny's andere bijdrage aan dit album). Zo kom ik uit op 4*, maar nu zit ik toch ernstig te twijfelen tussen 4* en 4½*...
        Nog even een lans breken voor de remaster van mijn versie uit 2003 (met de twee bonustracks); de intimiteit en de warmte van bijvoorbeeld Who knows where the time goes? zijn echt bijna ongeëvenaard, terwijl de bassdrum op het intro van Cajun woman klinkt alsof Martin Lamble bij mij in de kamer zit wanneer ik mijn Loudness aanzet. En voor wie daar op let, klopt het nou dat op Autopsy het couplet in 5/4 is, het tussenstuk (met Denny's "mmm") in 3/4, en het refrein in 4/4?

Naar mijn gevoel wou Thompson Genesis Hall net zo aan gaan pakken als Meet On The Ledge, met duo solo zang dus. Hoe godinneluk de zang van Denny ook is, je kan gewoon horen welk couplet hij bedoeld had voor Ian Matthews ...........

Matthews, tegenwoordig Iain, treedt wel eens op in het Beauforthuis in Austerlitz; maat van me woont daar en die heeft me wel eens meegenomen naar een concert van Matthews. Zowat met open mond stond ik toen te luisteren hoe goed zijn stem is gebleven. Dat Beauforthuis is een oude kerk, met een prachtige akoestiek en menig artiest speelt daar graag tegen een relatief lage gage.

Via de verzamelaar Watching The Dark van Richard Thompson was ik al jaren bekend met Genesis Hall en A Sailor's Life. En ondanks het fraaie gitaarwerk van Richard op dit laatste nummer raakte mij dit nummer nooit zo en duurde het mij soms zo lang dat ik het wel eens skipte.

En nu blijkt waarom: deze oorspronkelijke versie raakt mij ineens wel. Dat komt door de combinatie van het gitaarwerk van Richard en Simon Nicol in combinatie met de fiddle van Dave Swarbrick. De partijen van dit laatste tweetal brengt het nummer veel meer tot leven.