Soms schiet een ster als een komeet door de lucht. Dat is ook een beetje wat er met Michael Kiwanuka is gebeurd. Nog voor zijn debuutplaat uit 2012 was zijn naam al rond aan het gonzen. De verwachtingen waren dan ook onmetelijk hoog toen zijn eerste plaat uit kwam en hij wist deze verwachtingen waar te maken. Zelf concludeerde ik het met: “uur, warm, muzikaal, het zijn zomaar wat kernwoorden die dit album samenvatten. Het album vormt vooral één geheel. De sfeer die Kiwanuka te pakken heeft gekregen is bijna uniek te noemen. Deze muziek is simpelweg een kieteling voor de oorschelp. Laat je omarmen door de warmte.”
Nu is daar het vervolg dus en de eerste nummers die lekten deden mij niet meteen van vreugde overeind springen. Niet slecht ook, maar niet zo overtuigend leek het als Home Again wel was. Nu laat ik bij deze graag weten of dat echt zo is, of dat ik aan dit album moest wennen.
Wel kan ik in ieder geval meteen zeggen dat opener Cold Little Heart opvalt. Een lang nummer ten eerste (bijna 10 minuten), maar ook een nummer met een mooie opbouw. Strijkers, koortje, bluesy gitaartje, het zorgt voor een goede sfeersetting. Het wachten is op de stem van Michael Kiwanuka en die komt er zeker. Precies op een moment dat het allemaal wat meer tot rust lijkt gekomen. Het moet gezegd worden, de stem van Kiwanuka heeft nog helemaal niks aan warmte ingeboet. Daarnaast heeft zijn gevoel voor rijke instrumentatie dat toch zeker ook niet. Een prachtige, sfeervolle opener. Dat beloofd dan wellicht toch meer dan verwacht.
Als eerste single was er het door gospel doordrenkte Black Man in a White World. Een nummer dat toch wel anders is als de zojuist geprezen opener. Over de gehele linie wat subtieler, al zijn de strijkers weer zeer aanwezig. Het refrein klinkt als een soort mantra door het nummer heen. Het geeft aan dat Kiwanuka ook heel divers kan zijn in zijn muziek.
Falling is, wellicht op de gitaar na, een nummer dat ook zo op zijn debuutplaat had kunnen staan. De instrumentatie is rustig en warm, net als zijn stem. Zijn stem “hangt” lekker in het nummer en dat is de stijl die Michael goed aan kan en ook etaleerde op Home Again. Het bluesy gitaartje maakt het wel net even af moet ik zeggen.
In diezelfde sfeer zit Place I Belong. Gewoon een mooie song die misschien niet direct op zal vallen tijdens het beluisteren. Dat doet het uiteindelijk toch wel door de koortjes die zo van een Isaac Hayes plaat lijken te komen en aanverwant feeling in de instrumentatie. Kiwanuka maakt lange noten zonder te overdrijven en het past perfect in het plaatje.
De gospel uit Black Man in a White World horen we ook weer terug in de titeltrack. Love and Hate is een rustig opgebouwd nummer waarin ik de zang van Kiwanuka erg fijn helder vind doorklinken. Het doorgaande koortje op de achtergrond is een sfeerverhoger voor mij. De tempoversnelling rond drieënhalve minuut zorgt wel voor de gewenste afwisseling moet gezegd worden. En wat te denken van de gitaarriff aan het einde.
One More Night dan. Dat is een song die duidelijk uit een ander vaatje tapt. De inspiratie voor dit nummer lijkt gehaald te zijn uit Motown en ook wel een beetje Stax. Eigenlijk is het een hele direct soulsong die ook op een Daptone label uitgebracht had kunnen zijn.
Ondanks dat voorgaande song zeker niet slecht was hoor ik Kiwanuka toch liever in een nummer als I’ll Never Love. Precies zo’n nummer dat als een warme deken over je heen valt. Alles is warm aan dit nummer en weet de juiste snaar te raken. Prachtige, rustige, mooi song. Dat lijkt ook zo doorgezet worden op Rule The World, zo rustig als dat nummer begint. Totdat die koortjes (ik hoor Mayfield) invallen. De drums zijn dan redelijk standaard, maar het spel tussen de vocalen van Michael en zijn koortjes is prachtig. Ik moet zeggen dat ik bij elke luisterbeurt echt in het nummer blijf hangen. Erg mooi gedaan.
De vergelijking met oude soul kan nog even doorgaan in het gelaagde Father’s Child. Een vol nummer, zo komt het tenminste op mij over. Een nummer met aandacht voor strijkers en de gitaar die er weer lekker door heen schuurt. Kiwanuka lijkt tevens een nieuw soort intensiteit te hebben gevonden voor zijn zang. Een intensiteit die hij ook meeneemt in afluister Final Frame. Misschien ligt de intensiteit hier juist meer in die fijne gitaar. Dat is toch wel een extraatje op deze plaat hoor, die gitaar. Dat geeft het ook allemaal een wat andere sound. Zoals eigenlijk dit gehele album een stuk afwisselender klinkt dan het prachtige debuutalbum. Kiwanuka heeft duidelijk gekozen voor een andere aanpak, maar zonder zijn herkenbaarheid weg te gooien. Dus niet het volledige roer om, maar wel een beetje bijsturen. Het resulteert in ieder geval in wederom een parel van een plaat.
(bron:
Opus de Soul)