menu

Pavement - Terror Twilight (1999)

mijn stem
3,61 (142)
142 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Rock
Label: Domino

  1. Spit on a Stranger (3:04)
  2. Folk Jam (3:34)
  3. You Are a Light (3:54)
  4. Cream of Gold (3:47)
  5. Major Leagues (3:24)
  6. Platform Blues (4:42)
  7. Ann Don't Cry (4:09)
  8. Billie (3:44)
  9. Speak, See, Remember (4:19)
  10. The Hexx (5:39)
  11. Carrot Rope (3:52)
totale tijdsduur: 44:08
zoeken in:
avatar van LittleBox
4,0
Ik ken weinig platen die zolang blijven groeien. De eerste keer is even wennen. Na een paar keer is het erg interessant en even daarna is het gewoon een van de beste platen van 1999. Echt een superplaat.

avatar van andré
3,0
LittleBox schreef:
Ik ken weinig platen die zolang blijven groeien. De eerste keer is even wennen. Na een paar keer is het erg interessant en even daarna is het gewoon een van de beste platen van 1999. Echt een superplaat.


Ik vind dit veruit de minste van Pavement. Het was een van mijn favoriete bands in de jaren-90, maar dit album viel me toch vies tegen. Zeker in vergelijking met de fantastische albums Crooked Rain-Crooked Rain en Wowee Zowee.

Toch 3* vanwege een paar juweeltjes: Major Leagues, Carrot Rope en Spit on A Stranger.

4,0
Klinkt meer als het solodebuut van Malkmus dan als een Pavement-plaat. Zeker niet slecht hoor, maar "gewoon een heel goede plaat" is toch een stapje minder dan wat ze daarvoor uitbrachten.

4,0
dit is een heerlijke medlodieplaat, zeker wanneer ze samen gaan zingen

avatar van gemaster
3,0
andré schreef:

Ik vind dit veruit de minste van Pavement. Het was een van mijn favoriete bands in de jaren-90, maar dit album viel me toch vies tegen. Zeker in vergelijking met de fantastische albums Crooked Rain-Crooked Rain en Wowee Zowee.

Toch 3* vanwege een paar juweeltjes: Major Leagues, Carrot Rope en Spit on A Stranger.

Helemaal mee eens, veruit de minste Pavement.

3*

avatar van Zachary Glass
4,0
gemaster schreef:
Helemaal mee eens, veruit de minste Pavement.


Ik hoorde dat wel vaker, misschien omdat de meest afgestofte langspeler is van Pavement. Hier geen losgeslagen lo-fi gekte, zoals terug te vinden op "Wowee Zowee" ...

En toch, toch ... vind ik dit alles toch nog de moeite: het melancholische Ann Don't Cry, het geinige Platform Blues ("you're a nice person, and I hate you for that") ... Er is lente/plattelands klinkende Folk Jam, een nummer waarbij ik mijn zakdoek grijp om een dreigende pollenallergie het hoofd te bieden

Verdraaid aangenaam allemaal

avatar van gemaster
3,0
Veruit de minste Pavement is nog steeds een voldoende he.

Maargoed, nu op naar Wowee Zowee.

avatar van Zachary Glass
4,0
gemaster schreef:
Veruit de minste Pavement is nog steeds een voldoende he.


Pfew

Jaja, er is een periode geweest dat deze jongen in gele jas rondliep omdat Stephen Malkmus er één had. Zo ver was het gekomen met mijn Pavement-bewondering

avatar van Jazper
3,0
Na het ijzersterke brighten the corners was dit een beetje een tegenvaller.

avatar van StuF
4,5
als dit de minste pavement is, 'veruit' zelfs, dan staat me nog een openbaring te wachten zeg. ik ken alleen dit album tot nog toe en deze heb ik al met 4 sterren begunstigd. een prettig idee om nog wat lekkers in de wachtkamer te hebben zitten.

3,0
Har
LittleBox schreef:
Ik ken weinig platen die zolang blijven groeien. De eerste keer is even wennen. Na een paar keer is het erg interessant en even daarna is het gewoon een van de beste platen van 1999.

Als trouw Pavement-fan heb ik deze plaat alle tijd gegeven om te groeien. Maar hoe vaak ik hem ook draaide, groeien deed hij niet. Natuurlijk zijn de liedjes alleraardigst - het is per slot van rekening een plaat van Pavement. Maar het is zó voorspelbaar, ik zou bijna zeggen: ronduit saai. Waar zijn de verrassende wendingen, zowel muzikaal als tekstueel, uit de tijd van 'Slanted & Enschanted' gebleven? Pavement was één van de leukste bands van de jaren negentig, maar Terror Twilight is naar mijn mening echt een teleurstellende elpee.

Ik twijfel tussen 2,5 en 3 sterren. Voorlopig worden het er drie, omdat ik nu eenmaal veel sympathie voor Pavement heb (en omdat ik eens bij een concert een stuk rode kool kreeg van die gekke drummer die later de band verliet).

avatar van Edwin
3,0
Dit is de enige Pavement die ik heb, lichtjaren geleden ergens gekocht in de opruiming. Vooral omdat ze in Muziekkrant Oor altijd zo werden vertroeteld. Ik kan me herinneren dat ik dit album vele draaibeurten heb gegeven, maar verder dan de waardering "wel aardig" ben ik desondanks niet gekomen. In aanzet hoor je hier een integere band met een eigen geluid aan het werk, maar op een paar uitzonderingen (Major League, The Hekx, Carrot Rope) na zijn de liedjes toch wel erg lief, tam en loom. Er gebeurt vrijwel niets dat de aandacht vasthoudt. Ik heb altijd gedacht dat het aan mij lag, dat zeg maar Pavement gewoon niet mijn stiel was. Kan gebeuren nietwaar.... iedereen heeft zo zijn eigen artiesten en bands waarmee die weinig of niets op heeft. Nu ik de commentaren van grote Pavement kenner Har lees, denk ik dat ik met dit album een ongelukkige keuze heb gemaakt om met Pavement kennis te maken. Het gevolg is geweest dat ik de rest van het Pavement oeuvre altijd bewust links heb laten liggen uit vrees dat het ook niet aan mij besteed zou zijn. Dat onrecht moet dan binnenkort maar worden rechtgezet, te beginnen met Crooked Rain .

avatar van jurado
4,0
één van de betere pavements , imo, hier laten ze horen dat ze ook echt kunnen spelen ipv "zogenaamd-cool" rammelen,
en wat nog veel belangerijker is....de vocalen van malkmus zijn op dit album tenminste te verdragen.

avatar van dan k
4,0
Stephen Malkmus zou deze plaat echter nooit meer met dezelfde producer doen. Grote fan waren ze van zijn werk met Radiohead maar voor Pavement werkte het niet.
Ik blijf deze plaat evenals de rest steengoed vinden.
Juist dat droge stemgeluid van Malkmus zorgde ervoor dat ik me nooit ging irriteren, daar waar het daar moest zijn maar evenvaak stil als hij stil moest zijn.

Ash
Ik vind dit ook, wederom, een erg sterke plaat van Pavement. Stuk voor stuk allemaal goeie pop songs. Uitschieters: Spit On A Stranger, Major Leagues en Carrot Rope.

avatar van LucM
3,0
Na Crooked Rain, Crooked Rain heb ik mij nog eens aan een Pavement-album gewaagd. Het weet mij in zijn geheel toch wat minder te boeien, ik vind het wat vlak en standaard klinken. De niet erg zuivere zang van Malkmus is ook niet echt geschikt voor rustige nummers, ik vind Pavement beter uit de verf komen bij rocknummers met prikkeldraad. Toch staan er wel een aantal mooie en beklijvende songs zoals Major Leagues en Carrot Rope. Aanvaardbaar album voor mij, niet meer.

Nihilisme
Ik vind dit eigenlijk een prima album. Het begint al met het melancholische Spit On A Stranger ("I see the sunshine in your eyes, I'll try the things you'll never try...") en daarna loopt het lekker los. Jonny Greenwood doet het prima met zijn mondharmonica in Platform Blues en Bille en afsluiter Carrot Rope is zonder twijfel één van de sterkste Pavement-nummers.

Nee, ik luister deze liever dan Slanted & Enchanted, hoewel Terror Twilight eigenlijk niet opkan tegen Crooked Rain, Crooked Rain, Wowee Zowee en Brighten The Corners.

avatar van Ernie
4,0
Alle 4 hun andere albums heb ik al jaren in huis maar deze Terror Twilight had ik nog niet beluisterd.
De singles Spit on a Stranger, Major Leagues & Carrot Rope kende ik wel al

Klinkt wederom erg goed en Malkmus zingt hier erg sterk. Het klinkt allemaal een beetje popachtig maar zulke (geslaagde) uitstapje maakten ze op elk album al.

Er zal veel moeten gebeuren als ze Wowee Zowee willen overtreffen want dat is, mooi gezegd door een andere user, de dubbele witte van de jaren 90 maar dit album heeft zeker zijn plaats tussen de andere Pavementplaten.

3,5* voor nu

avatar van Cor
4,0
Cor
Toch nog een kleine 4****. Is echt hun minste (maar het zou wat, met een laagste rating van 4****), maar beluister 'm een paar keer en je hoort veel verborgen schoonheid, die bij een eerste beluistering nog buiten bereik blijft. Echt zo'n plaat, die wat tijd nodig heeft.

avatar van Ernie
4,0
Ik moet deze echt nog eens wat draaien. Ken enkel de singles nog en buiten 2 luisterbeurten nooit meer gehoord

avatar van ZERO
4,0
Zijn er bands die hun carrière op een betere manier geëindigd zijn dan Pavement deed met Carrot Rope? Wat een fe-no-me-naal nummer is dat! Het is misschien niet mijn favoriete Pavementnummer, maar het staat toch hoog in het lijstje.

De rest van dit album vind ik ook gewoon goed. Het zou inderdaad kunnen dat het hun minste is, maar dat is dan toch vooral omdat de rest van hun oeuvre ook gewoon ijzersterk is.

Ik kan begrijpen dat er mensen zijn die de geniale gekte hier missen. Het is allemaal een beetje gladder dan op voorgaande albums, al was die trend wat mij betreft al wel ingezet met Brighten the corners.

Slanted & Enchanted en Wowee Zowee zijn voor mij de meest gekke platen. Brighten the Corners en Wowee Zowee zijn naar Pavementnormen wat poppier. Crooked Rain Crooked Rain vind wat mij betreft de gulden middenweg tussen de twee en is dan ook één van m'n favoriete albums ooit.

Dat doet echter geen afbreuk aan de kwaliteit van deze zwanenzang. Een verzameling perfecte popnummertjes met een klein hoekje af, mij maak je daar alleszins erg blij mee.

Favorieten: Carrot Rope, Major Leagues, Platform Blues

4*

avatar van deric raven
4,0
Het is 1999 en we bevinden ons aan de vooravond van een nieuwe eeuw. Twee jaar na het verschijnen van Brighten the Corners, en ook twee jaar nadat Radiohead wereldgeschiedenis schrijft door het meer dan verdienstelijke mijlpaal OK Computer uit te brengen. Nigel Godrich groeit door dat onovertroffen hoogtepunt uit tot een veelgevraagd producent, waarmee hij ook in het vizier komt van Stephen Malkmus en zijn mannen. Een buitenstaander dus, die voor een avontuurlijke experimentele injectie moet zorgen, bij een band die langzaamaan zelf elke zucht tot vernieuwingsdrang aan het verliezen is.

De denkbeeldige trukendoos wordt opengetrokken, zoekende naar de juiste formule waarbij hij alle bereikbare middelen benut. Als geen ander kan Nigel Godrich de gefileerde songstructuur zo uit elkaar trekken en herdefiniëren, waardoor elk riedeltje en melodietje een belangrijke nieuwe functie in het geheel meekrijgt. Zo maakt hij van You Are a Light een zeer sterke Radiohead getinte song, waarbij Pavement de rol vervult van zijn eigen persoonlijke begeleidingsband. Zelfs de van Radiohead geleende gitarist Jonny Greenwood mag een verbazend sterk mondharmonica bluesrock deuntje meespelen op het overtuigende Platform Blues. Een risicovolle onderneming waarbij soms net wat teveel geteerd wordt op het succes van OK Computer.

Het dromerige Spit On A Stranger bezit ook overduidelijk die kenmerkende handtekening van Nigel Godrich. Een op knappen staande scheurende spanningsboog welke de liefdevolle romantische omlijsting vormt voor het tegenstrijdige decor van de venijnige teksten van Stephen Malkmus. Er zit zoveel gemeende emotionele diepgang in de verbitterende woorden van de zanger die zich wezenlijk ergert aan alle bemoeienis van buitenaf. Het wantrouwen heeft zijn vernietigende effect op Pavement achtergelaten, en onderstreept daarmee nogmaals hun definitieve zwanenzang.

Dat Terror Twilight tevens veel raakvlakken heeft met de grunge beweging komt mede door de uitzichtloze situatie waar de band zich op dit moment in begeeft. Het loeizware Cream of Gold heeft die deprimerende ondertoon aan welke nogmaals versterkt wordt door de wanhopige agressieve manier waarop Stephen Malkmus zijn destructieve gitaarspel laat exploderen. Een groot contrast met het zachtzinnige Major Leagues waarbij er bewust getwijfeld wordt of de positie van veelbelovende sterspeler binnen het kapitalistische rockplatform wel bij een band als Pavement past.

Een vervloeking die letterlijk zijn verbale weerwoord krijgt in het ijzige uitzichtloze The Hexx. De stagnatie van een draaikolkende situatie die de vastlopende positie benadrukt waar Pavement zich in begeeft. Terror Twilight is door percussionist Bob Nastanovich vernoemd naar het ramp spoedende moment dat de zon ondergaat en de verkeerschaos op gang komt, met vele ongelukken en andere ongemakken tot gevolg. Forensen haasten zich naar huis met het onheil in het vooruitzicht. Het daglicht verbleekt en verdwijnt in de schaduw van de avond en laat een spoor van vernielingen achter.

Ook in het geluid van Pavement dringt de duisternis binnen, de humorvolle gekte is weggezakt in verbitterende ironische zelfspot waarbij het vooral Stephen Malkmus is die zijn onvrede niet langer verpakt in puberale onderbroekenlol. Het muzikantenbestaan is diepe ernst geworden waarbij de glamrock verwijzingen in Billy en het gestoorde bluesy Speak, See, Remember je glimlachend doen hunkeren naar vintage Pavement. De band is volwassen geworden en stelt zichzelf de vraag welke vervolgwegen te bewandelen zijn. Een cruciaal punt, wat uiteindelijk tot de stopzetting van de band zal leiden.

Pavement - Terror Twilight (vinyl reissue) | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van Ernie
4,0
Zojuist de nieuwe uitgave van deze Terror Twilight besteld.
Het enige studio album van Pavement dat ik nog niet in huis had

Benieuwd voor de bonus tracks

avatar van spoon
4,0
Gladgestreken en voorzien van wat Radiohead geluid wellicht, maar zeker geen slecht "alternatief" rockalbum.

Dat gitaartje wat in The Hexx ineens uit de lucht komt vallen...lekker

Gast
geplaatst: vandaag om 07:14 uur

geplaatst: vandaag om 07:14 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.