Het is 1999 en we bevinden ons aan de vooravond van een nieuwe eeuw. Twee jaar na het verschijnen van Brighten the Corners, en ook twee jaar nadat Radiohead wereldgeschiedenis schrijft door het meer dan verdienstelijke mijlpaal OK Computer uit te brengen. Nigel Godrich groeit door dat onovertroffen hoogtepunt uit tot een veelgevraagd producent, waarmee hij ook in het vizier komt van Stephen Malkmus en zijn mannen. Een buitenstaander dus, die voor een avontuurlijke experimentele injectie moet zorgen, bij een band die langzaamaan zelf elke zucht tot vernieuwingsdrang aan het verliezen is.
De denkbeeldige trukendoos wordt opengetrokken, zoekende naar de juiste formule waarbij hij alle bereikbare middelen benut. Als geen ander kan Nigel Godrich de gefileerde songstructuur zo uit elkaar trekken en herdefiniëren, waardoor elk riedeltje en melodietje een belangrijke nieuwe functie in het geheel meekrijgt. Zo maakt hij van You Are a Light een zeer sterke Radiohead getinte song, waarbij Pavement de rol vervult van zijn eigen persoonlijke begeleidingsband. Zelfs de van Radiohead geleende gitarist Jonny Greenwood mag een verbazend sterk mondharmonica bluesrock deuntje meespelen op het overtuigende Platform Blues. Een risicovolle onderneming waarbij soms net wat teveel geteerd wordt op het succes van OK Computer.
Het dromerige Spit On A Stranger bezit ook overduidelijk die kenmerkende handtekening van Nigel Godrich. Een op knappen staande scheurende spanningsboog welke de liefdevolle romantische omlijsting vormt voor het tegenstrijdige decor van de venijnige teksten van Stephen Malkmus. Er zit zoveel gemeende emotionele diepgang in de verbitterende woorden van de zanger die zich wezenlijk ergert aan alle bemoeienis van buitenaf. Het wantrouwen heeft zijn vernietigende effect op Pavement achtergelaten, en onderstreept daarmee nogmaals hun definitieve zwanenzang.
Dat Terror Twilight tevens veel raakvlakken heeft met de grunge beweging komt mede door de uitzichtloze situatie waar de band zich op dit moment in begeeft. Het loeizware Cream of Gold heeft die deprimerende ondertoon aan welke nogmaals versterkt wordt door de wanhopige agressieve manier waarop Stephen Malkmus zijn destructieve gitaarspel laat exploderen. Een groot contrast met het zachtzinnige Major Leagues waarbij er bewust getwijfeld wordt of de positie van veelbelovende sterspeler binnen het kapitalistische rockplatform wel bij een band als Pavement past.
Een vervloeking die letterlijk zijn verbale weerwoord krijgt in het ijzige uitzichtloze The Hexx. De stagnatie van een draaikolkende situatie die de vastlopende positie benadrukt waar Pavement zich in begeeft. Terror Twilight is door percussionist Bob Nastanovich vernoemd naar het ramp spoedende moment dat de zon ondergaat en de verkeerschaos op gang komt, met vele ongelukken en andere ongemakken tot gevolg. Forensen haasten zich naar huis met het onheil in het vooruitzicht. Het daglicht verbleekt en verdwijnt in de schaduw van de avond en laat een spoor van vernielingen achter.
Ook in het geluid van Pavement dringt de duisternis binnen, de humorvolle gekte is weggezakt in verbitterende ironische zelfspot waarbij het vooral Stephen Malkmus is die zijn onvrede niet langer verpakt in puberale onderbroekenlol. Het muzikantenbestaan is diepe ernst geworden waarbij de glamrock verwijzingen in Billy en het gestoorde bluesy Speak, See, Remember je glimlachend doen hunkeren naar vintage Pavement. De band is volwassen geworden en stelt zichzelf de vraag welke vervolgwegen te bewandelen zijn. Een cruciaal punt, wat uiteindelijk tot de stopzetting van de band zal leiden.
Pavement - Terror Twilight (vinyl reissue) | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com