Faith No More - Angel Dust (1992)

Dit is zo´n plaat die ik vroeger echt ge-wel-dig vond (toen hij uitkwam en ik een jaar of 13, en helemaal into Guns 'n Roses was) vervolgens ben ik meer en meer naar het serieuze hak en beukwerk gegaan om nu, na 25 jaar, tot de ontdekking dat ik dit eigenlijk weer een heel erg sterke plaat vind, eigenlijk vind ik hem tegenwoordig beter dan ik hem ooit gevonden heb. Ik draai deze op het werk nog wel eens, dan moet ik een beetje oppassen met wat ik over de speakers laat schallen, dit kan ik nog wel voorzichtig op de achtergrond aanzetten.
Favorieten zijn voor 'Midlife Crisis' en 'Be Agressive' (geweldig, dat kinderkoortje)

In het begin dacht ik wat Johnny Marr ook al schreef, dat Malpractice en Jizzlobber waarschijnlijk voor altijd de skip-nummers zouden blijven op wat ik verder eigenlijk al meteen een magistraal album vond. Voor mij in die tijd net obscuur genoeg om onderscheidend te zijn tussen mijn vrienden en voor mezelf moest ik hier en daar ook wel wennen. De favoriete song van het album wisselt trouwens nog altijd. Momenteel Caffeine.

Maar over Malpractice en Jizzlobber: die laatste beviel me eigenlijk al vrij snel tóch wel. Met het rustige, idyllische begin en dan dat middenstuk en orkestraal/theatraal einde. Geweldig. Malpractice heeft echt jaren geduurd en nog steeds is het geen favoriet maar ik hoor nu meer wat (ik denk dat) de bedoeling is. Choas maar toch niet. Schreeuwen maar ook zang. Bizar maar ook fenomenaal

Nee, deze van mijn #1 in de album lijst krijgen? Kans is erg, érg klein (ik heb geleerd nooooit nooit te zeggen).

Van Everything's ruined moet ik hier nog ergens een dubbel cd single hebben liggen met aangevuld wat live materiaal . Het prijsnummer van deze Angel Dust staat op beide schijfjes in exact dezelfde uitvoering. Toen was zo'n uitgave wel grappig terwijl we het nu verspilling zouden noemen

Mocht echter de ene cd single destijds een flinke kras oplopen had je toch nr. 2 bij de hand. Voor het download tijdperk hadden dat soort aankopen toch ook wel zijn charme

Malpractice is een van mijn favoriete tracks op deze plaat en ook wel een die een indruk heeft achter gelaten op latere bands. Het is bijna de blauwdruk van The Dillinger Escape Plan (natuurlijk ook een EP met Mike Patton opgenomen) en ook Between the Buried and Me heeft er flink wat inspiratie van, zij hebben zelfs het nummer gecoverd.

Hup naar 4,5 sterren jij!

Met gemak 5 sterren!

Het kan goed 15 jaar geleden zijn dat ik dit album in zijn geheel beluisterd heb. Maar zopas opnieuw tijdens een lange rit van voor tot achter beluisterd. En wat een geweldig album is dit eigenlijk toch. Dit ga ik de komende tijd toch weer vaker uit de kast trekken.

Ik vind het eigenlijk van voor tot achter ijzersterk. Die waanzinnige mix van invloeden die telkens herkenbaar is als FNM en ook iedere keer goede nummers oplevert.

Het enige dat me af en toe opvalt is dat de synths gedateerd klinken. Dat is trouwens niet enkel op deze plaat zo, maar op veel albums uit de jaren 90. Om één of andere reden lijken me de synth geluiden uit die periode de tand des tijds veel minder goed te doorstaan dan die uit jaren 70 en 80.
Daarom net geen 5*.

[quote]P8371G schreef:
Weinig toe te voegen aan de reviews voor dit Meesterwerk, in `92 gemaakt en vandaag de dag nog steeds een superplaat.ik heb sinds kort de nieuwe dubbelaar van Angel Dust met op schijf 2 sublieme Live Nummers .
Schijf 1 blijft natuurlijk fenomenaal, gewoon een Must have plaat , had laatst Jizzlobber op mijn koptelefoon die op 100 stond, wat een Wereldnummer blijft dat als je hem hard draait

FNM net over haar hoogtepunt heen wat mij betreft. Soms vermoeid klinkend in bijv. Caffeine (4:28)
Midlife Crisis (4:23) Kan aan mij liggen maar de frisheid van IY en TRT vind ik hier niet terug. Toch draai ik hem nog regelmatig. Everything's Ruined - A Small Victory zijn wel echt fijne nummers!

Heel deze Angel Dust is juist een hoogtepunt Gamma123 .

De 2 nummers die je aanhaalt zijn in mijn oren absolute klassiekers van een band die nooit toegevingen heeft gedaan. Ander geluid dan The Real Thing wel maar ik zou juist zeggen dat ze een nog sterker album hebben gemaakt zonder een grote stijlbreuk met voorgaand werk. Kindergarten, RV, Land of Sunshine, Be Aggressive, Malpractice, Everythings Ruined...ik vind hier echt geen zwakke momenten op. En Mike Patton ontbindt hier voor het eerst echt zijn duivels. The Real Thing was al zo goed als afgewerkt, ook qua zanglijnen, toen hij erbij kwam. Angel Dust is meer zijn eerste staalkaartje bij FNM.

De opvolger van deze Angel Dust, King for A Day Fool for A Lifetime is wel anders. Daar hebben ze fans van het eerste uur verloren vermoed ik, hoewel het eigenlijk mijn favoriete FNM album is. De experimenteerknop wordt daar ver opengedraaid en ze komen er goed mee weg

Het beste album van de heren. Toegankelijkheid en totale waanzin gaan hand in hand en ze komen er mee weg. Gek genoeg vind ik de toegankelijke nummers van deze schijf veruit het beste. A Small Victory, Everything's Ruined, Kindergarten, heerlijk, de stem van Patton komt wat mij betreft ook het beste tot zijn recht in deze songs. Want wat een vooruitgang en verademing was deze man in vergelijking met zijn voorganger Chuck Mosley. Jammergenoeg waren de opvolgers van Angel Dust wat onevenwichtig (King for a Day, Sol Invictus) van aard, of simpelweg beetje saai (AOTY). Het valt mij op dat de productie wel een remaster (of ik heb iets gemist) kan gebruiken, Angel Dust klinkt in mijn oren een beetje mat en knalt niet door de speakers. Easy werd trouwens later (vanwege het grote commerciële succes) aan de schijf toegevoegd en past er eigenlijk prima tussen. Dat is vreemd als je zo'n nummer afzet tegen Jizzlobber, Land of Sunshine en Caffeine maar het geeft ook tegelijkertijd aan hoe de smaak en het acceptatievermogen van vele metal fans langzaamaan ging veranderen en zich aanpaste in de loop van de jaren 90. Faith No More heeft daarin pionierswerk verricht.

Volledig eens met je bericht behalve bij deze opmerking over de opvolgers. KFADFFAL is naar mijn mening minstens even sterk. Patton gebruikt zijn stem daar nog beter dan hier.
En er zijn al remasters uitgegeven van al hun albums, aangevuld met bonusmateriaal en liveregistraties

Ik vind King For a Day een heel vermoeiend album, hoewel er wel enkele absolute toppers opstaan (Evidence ). Er staan naar mijn mening enkele nummers op de plaat die vervallen in totale gekte, Patton schreeuwt er op los, en dan haak ik al snel af. Ik vind Angel Dust daarnaast meer een coherent geheel. Ik ben het wel met je eens dat de stem van Patton wat volwassener klinkt op KFAD, met name terug te horen in het al genoemde Evidence, King For a Day en Just a Man.

Toch mooi hoe iedereen albums op zijn eigen manier waardeert, heeft er ongetwijfeld ook mee te maken welk album je voor het eerst hebt gehoord.

Dat is absoluut waar. King for a day was mijn eerste FNMalbum een 10tal jaar geleden?
Deze Angel Dust is pas een paar jaar later toegevoegd aan de collectie.
Zo zit ik ook meer in het Superunknowkamp dan het Badmotorfingerkamp bij dezelfde discussie over Soundgarden uiteraard....je mag zelf raden welke ik het eerst hoorde.

Op dit album laat Patton horen wat een ongelooflijk goede zanger hij is, op King for a Day doet hij daar nog een schepje bovenop, fantastische plaat.
The Real Thing, Angel Dust, King for Day... drie weergaloze platen.

Grappig dat 'Album of the year' steevast wordt overgeslagen bij het beste werk van FNM. 'The real thing' is voor een deel sowieso nog geen FNM optima forma en 'King...' bevalt teveel b-werk (al zit hun betere / beste werk er ook tussen!). Voor mij zijn het 'AD' en 'AotY' de toppers.

De grafiek bij stemmen lijkt wel een ondergedempte trilling. Begint met een paar schommelingen door wat uiteindelijk de stabiele situatie (in dit geval al twee jaar een zekere 3.97 sterren).
Geeft vrij accuraat weer wat ik veel lees in de comments hierboven. Opmerkingen als "lange tijd niet meer gehoord maar wat een meesterwerk is het toch" komen in vele verschijningen tevoorschijn. Amen to that

Meesterwerk. Magistraal. Magisch.

Van de ene kant hoop ik op een vervolg op Sol Invictus, die was niet slecht, maar ook: wat kan hier nog overheen? Onovertroffen. Beste.Plaat.Ever.

Aanvulling op bovenstaande en voor de volledigheid:
De grafiek bij 5378, Statistieken bedoel ik natuurlijk.
En een ondergedempte trilling is als een elastiekje waar je iets aan hangt en dan ineens loslaat. Het gaat een paar keer op en neer en komt dan op een bepaalde lengte (van het elastiekje) tot stilstand. Sorry voor het iets te hoge nerd-jargon....

"The beautiful with the sick."


Net nog even de voorganger gehoord en wat een verademing is het dat Patton hier zijn draai heeft gevonden! Net als de rest van de band, trouwens, alles valt hier op z'n plaats. Dit wordt over het algemeen en begrijpelijkerwijs als hét meesterwerk van de band beschouwd, ook al zal ik 'Album of the Year' altijd evenzeer waarderen, iets wat een stuk minder algemeen is...

Ik ga niet elke song bespreken, want a) woorden schieten tekort en b) luister zelf maar. In z'n algemeenheid kan ik rustig stellen dat dit een mijlpaal in de muziekgeschiedenis is, om niet te zeggen duh. Maar laat ik Billy Gould quoten: "Angel Dust leaves itself open to both angelic and demonic connotations," says Bill, "so we wanted to balance the beautiful with the sick. It's not a statement for vegetarianism or anything; it's really just a reflection of the music, a visual representation of what our music is all about - some of it's nice, some of it is fucking ugly."

Favorieten: 'RV', 'Crack Hitler' en 'Jizzlobber'. Op mijn cd heb ik dan nog 'Easy' als bonus, die er perfect bij past. Een andere cover, 'Let's Lynch the Landlord', stond op een single, ook erg tof. Onvergetelijk was hun opkomst in de Rijnhal indertijd, waarbij aangevangen werd met een workout.


*****.

Het magnum opus van de band; chaos en serene rust, Patton die schreeuwt en brult en tegelijkertijd laat horen een van de beste zangers te zijn die het ruigere rockgenre rijk is. De keyboard die een nog grotere rol vervuld dan voorheen en een aantal haast popachtige pareltjes. Angel Dust vormt een plaat die zeker voor die tijd de tongen losmaakte. Waar The Real Thing nog de totale gekte (een uitzondering daargelaten) ontbeerde trekken de mannen hier de registers open. Hoewel niet elke song mij inpakt, Caffeine, Smaller and Smaller en Be Agressive zijn prima songs maar voelen ook afstandelijk aan. Midlife Crisis, RV, Everything's Ruined, Kindergarten, A Small Victory vormen pareltjes in het oeuvre van de band. Op Angel Dust wisten de heren een aantal onorthodoxe songs samen te smeden met een flink aantal toegankelijke werkjes en daarmee ook een breder publiek aan zich te binden. De later aan deze plaat toegevoegde cover (en wereldhit) Easy van Lionel Richie past er ook prima tussen. De volle mep blijft uit, van een aantal songs heb ik nooit echt de schoonheid kunnen ontdekken, dat deze plaat echter een mijlpaal vormt snap ik wel.

1. Angel Dust
2. The Real Thing
3. Introduce Yourself
4. We Care a Lot

Goddank dat ik nog een versie zonder dat verrekte Easy heb.

Angel Dust is zo'n plaat die de jaren 90 mede definieerde. In populaire taal: het is een klassieker.

Echt waar, ik vind het zo'n heerlijke foute cheesy cover dat ik het nummer juist stiekem heel erg kan waarderen.

Leuk als single maar hoort en past niet op dit album. Mijn oplossing; beide versies in huis hebben.

Bij Angel Dust zullen er zeker wat druppels nostalgie meespelen, maar verklaar mij maar voor gek als dit niet nog steeds een van de coolste rock platen van de 90’s is. Nu heb ik ook een beetje een mancrush op Patton met zijn excentrieke gedragingen en zijn gouden stembereik. Angel Dust kent een sublieme balans van speelsheid en onvervalstste scheurende riffs, een geslaagde blend van verschillende stijlen. De songwriting steekt prima in elkaar en de nummers zijn catchy en gedenkwaardig.

Hier had ik meer van verwacht. Blijft me allemaal net iets klinisch en afstandelijk. Ik mis gevoel en impact en die hoor ik in hun sound te weinig terug. Af een toe eens een fijn stukje met geweldige afsluiter, maar dat is dan ook een cover.

De meeste mensen haten die cover en vinden de rest geniaal Ik vind beide fantastisch.

Dit album is geniaal en het heeft - toegegeven; met sommige andere albums (ik noem een N.I.N., ik noem een Ministry, ik noem een Sonic Youth, ik noem een Butthole Surfers) - vorm gegeven aan wat er in de nineties relevant was met betrekking tot muzikale vernieuwing. En in de '90's was dat voornamelijk vermenging van (soms elkaar tegensprekende) muziekstijlen. De mix van muzikale, populaire stijlen kwam tot een hoogtepunt in de negentiger jaren van de vorige eeuw. De blauwdruk van vermenging van stijlen stamt natuurlijk al uit de zestiger en zeventiger jaren (Beefheart, Zappa, Jazzgiganten, Toto () ) maar is pas toen - in de jaren '90 - zó significant gepresenteerd in fantastische, experimentele en baanbrekende albums. Faith no More is één van de belangrijkste representanten van deze zoekende en schijt aan iedereen hebbende generatie musici. Angeldust (het slang-woord voor heroïne) is één van de mooiste albums die deze muzikale draaikolk uit die tijd representeert.
5 sterren waard. Punt uit.