Het eerste werk van het Canadese Mystery dateert alweer uit begin jaren negentig, maar sinds hun comeback in 2007 timmeren ze weer stevig aan de weg. Constante factor in de verschillende line-ups van de band is multi-instrumentalist, platenbaas en bandleider Michel St-Père. Hun muziek kan worden beschreven als een samensmelting van progressieve en symfonische rock, maar bevat ook elementen uit de AOR van de jaren tachtig. Zanger Benoît David (onder andere Yes) is wegens gezondheidsredenen en een muzikale pauze op het zesde album vervangen door Jean Pageau. De muziek op het album voert zich in combinatie met de teksten door een melodieuze verscheidenheid aan tempo’s en instrumentatie heen, waar de misleiding van het bestaan zijn uitingen brengt.
Titeltrack Delusion Rain komt binnenzetten in de klanken van de keyboards en drums. Waar de krachtige uithalen op de gitaren het muzikaal bedrog in werking laten treden, voert Jean-Sébastien Goyette je op pakkende wijze door de drumsectie heen. Wanneer de vocale harmonieën de teksten in werking laten treden toont Pageau zijn krachtige zang. Het geweten dwaalt af van de weg die de mens wilt inslaan. Michel en Sylvain omsluiten het geheel met hun stevige laag aan gitaargeweld, waar het keyboardspel van Benoît voor de grauwe buitenlucht zorgt. Het mysterieuze geluid komt binnenzetten wanneer de zoektocht naar de werkelijkheid in werking is getreden. De zwaar beladen opening vindt zijn vervolg in de akoestische klanken van If You See Her. Het liefdesspel bouwt zich vanuit alle rust op in het samenzijn van de gitaarklanken en het keyboardspel. Het drumritme van Goyette houdt het nummer in evenwicht en vormt de laag waarop de melodielijnen de schoonheid van het bestaan hun vorm geven.
The Last Glass of Wine opent met het rustgevende gitaarspel, voordat de drums en de dubbele laag aan gitaren in één klap op komt doemen. De denkbeeldige wereld ontvouwt zich geleidelijk aan en roept herinneringen op aan het werk van Journey en Styx. De baspartijen van François Fournier vormen op het nummer ook een sterk doorlopend geheel. Een van de langste nummers uit Mystery’s bestaan vormt The Willow Tree. Het nummer kent een lange aanloop, waarin het drumwerk en de keyboardklanken de melodie aanvoeren. Michel laat het verhaal langzaam aan tot leven komen, met zijn gitaarpartijen en de regendruppels die langs zijn gelaat de weg naar benden vinden. Het herhalende klankpatroon zorgt voor de grond waarop Pageau de onzekerheden van het leven in alle emoties opdringt. Wanneer de liefde zich loslaat zorgen de gitaren en het drumspel voor een opmars van het klankspektakel. Het grootse geluid is vakkundig aan elkaar geregen door Michel, met pedaaleffecten, meeslepende mellotron partijen en de angstaanjagende klanken van de moog synthesizer. De wilg groeit in het nummer uit tot een grote boom, totdat ze uiteindelijk haar bladeren verliest. Sylvain Descoteaux mag als gastmuzikant op zijn piano het laatste gedeelte van het nummer openen. Herinneringen sluipen zich binnen in het herhalende zangstuk van Pageau, waar de muziek in de klanken van Marillion ten einde komt.
Wall Street King kent een benauwde opening, maar laat de stevige klanken achter zich om terug te vallen in de schoonheid van de gitaren. De lagen die zich hierbinnen opbouwen worden verhard door het gitaargeweld. Waar het geluid zich toespeelt naar IQ, weet Pageau zijn handen te ontvouwen naar Rush’ zanger Geddy Lee. Het progressieve karakter krijgt vooral vorm door de samensmelting van gitaren en keyboards. De diversiteit aan structuren weet zich terug te herleiden naar tal van bands binnen de progressieve en symfonische rock, maar behoudt altijd de kenmerkende macht van Michel over het geheel. Sluitstuk A Song for You overspant opnieuw ruim de tien minuten. De keyboardklanken zorgen met de marcherende drums voor de overbrugging tot de krachtige ontwrichtingen van het nummer. De symfonieën worden in alle grootsheid tentoongespreid. Zanger Jean Pageau zorgt met de fluit voor een terugblik naar de jaren zeventig en kijkt terug op de veranderingen in de wereld. De melodieën ontdoen je van je angsten en laten je hart spreken. Het tweede gedeelte zet aan met de korte klappen van gitaren en het funky basritme. De lijnen van de keyboards gaan hierbij in op de wisselwerking tussen gitaarpartijen en drums, waarin zelfs King Crimson nog even naar de oppervlakte drijft. Zo herenigen de schoonheid van de melodielijnen zich met de indringende kracht van de muzikale versnellingen. Het hart dat de muziek rondpompt dringt de liefde in een zinderende ontknoping diep de ziel in, waar het de naschokken moet gaan verwerken.
Mystery is een band die met elke muzikale compositie die ze uitbrengen niet in één bepaalde stroming kan worden ingedeeld. De tempowisselingen, melodieuze klanktapijten en stevige ontwrichtingen zorgen ervoor dat elk moment de volle aandacht op de muziek is gericht. Jean Pageau weet aan de moeilijke taak om Benoît David op te volgen met verve zijn invulling te geven. De emoties die door de teksten sluipen vormen zowel de warme elementen als de momenten waarop ons bestaan niet zeker is. Michel St-Père is het alziend oog, die het ook nu weer voor elkaar krijgt om van de complexe structuren een eenheid te vormen. Hoeveel invloeden er van buitenaf ook in de muziekstukken terug vinden zijn, Mystery bewijst zich opnieuw door geen moment in de langdurige composities onberoerd te laten.
4*
Afkomstig van
Platendraaier.
Hoogtepunten: Delusion Rain & A Song for You