Get Ready heb ik binnen een jaar of twee eigenlijk al verheven tot een klassieker. De band die in 1980 ontstond op de overblijfselen van Joy Division, ging verder onder een nieuwe naam; u raadt het al New Order. Ik moet eerlijk zeggen dat ik vrijwel niets ken uit hun begin (en jaren ’80) periode, dus vergelijken lukt niet. Uiteraard de hit Blue Monday (bestverkochte 12-inch aller tijden), maar daar blijft het dan wel ook bij (kortom een kenner
). Maargoed laat ik mij richten op wat ik wél weet. Get Ready
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een beste binnenkomer. Het nummer 1. Crystal begint rustig, maar na 3kwart minuut begint het genre rock zich er mee te bemoeien en draait de rockgitaar, niet veel later de zang en bij 1:30 barst het nummer los. De ‘80s computermuziek’ krijgt feedback en de afwisseling tussen een mannelijke en vrouwelijke stem houden het levendig. Bij 4:00 krijgt het nummer een nieuwe (rustige) wending, waarna het vervolgens weer ‘ouderwets’ door rockt. Dit gedeelte is beter.
2. 60miles An Hour. Net als de voorganger een heerlijk rocknummer en gaat over auto’s en meisjes (nounou...). Het nummer heeft geen lange intro en begint al vrij vroeg, maar wordt wel degelijk opgebouwd. Aanvankelijk lijkt het nummer een beetje door te sukkelen, maar zie daar 2:45 en 4:10 (wat een afsluiter!).
Het commentaar bij 3. Turn My Way wou ik laten bij een greep uit de lyric. De gastbijdrage is van Billy Corgan (ex-Smashing Pumpkins).
I don't want to be
Like other people are
Don't want to own a key
Don't want to wash my car
Don't want to have to work
Like other people do
I wanted to be free
I wanted to be true
Volgens sommige heeft dit te maken met het verleden van de band, maar ik houd het op een inspirerende tekst. Een wereld waarin een eigen identiteit vrijwel onmogelijk wordt gemaakt door alle stempels die de media mensen opdrukt, is dit een mooi streven toch? Vooral de laatste regel mogen bepaalde mensen zich wel eens eigen maken. Blijf jezelf..erg belangrijk. Experimenteren ok, sla niet door.
4. Vicious Streak. Een rustpunt op het album. Een drumcomputer als beat die de aandacht erbij moet houden, een synthesizer die op de goede momenten ‘kracht’ bijzet, maar niet (te) dringend aanwezig is en daarbij de ietwat dromerige stem van Bernard Sumner. Dit is wat mij betreft dan ook geen rock/electronic te noemen, maar eerder (brit)pop. Met een vleugje electronic/rock misschien
5. Primitive Notion, dit nummer wordt lekker opgebouwd en gitaar en ‘drum’ worden goed gecombineerd tot 0:42 wanneer het nummer ontspringt en even los gaat (ook bij 2:38), vervolgens stilvalt (zang), en dan langzaam weer toewerkt naar het muzikale gedeelte. Een muzikale opeenvolging van rust, beheersing en chaos (positieve zin). Energiek nummer met alle ingrediënten aanwezig. Ook erg lekker na het rustige Vicious Streak. Indeling qua nummers is zowieso prima.
Dan 6. Slow Jam. Het nummer begint al na 11sec en is muzikaal gezien niet echt hoogstaand wat mij betreft. Een beetje hetzelfde als met Primitive Notion. Opeenvolgingen van muzikale chaos en rust, met dit verschil dat het hier niet echt aanslaat (m.u.v. 2:50).
Het nummer
7. Rock The Shack behandel ik als voorbeeld aan het eind.
Het nummer 8. Someone Like You vind ik persoonlijk de minste van het album. WAT!?
Hoho, voordat iedereen boos wordt, laat ik het anders zeggen: “een van de minste goede”. Mooi compromis lijkt me? Het nummer zegt mij niet zoveel en doet niet echt wat met mij. Uitspattingen als rond 4:05 kan ik echter wel waarderen (meteen ook het hoogtepunt wat mij betreft).
Dit wordt ruimschoots goedgemaakt bij het nummer 9. Close Range. De eerste minuut zou zo als filmmuziek gebruikt kunnen worden. Een erg lekker nummer, waar je ook constant bij blijft door de steeds terugkerende eentonige achtergrond beat. Het stukje bij 2:35 wanneer je tegelijk een mannelijke en vrouwelijke stem hoort zorgt voor de nodige afwisseling.
10. Run Wild, de afsluitende song. Een rustig nummer, maar zeker niet van het niveau als nr. 4. Het muzikale gedeelte na de tekst “If jezus comes, to take your hand, I won’t let go” klinkt mij wel heel erg als een afscheidsdeuntje - ik meen rond 0:50. Ondanks de warme stem en het feit dat het natuurlijk wel een geschikte afsluiter is, wacht ik toch op 2:50. Dan blaast het album zijn laatste adem uit en komt Jezus hem halen. Hé, das mooi gevonden ofniet?
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Overigens. Ik las hierboven ergens dat men het jammer vond dat het album maar 10 nummers bezat, maar is dat juist niet de kracht van het album? Het zijn dan wel ‘maar’ 10 nummers, maar de duur van het album maakt veel goed naar mijn mening. Ik heb 3x liever een album wat je voor de volle 100% meeneemt in een muzikale trip, dan dat je jezelf er op betrapt eigenlijk alleen te luisteren voor die paar nummers. Na 50min vind ik het wel ok geweest. De duur van het album draagt in mijn ogen juist mee aan het succes
Een favoriet? Dat is moeilijk bij albums die je de volle punten hebt gegeven. Afhankelijk van het gevoel op het moment klinkt het ene nummer net even wat ‘beter’ dan de andere. Dit maakt of breekt een album wat mij betreft. Een album dat het puur moet hebben van de hits bekend bij de grote massa (en dus ook bij mij), zijn bij lange na niet genoeg voor de volle buit. Nee, een album moet elke luisterbeurt opnieuw weer iets doen ontdekken. Niet eens in de zin van “hé verdomd, die gitaar valt me nu pas op”
, maar juist vooral als gevoelswaarde. Dát is waar ik een 5* album aan herken. Toegespitst op Get Ready vind ik Rock the shack bv erg lekker na een lange dag school. De mannen van Primal Scream (gastbijdrage) gaan hier even helemaal uit hun bolletje. Bij 0:50 begint mijn hut – shack - (eigenlijk zolderkamertje) flink te rocken en raak ik 4min al mijn frustraties kwijt t.o.v. mijn klasgenoten/leraren etc
Een uiterst uitgebalanceerd meesterwerkje tot stand gekomen uit interne- en externemagie (quote van recensent overigens
)