Lyrics was de debuutsingle die, voorafgaand aan het opnemen van dit album, in februari 1973 werd uitgebracht. Een jong fris bandje was het. Amper 19 of 20 waren de Gooise jongens. Alleen gitarist Johan Slager was een jaar of 5 ouder en had de jongens leren kennen in High Tide Formation, dat al in 1967 als schoolbandje ontstond. Hier een single uit 1970, met Koopman en Scherpenzeel, maar nog zonder Slager:
White Walls
Muzikaal veranderde er nogal wat. Eigenlijk bevat
Mammoth nog een laatste echo van dat sixties-geluid. Een buitenbeentje op See See The Sun. De promotiekracht echter van het draaiorgel kan niet snel overschat worden. Een meesterzet! Holland – draaiorgel – Kayak. Met de dwingende baslijn van het nummer werd de band internationaal op de kaart gezet, al viel het met de hitnotering wat tegen. Na de singles werd het album voor het grootste deel opgenomen in de fraaie EMI/Bovema-studio in Heemstede in het voorjaar van 1973 en niet minder chique gemixt in de Abbey Road Studios in Londen door technici Pierre Geoffrey Chateau en Alan Parsons! EMI stak er dus behoorlijk wat geld en energie in.
Een eerste plaat is een groots gebeuren voor een jonge band. Met honderd procent ambitie en een iets lager percentage ervaring en techniek lieten de jongens het achterste van hun tong zien. Zo eigenwijs als je in 1973 geacht werd te zijn en met een eigen geluid, zetten ze hun koers uit. Maar wat was die koers van Kayak op dit debuutalbum? Niet te kommersjeel, moeten ze gedacht hebben. Een tweede Dizzy Mans Band of George Baker Selection was niet nodig. Het gat in de markt zat ‘m juist in de progressieve hoek. En dus kozen ze, niet zonder effectbejag, voor de ingewikkeld gestructureerde artrock van Yes. Tegendraadse ritmesprongen, dwarse gitaarloopjes, spannende melodieën met harmoniezang en orgelpartijen als verbindend element. Iets bezwerends en psychedelisch ook wel.
Reason for it all heeft het allemaal al in zich. Prachtnummer. In
Mouldy Wood wordt het yesisme me wat teveel. Hier draait het een beetje door, maar de prachtige gitaarsolo vanaf minuut 4 brengt uitkomst.
Erg fraai en dreigend is
Lovely Luna. Het was in het jaar van Dark Side of the Moon, ook daar zat Alan Parsons aan de knoppen bij EMI London. Deze maanode, met Werner op mellotron, is sferisch en mysterieus. Eén van de hoogtepunten van dit album.
Hope for a Lifetime en
Ballad for the Cripple zijn wat zwaar op de hand.
Forever is a Lonely Thought is prachtig op muziek gezet door Pim Koopman. Het prominente mellotrongeluid, de pianobreak in het middenstuk, de sferische zang. Behalve naar Yes werd er toch ook goed naar Earth & Fire geluisterd!
Titelstuk
See, See the Sun is bijzonder melodieus en vooral sterk in zang en door het accordeonstuk. De tekst werd geschreven door bassist en latere LPF-staatssecretaris Cees van Leeuwen, die toen wellicht nog wat progressiever dacht.
Een debuut vraagt om enige vergeeflijkheid. Passie genoeg, maar het eigen geluid moest hier nog wel ontwikkeld worden. Geen wonder ook gezien de leeftijd van de knapen. Als ik Ton Scherpenzeel hoor over die beginjaren dan doet hij wel eens wat besmuikt over dat eerste album. Vanuit de latere ontwikkeling van de band terug kijkend valt er natuurlijk wel wat aan te merken. Toch hoor ik de - wellicht wat onvolmaakte - bevlogenheid op dit album liever dan het gladdere geluid van hun latere succesalbum Phantom of the Night (1978), dat de palingsound dicht nadert.
Inmiddels verkrijgbaar in de goedkope reeks van Universal, die er netjes EMI op kan zetten tegenwoordig.