menu

Kenny Burrell - Midnight Blue (1963)

mijn stem
3,79 (84)
84 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Blue Note

  1. Chitlins Con Carne (5:28)
  2. Mule (6:43)
  3. Soul Lament (2:43)
  4. Midnight Blue (4:01)
  5. Wavy Gravy (5:47)
  6. Gee Baby, Ain´t I Good to You (4:12)
  7. Saturday Night Blues (6:16)
  8. Kenny´s Sound * (4:43)
  9. K Twist * (3:38)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 35:10 (43:31)
zoeken in:
avatar van we tigers
3,0
goed voor 's avonds laat met een whiskey of 's ochtends met een lekker cappuchino.

avatar van LeRoi
3,5
....ben ik op Grant Greens 'Green Street' inmiddels 'uitgeluisterd', verdenk ik mezelf dat 'jazz-gitaristen' nou wellicht niet geheel mijn ding is, moet ik zeggen dat deze toch steeds meer begint te groeien.
T.o.v. Green Street vind ik deze meer 'swing' hebben en met de heerlijke tenor van Stanley maakt het geheel echt iets voor een 'mooiuh blauwuh midduhnach'.. Zet in op 3,5...

avatar van HiLL
3,5
Wat is dit toch een hemelse jazzplaat. Wat mister Burrell uit zijn gitaar laat komen is werkelijk om je vingertjes bij af te likken! Meesterlijk!

Geen stem blabla? Ben benieuwd waarom.

avatar van blabla
2,5
Ik weet niet zeker of ik deze ken, moet toch eens m'n tapes uit de verhuisdozen halen.
En een tapedeck aan m'n pc aansluiten, ik heb vijf weken vakantie nu, misschien gaat het lukken.

fredpit
jazzalbum van de week..

Ik noem dit Coldplay jazz. Melodieus en goed gemaakt maar het gaat niet echt diep. Prima als achtergrondmuziek bij bezoek, Niemand zal zich hier snel aan ergeren.

meer als 3,5* zit er niet in

avatar van HiLL
3,5
Haha Coldplayjazz.

fredpit
Het is niet anders...Ik vind Coldplay overigens best goed hoor, als achtergrond tijdens autorijden, werk, bezoek ofzo.

Edit: Dit album wordt gewoon nergens echt spannend...maar verder vakkundig gemaakt hoor

avatar van HiLL
3,5
Snap het wel en had het van jou ook wel verwacht. Trouwens een 3,5* is nog altijd een dikke voldoende.

Ik verwacht de pijnlijkste stem van blabla eerlijk gezegd

Ik vind met name vanaf het titelnummer de plaat echt lekker warm draaien en genoeg (fred)pit hebben.

avatar van blabla
2,5
Ik kende deze dus nog niet HiLL.

Nou, komt ie dan...
Middelmatig, en verder wat fredpit al aanhaalde met spannend en vakkundig.

Burrell is een aardige gitarist maar blijft altijd aan de klassieke jazz stramienen vasthouden.
"Kenny Burrell has been a very consistent guitarist throughout his career. Cool-toned and playing in an unchanging style based in bop" is wat ze zeggen op allmusic over Burrell, en dat bedoel ik met klassieke jazz stramienen.

Dit is zo'n plaat waar ik niet warm of koud van word, leuk kabbeltje voor op de achtergrond maar niet om uitgebreid naar te gaan zitten luisteren.

avatar van HiLL
3,5
Haha heb ik het toch goed gegokt blabla

Grappige vind ik dan weer dat ik Waltz for Debby weer niet echt spannend vind klinken, al vind ik het een meesterlijke plaat.

avatar van Edski
3,0
Het giert op dit album nergens hard door (laat staan uit) de bocht.
Tam? Misschien, maar wel erg rielekst en genietbaar hoor.
Meerdere draaibeurten moeten leren of het niet gaat vervelen.
En mooie platen voor op de achtergrond zijn ook altijd meegenomen...

avatar van grovonion
4,0
Heerlijke jazz-plaat. Kan me tot nu erg bekoren. Eens kijken of het ook materiaal is voor 's nachts op de autostrade. Kijk ernaar uit.

Ik heb het album (ik denk) ruim een half jaar geleden gekocht, het een paar keer geluisterd en daarna weggelegd tot deze week (en dat is niet zonder reden). Het album trekt me totaal niet. De term Coldplayjazz kan ik hier ook wel bij gebruiken: Een of twee nummers zijn leuk, maar een heel album is veel te lang.

avatar van HiLL
3,5
Welgeteld drie kwartier.... is dat zo lang?

Voor dit soort muziek eigenlijk wel, ja... Burrell en zijn groep blijven steevast in dezelfde sfeer spelen, wat de plaat een zekere coherentie verleent, maar tevens een bepaalde eentonigheid. Het vlakke, nogal eenzijdige karakter van de nummers (en hun improvisaties) maakt 'Midnight Blue' een aangename easy-listening plaat, die er echter (bijna) nergens in slaagt die rustige stemming te overstijgen tot iets méér - iets gevoelig of expressief (zoals Edski ook al aangaf). Burrell is net iets te tam in zijn spel, en Turrentine (op sax) wenst blijkbaar niet al te ver af te wijken van de gangbare norm binnen het quintet. Men kan tegenwerpen dat Burrell dergelijke "emotionele escapades" wellicht ook niet heeft beoogd, maar dat staat niet in de weg dat een individu als Grant Green me stukken interessanter lijkt ( - al heeft Burrell wellicht ook zijn meer 'actieve' albums). In die context wordt het begrijpelijker dat 45 minuten 'chillness' voor sommigen net iets teveel van het goede is.
Persoonlijk kan ik 'Midnight Blue' best pruimen als muziek om de wereld in ogenschijn te nemen, na een vermoeiende dag, en vervolgens in te dommelen (in mijn eigen gedachtenwereld) - als "achtergrondmuziek" dus . Met mijn volle aandacht kom ik 'Midnight Blue' dus amper door, en dat heeft veeleer met het gebrek aan variatie in stijl dan met het ontbreken van spanning te maken.

Als drie kwartier "niet zo lang" is, dan zal dat wel genoeg over het album zeggen

avatar van Paalhaas
3,0
Coldplayjazz

avatar van wouter8
4,0
heerlijk

avatar van sq
4,0
sq
Nu twee keer goed gehoord en, hoewel ik niet meteen warm loop voor deze soort van muziek (vrij muzakkig toch wel, hoor), denk ik dat het toch wel eens een blijvertje kon zijn. Veel, veel moeite met de eerste drie tracks, maar het titelnummer en ook de laatste 2 zijn aanstekelijker dan op het eerste gehoor.

Ik zou er 3 of 3,5 sterren voor geven, en meestal koop ik dan niet. Maar van deze swingjazz heb ik nog niets, en ik zie bepaald wel gelegenheid tot draaien van deze ooit weer in de toekomst. Ik bespeur namelijk wel bluesy melodieen hier en daar en dat maakt het draaien in een meer pop/rock georienteerd publiek altijd weer wat makkelijker. Leuk als intermezzo tussen twee liveconcerten ofzo.
Blij dus met de verbreding van de kijk op jazz, en als uitverkoopje neem ik m wel een keer mee denk ik, maar dit is toch verre van een 'wow' voor mij.

avatar van Reijersen
4,0
Had deze plaat al eerder gehoord op stage (bij Blue Note red.) en toen beviel het me wel, maar omdat je ondertussen ook aan het werk bent enzo luister je minder geconcentreerd. Nu heb ik dat wel gedaan en moet zeggen dat het me zeer bevalt.
Erg mooie en gevoelige jazzplaat. De nummers vervelen niet en weten me elke keer weer aardig te grijpen.

3,5 ster. (misschien kans op 4)

avatar van bawimeko
3,5
Voor mij ook drieeneenhalve ster. Fijne jazz en als iemand voor het eerst kennis wil maken van deze muzieksoort is dit een fijn startpunt! Er wordt fijn en melodieus op gespeeld, lekker ontspannnen!

Social_Mask
Geweldig dit! Heerlijke Jazz, en het weet mijn aandacht verrassend genoeg vast te houden. Hier en daar heerlijk melodieus, het titelnummer bijvoorbeeld. Ik vind dat trouwens niet het beste nummer, dat is Saturday Night Blues. Prachtig nummer. Ook Soul Lament is 1 van mijn favorieten. Jazz dat precies mijn stijl is. Behoort misschien nog wel in mijn top5 Jazz!

4,5*

avatar van Reijersen
4,0
Reijersen schreef:

3,5 ster. (misschien kans op 4)


En zo geschiedde, het wordt een 4. Echt een prachtig album en inderdaad voer voor jazz-beginners.

eazyfan
Ik beloofde HiLL 4*, nou eerst wou ik die toch niet geven. Maar deze morgen dit album nog eens opgelegd, het wordt er alleen maar beter op, naar mijn mening een van de betere platen uit de Jazzalbums-van-de-week-topic. Allemaal korte maar toch erg geslaagde composities, meestal heb ik het niet met zo'n albums, dit is een uitzondering.

HiLL gaf me dit album als gewone aanrader, nu heb ik niet zoveel tijd om die allemaal te luisteren, daarom was ik ook blij voor hem dat deze zo snel de topic in vloog.

Soul Lament, damn gisteren heel de avond lang maar met dat beginstuk in mijn hoofd gezeten, zo mooi en subtiel. Midnight Blue en Saturday Night Blues zijn veruit mijn 2 favoriete nummers, de eerste 4 nummers en de 2 laatste vind ik erg fijn, de 2 die er tussen zitten vind ik ook erg geslaagd. Over het algemeen een prima album, perfect om bij tot rust te komen, perfect voor bij een kampvuur. De gitartist past perfect bij de tenor sax en met de congas erbij zit het al helemaal erg goed in elkaar.

Ik ga voor een voorlopige

****

avatar van klaezman
4,0
Het gaat inderdaad niet zo heel diep, maar dit is absoluut geen bezwaar. Midnight Blue is prima pruimbaar, ondanks dat ik normaal gesproken niet echt warmloop voor een gitaartje. De John Scofield van vorige week sprak me dan ook weinig aan.

Deze plaat echter wel, omdat er zo'n relaxed sfeertje aan hangt wat het lekker maakt voor in de zomer. Voorlopig blijft het nummer Midnight Blue mijn favoriet, maar dat komt vooral doordat ik het al een paar jaar ken.

3,5 * voor dit mooie stukje behangmuziek

avatar van sq
4,0
sq
sq schreef:

Blij dus met de verbreding van de kijk op jazz, en als uitverkoopje neem ik m wel een keer mee denk ik, maar dit is toch verre van een 'wow' voor mij.


Wel: inmiddels gekocht in de uitverkoop als beloofd (6 euro). En raad eens wat? Na een jaar jazzalbums van de week (dit was destijds een van de eerste) blijkt dit mooier dan in mijn herinnering. Het titelnummer is echt wel heel mooi, vind ik nu. Blij dat ik het gekocht heb.

avatar van Madjack71
De laatste tijd prima albums uit de sales bak gevist van de Rudy van Gelder Edition, deze naam zei me niets, maar voor de prijs hoefde ik het niet te laten.

Dit album begint chill met Chitlins Con Carne, relaxte percussie een easy going shuffle.
Met Mule komt er meer een bluesy toon naar voren, met natuurlijk die pow van de bass.
Soul lament is een kleine uiting van sfeer. Zoals Eric Satie dat ook wel gedaan heeft.
Met Midnight Blue, komt er zowaar wat tempo bij, waarbij ik verlang naar de saxophone, die helaas achterwege blijft. Hierdoor is er tempo zonder die extra push.
Maar bij Wavy Gravy komt voorzichtig Mr. T naar voren, met wederom een heerlijke 'Santananeske' conga. Maar goed Ray Barretto was dan ook gespecialiseerd in jazz en salsa. Een van mijn favorieten van dit album.

Met Gee Baby..., ervaar ik dat met een hoofdrol voor gitaar alleen, ik het niet altijd even boeiend vind. Toch een beetje als alcoholvrij bier of koffie zonder cafeine, dit nummer leunt wel heel erg voor mij tegen het saaie aan.
Nee, dan liever de Saturday night Blues, prima back up met, tja, die heb ik er toch liever bij hoor...Mr. T, in combinatie met Kenny geeft het geheel meteen meer dynamiek, die ik mis als Kenny alleen zit te pielen.
Kenny's sound, is een nummer waarin Kenny "eindelijk" een glansrol heeft, ik hoor zelfs een yeah op de achtergrond (zal wel van Bill English de drummer zijn). Dit is een nummer waarin eenieder even los komt lijkt het wel. Fijn nummer, daar hadden er wel een paar meer van mogen opstaan. Had het geheel meteen meer vibe meegegeven.
K Twist, sluit het geheel af, met daarin de drummer die er nog steeds zin in had, lekker tempo, maar heb toch het gevoel dat -wederom- alleen de gitaar het geheel wat mak maakt.

Het is allemaal wel ontspannend om naar te luisteren, maar niet echt spannend. Maar geeft wel een interessante mix tussen verschillende genres. Midnight Blue is in deze zijn bekendste productie, van een nu 77 jarige veteraan.
Prima om zo nu en dan eens op te zetten en idd. zoals JJ_D zegt; om de wereld in ogenschouw te nemen, na een vermoeiende dag.
Daarvoor leent dit album zich uitermate goed en daar is ook niets mis mee.

avatar van klaezman
4,0
Ik moet een beetje huilen om de term Coldplayjazz. Van Coldplay krijg ik namelijk rode vlekken in mijn nek, dit in tegenstelling tot Kenny Burrell. Nergens bespeur ik enige pretentieuze rommel, tis gewoon lekker laidback achtergrondmuziek. Een plaat die ik graag opzet en met een topper als Soul Lament die - na Detour Ahead van Bill Evans - bovenaan in mijn iTunes Meest Geluisterde nummers staat.

Wat een prachtige post btw van Madjack71 (Eric Satie, Mr. T, Santananeske, koffie zonder cafeïne).

Stijn_Slayer
Een vriend van mij draait dit altijd, zodoende heb ik dit album leren kennen. Verwacht van mij geen jazz-expert antwoord, maar ik hoor ook wel dat dit niet op hetzelfde niveau als bijvoorbeeld Coltrane staat. Dat wordt hier o.a. coldplayjazz ( ) genoemd (al snap ik wat ermee bedoeld wordt).

Ik sluit me meer aan bij het commentaar van klaezman. Natuurlijk werkt deze muziek erg goed als achtergrond muziek, maar wat is er eigenlijk mis met goede achtergrond muziek? Zeker op bepaalde gelegenheden kan dit een ideale cd zijn.

Ook als ik aandachtig luister vind ik dit een erg prettige cd. De nadruk ligt hier op Kenny's gitaar, als gitarist zijnde kan ik dat veel beter volgen dan bijvoorbeeld een saxofoon. Kenny speelt ook wat meer bluesy, wat meer mijn eigen stijl van spelen is. Stanley Turrentine zorgt voor een fijne afwisseling. Hij had wat meer 'speeltijd' mogen krijgen, maar 't is nu eenmaal een Kenny Burrell album.

Alleen 'Soul Lament' vind ik ontiegelijk slecht. Het is saai, oppervlakkig en er zit bijna geen variatie in.

WS da Badass
Raar dat deze plaat toch maar matig gewaardeerd wordt hier. Dit is toch echt een Blue Note klassieker, en terecht. Heerlijk relaxte swing van een groote jazzheld. Misschien wel een der beste chillplaten ooit.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:33 uur

geplaatst: vandaag om 13:33 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.