menu

Twelfth Night - Fact and Fiction (1982)

mijn stem
3,73 (31)
31 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Cyclops

  1. We Are Sane (A. Te Dium; B. We Are Sane; C. Dictator's Excuse Me) (10:27)
  2. Human Being (7:50)
  3. This City (4:01)
  4. World Without End (1:54)
  5. Fact and Fiction (3:59)
  6. The Poet Sniffs a Flower (3:51)
  7. Creepshow (11:57)
  8. Love Song (5:38)
  9. East of Eden [Single A-side] * (3:27)
  10. Eleanor Rigby [Single B-side] * (3:22)
  11. Constant (Fact and Fiction) [Demo, Spring 1982] * (2:27)
  12. Fistful of Bubbles [Demo, Spring 1982] * (3:18)
  13. Leader [Demo, Spring 1982] * (2:40)
  14. Dancing in the Dream [Demo, Spring 1982] * (2:58)
  15. Human Being [Studio Outtake - Alternate Version] * (3:56)
toon 7 bonustracks
totale tijdsduur: 49:37 (1:11:45)
zoeken in:
avatar van Tuurke
4,5
Voor mij beslist één van de beste neoprog-platen van de jaren 80. Op de voorganger "Smiling at Grief" staan de demo-versies van Creepshow, Human Being en Fact and Fiction ("Leader" genaamd). De ritmebox is vervangen door echte drums. Schreeuwlelijk Geoff Mann weet op dit album zijn stem beter te gebruiken. Een tamelijk onheilspellend album met "Love Song" als tegenpool.

avatar van Casartelli
5,0
Casartelli (moderator)
Tuurke schreef:
Voor mij beslist één van de beste neoprog-platen van de jaren 80.

In het algemeen ook een van de (misschien wel de aller-)eerste...

avatar van ChrisX
4,5
Afgelopen weekend Twelfth Night live gezien. Na 21 jaar zijn ze dus weer bij elkaar en ik heb niet de indruk dat het een eenmalige aangelegenheid was. Maar natuurlijk dus zonder zanger Geoff Mann die helaas niet meer onder ons is maar met zijn opvolger Andy Sears. Misschien niet zo'n sterke zanger als Mann maar wel net zo'n bijzondere podium persoonlijkheid.

Tijdens het optreden presenteerde de band voor het eerst eigenlijk Fact And Fiction zoals ze het oorspronkelijk bedoeld hadden nl. als 1 doorlopend muziekstuk dat eindigt met Creepshow en dus niet met Love Song want die is er pas in een later stadium aan toegevoegd om het geheel nog iets van een positieve draai te geven. Mooi om te horen hoe aan het eind van Creepshow nog weer wat themaatjes uit We Are Sane terugkwamen.

Overbodig om te zeggen dat ik die avond en zeker gedurende die 3 kwartier ff helemaal van de wereld was

2,5
Het album geluisterd naar aanleiding van het Progrock Album van de Week. Op het eerste gehoor ben ik er niet meteen weg van... het is duidelijk heel erg geïnspireerd door Genesis, zoals bijna alle neo-prog bands. Het klinkt allemaal wel goed, maar het is zeker in het begin te neuzelig en weinig verrassend. Tegen het einde wordt het album wel consistenter en beter, vooral Creepshow is een mooi nummer. Voorlopig houd ik het op 3,5*

avatar van LZA
3,5
LZA
Ik heb het geprobeerd met Twelfth Night (ProgRock album v/d week) maar het wil er niet in helaas. Vooral het stemgeluid vormt een struikelblok.

Wel wat goede instrumentarische stukken maar verder niet aan mij besteed. Jammer.

avatar van wouter8
3,5
Ik heb dit beluisterd in het kader van het prog-rock album van de week en ik moet zeggen dat ik het het beste tot nu toe vind! De zang iriiteert me totaal niet (in tegenstelling tot eerdere albums) en alles zit goed in elkaar.
4****

avatar van ChrisX
4,5
Pff.... dat is echt voor het eerst dat ik hoor dat er iemand moeite heeft met de zang van Geoff Mann. Die man heeft zo'n charismatische stem wat mij betreft en hij koppelt dat vervolgens ook nog eens aan teksten die echt wat te melden hebben.

[Zucht] Jammer dat ik hem nooit live heb mogen zien

avatar van LZA
3,5
LZA
Prrrt....Dat verbaast mij dan weer. Alleen al hierboven in de eerste post schrijft Tuurke dat "Schreeuwlelijk Geoff Mann op dit album zijn stem beter gebruikt". Wat mij betreft dus niet genoeg.

Misschien moet ik er nog aan wennen of zo. Zal deze week nog wel wat extra luisterbeurten inplannen.

Kingsnake
De remastered versie heeft nog eens wat extra trackls te bieden.
Heb alleen geen zin om dat aan te passen.
ben met andere dingen bezig.

Strakke plaat dit
Live and let Live is het toppunt van deze band, die officieel eerder bezig was met neo-prog dan IQ en Marillion maar nooit de waardering heeft gekregen dit ze verdienden....

Ozric Spacefolk
Alles wat gezegd moet worden over deze plaat, hebben mensen hier al gezegd...

Een van de eerste en beste neo-progressive rock platen (nog voor The Wake van IQ en Script van Marillion)....

Twelfth Night (oorspronkelijk een instrumentale band) weet met Geoff Mann als frontman, mij ten volle te overtuigen... Live and Let Live is nog een graadje beter, dan deze...

Zou wel eens een vette live-versie van Human Being mogen lusten...

Ozric Spacefolk
wouter8 schreef:
Ik heb dit beluisterd in het kader van het prog-rock album van de week en ik moet zeggen dat ik het het beste tot nu toe vind! De zang iriiteert me totaal niet (in tegenstelling tot eerdere albums) en alles zit goed in elkaar.
4****


Welke eerdere albums?

avatar van Casartelli
5,0
Casartelli (moderator)
Ik gok dat Wouter indertijd op eerdere albums in het toen actieve "Progrock-album van de week"-topic doelde.

avatar van BoyOnHeavenHill
3,5
Het duurde even voordat ik dit goed ging vinden, gedeeltelijk vanwege die stem (soms aanstellerig piepend, soms brallerig à la Marc Almond), gedeeltelijk ook vanwege de lelijke gedateerdheid (jaren 80 synthesizers, een Ultravox-solo in Creepshow), maar uiteindelijk is dit toch een erg leuke plaat, vooral kant 1 (nou vooruit, tot en met het titelnummer dan). Dat dit het niet heeft gemaakt is misschien niet zo'n wonder: te synthi voor de die-hard-symfo-crowd, veel te grillig voor de hitparade.
 

Ozric Spacefolk
Je hebt deze ook ontdekt, leuk!


Twelfth Night is echt 'required taste', zeg maar.
Ik vind het alleraardigst en kan ook weinig vervelends erover aanmerken.

Topplaat in hun discografie is de liveplaat: Live and Let Live.

avatar van BoyOnHeavenHill
3,5
Voor mij inderdaad een ontdekking, maar in feite een doorverwijzing door Misterfool vanaf de meest recente MuMe-pagina van Misplaced childhood... Maar het is leuk om te ontdekken dat er tussen de hoogtijdagen van de symfo in de jaren 70 en de recentere "progrock" vanaf de jaren 90 toch ook nog gewoon symfonische muziek werd gemaakt, en dan dus niet alleen door (schijnbare) eilandjes als Marillion en Queensrÿche (als je die vanwege Operation: mindcrime ook onder dat banier mag scharen).

Excuses, ik wil niet pedant overkomen, maar bedoel je niet "acquired taste", in de zin van "iets wat je pas goed gaat vinden als je al wat meer uit dat genre hebt leren waarderen"? In die zin ben ik het zeker met je eens, en om maar eens een elpeetitel van Alquin te gebruiken, ook nog eens een "best kept secret".
 

Ozric Spacefolk
required-acquired.. ik denk het laatste inderdaad..

Ozric Spacefolk
De komende tijd eens een lichtje laten schijnen op mijn Twelfth Night-collectie. Ik heb nogal wat platen en bestanden van deze superband.

Ik zal dan ook gelijk eens proberen hun discografie op Musicmeter completer te maken en ook zal ik eens wat bonustracks toevoegen.

Ik realiseer me tijdens het luisteren van deze plaat ook nog eens dat deze uitkwam voor A Script for a Jester's Tear, maar wel tegelijkertijd met de Market Square heroes-EP. Wat dat betreft waren Marillion en Twelfth Night dus eigenlijk best wel nek-aan-nek in het begin.

Leg eens Forgotten Sons en We Are Sane naast elkaar. Bijna inwisselbaar, al zijn de drums van Twelfth Night wel stukken beter en hebben Steve Rothery en Andy Revell wel een totaal ander geluid. En zo zijn er wel meer verschillen zoals het agressieve basspel van Clive Mitten, en het double-time drumspel van Brian Devoil. Maar toch.

avatar van Casartelli
5,0
Casartelli (moderator)
Enige info van Brian Devoil zelf over de aankomende (volgens planning 1 mei) Definitive Edition:

https://www.facebook.com/NightTwelfth/posts/10155207321885952

avatar van Casartelli
5,0
Casartelli (moderator)
Een tijdje terug heb ik Fact & Fiction naar de maximumscore verhoogd. Is dat interessantdoenerij? Een beetje kijk-mij-eens-over-vergeten-pareltjes-jengelen?

Fact & Fiction is een pioniersalbum uit de neoprog. Een jaar voor Script for a Jester's Tear en een jaar voor Tales from the Lush Attic... over de allereerste reppen is al snel linke soep; even spieken op ProgArchives leert mij dat ik nog wat huiswerk te doen heb. Allemaal leuk en aardig, maar het gaat hoe dan ook om de kwaliteit van de muziek.

Neoprog kennen we als die stroming die de handschoen oppakt die de progdino's (in het bijzonder Genesis) inmiddels terzijde hadden gelegd, maar niet zonder hier met een dosis punk/new-wave ook een eigentijdse draai aan te geven. Die dosis verschilde tussen de verschillende neoprogbands (en op den duur verdween hij domweg en werd de stroming erg generiek), maar bij Twelfth Night was hij gedurende de hele, toch vrij korte, carrière vrij aanzienlijk. Het resultaat is een album dat qua Sturm und Drang eventueel met Peter Gabriels of Peter Hammills wildste momenten op één lijn te stellen is, maar waarvan de gelijken verder toch vooral elders gezocht moeten worden. En zo is een Ultravox of Magazine ook niet altijd even ver weg.

We Are Sane grijpt vanaf de eerste beluistering meteen bij de keel. Hier wordt een klassiek progepic neergezet, met een urgentie die rond die tijd erg zeldzaam was. Je zal er maar bij geweest zijn. Human Being doet er weinig voor onder. Net als Genesis in hun beste dagen voelde Twelfth Night kennelijk aan dat een heel album op deze manier misschien wat veel van het goede zou zijn. Het luchtige titelnummer en het verstilde Love Song zijn zeer welkom. Met Creepshow wordt het beste tot het net-niet-laatst bewaard; van zo'n muziekstuk kunnen de meeste bands toch echt alleen maar dromen.

Op het moment van schrijven 22 stemmen. Ja, dan ligt een van de O-woorden wel een beetje op de loer. Maar ik zal de eerste zijn om te erkennen dat Script for a Jester's Tear hier een jaar later kwalitatief heel dichtbij kwam...

avatar van Brunniepoo
4,0
Inmiddels heb ik de Definitive Edition. Drie cd's, het originele album, veel bonusmateriaal en een hele cd met covers door bevriende artiesten. Nu stonden veel van die covers al op het Geoff Mann Tribute en is sowieso lang niet alles de moeite waard, maar een leuk extraatje is het wel.

Het draait natuurlijk om het originele album en dat is zeker een klassieker. TN had het juiste geluid op het juiste moment en dat heeft een geweldige mix van prof en new wave opgeleverd. Dat wil niet zeggen dat ik het allemaal even fantastisch vind. We are Sane is legendarisch, Creepshow en het titelnummer erg goed en van de positieve noot Love Song ben ik ook wel gecharmeerd. De overige nummers zijn wel aardig.

Twelfth Night had veel potentie en dat is er helaas toch nooit helemaal uitgekomen. Een hele goede verzamelaar, een fantastisch live-album, en een paar albums waar meer in had gezeten. Door een betere productie, maar wellicht ook al door betere songkeuzes. Want waarom staat de vocale versie van Sequences bijvoorbeeld niet op dit debuut? Dan was was het niet alleen een klassieker geweest, maar ook een echte topper in het genre. Nu geef ik toch de voorkeur aan Art & Illusion, omdat die constanter is van kwaliteit.

avatar van Casartelli
5,0
Casartelli (moderator)
Brunniepoo schreef:
Want waarom staat de vocale versie van Sequences bijvoorbeeld niet op dit debuut? Dan was was het niet alleen een klassieker geweest, maar ook een echte topper in het genre.
Het blijft wat onverdiend dat Sequences (en ook The Collector) zich niet in een plek op een regulier album heeft kunnen verheugen, maar ik blijf toch wel bij mijn eerdere indruk dat Sequences in plaats van een paar kortere nummers dit album voor mij wel eens topzwaar gemaakt had kunnen hebben.

avatar van Jester
4,5
Naar aanleiding van de Twelfth Night KO nog maar een keer beluisterd, en met een half puntje verhoogd. Staat geen slecht nummer op, en een aantal heel goede (We Are Sane, Creepshow, Love Song).

avatar van aerobag
4,0
Heel eerlijk, toen ik deze plaat langs zag komen in het MuMe top 1000 project, dacht ik: Daar gaan we weer met zo’n prog plaat, maar ik ben uitermate positief verrast. Sterke en speelse composities, een unieke stem en een gevarieerde verzameling aan nummers. Top ontdekking. Dankjewel MusicMeter prog clubje

avatar van Zagato
Ik ben door Mssr Renard op het spoor van deze band gekomen. Ik was op zoek naar bands die vergelijkbaar klinken als de oude Marillion. Dit komt inderdaad in de buurt bij de sound van de oude Marillion zonder als een kloon te klinken. Ik hoor bijvoorbeeld veel meer new wave invloeden dan bij Marillion. Dit ga ik waarschijnlijk nog wel een stuk vaker luisteren.

Gast
geplaatst: vandaag om 00:56 uur

geplaatst: vandaag om 00:56 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.