Prince and the Revolution - Purple Rain (1984)

Daar moet je inderdaad bijzonder masochistisch voor zijn.

Jezus Christus, wat haat ik dat iele zeurstemmetje en die blikkerige kutsound.
Sorry, het moest er even uit. Geen Prince-fan.

Ha ha, ja dit is ook een manier om dit album te omschrijven

Duidelijke onderbouwing.

De singles zijn top , maar de rest is matig vind ik . Titelnummer kletst er lekker in , naar dan is het lang wachten tot beters , naar vanaf Doves weer de goeie kant op

Het titelnummer is de afluister.. Maar ik vraag ik me sowieso af hoe goed je album kent.
De blikkerige sound (een paar commentaren terug) vind ik een aardige prestatie voor een grotendeels live opname in een loods. Ach waar reageer ik ook op..

Je hebt gelijk ....ik bedoel het openingsnummer.

Ik ken het album wel degelijk en dingen als productie e.d. ben ik niet zo mee bezig. Ik zit wat tussen de 3 en 3,5 , maar door jouw bericht gaat ie toch naar de 3,5?.

Ik waardeer Prince wel degelijk als artiest , maar heb er wel wat minder mee dan fans/liefhebbers en mag ook. Het blijft allemaal persoonlijk en al met al is voor mij 3,5 ster ruim voldoende. Het was wel de soundtrack van 1984 ?.

Uiteraard mag dat Wrathchild1. De opmerking hoe goed je het album kent was een onnodige opmerking van mij.
Overigens zijn er slechts 4 nummers niet op single verschenen. Daarvan vind ik persoonlijk "The beautiful ones" één van de mooiste nummers van het album, "Baby i'm a star" een heerlijk feestnummer alleen om de clip al, "Darling Nikki" wordt ook als een klassieker gezien, en waar velen minder hebben met "Computer blue" heb ik het altijd juist een heel belangrijke song gevonden voor de plaat. Ook leuk dan zijn live uitvoeringen ervan zo konden verschillen.
Maar het is inderdaad persoonlijk, en ik vind Sign o the times en Around the world in a day en misschien zelfs Lovesexy nog een stukje beter.

Dit is een heerlijk album met als hoogtepunten The Beautiful Ones en When Doves Cry.

Alleen voor purple rain al 3 sterren. Jeetje..wat een nummer.. het einde is ook zo mooi met die uithalen.. pff. Krijg er elke keer tranen in mijn ogen van. Als Prince meer van dit soort nummers maakte volgde ik hem naadloos .
De andere nummers zijn ook niet slecht maar totaal niet van dit niveau
3 sterren voor Purple Rain!

Zo lyrisch over het nummer Purple Rain, maar niet The Beatiful Ones??? Verrassend Thekillers87327

Haha, hou over het algemeen niet zo van funky nummers..( aan je naam te zien beledig ik je nu ). En dat nmmr... verschrikking haha, net iets teveel over de top.

Ik ben niet beledigbaar.

The beautiful ones is voor mij niet de categorie funky Prince songs. Baby I'm a Star komt meer in de buurt (of tenminste delen ervan, zeker live). Sowieso is Purple Rain niet het meest funky Prince album, maar meer pop/rock.

De gitaar gaat domineren en dat doet de muziek van de Hendrix reïncarnatie Prince meer dan goed. Een soort crossover tussen dansbare R&B en pure rock. Vindt zn hoogtepunt in het prachtige 'When Doves Cry'.

Tijdens het lezen van mijn vorige Prince-recensies zal het jullie vast niet ontgaan zijn dat ik tussen alle loftuitingen door ook altijd wel wat te sakkeren had. Nummer X duurt te lang, beslissing Y had hij niet moeten nemen, enzovoort. Spoiler alert: niks van dit alles op Purple Rain. Dit is namelijk één van de meest perfecte platen die ik ken.

Hier wil ik toch wel eventjes persoonlijk worden: ik werd Prince-fan in 2006, in de periode dat ik thuis lag te herstellen van een vrij zware rugoperatie. Dat was uiteraard behoorlijk irritant, maar ook niet allemaal kommer en kwel: ik kon namelijk de hele dag tv kijken, joepie! Tussen 11 en 12 uur ’s middags was er op TMF (herinnert u zich deze nog?) een programma dat Essential 80s & 90s heette en - what’s in a name – dus een uur lang alleen maar oude videoclips draaide. Ik was pas 13 dus dit was een geweldig hulpmiddel om me bekend te krijgen met die ‘oude muziek’, waar ik in die tijd een fascinatie voor ontwikkelde. David Bowie, Simple Minds en Michael Jackson zijn slechts enkele van de grote namen die ik op deze manier ontdekte, maar Prince was degene die de grootste indruk maakte.

When Doves Cry, zo’n nummer had ik nog niet eerder gehoord. En eigenlijk nog steeds niet hoor. Zo vlot en catchy, zo emotioneel, ik kan nog steeds niet omschrijven wat dit nummer zo goed maakt, maar soms is muziek magie, en When Doves Cry had en heeft gewoon een magisch effect op mij sinds die dag. De wereld ging plots van zwart-wit naar kleur, mijn persoonlijke The Wizard Of Oz-momentje. Of zou dit zijn wat liefde is? Ik ging het vrijwel meteen bij elk nummer op deze plaat voelen.

Want snel daarna volgde uiteraard het hele album, zo uit mijn hoofd één van de eerste pakweg tien studioplaten die ik beluisterde, en 14 jaar later komt deze nog steeds met grote regelmaat langs hier. Ik ken Purple Rain ondertussen dus als mijn broekzak, eigenlijk zou hij de status ‘kapotgedraaid’ bij mij moeten wel bereikt moeten hebben, maar nee hoor, niks daarvan: nog steeds smelt ik bij de preacher-intro van Let’s Go Crazy, wentel ik me dolgraag in de sierlijkheid van Take Me With U, huil ik mee met The Beautiful Ones (BABY BABY BABY BABY I WANT U) en het titelnummer (HONEY I KNOW I KNOW I KNOW TIMES ARE CHANGING)… enfin, ik kan het hele album wel afgaan, maar wat ik echt wil zeggen is: wat een magistrale flow heeft deze plaat! Elk nummer is helemaal anders en toont een ander facet van het talent van deze grote kleine man, en toch vloeit alles zo geweldig in elkaar over, en dat op zo'n hoog compositorisch niveau. Prince laat het zo vanzelfsprekend lijken, maar dat is het allerminst. Is dit een alien uit een muzikaal Utopia waar alle stijlen hun evolutionaire eindpunt hebben bereikt, die nu op aarde een best of hiervan uitbrengt? Nee hoor, dit is gewoon Prince maar, één van de meest getalenteerd performers die ooit op aarde muziek heeft gemaakt. Hebben wij even geluk.

PS: Dan nog even over de bonustracks: HOLY SHIT, met deze restjes kan je zelfs de mensen van de Michelingids nog gelukkig maken. Niet dat Purple Rain een dubbelalbum had moeten worden, daar is het album zoals gezegd in zijn oorspronkelijke staat al te ‘af’ voor, maar had hij dit een paar maanden later als een aparte plaat uitgebracht, dan had ik ‘m ook minstens 4.5* gegeven. Zeker Our Destiny/Roadhouse Garden en Love And Sex vind ik geweldig, en ook b-kantjes 17 Days en Erotic City behoren tot mijn absolute Prince-favorieten. Verder wil ik nog even kwijt dat ik de 7” van Purple Rain één van de grootste muziekverkrachtingen ooit vind, maar de gewraakte 7” van Let’s Go Crazy verrassend tof, met dat door elkaar lopende intro. De lange versie van I Would Die 4 U is dan weer wel magistraal, maar niet beter dan de perfecte popsong-albumversie natuurlijk.

PPS: Oh ja, er kwam ook nog een film uit samen met dit plaatje. Leuk om eens gezien te hebben, maar je kan duidelijk zien voor welk medium Prince geboren is, en voor welk medium niet.

Ik heb geen idee hoe oud je bent, maar op zich best bijzonder dat je dat juist in die periode werd. Ik zou denken dat Prince inmiddels echt iets voor fans was geworden, dus het verrast me altijd wel als er mensen zijn die hem dan nog steeds ontdekken. En dan vooral in de zin van: dat gebeurt niet zo veel voor mijn gevoel, alsof het een beetje gedaan is op dat vlak. Blijkbaar toch niet

Leuk stuk weer.

13 in 2006. Ik gok 27 in 2020.

Volledig overheen gelezen

De release van Musicology en 3121 heeft commercieel gezien echt wel effect gehad, en daar is ArthurDZ een voorbeeld van vermoed ik

Nou, het was denk ik voornamelijk te danken aan de kracht van de muziek uit zijn glorieperiode, die lang nadat de nummers uit de hitlijsten waren verdwenen nieuwe generaties kon blijven aanspreken en verroeren. Akkoord, met mijn 13 jaar was ik er vroeg bij, maar ik was dan ook een raar kind dat beslist had om alleen muziek van voor mijn geboorte leuk te willen vinden.

Tegenwoordig kennen haast al mijn leeftijdsgenoten Prince wel van op zijn minst een paar nummers, en is hij best populair: ik was een paar maanden terug nog op een feestje in een vrij grote concertzaal (de Vooruit in Gent) waar Prince de centrale artiest was en elk uur wel een paar nummers van hem voorbijkwamen. Het was er behoorlijk druk! Gevoelsmatig is hij bij mijn generatie zeker wel één van de populairste oude artiesten, samen met Fleetwood Mac, ABBA, Queen en David Bowie, dus nog voor The Beatles en The Stones enzo. Wrang genoeg lijkt me dit deels te danken aan zijn dood (en de bijhorende exposure) en het weer beschikbaar worden van zijn muziek op het internet.

Sowieso hoef je tegenwoordig niet meer om de haverklap op te duiken in de hitlijsten om opgepikt te worden hoor. Zeker oudere artiesten die over een lange periode veel hits hebben gescoord met werk dat tegelijkertijd toegankelijk en eigenzinnig was, worden gemakkelijk door mijn generatie opgepikt. En Prince vinkt hier natuurlijk alle hokjes af.

Zoals gezegd werd ik fan door When Doves Cry, Musicology en 3121 ging ik pas beluisteren nadat zijn 80s-werk er al als zoete koek bij me in was gegaan.

Wat dan wel weer leuk is, dat heel veel fans in de 80s ook door When Doves Cry getriggerd zijn (ikzelf ook). Voor mij kwam er toen een film, enkele briljante singles en een schitterend album achteraan, gevolgd door nieuwe, eigenzinnige en grensverleggende albusm waardoor ik nooit meer verlost zal worden van het Prince-virus.
Met wat vertraging volg jij een soortgelijke route. Toch grappig.