Bearpark - Wilderness End (2015)

Dat ik een Revere liefhebber ben is hier niet bepaald een geheim. Dat ik de bandleden inmiddels wat beter heb leren kennen is ook niet zo verwonderlijk als je ze in 2 jaar tijd met zeer grote regelmaat ontmoet.

Nick Hirst speelt toetsen in de band en valt op doordat hij elk optreden weer met volle energie zichzelf helemaal overgeeft aan de muziek. Telkens weer machtig mooi om te zien.

Binnenkort komt zijn eerste solo-album uit onder de naam Bearpark met daarop het nummer Boxers dat deze zomer al naar buiten werd gebracht.
Een heel ander geluid dan de barokke rocksound die Revere voortbrengt.

Vrij snel daarna deed hij een solo internet optreden en liet hij zien ook gitaar te kunnen spelen en over een markant stemgeluid te beschikken.

En toen werd ik in de gelegenheid gesteld om zijn album alvast te beluisteren. En wat een prachtalbum is het geworden! De sound borduurt voort op single Boxers maar kent hier en daar ook wat flarden electronic als toevoeging of een blazerskapel die een nummer als Little Black Holes vergezelt.
Hierdoor hoor je een album dat bijna een uur lang rustig voortgaat zonder te vervelen. Het zijn die spannende, kleine twists die dit debuut zo mooi maken.
Ik vergelijk het een beetje met de solo-albums van Radiohead drummer Philip Selway. Niet dat het er op lijkt maar het geeft me eenzelfde gevoel en dat was op die albums ook al zo goed.

Mijn hemel wat is dit mooi zeg! Natuurlijk denkt iedereen nu dat dit gewoon een promo-praatje van mijn kant is, maar geloof me, dit is geen straf om zeer hoog aan te prijzen!

Of het nu gaat om Boxers, het ontroerende What Are We Going to Do?, het dwingende, hypnotiserende Battle Hymn for the Republic of het bloedstollend mooie Sweet Angel. Ik val van de ene verbazing in de andere en het weet mijn emoties oprecht op te roepen.

Dit is een zeer aangename verrassing van een artiest die nu best uit de schijnwerpers van die ene voorman mag komen. Wat mij betreft wordt er nog een voorprogramma in Rotown toegevoegd als Revere daar op 26 november acte de présence geeft

En voor de mensen die niks met Revere hebben: laat die naam je niet afleiden van Bearpark. Het lijkt er totaal niet op en zou zomaar heel goed kunnen bevallen.

Helaas, een wat onevenwichtig album van nieuwkomer Bearpark. Wel bevat het zeker een aantal pareltjes, zoals Boxers, All Fall By, What Are We Going to Do? Maar na verloop van tijd slaat de verveling wel wat toe en is het onderscheid tussen de nummers nauwelijks nog hoorbaar. Geen echte klik blijkbaar, terwijl soortgelijke artiesten/albums wel goed bevallen.

Met alle goede wil staat dit album mij toch tegen.

Op aanraden van aERodynamIC aangeschaft, die mij altijd voorziet van goede tips tot dusver. We delen in ieder geval onze bewondering voor Revere en Athony and the Johnsons. Inmiddels alweer een fors aantal luisterbeurten verder, blijven mij zaken irriteren aan dit album waardoor ik er maar niet in slaag om de volle 56 minuten uit te zitten. Dat is ook gelijk één van de dingen die me tegen staat: de lengte.

Daarnaast heb ik nog wel een aantal opmerkingen. Ten eerste vind ik de stem van Nicholas Hirst niet plezierig. Instabiel, niet toonvast, het gaat bij vlagen alle kanten op. Daardoor komt de inhoud van de liedjes, die toch met name over de liefde gaan, niet goed uit de verf. In ieder nummer klinkt een zekere wanhoop door waardoor ik ga denken 'vent waar maak je je druk om?'.

De thematiek van het album is het tweede wat mij wat tegenstaat. Natuurlijk is het prima om een liedje voor je liefje te schrijven, maar na het zoveelste liefdesnummer ben ik er wel klaar mee. De inspiratie is dan op zijn zachtst gezegd wat magertjes. In combinatie met mijn derde bezwaarpunt, de vertellende wijs die Sun Kil Moon ook graag gebruikt in zijn songteksten, is het zware kost om te behappen.

Nee, deze Bearpark is niks voor mij. Misschien als Hirst een leeuw toevoegt aan het park om de boel wat tanden te geven, dat het interessant kan worden, maar dit is mij allemaal veel te gezapig.

2,0*