menu

John Waite - Figure in a Landscape (2001)

mijn stem
3,92 (19)
19 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Gold Circle

  1. Keys to Your Heart (3:42)
  2. Always Be Your Man (4:42)
  3. Thinking About You (4:24)
  4. NYC Girl (4:51)
  5. Fly (4:20)
  6. New Thing (4:41)
  7. Special One (4:03)
  8. Whenever You Come Around (4:04)
  9. Touch (4:18)
  10. Godhead (5:30)
  11. Masterpiece of Loneliness (4:09)
totale tijdsduur: 48:44
zoeken in:
avatar van Radiodetective
5,0
Tjonge, jonge, als iemand in aanmerking komt voor meest onderschatte singer-songwriter, dan moet het John Waite welhaast zijn. Een man die zijn sporen meer dan heeft verdiend. Met de Babys maakte hij minstens twee wereldplaten en met Bad English bevestigde hij zijn reputatie. En wat een gouden strot heeft John. Gevoelige ballads en stevige rock, met zijn elastieke en toch altijd ook breekbare stem beheerst hij alle regionen die de populaire muziek bevat. En dan deze Figure in a landscape...wat een pareltje met als onbetwist hoogtepunt en meesterwerk het 'Masterpiece of loneliness'. Je zou zo een potje mee gaan janken, want deze jongen meent het. Ook zijn vorige plaat, 'When you were mine' was al zo'n prijsjuweel. Daarvoor vond ik zijn muziek vaak wat te Amerikaans georiënteerd, van die typische 'een oor in-ander oor uit-achtige' radiorock. Wanneer brengt dit wonderkind weer eens wat nieuw werk uit?

avatar van robbrouwer58
5,0
Heerlijke muziek inderdaad!

avatar van De buurman
4,0
Het derde fantastische album op rij van legende John Waite. Hij rockt weer wat meer dan op When You Were Mine, maar juist de ingetogen liedjes (Whenever You Come Around, Touch) zijn van sublieme kwaliteit.

4,5
Heerlijk album. Lekker om naar te luisteren. Wat een geweldige stem heeft die John Waite toch.

avatar van joko16
2,5
Iets pittiger dan voorheen maar nog steeds te voorspelbaar allemaal.
Ik heb spijt van mijn aankoop.
Stom van mij op op de mening van anderen af te gaan en deze cd blind te kopen.

avatar van De buurman
4,0
't Is wel een cd die je in het begin wat vaker moet draaien. De eerste keer hoorde ik er ook niet zoveel bijzonders in. Ik ging het pas echt waarderen toen ik er de tijd voor nam en 'm stugweg bleef opzetten. Bij John Waite weet je natuurlijk dat het meer hangt naar het traditionele dan naar experimentele muziek. Wat op het eerste gehoor weinig spectaculair lijkt, heeft soms een beetje meer tijd en herhaling nodig voordat het echt aankomt. Geldt ook voor bijvoorbeeld mensen als James Taylor, Don Henley, Jackson Browne.

avatar van devel-hunt
2,0
De buurman schreef:
De eerste keer hoorde ik er ook niet zoveel bijzonders in. Ik ging het pas echt waarderen toen ik er de tijd voor nam en 'm stugweg bleef opzetten.

Met een beetje fantasie en veel doorzettingsvermogen wordt alles vanzelf mooi, zelfs deze slappe plaat.

avatar van De buurman
4,0
0 people found the following review very helpful:


devel-hunt schreef:
Met een beetje fantasie en veel doorzettingsvermogen wordt alles vanzelf mooi, zelfs deze slappe plaat.

avatar van Zwaagje
Radiodetective schreef:
Tjonge, jonge, als iemand in aanmerking komt voor meest onderschatte singer-songwriter, dan moet het John Waite welhaast zijn.

Dat is zeker waar; ik wist niet eens dat hij zo veel solo albums heeft uitgebracht. Ik ken ben alleen van The Babys en Bad English. Toch wel nieuwsgierig, zijn stem heb ik altijd prachtig gevonden.

avatar van fish
4,5
Ik zoek graag de juiste woorden om een plaat te omschrijven, voor deze geldt 1 woord: prachtig.

avatar van RonaldjK
3,5
De eerste John Waite van het nieuwe millennium was Figure in a Landscape, waarvan ik de hoes meteen mooi vond. Staande voor een theaterdoek, gekleed in het zwart, de rode haren tot op de schouders, kijkt hij ons ernstig aan. Zoals op zijn vorige soloplaten produceerde Waite zelf, deze keer met Ed Thacker. Op het album heeft gitarist Shayne Fontayne wederom een grote rol, desondanks zijn de countryrockinvloeden van voorganger When You Were Mine grotendeels verdwenen.

Op Figure in a Landscape klinkt fraaie popmuziek, iets uitbundiger dan op die voorganger dankzij een her en der opduikende slidegitaar. Gebleven zijn de akoestische basis, de meestal zelfgeschreven fraaie liedjes en uiteraard Waites fantastische stem, die jong en lenig blijft klinken. Dankzij de steviger uitvoeringen, een enkel dameskoortje of spaarzame strijkers klinkt het resultaat gevulder dan zijn vorige album.

Waite is ten diepste een singer-songwriter; als voorheen hoor je hem vaak als romanticus, zoals in opener Keys to your Heart, waar een swingende shuffle de basis vormt. In het ingetogen Always Be Your Man is het september, de herfst kondigt zich aan en in de verte lonkt de winter. Hé, die weersomstandigheden herken ik van vandaag… Waite maakt het alsnog warm met violen en de stem van ene Debby Holiday.
Hij bezingt niet alleen zichzelf. Op NYC Girl bijvoorbeeld portretteert hij een stadsgenote van hem, de tweede ballade die groeit bij vaker draaien. Eén keer wordt het stevig, namelijk met Godhead. Dit nummer raakt mij echter niet: opvallend dat ik hem op deze plaat het liefst wat ingetogener hoor; voorheen hield ik juist van zijn luide rock.
Coverde hij op zijn vorige twee albums respectievelijk Hank Williams en Bob Dylan, deze keer ontbreekt een cover. Heeft hij ook niet nodig, liedjes schrijven ligt hem nog altijd. Al covert hij wel zichzelf: op streaming staat de 2009-editie met als bonus een tweede versie van Keys to your Heart, die veel meer slidegitaar bevat. Lekker!

Een heerlijk plaatje met naar mijn smaak iets te veel ballads (vijf stuks), dat had er wel eentje minder mogen zijn. Maar omdat ook Fly, New Thing (harp in het intro, leuk!) en Special One zeer smakelijk zijn, is een (dikke) 7½ de enig logische conclusie.

avatar van Arjan Hut
4,0
Mijn eerste kennismaking met John Waite als solo-artiest. Een platenzaak ging failliet, of stopte er in ieder geval mee, en met flinke kortingen stond de handel in de bakken. Ik kocht onder meer deze cd, en Giant III, dat is me bijgebleven. Waite had ik iets steviger verwacht, kende hem vooral van Bad English. Maar vanaf Key to my heart was ik al verkocht. Een fijn album, de man is schitterend bij stem, sterke songs, prima opbouw, een plaat met een kop en een staart. Voelt alsof je door een herfstig park wandelt, op naar Masterpiece of loneliness, heerlijk.

avatar van gaucho
4,0
Misschien was het aan het recente zendingswerk van MuMe-user RonaldjK te danken dat ik deze enkele weken geleden voor een vijfje aanschafte bij een van de tegenwoordig vier (!) tweedehands platen- en CD-zaken in mijn woonplaats. Natuurlijk ken ik John Waite van The Babys en Bad English; van beide bands bezit ik meerdere albums (lees: van BE dus alles ), maar zijn solocarrière was behalve de hit Missing you vrij onopgemerkt aan me voorbijgegaan.

En dat terwijl Waite toch een stem uit duizenden heeft, die naar meer muziek zou moeten smaken. Volgens mij heb ik een of meerdere van zijn solo-albums uit de jaren tachtig wel eens beluisterd, maar die spraken me toch niet dusdanig aan dat het een aankoop zou rechtvaardigen. Maar de berichten bij zijn latere albums - die ik al helemaal niet had opgemerkt - waren op deze site tamelijk positief, dus ik besloot het er maar eens op te wagen.

Gelukkig wist ik dankzij die reviews al dat die platen niet het soort pittige harde rock zouden bevatten die we kennen van zijn voormalige werkgevers. John Waite heeft zich, zo blijkt ook hier, onmtwikkeld tot een singer-songwriter pur sang, die dan toevallig ook nog eens gezegend is met een geweldig stemgeluid dat ook overeind blijft tegen een harder muzikaal decor.

Dat laatste gebeurt hier bijvoorbeeld in de enige echter rocker Godhead, en het iets minder stevige Special one, terwijl de opener een heerlijke blues-shuffle is. Maar het merendeel van de nummers bestaat uit veelal zelf geschreven ballads en midtempo semi-ballads. En laten dat nu juist de nummers zijn waarin Waite's stem uitzonderlijk tot zijn recht komt.

Het is een beetje een groeiplaatje. Bij de eerste beluistering vond ik het aangenaam, maar niet uitzonderlijk. Maar bij meeerdere luisterbeurten beginnen met name die tragere stukken hun schoonheid pas echt prijs te geven. Met de afsluiter (tevens min of meer het titelnummer) als hoogtepunt. Inderdaad: alsof je op een herfstige middag door het park wandelt en geniet van wat je om je heen hoort en ziet. Als andere latere albums van hem net zo sterk zijn, wacht mij nog een interessante ontdekkingstocht.

4,0
Ik vind dit veruit zijn beste solo album. Het blaast je niet omver, ik ervaar met Waite solo altijd dat ik er misschien wat teveel van verwacht, maar dit is een prettig wegluisterende plaat. Misschien mogen we ook niet meer verwachten van de man.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:52 uur

geplaatst: vandaag om 15:52 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.