menu

Michael Kiwanuka - Love & Hate (2016)

mijn stem
4,06 (455)
455 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Soul / Rock
Label: Polydor

  1. Cold Little Heart (9:57)
  2. Black Man in a White World (4:18)
  3. Falling (4:16)
  4. Place I Belong (4:47)
  5. Love & Hate (7:07)
  6. One More Night (3:53)
  7. I'll Never Love (2:45)
  8. Rule the World (5:42)
  9. Father's Child (7:05)
  10. The Final Frame (4:59)
totale tijdsduur: 54:49
zoeken in:
avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Michael Kiwanuka - Love & Hate - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Love & Hate van Michael Kiwanuka werd een maand of twee geleden al bejubeld in de Britse muziektijdschriften, maar om onduidelijke redenen heeft de plaat nu pas een Nederlandse release gekregen.

Geen handig moment zo midden in de komkommertijd, maar het betekent wel dat de plaat geen enkele last heeft van concurrenten.

Love & Hate heb ik mede daarom onmiddellijk opgepikt, waar het debuut van de Britse muzikant met Ugandese wortels mij vier jaar geleden eerlijk gezegd echt volledig ontgaan is.

Naar dat debuut moet ik maar eens snel gaan luisteren, want Love & Hate vind ik het meesterwerk dat de Britse muziektijdschriften er twee maanden geleden al van maakten.

Michael Kiwanuka slaagt er op zijn tweede plaat in om een geluid neer te zetten dat zo lijkt weggelopen uit de jaren 70, maar veel urgenter klinkt dan de meeste andere platen die het etiket retro opgeplakt krijgen.

Producers Paul Butler en Danger Mouse hebben Love & Hate voorzien van een bijzonder geluid vol invloeden. Het is een geluid vol strijkers en blazers, vol prachtige koortjes, maar ook vol prachtig gitaarwerk, dat intiem kan verleiden maar ook stevig uit kan pakken.

Het past allemaal prachtig bij de stem van Michael Kiwanuka, die over veel soul beschikt en klinkt als de grote soulzangers uit de jaren 70. Als iemand mij had verteld dat Love & Hate een vergeten meesterwerk uit de vroege jaren 70 is, had ik het direct geloofd, al hoor je bij net wat aandachtigere beluistering ook wel wat accenten uit het heden.

Waar veel hedendaagse soulzangers zich focussen op een bepaald geluid heeft het verleden, slaagt Michael Kiwanuka er op Love & Hate in om het brede spectrum van grote 70s soulzangers als Marvin Gaye en Curtis Mayfield te benaderen.

Het is een spectrum dat in eerste instantie wat rommelig overkomt en dat rommelige karakter wordt versterkt door de productie die aanhaakt bij de psychedelica uit de jaren 60 en zorgt voor een nogal zompig geluid. Het is ver verwijderd van glasheldere geluid dat tegenwoordig al met zeer bescheiden middelen kan worden verkregen, maar persoonlijk vind ik dat Love & Hate een belangrijk deel van zijn kracht ontleent aan het bijzondere geluid.

Natuurlijk kan Love & Hate niet zomaar tippen aan een klassieker als What’s Going On, maar de competitie met al die andere jonge soulzangers van het moment kan Michael Kiwanuka met speels gemak aan. Bijzondere plaat van een groot talent. Erwin Zijleman

avatar van west
4,5
Michael Kiwanuka doet oude soultijden herleven. De prachtige sound van dit Love & Hate doet mij soms denken aan Isaac Hayes op zijn hoogtepunt en - ik zou haast zeggen: natuurlijk - ook aan Marvin Gaye uit de jaren '70. Wonderbaarlijk dat artiest en producers in 2016 nog tot zo'n fraaie soulklassieker komen. Natuurlijk wordt er ook nu nog goede soul gemaakt, maar dit is echt een bijzondere plaat.

Naast de verslavende sound staat het vol met erg mooie tot fantastische songs. Tot die laatste categorie horen zeker het verbluffend goede openingsnummer Cold Little Heart en de oh zo fraaie titelsong Love & Hate. Zelf vinkte ik snel het ontroerende Rule the World aan, ook vanwege het mooie gospelkoortje, en ook Black Man in a White World is erg sterk, maar elk nummer is in feite een prijsnummer.

Naast mooie koortjes valt bijvoorbeeld ook het ijzersterke gitaarspel van Michael Kiwanuku op: prettig dat er ook een paar fijne solo's op staan, zoals op het slotnummer The Final Frame. Daar tegenover staan dan weer fraaie strijkers, maar ook weer lekker droge drums. Die afwisseling, ook in tempo van de muziek, zorgt er mede voor dat de plaat geen seconde verveelt. Een juweeltje in de maand juli, een soulklassieker in 2016. Bedankt Michael Kiwanuka!

4,0
Bij Michael Kiwanuka was ik vroeg op het feestje - volgens mij heb ik zijn eerste ep's nog hier op de site toegevoegd - maar een enigszins tegenvallend debuutalbum en een weinig inspirerend optreden op Lowlands hebben de interesse wat doen verwateren. Totdat ik recent Love & Hate op de radio hoorde. Wat een nummer! Ik kreeg ook gelijk, zoals hier al eerder aangehaald, associaties met What's Going On. Duidelijk dat Kiwanuka hier goed naar heeft geluisterd, maar ook goed zijn eigen draai aan heeft gegeven. Gehele album is trouwens een positieve verrassing. Zal nog regelmatig gedraaid worden deze zomer.

avatar van Reijersen
5,0
Soms schiet een ster als een komeet door de lucht. Dat is ook een beetje wat er met Michael Kiwanuka is gebeurd. Nog voor zijn debuutplaat uit 2012 was zijn naam al rond aan het gonzen. De verwachtingen waren dan ook onmetelijk hoog toen zijn eerste plaat uit kwam en hij wist deze verwachtingen waar te maken. Zelf concludeerde ik het met: “uur, warm, muzikaal, het zijn zomaar wat kernwoorden die dit album samenvatten. Het album vormt vooral één geheel. De sfeer die Kiwanuka te pakken heeft gekregen is bijna uniek te noemen. Deze muziek is simpelweg een kieteling voor de oorschelp. Laat je omarmen door de warmte.”

Nu is daar het vervolg dus en de eerste nummers die lekten deden mij niet meteen van vreugde overeind springen. Niet slecht ook, maar niet zo overtuigend leek het als Home Again wel was. Nu laat ik bij deze graag weten of dat echt zo is, of dat ik aan dit album moest wennen.
Wel kan ik in ieder geval meteen zeggen dat opener Cold Little Heart opvalt. Een lang nummer ten eerste (bijna 10 minuten), maar ook een nummer met een mooie opbouw. Strijkers, koortje, bluesy gitaartje, het zorgt voor een goede sfeersetting. Het wachten is op de stem van Michael Kiwanuka en die komt er zeker. Precies op een moment dat het allemaal wat meer tot rust lijkt gekomen. Het moet gezegd worden, de stem van Kiwanuka heeft nog helemaal niks aan warmte ingeboet. Daarnaast heeft zijn gevoel voor rijke instrumentatie dat toch zeker ook niet. Een prachtige, sfeervolle opener. Dat beloofd dan wellicht toch meer dan verwacht.
Als eerste single was er het door gospel doordrenkte Black Man in a White World. Een nummer dat toch wel anders is als de zojuist geprezen opener. Over de gehele linie wat subtieler, al zijn de strijkers weer zeer aanwezig. Het refrein klinkt als een soort mantra door het nummer heen. Het geeft aan dat Kiwanuka ook heel divers kan zijn in zijn muziek.
Falling is, wellicht op de gitaar na, een nummer dat ook zo op zijn debuutplaat had kunnen staan. De instrumentatie is rustig en warm, net als zijn stem. Zijn stem “hangt” lekker in het nummer en dat is de stijl die Michael goed aan kan en ook etaleerde op Home Again. Het bluesy gitaartje maakt het wel net even af moet ik zeggen.
In diezelfde sfeer zit Place I Belong. Gewoon een mooie song die misschien niet direct op zal vallen tijdens het beluisteren. Dat doet het uiteindelijk toch wel door de koortjes die zo van een Isaac Hayes plaat lijken te komen en aanverwant feeling in de instrumentatie. Kiwanuka maakt lange noten zonder te overdrijven en het past perfect in het plaatje.
De gospel uit Black Man in a White World horen we ook weer terug in de titeltrack. Love and Hate is een rustig opgebouwd nummer waarin ik de zang van Kiwanuka erg fijn helder vind doorklinken. Het doorgaande koortje op de achtergrond is een sfeerverhoger voor mij. De tempoversnelling rond drieënhalve minuut zorgt wel voor de gewenste afwisseling moet gezegd worden. En wat te denken van de gitaarriff aan het einde.
One More Night dan. Dat is een song die duidelijk uit een ander vaatje tapt. De inspiratie voor dit nummer lijkt gehaald te zijn uit Motown en ook wel een beetje Stax. Eigenlijk is het een hele direct soulsong die ook op een Daptone label uitgebracht had kunnen zijn.
Ondanks dat voorgaande song zeker niet slecht was hoor ik Kiwanuka toch liever in een nummer als I’ll Never Love. Precies zo’n nummer dat als een warme deken over je heen valt. Alles is warm aan dit nummer en weet de juiste snaar te raken. Prachtige, rustige, mooi song. Dat lijkt ook zo doorgezet worden op Rule The World, zo rustig als dat nummer begint. Totdat die koortjes (ik hoor Mayfield) invallen. De drums zijn dan redelijk standaard, maar het spel tussen de vocalen van Michael en zijn koortjes is prachtig. Ik moet zeggen dat ik bij elke luisterbeurt echt in het nummer blijf hangen. Erg mooi gedaan.
De vergelijking met oude soul kan nog even doorgaan in het gelaagde Father’s Child. Een vol nummer, zo komt het tenminste op mij over. Een nummer met aandacht voor strijkers en de gitaar die er weer lekker door heen schuurt. Kiwanuka lijkt tevens een nieuw soort intensiteit te hebben gevonden voor zijn zang. Een intensiteit die hij ook meeneemt in afluister Final Frame. Misschien ligt de intensiteit hier juist meer in die fijne gitaar. Dat is toch wel een extraatje op deze plaat hoor, die gitaar. Dat geeft het ook allemaal een wat andere sound. Zoals eigenlijk dit gehele album een stuk afwisselender klinkt dan het prachtige debuutalbum. Kiwanuka heeft duidelijk gekozen voor een andere aanpak, maar zonder zijn herkenbaarheid weg te gooien. Dus niet het volledige roer om, maar wel een beetje bijsturen. Het resulteert in ieder geval in wederom een parel van een plaat.

(bron: Opus de Soul)

3,5
Ik kan me ook aardig vinden in de mening van Paddy. Na een zeer sterke opening met 'Cold little heart' zakt m'n broek echt van m'n kont met 'Black man in a white world'. Zowel de titel als het nummer zelf vind ik schrijnend en absoluut niet passen op het album. Verder luistert het album best lekker weg, maar weet het geen moment echt te boeien. Ik mis de opbouw en de echte emotie. Na 6 nummers gaat het zelfs een beetje vervelen wat jammer is, want daarna komen er juist best nog wat aardige nummers.

Ik zag eerder ergens de vergelijking met Marvin Gaye, maar dit vind ik echt Marvin Gaye onwaardig. Daar waar Marvin Gaye je na een 5-tal luisterbeurten niet meer loslaat, ben je bij Michael Kiwanuka na een 5-tal luisterbeurten eigenlijk wel klaar. Dit voelt als een gemiste kans, omdat het openingsnummer zoveel beter doet vermoeden. Dat dit album op dit moment een betere score heeft dan Marvin Gaye's 'Let get it on' en 'Here my dear' vind ik onacceptabel. Ik geef hem 3* voor het prettige stemgeluid.

avatar van Marco van Lochem
4,5
Hij bouwt aan zijn carrière en zijn populariteit groeit langzaam naar de hoogte die het verdient. Michael Kiwanuka is een Engelse zanger, geboren op 3 mei 1987 Muswell Hill Londen en bracht in 2012 zijn eerste album uit.

Kiwanuka, die Oegandese roots heeft, bracht in 2012 zijn debuutalbum uit, "HOME AGAIN", waarvan het titelnummer in sommige landen een hit werd. In 2011 begeleidde hij Adele tijdens haar "ADELE LIVE" tour van dat jaar en kreeg van de BBC begin 2012 de titel "Sound Of 2012". Met deze kickstart kreeg zijn debuutalbum ook de verdiende impuls mee, waardoor het een succes werd. Het album werd positief ontvangen en met spanning werd er uitgekeken naar de opvolger.

Dat werd "LOVE & HATE", dat op 15 juli 2016 gereleased werd. Met de producers Danger Mouse, Inflo en Paul Butler kwam Kiwanuka met een geweldig album, waarin in 55 minuten alle facetten van zijn kunnen gepresenteerd worden. Indie, pop, rock, soul, het komt allemaal samen in de 10 liedjes die op het album staan. Het album gaat van start met een pop/rock klassieker, “COLD LITTLE HEART”. Het 10 minuten durende monumentale nummer stond in de jongste editie van de Radio 2 Top 2000 op 49 en staat er sinds 2017 in genoteerd. Het lied komt langzaam op gang, een intro met een fantastisch mooie melodie, een gitaarsolo, non-words koorzang, na zo’n 5 minuten start er een soulritme en begint Kiwanuka met zingen. Ook hier kun je in de refreinen genieten van gospelachtige koortjes, het rockdeel door het gitaarwerk, het nummer blijft je pakken. Van de eerste tot de laatste seconde is dit nummer van een ongekende schoonheid en de klasse druipt ervan af. De eerste single van het album was “BLACK MAN IN WHITE WORLD”, waarvan de boodschap niets aan de verbeelding over laat. Hij geeft hierin aan dat hij een vredelievend persoon is, getuige de prachtige zin “And I've Lost Everything I Had, And I'm Not Angry And I'm Not Mad”. Ondanks verlies, niet boos worden, mooi verwoord. Ik vind dit een nummer dat Marvin Gaye had kunnen maken, pakkende melodie, koortjes, heerlijk. Het tempo zakt in met “FALLING”, een beklemmende ballad met subtiel orgelwerk en een prachtige gitaarsolo. “PLACE I BELONG” begint met een apart ritme, emotionele zang van Kiwanuka, opnieuw de koortjes en de melodielijn is er één die in je kop kan blijven zitten. Het titelnummer, “LOVE & HATE” is één van de drie nummers die boven de zeven minuten klokt. Het begint met een repeterende zanglijn, is erg mooi gearrangeerd, het strijkersaandeel geeft het nummer iets extra’s. Het is midtempo, kabbelt heerlijk voort en de opleving én gitaarsolo die rond de 5 minuten begint, maakt het geheel weergaloos af. Wat een indrukwekkend nummer.

Heerlijke ritme begeleid “ONE MORE NIGHT”, fijne zanglijn, mooie arrangementen, gewoon een goed liedje. Het kortste nummer is “I’LL NEVER LOVE”, een klein gehouden ballad, waarvan ik de subtiele gitaarpartijen erg mooi vind. Richting de zes minuten gaat “RULE THE WORLD” en de tekst zou autobiografisch kunnen zijn, aangezien Kiwanuka al jaren kampt met angst- en paniekstoornissen. “Take Me Out Of Myself Again (Help Me), Help Me Lose Control (Show Me), Show Me Love, Show Me Happiness (Love Me), I Can't Do This On My Own”, geeft aan dat hij het niet alleen kan, dat hij hulp nodig heeft om het leven aan te kunnen. Prachtig verwoord en ook de muziek is erg passend, waarin de koortjes en het prachtige gitaarwerk een genot zijn om naar te luisteren. “FATHER’S CHILD” klokt ook boven de zeven minuten, heeft een pakkend, rustig ritme, weergaloos mooie strijkers arrangementen, heerlijk ritme en een mooie melodie lijn. Na drie minuten gaat het tempo naar beneden en volgen 4 minuten met klein gehouden zang en muziek. “THE FINAL FRAME” begint met prachtig gitaarwerk en is als slotakkoord prima gekozen. Midtempo, niet veel zanglijnen, vooral veel heerlijk solowerk op de gitaar, gespeeld door de maestro zelf, Michael Kiwanuka.

De opvolger van deze klassieker verscheen in 2019, “KIWANUKA” getiteld, en is ook weer een mooi album geworden. Persoonlijk vind ik hem wel wat minder dan “LOVE & HATE”, maar dat kan ook bijna niet anders. Op deze plaat staat zoveel moois, dat het wat mij betreft alleen maar “love” en absoluut geen “hate” is.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:01 uur

geplaatst: vandaag om 15:01 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.