menu

Mystery - Delusion Rain (2015)

mijn stem
3,92 (83)
83 stemmen

Canada
Rock
Label: Unicorn

  1. Delusion Rain (10:04)
  2. If You See Her (6:11)
  3. The Last Glass of Wine (6:47)
  4. The Willow Tree (19:30)
  5. Wall Street King (6:39)
  6. A Song for You (12:35)
totale tijdsduur: 1:01:46
zoeken in:
avatar van HugovdBos
4,0
Titeltrack is al enige tijd te beluisteren, klinkt alvast veelbelovend.

avatar van mulver64
4,5
De titeltrack Delusion Rain belooft veel goeds voor de rest van het album. Live klonk het 17 oktober ook als een klok. En ook If You See Her was live niet te versmaden. Aftellen dus tot het album in de brievenbus ligt.

avatar van Marco van Lochem
5,0
Draait nu voor de vierde keer achter elkaar en wat is het een geweldige plaat. Helaas is het nog via mp3, maar met het fysieke exemplaar gepre-orderd, kan ik bijna niet wachten om de songs met teksten erbij te beluisteren. De band klinkt als een ingespeelde machine en Jean Pageau is een fantastische vervanger van Benoit David. Gaat ongetwijfeld uitgroeien naar een "5"!

avatar van uffing
4,0
Man, man, wat een verschrikkelijk goede plaat is dit geworden zeg. Fantastisch!

avatar van pos
4,5
pos
Pffff heb al kippenvel bij de eerste paar minuten van Delusion Rain. Ga weer eens lekker met de oogjes dicht en een biertje erbij hopelijk genieten van de rest. Ik heb zo'n idee dat het wel goed zal komen.

avatar van mulver64
4,5
Het album van 2015 voor mij. Tijdens het concert vorige maand al continu kippenvel, en dat herhaalt zich nu iedere keer als ik dit album luister.

avatar van HugovdBos
4,0
Het eerste werk van het Canadese Mystery dateert alweer uit begin jaren negentig, maar sinds hun comeback in 2007 timmeren ze weer stevig aan de weg. Constante factor in de verschillende line-ups van de band is multi-instrumentalist, platenbaas en bandleider Michel St-Père. Hun muziek kan worden beschreven als een samensmelting van progressieve en symfonische rock, maar bevat ook elementen uit de AOR van de jaren tachtig. Zanger Benoît David (onder andere Yes) is wegens gezondheidsredenen en een muzikale pauze op het zesde album vervangen door Jean Pageau. De muziek op het album voert zich in combinatie met de teksten door een melodieuze verscheidenheid aan tempo’s en instrumentatie heen, waar de misleiding van het bestaan zijn uitingen brengt.

Titeltrack Delusion Rain komt binnenzetten in de klanken van de keyboards en drums. Waar de krachtige uithalen op de gitaren het muzikaal bedrog in werking laten treden, voert Jean-Sébastien Goyette je op pakkende wijze door de drumsectie heen. Wanneer de vocale harmonieën de teksten in werking laten treden toont Pageau zijn krachtige zang. Het geweten dwaalt af van de weg die de mens wilt inslaan. Michel en Sylvain omsluiten het geheel met hun stevige laag aan gitaargeweld, waar het keyboardspel van Benoît voor de grauwe buitenlucht zorgt. Het mysterieuze geluid komt binnenzetten wanneer de zoektocht naar de werkelijkheid in werking is getreden. De zwaar beladen opening vindt zijn vervolg in de akoestische klanken van If You See Her. Het liefdesspel bouwt zich vanuit alle rust op in het samenzijn van de gitaarklanken en het keyboardspel. Het drumritme van Goyette houdt het nummer in evenwicht en vormt de laag waarop de melodielijnen de schoonheid van het bestaan hun vorm geven.

The Last Glass of Wine opent met het rustgevende gitaarspel, voordat de drums en de dubbele laag aan gitaren in één klap op komt doemen. De denkbeeldige wereld ontvouwt zich geleidelijk aan en roept herinneringen op aan het werk van Journey en Styx. De baspartijen van François Fournier vormen op het nummer ook een sterk doorlopend geheel. Een van de langste nummers uit Mystery’s bestaan vormt The Willow Tree. Het nummer kent een lange aanloop, waarin het drumwerk en de keyboardklanken de melodie aanvoeren. Michel laat het verhaal langzaam aan tot leven komen, met zijn gitaarpartijen en de regendruppels die langs zijn gelaat de weg naar benden vinden. Het herhalende klankpatroon zorgt voor de grond waarop Pageau de onzekerheden van het leven in alle emoties opdringt. Wanneer de liefde zich loslaat zorgen de gitaren en het drumspel voor een opmars van het klankspektakel. Het grootse geluid is vakkundig aan elkaar geregen door Michel, met pedaaleffecten, meeslepende mellotron partijen en de angstaanjagende klanken van de moog synthesizer. De wilg groeit in het nummer uit tot een grote boom, totdat ze uiteindelijk haar bladeren verliest. Sylvain Descoteaux mag als gastmuzikant op zijn piano het laatste gedeelte van het nummer openen. Herinneringen sluipen zich binnen in het herhalende zangstuk van Pageau, waar de muziek in de klanken van Marillion ten einde komt.

Wall Street King kent een benauwde opening, maar laat de stevige klanken achter zich om terug te vallen in de schoonheid van de gitaren. De lagen die zich hierbinnen opbouwen worden verhard door het gitaargeweld. Waar het geluid zich toespeelt naar IQ, weet Pageau zijn handen te ontvouwen naar Rush’ zanger Geddy Lee. Het progressieve karakter krijgt vooral vorm door de samensmelting van gitaren en keyboards. De diversiteit aan structuren weet zich terug te herleiden naar tal van bands binnen de progressieve en symfonische rock, maar behoudt altijd de kenmerkende macht van Michel over het geheel. Sluitstuk A Song for You overspant opnieuw ruim de tien minuten. De keyboardklanken zorgen met de marcherende drums voor de overbrugging tot de krachtige ontwrichtingen van het nummer. De symfonieën worden in alle grootsheid tentoongespreid. Zanger Jean Pageau zorgt met de fluit voor een terugblik naar de jaren zeventig en kijkt terug op de veranderingen in de wereld. De melodieën ontdoen je van je angsten en laten je hart spreken. Het tweede gedeelte zet aan met de korte klappen van gitaren en het funky basritme. De lijnen van de keyboards gaan hierbij in op de wisselwerking tussen gitaarpartijen en drums, waarin zelfs King Crimson nog even naar de oppervlakte drijft. Zo herenigen de schoonheid van de melodielijnen zich met de indringende kracht van de muzikale versnellingen. Het hart dat de muziek rondpompt dringt de liefde in een zinderende ontknoping diep de ziel in, waar het de naschokken moet gaan verwerken.

Mystery is een band die met elke muzikale compositie die ze uitbrengen niet in één bepaalde stroming kan worden ingedeeld. De tempowisselingen, melodieuze klanktapijten en stevige ontwrichtingen zorgen ervoor dat elk moment de volle aandacht op de muziek is gericht. Jean Pageau weet aan de moeilijke taak om Benoît David op te volgen met verve zijn invulling te geven. De emoties die door de teksten sluipen vormen zowel de warme elementen als de momenten waarop ons bestaan niet zeker is. Michel St-Père is het alziend oog, die het ook nu weer voor elkaar krijgt om van de complexe structuren een eenheid te vormen. Hoeveel invloeden er van buitenaf ook in de muziekstukken terug vinden zijn, Mystery bewijst zich opnieuw door geen moment in de langdurige composities onberoerd te laten.

4*

Afkomstig van Platendraaier.

Hoogtepunten: Delusion Rain & A Song for You

avatar van uffing
4,0
De concurrentie voor album van het jaar is met platen van Steven Wilson, Nad Sylvan, Methodica en Anekdoten erg hoog, maar deze plaat gaat zich zeker mengen in die eindstrijd. Wat een enorm goed album is dit geworden zeg. Van de magistrale opener tot en met de prachtige afsluiter is het op en top genieten.

avatar van HugovdBos
4,0
uffing schreef:
De concurrentie voor album van het jaar is met platen van Steven Wilson, Nad Sylvan, Methodica en Anekdoten erg hoog, maar deze plaat gaat zich zeker mengen in die eindstrijd. Wat een enorm goed album is dit geworden zeg. Van de magistrale opener tot en met de prachtige afsluiter is het op en top genieten.


Sterk rijtje noem je daar op, voeg daar nog Riverside, Antimatter, Unreal City, Gazpacho, Comedy of Errors en Sylvium aan toe en mijn progrock rijtje voor dit jaar is compleet.

avatar van keijzm73
HugovdBos schreef:
(quote)


Sterk rijtje noem je daar op, voeg daar nog Riverside, Antimatter, Unreal City, Gazpacho, Comedy of Errors en Sylvium aan toe en mijn progrock rijtje voor dit jaar is compleet.


Inderdaad een fijn rijtje van uffing en mooi aangevuld door HugovdBos. Maar compleet? Ook de nieuwe Spock's Beard vind ik zeer fraai! Maar de grote prog verrassing van 2015 voor mij - op dit moment - is toch wel dit album; Caligula's Horse - Bloom (2015)

avatar van HugovdBos
4,0
keijzm73 schreef:
(quote)


Inderdaad een fijn rijtje van uffing en mooi aangevuld door HugovdBos. Maar compleet? Ook de nieuwe Spock's Beard vind ik zeer fraai! Maar de grote prog verrassing van 2015 voor mij - op dit moment - is toch wel dit album; Caligula's Horse - Bloom (2015)


Bedankt voor de tip, ga ik binnenkort zeker beluisteren. Spock's Beard zit bij mij niet in de top op progrock gebied van dit jaar. Het rijtje heeft ook betrekking op de bovenste regionen van mijn muziekjaar, uiteraard nog heel wat mooie albums die net een plekje lager staan.

avatar van marathonman
4,5
Delusion Rain beloofde al veel en na The last glass of wine effe bijkomen, wat een vreselijk goed album!!!

avatar van musicborst
4,5
Heb net het stemgemiddelde omlaag geholpen door een stem van 4,5 sterren uit te delen... Tsja, het hoge gemiddelde is geen toeval, het is een geweldige cd dat ook bij mij aan het eind van het jaar hoog gaat scoren!

avatar van Mark17
2,5
Nog geen schim van het briljante talent van Wilson. Delusion Rain is een aaneenschakeling van vreemde tempowisselingen, rare overgangen, semi-emotionele soapteksten en pretentieuze bombast. The Willow Tree slaat bijvoorbeeld alles. Het begint met door Bryan Adams geïnspireerde vocalen en slaat doorna volledig door in de bombast. Geen lijn te bekennen...

Persoonlijk hoor ik Steven Wilson liever. 2.5*

avatar van glenn53
2,5
Het titelnummer lijkt na 5.16 erg op Voices van Dream Theater. Voor de rest aardig album.

avatar van uffing
4,0
Het album Delusion Rain komt echt binnen bij me. Lang geleden dat ik zo onder de indruk was van een plaat. Hier vertel ik er meer over.

avatar van Ayreonfreak
3,0
Wat een onwaarschijnlijk hoge score voor een plaat waar ik eigenlijk een beetje de kriebels van krijg. Alleen van die cliché matige en kleffe teksten krullen mijn tenen en oren alle kanten op. Muzikaal is het prima, maar ik snap de ophef niet helemaal waarom iedereen dit geweldig vind. Ook daar komt het woord cliche prog vaak om de hoek kijken. Cijfer komt nog, maar zal niet boven de 3 uitkomen.

avatar van Brunniepoo
3,0
Na Beneath the Veil of Winter's Face en het fantastische One among the Living viel The World is a Game al enigszins tegen, maar met deze plaat kan ik echt niet veel. Met name vocaal spettert dit allemaal veel minder, maar echt originele nummers heb ik eigenlijk ook niet gehoord. Ik denk dat het tussen Mystery en mij nu wel over en uit is.

avatar van mulver64
4,5
Ayreonfreak schreef:
Alleen van die cliché matige en kleffe teksten krullen mijn tenen en oren alle kanten op.


Michel St-Père schrijft teksten over zaken die hem bezig houden. Misschien niet in een hoogdravende stijl, maar wel heel actueel. Kijk maar naar de tekst van A Song for You en de recente gebeurtenissen in Parijs.

The News I saw today brought tears in my eyes
This World's going crazy
Then my worries turn to dots on the lines
So simple and easy

I never seem to understand
The World spinning around my head

Fear those who claim they know where the truth resides
for they'll never find
Follow the fools as they walk straith to the light
while others go blind

avatar van Ayreonfreak
3,0
mulver64 schreef:
(quote)


Michel St-Père schrijft teksten over zaken die hem bezig houden. Misschien niet in een hoogdravende stijl, maar wel heel actueel. Kijk maar naar de tekst van A Song for You en de recente gebeurtenissen in Parijs.

The News I saw today brought tears in my eyes
This World's going crazy
Then my worries turn to dots on the lines
So simple and easy

I never seem to understand
The World spinning around my head

Fear those who claim they know where the truth resides
for they'll never find
Follow the fools as they walk straith to the light
while others go blind


Ja... En dat is wat ik bedoel. Cliché dus. Dit heeft niets met actualiteit te maken. Met die tekst kan je van alles bedoelen. Een soort van Nostrodamus voorspelling. Deze tekst is voor nu actueel, dat was het een jaar geleden, dat was het drie jaar geleden, en zal het over 10 jaar nog steeds zijn, als bijvoorbeeld de milieu activisten een shell boorplatform opblazen...

avatar van mulver64
4,5
Ayreonfreak schreef:


Ja... En dat is wat ik bedoel. Cliché dus. Dit heeft niets met actualiteit te maken. Met die tekst kan je van alles bedoelen. Een soort van Nostrodamus voorspelling. Deze tekst is voor nu actueel, dat was het een jaar geleden, dat was het drie jaar geleden, en zal het over 10 jaar nog steeds zijn, als bijvoorbeeld de milieu activisten een shell boorplatform opblazen...


Tja, als je zo naar songteksten gaat kijken dan kan je volgens mij 95% of meer wel cliché noemen.

avatar van pos
4,5
pos
[quote]mulver64 schreef:
(quote)


Maak daar maar 99% van. Ongeveer hetzelfde percentage mensen heeft uberhaupt amper interesse in teksten.

avatar van El Stepperiño
4,0
keijzm73 schreef:
(quote)


Inderdaad een fijn rijtje van uffing en mooi aangevuld door HugovdBos. Maar compleet? Ook de nieuwe Spock's Beard vind ik zeer fraai! Maar de grote prog verrassing van 2015 voor mij - op dit moment - is toch wel dit album; Caligula's Horse - Bloom (2015)


Mooi, dit ga ik dan ook eens tot mij nemen vergeten jullie Neal Morse - The Grand Experiment niet?

On topic: Deze daalt langzaam bij mij in, erg hoog niveau weer!

avatar van Broem
3,5
Dit album toch wel een behoorlijk aantal draaibeurten gegeven voordat ik mijn oordeel klaar had. Eerste keer dat ik het album luisterde was ik niet echt overdonderd. Op basis van de besprekingen en scores op MuMe waren de verwachtingen (te) hoog. Album maakte een wat bombastische indruk op mij. Mijn eerste associatie met Styx (niks mis mee overigens) kreeg ik niet echt uit mijn systeem. Had er meer van verwacht. Enkele herkansingen later groeide mijn sympathie voor het album. In essentie is het een prima album wat over de hele linie een dikke voldoende scoort. Ik heb ze beter gehoord maar vervelend wordt het nergens. Daar blijft het voorlopig bij.

avatar van meneer
Nou, ik heb hem net opgezet en ben benieuwd ! Later meer.

avatar van Mindscapes
El Stepperiño schreef:
vergeten jullie Neal Morse - The Grand Experiment niet?

Zal er bij mij in zitten! Ergens tussen plaats 5 en 10

avatar van Bonk
4,5
Op de valreep van het jaar komt er nog even een album mijn top 10 van 2015 binnenstormen, want ik word wel heel enthousiast van dit album. Wat wordt er hier geweldig gemusiceerd, wat een prachtige composities en de muziek weet je te pakken bij de eerste tonen en laat je niet meer los, behalve dan even bij het begin van The Last Glass of Wine. Dat wordt overigens nog ruimschoots gecompenseerd verderop in het nummer. De geweldige productie mag ook nog even genoemd worden. Hij heeft eigenlijk nog wel wat extra luisterbeurten nodig om vol tot zijn recht te komen, maar staat desondanks al op 4,5* bij mij.

Overigens heeft de aanschaf van dit album relatief lang geduurd, omdat aanschaf via mijn locale platenboer mij te duur was (28 Euro), want moest geïmporteerd worden. Uiteindelijk dan toch maar via het hele grote warenhuis uit Engeland laten komen voor wel een prima prijs.

avatar van uffing
4,0
Bonk schreef:


Overigens heeft de aanschaf van dit album relatief lang geduurd, omdat aanschaf via mijn locale platenboer mij te duur was (28 Euro), want moest geïmporteerd worden. Uiteindelijk dan toch maar via het hele grote warenhuis uit Engeland laten komen voor wel een prima prijs.


Beyond Rock had/heeft hem gewoon op voorraad voor €16

avatar van mulver64
4,5
Bonk schreef:

Overigens heeft de aanschaf van dit album relatief lang geduurd, omdat aanschaf via mijn locale platenboer mij te duur was (28 Euro), want moest geïmporteerd worden. Uiteindelijk dan toch maar via het hele grote warenhuis uit Engeland laten komen voor wel een prima prijs.


Of rechtstreeks bij de band zelf. Voor 15 Euro had ik hem in de bus liggen. Voorzien van de handtekeningen van alle bandleden.

Ozric Spacefolk
Ik heb dit jaar bar weinig progrock geluisterd, en kan eigenlijk alleen de nieuwe platen van Anekdoten en Ozric Tentacles aanvoeren.

Overigens snap ik de ophef ook niet helemaal. Waarom de band 10 minuten nodig heeft voor Delusion Rain, terwijl dat allemaal makkelijk in 4 of 5 minuten had gekund, snap ik niet helemaal.
Verder lijkt dit allemaal teveel op bands die ik allang ken en eigenlijk niet eens meer volg.
Typisch een geval dat ik dit genre ben ontgroeid, ben ik bang.
Toch punten voor het muzikaal talent. Over de songwriting ben ik minder te spreken. De productie is wel kalm en aangenaam.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:05 uur

geplaatst: vandaag om 16:05 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.