Faith No More - Angel Dust (1992)

Dit is zo´n plaat die ik vroeger echt ge-wel-dig vond (toen hij uitkwam en ik een jaar of 13, en helemaal into Guns 'n Roses was) vervolgens ben ik meer en meer naar het serieuze hak en beukwerk gegaan om nu, na 25 jaar, tot de ontdekking dat ik dit eigenlijk weer een heel erg sterke plaat vind, eigenlijk vind ik hem tegenwoordig beter dan ik hem ooit gevonden heb. Ik draai deze op het werk nog wel eens, dan moet ik een beetje oppassen met wat ik over de speakers laat schallen, dit kan ik nog wel voorzichtig op de achtergrond aanzetten.
Favorieten zijn voor 'Midlife Crisis' en 'Be Agressive' (geweldig, dat kinderkoortje)

In het begin dacht ik wat Johnny Marr ook al schreef, dat Malpractice en Jizzlobber waarschijnlijk voor altijd de skip-nummers zouden blijven op wat ik verder eigenlijk al meteen een magistraal album vond. Voor mij in die tijd net obscuur genoeg om onderscheidend te zijn tussen mijn vrienden en voor mezelf moest ik hier en daar ook wel wennen. De favoriete song van het album wisselt trouwens nog altijd. Momenteel Caffeine.

Maar over Malpractice en Jizzlobber: die laatste beviel me eigenlijk al vrij snel tóch wel. Met het rustige, idyllische begin en dan dat middenstuk en orkestraal/theatraal einde. Geweldig. Malpractice heeft echt jaren geduurd en nog steeds is het geen favoriet maar ik hoor nu meer wat (ik denk dat) de bedoeling is. Choas maar toch niet. Schreeuwen maar ook zang. Bizar maar ook fenomenaal

Nee, deze van mijn #1 in de album lijst krijgen? Kans is erg, érg klein (ik heb geleerd nooooit nooit te zeggen).

Van Everything's ruined moet ik hier nog ergens een dubbel cd single hebben liggen met aangevuld wat live materiaal . Het prijsnummer van deze Angel Dust staat op beide schijfjes in exact dezelfde uitvoering. Toen was zo'n uitgave wel grappig terwijl we het nu verspilling zouden noemen

Mocht echter de ene cd single destijds een flinke kras oplopen had je toch nr. 2 bij de hand. Voor het download tijdperk hadden dat soort aankopen toch ook wel zijn charme

Malpractice is een van mijn favoriete tracks op deze plaat en ook wel een die een indruk heeft achter gelaten op latere bands. Het is bijna de blauwdruk van The Dillinger Escape Plan (natuurlijk ook een EP met Mike Patton opgenomen) en ook Between the Buried and Me heeft er flink wat inspiratie van, zij hebben zelfs het nummer gecoverd.

Hup naar 4,5 sterren jij!

Met gemak 5 sterren!

Het kan goed 15 jaar geleden zijn dat ik dit album in zijn geheel beluisterd heb. Maar zopas opnieuw tijdens een lange rit van voor tot achter beluisterd. En wat een geweldig album is dit eigenlijk toch. Dit ga ik de komende tijd toch weer vaker uit de kast trekken.

Ik vind het eigenlijk van voor tot achter ijzersterk. Die waanzinnige mix van invloeden die telkens herkenbaar is als FNM en ook iedere keer goede nummers oplevert.

Het enige dat me af en toe opvalt is dat de synths gedateerd klinken. Dat is trouwens niet enkel op deze plaat zo, maar op veel albums uit de jaren 90. Om één of andere reden lijken me de synth geluiden uit die periode de tand des tijds veel minder goed te doorstaan dan die uit jaren 70 en 80.
Daarom net geen 5*.