menu

Warhaus - We Fucked a Flame Into Being (2016)

mijn stem
3,80 (197)
197 stemmen

Belgiƫ
Rock
Label: [PIAS]

  1. I'm Not Him (4:13)
  2. The Good Lie (3:36)
  3. Against the Rich (3:14)
  4. Leave with Me (3:18)
  5. Beaches (1:52)
  6. Machinery (3:59)
  7. Memory (3:01)
  8. Wanda (4:32)
  9. Bruxelles (4:25)
  10. Time and Again (4:01)
totale tijdsduur: 36:11
zoeken in:
avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Warhaus - We Fucked A Flame Into Being - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Warhaus is een project van Maarten Devoldere, die vooral bekend is van de Belgische band Balthazar. Samen met Balthazar drummer Michel Balcaen en Soldier’s Heart zangeres Sylvie Kreusch (ook de vriendin van Devoldere) heeft de Belgische muzikant een plaat gemaakt die vermaakt en intrigeert.

Op een of andere manier weet Balthazar tot dusver aan mijn aandacht te ontsnappen, maar We Fucked A Flame Into Being van Warhaus wist mijn aandacht direct te grijpen en heeft sindsdien niet meer los gelaten.

Het debuut van Warhaus wordt in persberichten vergeleken met de muziek van Leonard Cohen, Serge Gainsbourg en Nick Cave, waarmee de lat wel erg hoog wordt gelegd.

Van dit vergelijkingsmateriaal hoor ik persoonlijk niet altijd even veel terug. We Fucked A Flame Into Being doet qua sfeer heel af en toe denken aan de muziek van Leonard Cohen (en vooruit, in een van de tracks is het ook in vocaal opzicht een duidelijk voorbeeld) en wanneer de donkere tinten overheersen is ook de vergelijking met Nick Cave niet helemaal onzinnig, maar beide namen zou ik zelf niet hebben verzonnen wanneer het gaat om het vinden van relevant vergelijkingsmateriaal voor het debuut van Warhaus.

De vergelijking met de muziek van Serge Gainsbourg ligt meer voor de hand. We Fucked A Flame Into Being heeft het zwoele en sensuele van de muziek die Gainsbourg maakte in de jaren 60 en 70 en deelt de liefde van Gainsbourg voor whisky, sigaretten en mooie vrouwen.

Het meest bijzondere aan de muziek van Warhaus is wat mij betreft echter de instrumentatie en op dit terrein voegt Warhaus iets toe aan alles wat er al is. Het is een instrumentatie die flink wat raakvlakken heeft met de filmmuziek uit de jaren 60 en 70, waarbij de Franse filmmuziek (waar Gainsbourg ook een liefhebber en leverancier van was) en de muziek uit spooky Amerikaanse films uit deze periode centraal staan.

We Fucked A Flame Into Being valt op door mooie stemmige klanken die vooral donker gekleurd zijn en verrassend worden ingekleurd met bijzondere accenten van vooral blazers en incidenteel strijkers. Het is een muzikaal landschap waarin de donkere en lome vocalen van Maarten Devoldere (de manier van zingen doet wel wat denken aan Lou Reed) en de zwoele en licht onderkoelde achtergrondvocalen van Sylvie Kreusch uitstekend gedijen.

Het debuut van Warhaus klinkt door de instrumentatie, sfeer en vocalen zo anders dan de meeste andere platen van het moment dat de nieuwsgierigheid constant wordt geprikkeld. Deze nieuwsgierigheid wordt beloond, want gedurende de hele spelduur van We Fucked A Flame Into Being blijft Warhaus verrassen, intrigeren en vermaken. Het is misschien een tussendoortje tussen twee Balthazar platen, maar wat mij betreft is Warhaus een blijvertje. Erwin Zijleman

avatar van OscarWilde
4,5
Op We fucked a flame into being, een zinsnede geleend uit D.H. Lawrences schandaalroman Lady Chatterley’s lover, zijn de idolen van Devoldere prominent aanwezig. Muzikaal en vocaal loeren paffende grootmeesters en getroebleerde zielen als Leonard Cohen, Serge Gainsbourg en Bob Dylan goedkeurend mee. Voeg daar maar de Tom Waits van Nighthawks aan toe. Warhaus nestelt zich resoluut in het verleden, in de broeierige jaren zestig, maar refereert even goed naar een stomende film noir, het filmgenre waarbij zichzelf zelfzeker achtende mannen altijd in het spinnenweb van de femme fatale verstrikt raken. Laat dat nu net de semi-imaginaire wereld zijn waar Devoldere graag vertoeft.

De liefde is het ene moment de brandstof van het leven en het andere moment de gesel van de man, lust en lijden wisselen elkaar af als een pendel. Opener I’m not him zet meteen de toon, zowel qua lyrics als qua muziek. Het is een traag, jazzy nummer dat minimalistisch klinkt, maar rijkelijk gearrangeerd is (koebel, trompet, piano, bas, gitaar, koortjes). Die blauwdruk wordt nog meer in de verf gezet op eerste single The Good Lie, waar Devolderes vriendin Silvie Kreusch (Soldier’s heart) zich manifesteert als zijn Bardot. Op het stompende Against the rich bezingt hij de tweespalt tussen de innerlijke rebel en de gezelligheid van het establishment.

Het album vormt een quasi perfect geheel, waarbij de opgeroepen sfeer zelden doorbroken wordt. Op nummers als Leave with me en Memory, die muzikaal iets meer tegen het ochtendgloren dan het vallen van de duisternis aan schurken, toont Devoldere dat hij in zijn songschrijven grilligheid en toegankelijkheid perfect kan verzoenen. Het minimalistische Machinery krijgt dan weer een eigenheid door zijn eigenzinnige zangstijl, de manier waarop hij de woorden wispelturig ritmisch uitspuwt. Het melancholische Bruxelles, waarin de moeizame liefde tussen man en vrouw wordt beschreven aan de hand van de moeizame liefde tussen man en hoofdstad, is nog zo’n hoogtepunt, hoewel het van alle nummers het meest doet denken aan Balthazar.

Elk nummer getuigt van een oog voor detail, een grilligheid die Devoldere minder kan uiten bij zijn vaste band. Met Warhaus wou hij voor een keer zijn ego opblazen, en zoals de grote muzikale auteurs een plaat maken waar hij eigen ideeën vrijelijk in kwijt kon. Uiteindelijk werd het een album dat liefde voor muziek en liefde voor het andere geslacht ademt, waarbij Devoldere maar al te graag de speelbal van de oerkracht der oerkrachten is. J. Bernardt heeft tot op heden nog geen single vrijgegeven, terwijl Zimmerman lijkt te opteren voor conventionele poprock. Wie weet draait het in de toekomst anders uit, maar het gevoel overheerst dat deze Initials M.D. de andere soloprojecten probleemloos in de schaduw zal duwen.

Volledige recensie: Warhaus – We fucked a flame into being | De Profundis - jverhelst.wordpress.com

avatar van deric raven
3,5
We Fucked A Flame Into Being van Warhaus straalt het Zomergasten gevoel uit van vroeger.
In een tijd dat men gericht ging zoeken naar mooie opnames en fragmenten zonder YouTube.
Waar men nog niet vergiftigd werd aan een overvloed aan filmpjes, en dat de gasten nog kunstenaars waren, en geen ministers op verkiezingscampagne, of presentators die het gebruiken om een minder goed lopend eigen format te promoten.
Dat je nog sloom en verhit op de bank elke minuut volgde, terwijl de buren na een warme zomerdag aan het nagenieten zijn van een barbecue met alleen maar worstjes en speklappen.
Geen elektronisch geval, maar nog gewoon met kolen die na smeulden.
En dan komt het grote moment; de keuzefilm.
De een of andere vage Franse film noir, waar nog nooit iemand van gehoord had, en de soundtrack te vergelijken valt met dit album.
Leonard Cohen, dEUS en Tuxedomoon zijn namen die mij te binnen schieten.
Wat is 2016 toch een mooi muzikaal jaar.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:04 uur

geplaatst: vandaag om 12:04 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.